π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ
Oι εμπειρίες των Πεντηκοστιανών δεν είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Δημιουργούνται με ειδικές τεχνικές. Ας πάρουμε για παράδειγμα μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στη χώρα μας την «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής».
Θα βασισθούμε στα φυλλάδιά της και στις μαγνητοφωνημένες από αυτήν ομιλίες του ποιμένα της Λ. Φέγγου.
Η κίνηση αυτή συνδέει την κακοδαιμονία με την κατάσταση των «εσχάτων καιρών», πού περιγράφεται στην αγία Γραφή. Έτσι προβάλλει ένα «καυτό πρόβλημα» πού απασχολεί πράγματι τον άνθρωπο. «που πάμε; Τι θα γίνουμε;», αυτός είναι ο τίτλος φυλλαδίου, πού υπογραμμίζει πώς η ανθρωπότητα πάει «κάθε μέρα από το κακό στο χειρότερο», αστάθεια, αναρχία, τρομοκρατία, πόλεμοι, διαφθορά…Τίποτε δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Όλα μαρτυρούν πώς «ο καιρός της παρουσίας του Χριστού πλησιάζει» (Ο Χριστός έρχεται γρήγορα, πολυγρ.).
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν καλείται να αντιδράσει, επηρεάζοντας το περιβάλλον του ή αλλάζοντας τις κοινωνικές δομές, αλλά να ενταχθεί στην «εκκλησία των σεσωσμένων», να ετοιμασθεί για την «αρπαγή»!
Οι χριστιανικές εκκλησίες ταυτίζονται εδώ με τις «κατ’ όνομα εκκλησίες», με την «πόρνη Βαβυλώνα», δεν αποτελούν τη «λύση». Η μόνη διέξοδος είναι ή «εκκλησία των εκλεκτών», πού εκπροσωπεί η κίνηση. Αυτή αποτελεί την εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ, την τελική πεντηκοστή! Όποιος προσχωρεί σ’ αυτή, γίνεται μεγαλύτερος απ’ όλους τούς προφήτες, κι απ’ τον Ιωάννη το βαπτιστή! (κασέτα 25.1.1983).
Η τεχνική πού εφαρμόζει η ομάδα δημιουργεί περιβάλλον και καταστάσεις υποβολής. Στην αρχή γίνεται κήρυγμα, στο οποίο εντάσσονται ύμνοι, και σε μία στιγμή, ο ποιμένας καλεί τούς νέους προσήλυτους να κάνουν το πρώτο βήμα της «σωτηρίας»:
«Αν καμιά ψυχή θέλει να δώσει ην καρδιά της στον Χριστό, μπορεί να’ ρθει εδώ μπροστά να γονατίσει και να πει: -Χριστέ μου, σώσε με και ελέησέ με, σφράγισέ με και μένα με το Πνεύμα σου το Άγιο…». Κατόπιν συνεχίζεται ο ύμνος και στο τέλος ο ποιμένας προτρέπει: «... εάν εσύ θέλεις να παραδοθείς στον Χριστό, να πεις: ‘Κύριε θέλω κι εγώ…’. Πάρε μαξιλαράκι, γονάτισε και θα σε σώσει…»! Κατόπιν ξαναρχίζει ο ύμνος… (κασ. 1.6.1982).
«Να πεις: ‘Κύριε, αναγέννησέ με’ ‘μπορείς να το πεις, πέστο σήμερα το πρωί’. ‘Κύριε, σήμερα να με αναγεννήσεις’…» (κασ. 2.3.80). «Σήμερα το πρωί έχω να πω σ’ αυτούς πού δεν αναγεννήθηκαν ότι ο άνεμος είναι έτοιμος να πνεύσει στην καρδιά τους…» (κασ. 2.3.80). «Θα ψάλουμε τον ύμνο ‘Πρέπει να γεννηθείς’… και θέλω σήμερα το πρωί, εάν κανένας δεν αναγεννήθηκε, να αναγεννηθεί. Είναι καμιά ψυχή πού δεν έχει αναγεννηθεί; να σηκώσει το χέρι του!
– Μάλιστα! Εάν δεν έχεις αναγεννηθεί, σήμερα το πρωί πρέπει ν’ αναγεννηθείς».
Αφού τελειώσει ο ύμνος, ο ποιμένας συνεχίζει: «Εάν κανένας θέλει ν’ αναγεννηθεί, ας έλθει εδώ μπροστά. Να γονατίσεις να πεις: Κύριε, αναγέννησέ με, όχι γι’ αυτούς πού αναγεννήθηκαν, γι’ αυτούς πού δεν αναγεννήθηκαν ακόμη. Έλα μπροστά, πάρε ένα μαξιλάρι, γονάτισε και πες: ‘Κύριε, αναγέννησέ με…’ ». Στη συνέχεια και πάλι ο ύμνος (κασ. 2.3.80).
Αυτό το «τυπικό» ακολουθείται σε όλες τις συναθροίσεις, ώστε σιγά σιγά να καλλιεργείται συναίσθημα κατωτερότητας σ’ όποιον δεν έχει ακόμη «αναγεννηθεί». Τότε αποφασίζει να βγει κι αυτός μπροστά, να πάρει το μαξιλαράκι, να γονατίσει, να πει: «Κύριε, αναγέννησέ με». Ύστερα θα θελήσει να λάβει και το «βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα. Κι αφού η γλωσσολαλιά είναι σ’ αύτή την ομάδα απαραίτητο «σημείο», θ’ αρχίσει κι αυτός σε λίγο να «λαλεί γλώσσες»!
Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείται εσωτερικός πόθος για την επίτευξη τέτοιων καταστάσεων. Πρόκειται για ιδιαίτερη μέθοδο προσευχής σε ειδική εκστατική ατμόσφαιρα και σε κλίμα, στο οποίο ο ενθουσιασμός αφήνεται ελεύθερος. Η αναγκαιότητα αυτών των εμπειριών προκαλεί ατμόσφαιρα ψυχολογικής πιέσεως, γιατί στην περίπτωση πού κάποιος δεν έχει αυτές τις πνευματικές εμπειρίες, τούτο αποδίδεται στο ότι δεν πιστεύει σωστά! Η ψυχολογική αυτή πίεση αυξάνεται ιδιαίτερα στις ομάδες εκείνες, πού φρονούν ότι χωρίς το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος δεν υπάρχει εμπειρία της σωτηρίας.
Όμως μ’ αυτό τον τρόπο εξαφανίζονται τα σύνορα μεταξύ της δράσης του Αγίου Πνεύματος πού δημιουργεί γνήσιες πνευματικές εμπειρίες σαν εκείνη του αποστόλου Παύλου (Α’ Κορ. ιβ’ 1-3) και υποκειμενικώv ή και δαιμονικώv καταστάσεων, πού οδηγούν σε «εμπειρίες». Ο άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει το γνήσιο από το νόθο και θεωρεί καταστάσεις πού ερμηνεύονται είτε με βάση τις φυσικές δυνατότητες του ανθρώπου είτε και σαν δαιμονικές επιδράσεις, ως «ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος».
Από το άλλο μέρος η διδασκαλία για το ότι το «βάπτισμα του Πνεύματος» εκφράζεται με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς, ασκεί στους οπαδούς ψυχική βία, γιατί φρονούν πώς πρέπει να έχουν αυτή την εμπειρία, προκειμένου να συγκαταλεχθούν μεταξύ των εκλεκτών.
Έτσι πολλοί οδηγούνται στην απογοήτευση και στην απόγνωση, όχι στην εν Χριστώ ελευθερία. Τη δυσκολία αυτή αναγνωρίζουν και βασικοί παράγοντες της κίνησης των πεvτηκοστιαvώv. Ο L. Steiner, διευθυντής της Ελβετικής πεντηκoστιανής ιεραποστολής, παρατηρεί:
«Αυτή η λανθασμένη διδασκαλία περί βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος είναι αιτία πολλών αιρέσεων και παρεκτροπών στην κίνηση των πεvτηκοστιαvώv… ο αριθμός εκείνων πού δεν βοηθήθηκαν (δηλαδή δεν έλαβαν το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματoς»), είναι μεγαλύτερος από όσο φαντάζεται κανείς. Η διόρθωση της διδασκαλίας περί του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος είναι ανάγκη απολύτου προτεραιότητας» (παραπομπή: Reimer – Eggenberger 154).
Κατά την πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η πνευματική ζωή δεν συνίσταται σε εκστασιακές εκδηλώσεις. Η έκσταση καλεί τον άνθρωπο να εξέλθει του εαυτού του και να συναντήσει τον Θεό έξω από τον εαυτό του. Αυτό είναι και στην ορθόδοξη πίστη εκδήλωση κακού πνεύματος. Η ζωή εν Αγίω Πνεύματι προϋποθέτει την συνένωση του ανθρώπου με το Άγιο Πνεύμα, την «ενοίκηση» του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. η’ 11. Β’ Τιμ. α’ 14).
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com