Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος
Η ΕΥΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Έχετε ακόμη καθήκον να προσεύχεσθε και για τους άλλους, γιατί σε σας έχει εμπιστευθή ο Θεός τον δικό του λαό και επομένως έχετε υποχρέωσι να αποσύρεσθε και να προσεύχεσθε για την ειρήνευσι και τον φωτισμό αυτού του λαού. Όπως έκανε και ο μέγας Μωϋσής…
— Αλήθεια, Γέροντα, δεν είπαμε μέχρι τώρα για την «ευχή» για τους άλλους. Πως μπορεί κανείς να την χρησιμοποιήση;
— Υπάρχει, πάτερ, μου, τόση κακοδαιμονία στον κόσμο, τόση πλάνη, τόση άγνοια Θεού, που κατά τους Πατέρας είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και γι’ αυτό έχετε υποχρέωσι να κλαίτε και να προσεύχεσθε. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος έχει συντάξει ένα λόγο προς τον ποιμένα, δηλ. προς ηγούμενο, αλλά ισχύει και για κάθε επίσκοπο και πνευματικό, που είναι επίσκοπος κάθε μιας ψυχής. Εκεί λέγει και το εξής. Όπως ο βοσκός, όταν αναπαύωνται τα πρόβατα, αφήνει ελεύθερα τα σκυλιά γύρω από την μάνδρα για να φυλάνε το κοπάδι από τους λύκους, το ίδιο να κάνη και ο ιερεύς. Την ώρα που οι Χριστιανοί κοιμούνται, αυτός να ξαγρυπνά και ν’ αφήνη τον νου του, (σαν το σκυλί), ελεύθερο και άγρυπνο για να κράζη προς τον Θεό για τον λαό Του. Πόσοι την ώρα εκείνη ασωτεύουν! Πόσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν! Πόσοι είναι έτοιμοι να διαπράξουν φοβερά εγκλήματα! Πόσοι είναι απογοητευμένοι και στερούνται απ’ όλα τα αγαθά! Για όλους αυτούς να λέτε την «ευχή». Δηλ. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου» ή «τον δούλον σου» αν έχετε μια συγκεκριμένη περίπτωσι.
— Να σας κάνω μια ερώτησι. Είπατε προ ολίγου ότι η «ευχή» πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχώμαστε για τους άλλους, που έχουν τόσα προβλήματα. Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύση ο νους, που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά;
— Καλά έκανες, που μου έθεσες αυτή την ερώτησι. Γιατί η επεξήγησι είναι αναγκαία. Όταν προσευχώμαστε για τους άλλους, να το κάνουμε εξωτερικά. Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα «ευχή» για μερικούς, που έχουν ανάγκη, να λέμε την πρώτη φορά το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου» ή «τον δούλον σου» (και μνημονεύουμε τα ονόματά τους), αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου, χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνη σ’ αυτούς ο νους μας (χωρίς να τους σκεπτώμαστε).
Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιόν εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτώμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλη την Χάρι Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθή, θα ενεργήση κατά την περίπτωσί του. Η Χάρι του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δένδρο, ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στην Θ. Λειτουργία; Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το «Κύριε ελέησον». Γιατί, όταν έλθη το έλεος του Θεού, δίνει στον άνθρωπο, ό,τι έχει πραγματική ανάγκη. Αλλά η προσευχή για τους άλλους είναι απαραίτητη ποιμαντική προσπάθεια και για κάποιον άλλο σοβαρώτερο λόγο.
— Θα ήθελα να τον ακούσω.
— Προσευχόμενοι για τον άλλο, σχεδόν αμέσως λαμβάνουμε πληροφορία από τον Θεό τι έχει ιδιαίτερη ανάγκη, οπότε μπορούμε να ενεργήσουμε αποτελεσματικά για την σωτηρία του. Κάποτε ήλθε στο κελλί μου κάποιος, που μου επαινούσε ένα φαινομενικά επιτυχημένο άνθρωπο – Χριστιανό. Επειδή οι ιδέες του επαινουμένου δεν ήταν ορθόδοξες, πήγα αμέσως στο εκκλησάκι και ζήτησα από τον Θεό πληροφορία για να μου φανερώση τι είναι. Και δεν θα το πιστεύσης …
— Αλλοίμονον, πάτερ, γιατί να μη τα παραδεχθώ;
— …αμέσως βρώμισε το εκκλησάκι. Και είπα, δεν είναι καλός άνθρωπος, δεν έχει την Χάρι του Χριστού. Είναι εστερημμένος της ζωοποιού θείας Χάριτος, γι’ αυτό και είναι νεκρός: «όνομα έχει ότι ζη, αλλά είναι νεκρός». Διότι όπως, όταν φύγη η ψυχή, το σώμα πεθαίνει και αναδίδει δυσοσμία, έτσι και όταν φύγη από τον άνθρωπο η Χάρι του Θεού, τότε η ψυχή πεθαίνει και αναδίδει πνευματική δυσοσμία.
Έμεινα εμβρόντητος. Πολλές αποκαλύψεις μου έκανε μέχρι τώρα μ’ ένα τρόπο, που δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσης εγωιστικό. Οι άγιοι ξεπέρασαν όλα αυτά τα σχήματα. Δεν είναι ούτε εγωισταί, ούτε ταπεινοί, αλλά άνθρωποι του Θεού. Δεν τα λένε για να προβληθούν, αλλά για να ωφελήσουν. Όλα για την δόξα του Θεού. Ο νόμος του Θεού έγινε νόμος τους. Χαράχτηκε βαθειά σ’ όλη τους την πολιτεία.
«ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ» Κ’ ΕΚΔΟΣΗ – Ι.Μ.ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – Σελ.152-153
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
