ABBA ΔΩΡΟΘΕΟΥ
ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ
ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ
Ας προσπαθήσωμε λοιπόν, αδελφοί να φυλάξωμε την συνείδησί μας, όσο είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να της δώσωμε χώρο να μας ελέγξη για κάτι, χωρίς να την καταπατούμε σε κάτι, ακόμη και αν είναι ελάχιστο. Διότι γνωρίζετε ότι από τα μικρά αυτά και, θα ελέγαμε, ευτελή, ερχόμαστε στην καταφρόνησι και των μεγάλων.
Διότι όταν αρχίση κανείς να λέγη, «τι σημασία έχει εάν ειπώ τούτον τον λόγο;», «τι σημασία έχει εάν φάγω τούτο το μικρό;», «τι σημασία έχει εάν ασχοληθώ με αυτό εδώ το πράγμα;», από το τι σημασία έχει τούτο και τι σημασία έχει εκείνο, λαμβάνει κανείς το κακό και πικρό έλκος, και αρχίζει να καταφρονή και στα μεγάλα και βαρύτερα και να καταπατή την συνείδησί του και έτσι λοιπόν προχωρώντας λίγο λίγο κινδυνεύει να καταντήση σε τελεία αναισθησία.
Γι’ αυτό προσέχετε, αδελφοί, να μη παραμελήσωμε τα μικρά, προσέχετε να μη τα καταφρονήσωμε σαν μηδαμινά, δεν είναι μικρά, είναι έλκος, είναι κακή συνήθεια. Ας αγρυπνούμε, ας φροντίσωμε για τα ελαφρά όσο είναι ελαφρά, για να μη γίνουν βαρειά.
Τόσο η αρετή όσο και η αμαρτία από μικρά αρχίζει και σε μεγάλα φέρει, είτε αγαθά είτε κακά. Γι’ αυτό μας παραγγέλει ο Κύριος να τηρούμε τη συνείδησι με τη διατύπωσι προτροπής ειδικώς προς κάποιο πρόσωπο, στο οποίο λέγει, «βλέπε τι κάνεις, άθλιε, ξύπνα» «συμφώνησε με τον αντίδικό σου όσο είσαι στο δρόμο μαζί του». Έπειτα προσθέτει και το φόβο και τον κίνδυνο του πράγματος λέγοντας: «μη τυχόν σε παραδώση στον κριτή κι’ ο κριτής στους φύλακες, και σε βάλουν στη φυλακή». Κι’ έπειτα; «αλήθεια σού λέγω, δεν θα εξέλθης από εκεί έως ότου πληρώσης και το τελευταίο λεπτό». Διότι αυτή είναι (η συνείδηση) που, όπως είπα, μας διαφωτίζει στο καλό και στο κακό, και μας δεικνύει τι να κάνωμε και τι να μη κάνωμε. Κι αυτή πάλι μας κατηγορεί και στον μέλλοντα αιώνα. Γι’ αυτό λέγει, «μη τυχόν σε παραδώση στον κριτή», και τα λοιπά.
 Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»! Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Γ’) |
ABBA ΔΩΡΟΘΕΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ – ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ 12 – ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ – ΚΕΙΜΕΝΟΝ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ υπό ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ, Καθηγητού Πανεπιστημίου – ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΑΑΜΑΣ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1981 – σελ. 325-327 ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
