ΠΙΤΕΡ ΛΕΒΕΝΤΑ
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΡΟΥΝΩΝ
ΣΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ
Οι Μάγοι των Ρούνων
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρχε μια θορυβώδης παρέα αμιγώς γερμανικών εθνικιστικών δογμάτων, αποτέλεσμα αυτού του υπόγειου ρεύματος νεοπαγανισμού. Αυτά τα δόγματα ήταν συνήθως με κάποιον τρόπο συνδεδεμένα με το πιο εμφανώς πολιτικό «παγγερμανικό» κίνημα, που σκοπό του είχε να ενώσει όλους τους γερμανόφωνους λαούς της Ευρώπης σε ένα έθνος που να χαρακτηρίζεται από συνοχή. Το «παγγερμανικό» κίνημα μπορεί να θεωρηθεί ανάλογο με το «παναφρικανικό» ή το «παναραβικό», μόνο που τα τελευταία αποτελούν προσπάθειες να δημιουργηθούν ενιαία μέτωπα μεταξύ συγκεκριμένων εθνών, με οικονομικούς ή πολιτικούς σκοπούς, ενώ το παγγερμανικό κίνημα οραματιζόταν μια μοναδική, γερμανική εθνική και φυλετική οντότητα, που θα καταργούσε ή θα διέλυε τα σύνορα των ηγεμονιών και θα ένωνε τους γερμανόφωνους σε όλη την Ευρώπη, όπου εντοπίζονταν αξιόλογα μεγέθη πληθυσμών.
Προκειμένου να υπάρξει κάποιο στέρεο φιλοσοφικό ή ηθικό πλαίσιο γι’ αυτή την αλλόκοτα γερμανική δίψα για μονολιθική κρατική οργάνωση, απαιτούνταν κάποιου είδους προηγούμενο για να φανεί ότι μεγάλο μέρος αυτού που τώρα είναι Ευρώπη στην πραγματικότητα ήταν κάποτε τμήμα ενός μεγαλύτερου γερμανικού Ράιχ, έστω κι αν αυτό το Ράιχ αναγόταν στο απώτερο – ακόμα και προϊστορικό – παρελθόν.
Αν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί ότι όλες οι περιοχές από την Ουκρανία μέχρι τον Ατλαντικό ήταν κάποτε μέρος μιας αρχαίας Τευτονικής Αυτοκρατορίας, τότε ο γερμανικός λαός θα είχε ιστορική βάση για τις κατακτητικές ορμές που βίωνε ξαφνικά, καθώς επίσης και μια φαινομενικά λογική δικαιολογία για την άσκηση του δικαιώματος του να στρέφει τα όπλα του εναντίον όλων ανεξαιρέτως. Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, ήταν αναγκαία η βοήθεια των δίδυμων επιστημών της αρχαιολογίας και της γλωσσολογίας, και πού αλλού θα μπορούσαν να συνδυαστούν καλύτερα αυτές οι δύο τέχνες παρά στο νόθο παιδί τους, τους ρούνους;
Η εμμονή με τους ρούνους, που χαρακτήριζε μια συγκεκριμένη μειοψηφία Γερμανών κατά το τέλος του 19ου αιώνα, έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης από άλλους συγγραφείς σε άλλα βιβλία, συνήθως όμως αντιμετωπιζόταν ως μια λόξα που δεν αρμόζει σε σοβαρούς ακαδημαϊκούς. Προτού αρχίσουμε να μελετάμε τη συνεισφορά στη ναζιστική ιδεολογία γνωστών υποστηρικτών της θεωρίας των ρούνων, όπως ο Γκουίντο φον Λιστ και ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ, είναι απαραίτητο να σταθούμε για λίγο και να παρατηρήσουμε σε ποιο βαθμό αυτή η αποκρυφιστική παράδοση επηρέασε – και εξακολουθεί να επηρεάζει – τον παραδοσιακό ακαδημαϊκό χώρο. Άλλωστε, τίποτα δεν απαξιώνει την ωφέλιμη έρευνα και τις χρήσιμες πληροφορίες περισσότερο από το να βρεθούν συνδεδεμένες με τους Ναζί. Ας αποσυνδέσουμε, λοιπόν, για λίγο το Μαύρο Τάγμα από τους ρούνους, ώστε να μπορέσουμε να δούμε τι είναι και για ποιο λόγο η μελέτη τους άσκησε τόσο μεγάλη επιρροή.
Οι ρούνοι είναι απλά αλφαβητικά σύμβολα. Τα παράξενα και χαρακτηριστικά σχέδιά τους τα οφείλουν στο 
γεγονός ότι σχεδιάστηκαν για να χαράζονται πάνω σε ξύλο, πέτρα ή μέταλλο, και όχι για να γράφονται με στιλό, έτσι τα γράμματα αποτελούνται μόνο από ευθείες γραμμές. Οι λέξεις που είναι γραμμένες σε ρούνους, και οι οποίες μας ενδιαφέρουν, αποτελούν σε γενικές γραμμές μέρος κάποιου είδους σκανδιναβικής γλώσσας και συνεπώς ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των καθαρά τευτονικών, προχριστιανικών και γερμανικών στοιχείων. (Τουλάχιστον αυτή είναι η γραμμή του Κόμματος.) Σε έναν καινούργιο, αστικό κόσμο μεσαίας τάξης, όπου φαίνονταν να αντιμάχονται μεταξύ τους σε μια βίαιη θύελλα πολυσύλλαβου λόγου ένα πλήθος λέξεων, βιβλίων, ιδεών και φιλοσοφιών, η καθαρή απλότητα και ο λιτός λόγος των ρούνων και των επών τους αντιπροσώπευαν (για τους παγγερμανιστές, τους αντισημίτες και τους Άριους μυστικιστές) μια εποχή λογική, τίμια, μια εποχή κατά την οποία οι ερωτήσεις ήταν λιγοστές και οι απαντήσεις ξεκάθαρες και φυσικές σαν το φως του ήλιου.
Επίσης αποτελούν απτά απομεινάρια μιας αρχαίας κληρονομιάς – ορόσημα ιστορικών κατορθωμάτων. Σε αντίθεση με τις λέξεις που ήταν τυπωμένες ή γραμμένες σε χαρτί (μια γερμανική παροιμία μάς υπενθυμίζει ότι «το χαρτί είναι υπομονετικό»), οι ρούνοι χαράζονταν έπειτα από προσεκτική σκέψη πάνω σε στέρεα πέτρα, με τη βοήθεια σιδερένιων εργαλείων, σημαντικά μηνύματα από το παρελθόν που είχαν ως σκοπό τους να επιβιώσουν στους αιώνες. Η προσπάθεια που απαιτούνταν για τη χάραξη αυτών των μηνυμάτων ήταν εντελώς διαφορετική από την ευκολία με την οποία το στιλό γλιστρά πάνω στο χαρτί, το συμπέρασμα είναι πως αυτά που γράφονταν σε ρούνους δεν ήταν ανοησίες επιπόλαιων μυαλών που κατατρώγουν τα δάση με προσωπικούς μονόλογους.
Επιπλέον, αν μπορούσαν να βρεθούν ρουνικές επιγραφές χαραγμένες πάνω σε πέτρες που ήταν θαμμένες ή που στέκονταν σε μέρη τόσο μακρινά όπως το Μινσκ ή τα Πυρηναία, τότε το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το Μινσκ και τα Πυρηναία ήταν κάποτε γερμανικά εδάφη.
Και, αν οι ήχοι που αντιπροσώπευαν τα ρουνικά σύμβολα μπορούσαν να εντοπιστούν σε τοπωνύμια άλλων περιοχών της Ευρώπης, τότε προέκυπτε ότι οι Γερμανοί είχαν κάποτε ιδρύσει αποικίες και είχαν εγκατασταθεί σε αυτές τις περιοχές. Κάτι τέτοιο ήταν πολύ πιο βολικό από το να βρίσκει πράγματι κανείς επιγραφές πάνω σε πέτρες σε διάφορες τοποθεσίες, γιατί σήμαινε ότι η απλή μεταγραφή του ονόματος μιας γαλλικής πόλης ή ενός ρωσικού ποταμού με τα κατάλληλα ρουνικά σύμβολα (κάτι που μπορούσε να κάνει ένας έξυπνος μελετητής των ρούνων χρησιμοποιώντας ουσιαστικά οποιοδήποτε σύμπλεγμα τοπικών φωνημάτων από την Κίνα μέχρι τη Χιλή) ισοδυναμούσε με την ανακήρυξη αυτής της πόλης ή του ποταμού επικράτεια του αλλοτινού – και μελλοντικού – γερμανικού Ράιχ.
Για το λόγο αυτό, τα παγγερμανικά δόγματα εγκατέλειψαν για μυστικιστικούς σκοπούς το αλφάβητο και υιοθέτησαν τους ρούνους. Τι ήταν, άλλωστε, το αλφάβητο, παρά κάποια σημιτική επινόηση; Από την άλλη μεριά, οι ρούνοι αποτελούσαν τη γνήσια έκφραση των ανθρώπων με γερμανικό αίμα. Αν, για παράδειγμα, ανακάλυπταν ένα ρούνο χαραγμένο σε μια πέτρα σ’ ένα χωράφι στο Θιβέτ, αυτό αποτελούσε επιπλέον απόδειξη τευτονικής μετανάστευσης και κυριαρχίας. Και από τη στιγμή που η σβάστικα – ιερό σύμβολο σε πολλά μέρη του κόσμου που δεν είχαν δει ποτέ ρούνους – αναγνωρίστηκε ως «ρούνος», οι Ναζί ήταν έτοιμοι να ανακηρύξουν ολόκληρο τον πλανήτη γερμανική επικράτεια.
Αν και αυτή η ιδέα φαίνεται λίγο υπερβολική, πολλοί ακαδημαϊκοί της εποχής απέδωσαν μεγάλη σπουδαιότητα 
στη μελέτη των ρούνων και στη χρήση τους προκειμένου να προσδιορίσουν την έκταση των σκανδιναβικών μεταναστεύσεων. Για παράδειγμα, το 1932 και το 1940 ο Γιάλμαρ Ρ. Χόλαντ (Hjalmar R. Holand) εξέδιδε τις αναλύσεις του σχετικά με την Πέτρα του Κένσινγκτον, αναλύσεις που αργότερα αποτέλεσαν αντικείμενο εξέτασης από ορισμένους από τους σημαντικότερους Γερμανούς ειδικούς στους ρούνους στη ναζιστική Γερμανία, μεταξύ των οποίων ο Ρίχαρντ Χένικ (Richard Hennig) στο Περιοδικό Φυλετικής Επιστήμης (Zeitschrift für Rassenkunde) το 1937, ο Βόλφγκανγκ Κράουζε (Wolfgang Krause) σε ένα τεύχος του Germanien (επίσημου οργάνου της Ανενέρμπε Ες Ες (Ahnenerbe SS): βλέπε Κεφάλαιο Έξι) της ίδιας χρονιάς και ο Άιλερτ Πάστορ (Eilert Pastor) στο Φρουρά στην Ανατολή (Wacht am Osten), επίσης το 1937. Αν οι αναλύσεις του θεωρούνταν αξιόπιστες, τότε η παρουσία σκανδιναβικών λαών στην Αμερική από το 14ο αιώνα (πάνω από εκατό χρόνια πριν από τον Κολόμβο) θα μπορούσε να τεκμηριωθεί, με μάλλον ανησυχητικές πολιτικές επιπτώσεις, αν λάβει κανείς υπόψη του την πολιτική των Ναζί όσον αφορά πρώην τευτονικά εδάφη!
Εν συντομία, η Πέτρα του Κένσινγκτον είναι μια πλάκα χαραγμένη με ρουνικούς χαρακτήρες, που βρέθηκε σε ένα αγρόκτημα στη Μινεσότα το 1898. Οι ρούνοι περιγράφουν μια σφαγή Ινδιάνων που λέγεται ότι συνέβη το έτος 1362. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν την Πέτρα απάτη, ενώ κάποιοι άλλοι διαφωνούν. Ο κύριος Χόλαντ, ωστόσο, προχώρησε ακόμα περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι πιθανόν εκείνη την εποχή να είχε επέλθει επιμειξία ανάμεσα σε διάφορες ινδιάνικες φυλές και σκανδιναβικούς λαούς, κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε την παρουσία γαλάζιων ματιών και ξανθών μαλλιών μεταξύ του πληθυσμού των Μάνταν, για παράδειγμα.20 (Κάτι τέτοιο δεν θα εξηγούσε άλλωστε και το γεγονός ότι η σβάστικα εμφανίζεται στη Βόρεια Αμερική ως ινδιάνικο σύμβολο;) Παρ’ όλο που ο Χόλαντ δεν προχωρά όλες αυτές τις θεωρίες στο παράλογο συμπέρασμά τους, είναι προφανές ότι κάποιοι στο Τρίτο Ράιχ θα θεώρησαν αυτούς τους συλλογισμούς μία ακόμα απόδειξη αρχαίας τευτονικής επέκτασης. Και το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η έρευνα δεν αποτελεί φυλλάδιο ναζιστικής προπαγάνδας ή ακατάληπτα ορνιθοσκαλίσματα κάποιου völkisch μέντιουμ που βρίσκεται υπό την επήρεια του πεγιότ ή του Βόταν. Είναι η νηφάλια προσφορά ενός μορφωμένου Αμερικανού συγγραφέα σκανδιναβικής καταγωγής και αντιπροσωπεύει την προσεκτική συνεισφορά του στην αυξανόμενη φιλολογία των ρούνων.
Σήμερα, ανάλογες μελέτες αποτελούν αντικείμενο έρευνας Αμερικανών και Ευρωπαίων επιγραφολόγων, καθώς και οπαδών της θεωρίας της Διάχυσης, με επικεφαλής τον καθηγητή του Χάρβαρντ Μπάρι Φελ (Barry Fell).21 Αυτοί οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες αρχαιολόγοι έχουν συμβάλει σημαντικά σε αυτό το παραμελημένο πεδίο και έχουν καταβάλει κόπο για να προστατέψουν από τους βανδαλισμούς και την εγκατάλειψη αυτές τις αρχαίες επιγραφές, όπου κι αν βρίσκονται. Οι ρουνικές επιγραφές είναι απόδειξη αρχαίων ταξιδιών που διαφορετικά δεν θα είχαν καταγραφεί και αναφέρονται σε μεγάλο όγκο ανεξερεύνητης ιστορίας, για την οποία λίγα κείμενα σώζονται. Έχουν επίσης φανερώσει σημαντικά επιτεύγματα στην αστρονομία και στη ναυσιπλοΐα, τα οποία ενδεχομένως απαιτούν να ξαναγραφτεί μεγάλο μέρος της παγκόσμιας ιστορίας.
Βιβλία και έρευνα όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω παρέχουν τον «χαμένο συνδετικό κρίκο» ανάμεσα στα ευφάνταστα και ανεδαφικά έργα συγγραφέων όπως ο φον Λιστ από τη μία πλευρά και στην τακτική ακαδημαϊκή κοινότητα από την άλλη, η οποία δεν θεωρεί τους μελετητές των ρούνων τίποτα περισσότερο από μια κλίκα πρώιμων Ναζί. Ήταν, για παράδειγμα, εξαιρετικά εύκολο για ένα ανυποψίαστο κοινό να πέσει από τη σοβαρή έρευνα ενός Γιάλμαρ Χόλαντ στις «μαγειρεμένες» ανακαλύψεις ενός Γκουίντο φον Λιστ. Η έννοια μιας κρυμμένης επιστήμης των ρούνων γνώρισε άνθηση χάρη στα γραπτά της Μπλαβάτσκι, στα οποία οι ρούνοι αναλύονται σε σχέση με τις παράξενες φυλετικές της θεωρίες.22
Για παράδειγμα, αν πράγματι υπάρχει σύστημα με φυλετικές κάστες, και αν η παρούσα άρχουσα φυλή είναι η άρια, και αν η άρια είναι μια σκανδιναβική φυλή με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια, τότε είναι λογικό η άρχουσα φυλή να είναι οι Γερμανοί. Αν ρουνικά σύμβολα όπως η σβάστικα αποτελούν απόδειξη κάποιας μυστικής άριας επιστήμης συμβόλων, και αν η αρχαία γερμανική (τευτονική) μέθοδος επικοινωνίας ήταν αυτό το ίδιο το ρουνικό σύστημα, και αν υπάρχουν ενδείξεις ρούνων σε όλο τον γνωστό κόσμο, τότε (α) αυτό αποτελεί επιπλέον απόδειξη ότι οι Γερμανοί είναι η άρχουσα φυλή και (β) αποτελεί επίσης επιπλέον απόδειξη ότι οι Γερμανοί κάποτε κυριαρχούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Από αυτό προκύπτει ότι η Γερμανία έχει νόμιμες διεκδικήσεις σε μια τέτοια ιδιοκτησία. Heute Deutschland, Morgen Die Welt.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι οι ρούνοι έχουν και μυστικιστικές και πρακτικές 
εφαρμογές. Δεν είναι απλώς αλφαβητικά σύμβολα που προσδιορίζουν τους χρήστες τους ως Αρίους: Μέσα στη δομή των ίδιων των ρούνων υπάρχουν συγκεκριμένα ισχυρά σχέδια – σαν τα τυπωμένα ηλεκτρονικά κυκλώματα – που μπορούν να συνδέσουν κάποιον κατευθείαν με τον Θεό (σημ. entaksis: σύμφωνα με την αποκρυφιστική θεώρηση). Μέσα στα άχαρα διαγράμματά τους βρίσκονται κωδικοποιημένες μυστικές φόρμουλες για την απόκτηση τηλεπαθητικής δύναμης, την πρόβλεψη του μέλλοντος και την παρατήρηση του παρελθόντος: εγγενείς μαγικές ικανότητες τις οποίες οι Άριοι έχουν χάσει – μέσα από την επιμειξία, την ολιγωρία και την ανηλεή καταπίεση των χριστιανικών αρχών. Μπορεί κανείς να βρει απομεινάρια αυτής της αποκρυφιστικής επιστήμης σε μια «μυημένη» ερμηνεία των ρούνων και η προσεκτική εφαρμογή της ρουνικής μαγείας, σε συνδυασμό με ένα επιθετικό πρόγραμμα ευγονικής, θα δώσει τη δυνατότητα στην άρια φυλή να βαδίσει μαζί με τους Όντιν, Φρέιγια και Top στους στείρους, παγωμένους θαλάμους της Βαλχάλα.
Κατά συνέπεια οι Άριοι δεν είναι απλώς μια ανώτερη φυλή με την αυστηρά δαρβινική έννοια του όρου, είναι ο εκλεκτός λαός, θεόσταλτοι υπεράνθρωποι παγιδευμένοι σε έναν αγώνα με υπάνθρωπα όντα – κόκκινα, μαύρα, κίτρινα – που βρίσκονται κάτω από τις εντολές των Εβραίων, των κομμουνιστών και των μασόνων: Αυτών που λατρεύουν τον δαιμονικό Ιεχωβά. Αυτή η σατανική συνωμοσία έχει στερήσει από τον Άριο τον ανδρισμό του, τον έχει απομυζήσει από τα φυσικά του δικαιώματα, τις μυστικιστικές του δυνάμεις, την ίδια τη χώρα που κάποτε ήταν δική του, τον έχει υποδουλώσει με δεσμά φτιαγμένα από χρέη σε Εβραίους τραπεζίτες, διεστραμμένες ιδέες για δημοκρατία και ελευθερία προερχόμενες από τους μασόνους, κάτω από μια δικτατορία του προλεταριάτου που του έχουν επιβάλει οι μπολσεβίκοι. Ο Άριος είναι ο Σαμψών, με τη γενειάδα του κουρεμένη από μια Σημίτισσα Δαλιδά και με το σθένος, τη δύναμή του, πλήρως εξασθενημένα, καθώς τώρα αγωνίζεται απεγνωσμένα ενάντια στον τροχό του εμπορίου.
Τότε, όμως, πώς να εξηγήσει κανείς τη θλιβερή κατάσταση αυτής της φυλής που κάποτε ήταν, και μάλιστα εγγενώς, ανώτερη; Διαιρεμένη, κατακτημένη, στερημένη απ’ όλα τα παλιά της εδάφη, με τεράστια χρέη… Τι συνέβη; Και πώς να διορθωθεί η κατάσταση; Για απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να ανατρέξουμε στη φιλολογία των völkisch απολογητών, ειδικά στον Γκουίντο φον Λιστ και στο μαθητή του, τον πρώην σιστερσιανό μοναχό και αγαπημένο παιδί ενός τουλάχιστον σύγχρονου «σατανικού» δόγματος, τον Λαντς φον Λίμπενφελς.
ΠΙΤΕΡ ΛΕΒΕΝΤΑ – NAZI KAI ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ Το παρασκήνιο μιας σκοτεινής σχέσης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΛΜΟΥΚΟΥ – ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ (σελ.67-72) – ΚΕΔΡΟΣ – ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
