ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

του κ. Ιωάννου Μηλιώνη

 

      Είναι πλέον σε όλους μας γνωστή η διάσταση που έχει πάρει το θέμα Η/Υ (Computer) και Διαδίκτυο (Int­ernet) στη ζωή μας. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο αποτελούν “εργαλεία” και είναι η σωστή ή η λανθασμένη χρήση που τα καθιστά ωφέλιμα η βλαπτικά.

Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, συχνά χρησιμοποιούμε, στην Π. Ε. Γ., το διαδίκτυο και ει­δικά τα διάφορα “fora” (ομάδες συζήτησης), σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης της τρομερής σύγχυσης, που επικρατεί και στη χώρα μας, σε θέματα πίστης και κο­σμοθεωριών, “λαμπρό” αποτέλεσμα της εφαρμογής των σχεδίων της “Νέας Εποχής”.

Θα ήταν πιθανώς αναγκαίο, πριν παραθέσουμε τις απόψεις των διαφόρων συζητητών, να εξηγήσουμε με λίγα λόγια τη λειτουργία των “ομάδων συζήτησης” στο διαδίκτυο και να παρουσιάσουμε τους συζητητές.

 Μια από τις βασικές λειτουργίες του διαδικτύου είναι και τα λεγόμενα fora (πληθυντικός του forum), όπου κάποιοι προβάλλουν τις απόψεις τους, επί παντός επιστητού κι όπου μπορεί να “μπει” όποιος επιθυμεί, να ενημερωθεί για τα εν εξελίξει θέματα και να συμμετά­σχει στη συζήτηση.

Πριν ένα χρόνο, συνεργάτες της Π. Ε. Γ. χρησιμο­ποίησαν αυτή τη δυνατότητα συμμετέχοντας σε συζη­τήσεις παιδιών, στο forum των “Εκδόσεων Ψυχογιός”, όπου επικρατούσε έντονη δραστηριότητα στην ανταλ­λαγή απόψεων σχετικά με τον Χάρι Πότερ.

Τα μέλη του forum παιδιά μεταξύ 12 και 18 ετών αντιμετώπισαν στην αρχή επιφυλακτικά τους συνεργά­τες της Ένωσης, σύντομα όμως, ο “πάγος έσπασε” κι έκτοτε υπάρχει συχνή επικοινωνία.

 Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας ενημέρωσης, δημοσιεύθηκαν αρκετά μηνύματα (posts) προβληματισμού και στο forum του Ψυχογιού και στο forum μιας νέας 17 ετών, από την Νοτιοαφρικανική Ένωση (Sou­th Africa), της Αλεξάνδρας.

Ειδικά, στο δεύτερο αυτό forum, αναπτύχθηκε ένας θερμός διάλογος, που προβλημάτισε πολλούς από τους μετέχοντες, με αποτέλεσμα το κορίτσι αυτό, που προ­φανώς διαθέτει Εκκλησιαστική παιδεία να έξελιχθεΐ σε στενό συνεργάτη της Ένωσης.

Ο δικτυακός τόπος της Αλεξάνδρας όπου στεγάζε­ται και το αντίστοιχο forum έχει πολύ ενδιαφέρον. Θα τον βρείτε στη διεύθυνση: www.geocities.com/alexandra_melidoni

Σας μεταφέρουμε, λοιπόν, παρακάτω μια χαρακτη­ριστική “αντιπαράθεση” της Αλεξάνδρας και διαφό­ρων συζητητών, που μεταφέρουν ποικίλες, προσωπικές απόψεις ή ανήκουν σε χώρους εξωεκκλησιαστικούς.

Η συζήτηση διεξάγεται στον δικτυακό τόπο “Allforums” (www.allforums.gr). και το θέμα είναι σχετικό με το ενδεχόμενο της “Εξωγήινης μορφής ζωής”. θέμα δημοσίευσης: “Η Εκκλησία ανέκαθεν τους ονόμαζε δαίμονες”. 

Alexandra.

Η παρουσία εξωγήινης μορφής ζωής υπήρξε πάντα ένα γεγονός που εντάσσεται στο χώρο της μεταφνσικής. Δε διαθέτουν οι “εξωγήινοι” καμία υψηλή τεχνολο­γία. Απλώς, από τις αρχές τον περασμένου αιώνα, πα­ρουσιάζονται με τη μορφή, που έχει γίνει ευκολότερα αποδεκτή από το μέσο άνθρωπο. Την τεχνολογική.

 Οι “εξωγήινοι” ήταν πάντα γνωστοί στους ανθρώ­πους.

 Η Εκκλησία ανέκαθεν τους ονόμαζε δαίμονες.

 Οι απόψεις των σύγχρονων ερευνητών τον χώ­ρου, συγκλίνουν σήμερα προς τη μεταφυσική ερμηνεία του φαινομένου.

 Στην παραπάνω τοποθέτηση απαντούν:

 

Tziko.

Πολλή ενδιαφέρουσα η άποψη σου.. . Για συνέχι­σε!!!

 

Amphipolis.

Αύριο πρωί, πρωί μόλις ξυπνήσεις, περίμενε να πάει 10 ή 11 και πάνε στο πιο κοντινό video club! Νοί­κιασε ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΣΑΙΖΟΝ των x–files και μετά κάθισε και δες τες προσεκτικά! ΌΛΕΣ.

Μετά κάνε ξανά ποστ εδώ! Χα χα χα χα (αστειεύ­ομαι)…

Θα πω απλά, πως για την Εκκλησία πας μη Ορθόδο­ξος = σατανικός  δαιμονικός. Έλεος πια!

 

Alexandra.

Την παρακάτω ανάλυση την έκανε στο φόρουμ μας η Π.Ε.Γ.

Είναι μια οργάνωση, που ενημερώνει τον κόσμο για ό,τι έχει σχέση με τη μαγεία και τις αιρέσεις.

Εγώ τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα!!!

“Ο αείμνηστος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βι­βλίο του «Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας» (τεύχος 11ο, 15ο) αναφέρει στο κεφάλαιο «Ουφολογία», ότι η πίστη σε εξωγήινους κ.λπ. είναι μια μορφή αποκρυφισμού, η οποία, πίστη, ακυρώνει το μήνυμα τον Ευαγγελίου και καθιστά τον άνθρωπο έρμαιο τυ­φλών δυνάμεων και καταστάσεων.

Οι «προσφορές» επιστημονικής φαντασίας, έλεγε ο μακαριστός πατήρ, μπορεί να έχουν ποικίλα ονόμα­τα, όμως όλες εγκαταλείπουν τον άνθρωπο σε «από­κρυφες» δυνάμεις αμφίβολης αξίας και επιφέρουν ανυπολόγιστη ζημία στην προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή των θυμάτων που τίθενται σε απόλυτη εξάρτηση από ομάδες του χώρου αυτού.

Επί του θέματος αυτού ο Ιερομόναχος πατήρ Σερα­φείμ Ρόουζ (+) γράφει στο αξιόλογο βιβλίο τον: «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του Μέλλοντος» (εκδόσεις «Εγρήγορση») στο κεφάλαιο: «Το πνεύμα της επιστη­μονικής φαντασίας», τα έξης αποκαλυπτικά:

 Ιστορικοί της επιστημονικής φαντασίας ιχνηλα­τούν συνήθως την προέλευση αυτής της μορφής λο­γοτεχνίας πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα. Μερικοί προτιμούν να βλέπουν την αρχή της, στις σύντομες ιστορίες τον Edgar Allen Poe, οι οποίες συνδυάζουν ένα πειστικό ρεαλισμό στο ύφος με ένα θέμα υλικό πάντα χρωματισμένο με το «μυστήριο» και το απόκρυφο. Άλλοι βλέπουν την πρώτη συγγραφέα επιστη­μονικής φαντασίας, στην σύγχρονη τον Poe, Mary Wollstoncraft Shelley (σύζυγο τον διάσημου ποιητή). Ο «Frankenstein, ή νεώτερος Προμηθέας» της, συνδυάζει φανταστική επιστήμη και αποκρυφισμό με έναν τρόπο χαρακτηριστικό πολλών ιστοριών επιστημονικής φαν­τασίας από τότε.

Η τυπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας, πάν­τως, επρόκειτο να έρθει στα τέλη τον 19ον και τις αρ­χές τον 20ον αιώνα, από τον Ιούλιο Verne και τον H. G. Wells μέχρι τις μέρες μας. Από μια κατά ένα μεγάλο μέρος δεύτερης κατηγορίας μορφή λογοτεχνίας, στα φτηνά λαϊκά αμερικανικά περιοδικά της δεκαετίας του 1930 και 1940, η επιστημονική φαντασία ενηλικι­ώθηκε κι έγινε ένα αξιοσέβαστο διεθνές λογοτεχνικό είδος στις πρόσφατες δεκαετίες.

 Επιπροσθέτως, ένας αριθμός εξαιρετικά δημοφιλών κινηματογραφικών ταινιών έδειξε πόσο το πνεύμα της επιστημονικής φαντασίας είχε γοητεύσει τη φαντασία του ευρέως κοινού. Τις φτηνότερες και εντυπωσιακό­τερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 1950 διαδέχτηκαν την τελευταία δεκαετία οι μον­τέρνες ταινίες-πρότυπα σαν τις «2001: η Οδύσσεια τον διαστήματος», και «Στενές επαφές τρίτου τύπου», για να μην αναφέρουμε μια από τις πιο δημοφιλείς και μα­κράς διαρκείας αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές, το «Star Trek» (ταξίδι στ αστέρια).

Το πνεύμα της επιστημονικής φαντασίας πηγάζει από μια υποστρωματική φιλοσοφία η ιδεολογία, η οποία πιο συχνά υπονοείται, παρά εκφράζεται, με πολλές λέξεις, και την οποία ουσιαστικά ασπάζονται όλοι όσοι δημιουργούν στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Αυτή η φιλοσοφία μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα κύρια σημεία:

 1. Η θρησκεία, με την παραδοσιακή έννοια, είναι απούσα, η αλλού παρουσιάζεται μ’ ένα πολύ περιστασιακό η τεχνητό τρόπο. Το ίδιο το λογοτεχνικό είδος είναι φανερά προϊόν της «μεταχριστιανικής εποχής», (που είναι ήδη εμφανής στις ιστορίες του Poe και της Shelley). Ο κόσμος της επιστημονικής φαντασίας είναι τελείως υλιστικός, παρ’ ότι συχνά έχει «μυστικιστικές» προεκτάσεις αποκρυφιστικού η ανατολικού χαρακτήρα.

Ο «Θεός», αν αναφέρεται καθόλου, είναι μια κενή και απρόσωπη δύναμη, όχι ένα προσωπικό ον (για πα­ράδειγμα, η «Δύναμη» στον «πόλεμο των άστρων», μια κοσμική ενέργεια που έχει την κακή, όπως επίσης και την καλή της πλευρά). Η αυξανόμενη ελκυστικότητα των θεμάτων επιστημονικής φαντασίας στον σύγχρονο άνθρωπο είναι άμεση αντανάκλαση της απώλειας των παραδοσιακών θρησκευτικών αξιών.

 2. Το κέντρο τον σύμπαντος της επιστημονικής φαν­τασίας (στη θέση του απόντος θεού) είναι ο άνθρωπος συνήθως όχι ο άνθρωπος όπως είναι τώρα, αλλά ο άν­θρωπος όπως θα «γίνει» στο μέλλον, σε συμφωνία με τη μοντέρνα μυθολογία της εξέλιξης. Παρ’ ότι οι ήρωες της επιστημονικής φαντασίας είναι συνήθως αναγνω­ρίσιμοι άνθρωποι, το ενδιαφέρον της ιστορίας συχνά επικεντρώνεται στις επαφές τους με διαφόρων ειδών «υπεράνθρωπους» από «υψηλά εξελιγμένες» φυλές του μέλλοντος (η καμιά φορά του παρελθόντος), η από μα­κρινούς γαλαξίες.

Η ιδέα της πιθανότητας «υψηλά εξελιγμένης» νοή­μονος ζωής σε άλλους πλανήτες, έχει γίνει τόσο πολύ μέρος της σύγχρονης νοοτροπίας, που ακόμα και σε­βαστές επιστημονικές (και ημιεπιστημονικές) θεωρίες την προϋποθέτουν ως κάτι αδιαμφισβήτητο. Έτσι, μια δημοφιλής σειρά βιβλίων (Erich von Daeniken, «Άρ­ματα των θεών;» «Θεοί από το εξώτερο διάστημα»), βρίσκει δήθεν ενδείξεις της παρουσίας «εξωγήινων» όντων η «θεών» στην αρχαία ιστορία, οι όποιοι είναι υποθετικά υπεύθυνοι για την ξαφνική εμφάνιση της νοημοσύνης στον άνθρωπο, η οποία είναι δύσκολο να εξηγηθεί με τη συνηθισμένη εξελικτική θεωρία.

 Σοβαροί επιστήμονες στη Σοβιετική Ένωση εικά­ζουν ότι η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων οφειλόταν σε πυρηνική έκρηξη, ότι «εξωγήινα» όντα επισκέφθηκαν την γη αιώνες πριν, ότι ο Ιησούς Χρι­στός μπορεί να ήταν ένας «κοσμοναύτης», και ότι σήμε­ρα «μπορεί να είμαστε στο κατώφλι μιας «δεύτερης πα­ρουσίας» νοημόνων όντων από το εξώτερο διάστημα». Εξίσου σοβαροί επιστήμονες στη Δύση θεωρούν την ύπαρξη «εξωγήινης νοημοσύνης» πολύ πιθανή, γι’ αυτό προσπαθούν επί δεκαοκτώ τουλάχιστον χρόνια να επιτύχουν επαφή μαζί τους μέσω ραδιοτηλεσκόπιων, και για την ώρα υπάρχουν τουλάχιστον έξι έρευνες που διεξάγονται από αστρονόμους σε όλο τον κόσμο για ραδιοσήματα που να προέρχονται από νοήμονα όντα από το διάστημα.

Σύγχρονοι Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικοί «θε­ολόγοι» που έχουν συνηθίσει να φέρονται όπου φαί­νεται να άγει η «επιστήμη» εικάζουν εκ περιτροπής στο νέο πεδίο της «εξωθεολογίας» (της «θεολογίας του εξώτερου διαστήματος») σχετικά με το ποιας φύσης μπορούν να είναι οι «εξωγήινες» φυλές. Δύσκολα μπο­ρεί να αρνηθεί κανείς ότι ο μύθος πίσω από την επιστη­μονική φαντασία ασκεί ισχυρή έλξη ακόμα κι ανάμεσα σε μορφωμένους ανθρώπους των ημερών μας.

Τα μελλοντικά «εξελιγμένα» όντα στη φιλολογία επιστημονικής φαντασίας θεωρούνται χωρίς εξαιρέ­σεις να έχουν ξεπεράσει τους περιορισμούς της σημε­ρινής ανθρωπότητας, ιδιαιτέρως τους περιορισμούς της «προσωπικότητας». Όπως ο «Θεός» της επιστημο­νικής φαντασίας, ο άνθρωπος έχει επίσης γίνει παρά­ξενα απρόσωπος. Στο «Τέλος της παιδικής ηλικίας» τον Arthur C. Clark, η νέα φυλή των ανθρώπων έχει παρουσιαστικό παιδιών, αλλά αντιμετωπίζει κενό προσωπικότητας. Πρόκειται να οδηγηθούν σε ακόμα υψηλότερες «εξελικτικές» μεταμορφώσεις, στο δρόμο της απορρόφησης τους στον απρόσωπο «Υπερνού».

Γενικά η φιλολογία επιστημονικής φαντασίας σε άμεση αντίθεση με τον Χριστιανισμό, αλλά ακριβώς σε συμφωνία με κάποιες σχολές ανατολικής σκέψης βλέ­πει την «εξελικτική πρόοδο» και την «πνευματικότη­τα» με όρους αυξανόμενης έλλειψης προσωπικότητας.

 3. Ο μελλοντικός κόσμος και η ανθρωπότητα θε­ωρούνται από την επιστημονική φαντασία με όρους «προβολών» των σημερινών επιστημονικών ανακαλύ­ψεων στην πραγματικότητα, πάντως, αυτές οι «προβο­λές» συμφωνούν αξιοσημείωτα με τον καθημερινό αντι­κειμενικό κόσμο της αποκρυφιστικής και καταφανώς δαιμονικής εμπειρίας καθ όλη τη διάρκεια των αιώ­νων. Μεταξύ των χαρακτηριστικών των «υψηλά εξελιγ­μένων» πλασμάτων του μέλλοντος είναι: Επικοινωνία μέσω νοητικής τηλεπάθειας, ικανότητα να πετούν, να υλοποιούν και να αποϋλοποιούν, να αλλάζουν την εμφάνιση των πραγμάτων η να δημιουργούν φανταστι­κές σκηνές και πλάσματα με «καθαρή σκέψη», να ταξι­δεύουν σε ταχύτητες πολύ πιο πέρα από οποιαδήποτε σύγχρονη τεχνολογία, να καταλαμβάνουν τα σώματα των γήινων και να αναπτύσσουν μια «πνευματική» φι­λοσοφία η οποία είναι «πέρα από όλες τις θρησκείες» και επαγγέλλεται μια κατάσταση όπου οι «ανεπτυγμέ­νες διάνοιες» δεν θα εξαρτώνται πια από την ύλη. Όλα αυτά είναι οι δεδομένες πρακτικές και ισχυρισμοί των μάγων και των δαιμόνων.

Μια πρόσφατη ιστορία της επιστημονικής φαντασί­ας σημειώνει ότι «ένας επίμονος προσανατολισμός τον οράματος της επιστημονικής φαντασίας είναι η επιθυμία να υπερβεί τη φυσική εμπειρία … μέσω της παρου­σίασης χαρακτήρων και γεγονότων που παραβιάζουν τις συνθήκες χώρου και χρόνου όπως τις ξέρουμε». Το σενάριο του «Star Trek» και άλλων ιστοριών επιστημο­νικής φαντασίας, με τις φουτουριστικές «επιστημονι­κές» μηχανές τους, σε μερικά σημεία διαβάζονται σαν αποσπάσματα από βίους αρχαίων Ορθοδόξων αγίων, στους οποίους περιγράφονται οι ενέργειες των μάγων σε μια εποχή όπου η μαγεία ήταν ακόμα σημαντικό μέ­ρος της ειδωλολατρικής ζωής.

 Η επιστημονική φαντασία σε γενικές γραμμές δεν είναι συνήθως καθόλου επιστημονική, ούτε και «φουτουριστική». Είναι μια οπισθοχώρηση στις «μυστικιστικές» πηγές της σύγχρονης επιστήμης της επιστήμης πριν το Διαφωτισμό τον 17ον και 18ον αιώνα, που ήταν πολύ πιο κοντά στον αποκρυφισμό. Η ίδια ιστο­ρία της επιστημονικής φαντασίας παρατηρεί ότι «οι ρίζες της επιστημονικής φαντασίας, όπως οι ρίζες της ίδιας της επιστήμης, βρίσκονται στη μαγεία και στη μυθολογία».

Η σημερινή έρευνα και τα πειράματα στην «παρα­ψυχολογία» μαρτυρούν επίσης μια μελλοντική σχέση «επιστήμης» και αποκρυφισμού, μια εξέλιξη με την οποία η φιλολογία επιστημονικής φαντασίας είναι ήδη σε πλήρη αρμονία.

 Η επιστημονική φαντασία στη Σοβιετική Ένωση (όπου είναι τόσο δημοφιλής όσο και στη Δύση, παρ’ ότι η ανάπτυξη της ήταν λίγο διαφορετική) έχει ακρι­βώς τα ίδια θέματα όπως η Δυτική επιστημονική φαν­τασία. Σε γενικές γραμμές, τα «μεταφυσικά» θέματα στη σοβιετική επιστημονική φαντασία (η οποία είναι θύμα του άγρυπνου ματιού «υλιστών» λογοκριτών) προέρχονται από την επίδραση Δυτικών συγγραφέων η από άμεση ινδουιστική επιρροή, όπως στην περίπτω­ση τον συγγραφέα Ivan Efremov.

Ο αναγνώστης της σοβιετικής επιστημονικής φαν­τασίας, σύμφωνα με μια κριτική, «παρουσιάζεται με αμυδρή ικανότητα να διακρίνει τις ζωτικές διαφορές μεταξύ Επιστήμης και Μαγείας, μεταξύ επιστήμονα και μάγου, μεταξύ μέλλοντος και φαντασίας». Η επι­στημονική φαντασία, τόσο Δυτική όσο και Ανατολι­κή, λέει ο ίδιος συγγραφέας, όπως και άλλες όψεις του σύγχρονου πολιτισμού, «επιβεβαιώνουν όλες το γεγονός ότι το υψηλότερο στάδιο του ανθρωπισμού είναι ο αποκρυφισμός».

 

4. Σχεδόν από την ίδια τη φύση της ως «φουτουρι­στική», η επιστημονική φαντασία τείνει να είναι ου­τοπική. Λίγα μυθιστορήματα η ιστορίες περιγράφουν πραγματικά μια μελλοντική τέλεια κοινωνία, αλλά τα περισσότερα από αυτά διαπραγματεύονται την «εξέ­λιξη» της σημερινής κοινωνίας σε κάτι ανώτερο, η τη συνάντηση με ένα εξελιγμένο πολιτισμό σε κάποιον άλλο πλανήτη, με την ελπίδα η τις προϋποθέσεις της υπέρβασης των προβλημάτων του σήμερα και γενικά των περιορισμών της ανθρωπότητας. Στην επιστημο­νική φαντασία του Efremov και άλλων Σοβιετικών, ο ίδιος ο κομμουνισμός γίνεται «κοσμικός» κι «αρχίζει να αποκτά μη υλικές ποιότητες», και «ο μεταβιομηχανι­κός πολιτισμός θα είναι σαν ινδουιστικός».

Τα «ανώτερα όντα» του εξώτερου διαστήματος συχνά είναι προικισμένα με ιδιότητες «σωτήρα», και οι προσεδαφίσεις διαστημοπλοίων συχνά κηρύττουν «αποκαλυπτικά» γεγονότα συνήθως την άφιξη αγα­θοεργών όντων, που θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στην «εξελικτική πρόοδο» τους.

 Με δυο λογία, η λογοτεχνία επιστημονικής φαντα­σίας του 20ου αιώνα είναι η ίδια ένα καθαρό σημάδι της απώλειας των χριστιανικών αξιών και της χριστι­ανικής ερμηνείας του κόσμου. Έχει γίνει ένα ισχυρό μέσο διάδοσης μιας μη χριστιανικής φιλοσοφίας της ζωής και της ιστορίας, κατά ένα μεγάλο μέρος κάτω από απροκάλυπτη, η συγκεκαλυμμένη, αποκρυφιστική και ανατολική επίδραση και σε μια κρίσιμη μεταβατι­κή περίοδο κρίσης και μετάβασης για τον ανθρώπινο πολιτισμό, έχει γίνει μια βασική δύναμη στην καλλι­έργεια της ελπίδας και της πραγματικής προσδοκίας για «επισκέπτες από το εξώτερο διάστημα» οι όποιοι θα λύσουν τα προβλήματα της ανθρωπότητας και θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μια νέα «κοσμική» εποχή της ιστορίας του.

Ενώ εμφανίζεται ως επιστημονική και μη θρησκευ­τική, η λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας είναι στην πραγματικότητα ένας βασικός διασπορέας (σε κοσμική μορφή) της «νέας θρησκευτικής σννειδητότητας», η οποία σαρώνει το ανθρώπινο γένος καθώς ο Χριστιανισμός υποχωρεί.

Τα παραπάνω συνθέτουν το αναγκαίο υπόβα­θρο για να συζητήσουμε τις πραγματικές εκδηλώ­σεις των «αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενων αντικει­μένων», τα όποια παραδόξως ανταποκρίνονται στις ψευδοθρησκευτικές προσδοκίες που έχουν εξαφτεί στον «μεταχριστιανικό» άνθρωπο”.

Amphipolis:

Κάνοντας τόσο μεγάλα ποστ σε ένα φόρουμ, κινδυ­νεύεις να μην τα διαβάσει κανείς. Σύντομα ποστ είναι ιδανικά για φόρουμ, στο λέω απλά λόγω… πείρας!

Alexandra:

Την ανάλυση αυτή την έκανε στο φόρουμ μας η Π.Ε.Γ. Δεν ενδιαφέρομαι να επικοινωνήσω με το “ευρύ κοινό”, αλλά με τον ένα, τον “επαΐοντα”. Εσένα, δηλαδή. Πίστε­ψα ότι θα ενδιέφερε εμάς τους λίγους, που μας καίνε τέτοια θέματα. CU.

Tziko:

Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα λες αλλά όσο μπορείς πιο σύντομα. Τα μεγάλα ποστ πραγματικά αποθαρρύ­νουν τον καθένα στην ανάγνωση. Έχω γράψει και εγώ ενδιαφέροντα μεγάλα ποστ, όπως και άλλα μέλη στο φόρουμ. Αλλά από ανάγνωση… τζίφος. Άκουσε την Αμφίπολη. Στο λέει από ενδιαφέρον. Αυτά! Και καλώς ήρθες στο φόρουμ.

Alexandra:

OK, τέλος τα μεγάλα μνμ. Η Amphipolis έχει δίκιο. Πως μπορώ να βάλω κι εγώ ένα εικονάκι κάτω απ’ τ’ όνομά μου, όπως κι εσείς? Φιλάκια.

Anti:

Να πούμε ότι η εκκλησία (γενικά) θεωρούσε και θεωρεί ότι, ό,τι ήταν εναντίον (και είναι) η πήγαινε κόν­τρα στους στόχους της (για την εξουσία) το θεωρούσε Δαιμονικό…

Θεού» και άλλες ως «Υιός του ανθρώπου» .Το μήνυμα αυτό δεν πέρασε από τους συντάκτες των κειμένων της, ούτε κατ’ επέκταση, από τα πιεστήρια της εταιρίας. Ού­τε ό λόγος, για τον όποιο το Άγιο Πνεύμα καθοδήγησε τους αποστόλους, να κηρύττουν και τις δύο φύσεις του Ιησού Χριστού, ακριβώς, ώστε να γίνει αντιληπτό όσο είναι δυνατόν από ατελείς ανθρώπους, όμως τόσο απα­ραίτητο για την σωτηρία μας το μυστήριο αυτό, της Θείας οικονομίας.

Στο κείμενο της «Σκοπιάς» μας παρουσιάζεται ό απόστολος Παύλος να περιγράφει τον Ιησού ως άνδρα, «ναι, κατώτερο από τον Θεό». Ακόμη, επικαλείται τον ευαγγελιστή Ιωάννη, ότι αναφέρει (στο Κ’:31) τον Ιη­σού κατώτερο άπό τον Θεό. Δεν κάνει τον κόπο δεν θέλει; να παρουσιάσει και το Κ’:28, 29 από το Ευαγγέ­λιο του Ιωάννου, όπου ο απόστολος Θωμάς αναφωνεί προς τον Ιησού: «Ό Κύριός μου και ό Θεός μου», χωρίς ό Ιησούς να τον επιτιμήσει για την προσφώνηση αυτή, εάν δεν ήταν αλήθεια, άλλ’ αντίθετα, μακαρίζει όσους πιστεύσουν στη θεότητά Του, παρ’ ό,τι δεν θα τον ιδούν.

Η «Σκοπιά», βεβαίως, έχει διαφορετική άποψη και την διδαχή της αυτή την παρουσιάζει και την κηρύττει στους οπαδούς της, οι όποιοι πρέπει να δεχθούν ό,τι τους προσφέρει, ως πνευματική τροφή. Με αυτή την μεθοδευμένη τακτική, κατόρθωσε να επιβάλλει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ό Θεός, είναι δημιούργημα του Ιεχωβά, είναι ό πιο καλός άνθρωπος που περπάτησε επάνω στην γη, είναι «θεοειδής είναι θείος». Τον Ιησού δίχως θρόνο θεϊκό, γυμνό από την Θεότητά Του, τον ετοποθέτησε η Σκοπιά. Αυτή, λοιπόν, την κενή θέση την καταλαμβάνει ό «δούλος», προβάλλοντας και επι­βάλλοντας τον εαυτόν του, ως τον απόλυτο κυρίαρχο στη ζωή των οπαδών και μοναδικό «σωτήρα».

Βεβαίως, η Αγία Γραφή κηρύττει άλλα… Μοναδικός Σωτήρας, ο Ιησούς Χριστός. Η εταιρία απτόητη κι αδίστακτη, φρόντισε και εξέδωσε την δική της «αγία γραφή» την Μετάφραση του Νέου Κόσμου (Μ.Ν.Κ.), η οποία είναι το κατασκεύασμα, που εξυπηρετεί τις κακοδοξίες της, είναι το «άλλο ευαγγέλιο».

Όμως, δυστυχώς, παρά τις κακοδοξίες της και τις αλληλοσυγκρουόμενες διδασκαλίες της, διαπιστώνου­με ότι η «Σκοπιά» πλανά και κρατά δέσμια ανθρώπινα θύματα σε δλο τον κόσμο και στη χώρα μας, 28.000 περίπου, Έλληνες αδελφούς μας. Εκμεταλλεύεται δι­άφορες καταστάσεις για να καθοδηγεί υπάρξεις, όπως εκείνη βούλεται. Θρηνούν οι Ελληνικές οικογένειες, που ζουν καθημερινά το δικό τους δράμα… Είναι όμως άραγε μόνο δικό τους; Εμάς, τους υπολοίπους, δεν μας αγγίζει;

Κι όμως, όλοι έχομε το μερίδιό μας, των ευθυνών. Ας προβληματιστούμε, λοιπόν!

Alexandra:

Αγαπητή «Anti». Εξαρτάται από ποια οπτική γω­νία αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και σε τι θεμέλιο επάνω πατάμε προκειμένου να κρίνουμε θεσμούς και πρόσωπα. Θα πρέπει, αρχικά, να προσδιορίσουμε τι είναι, τι αντιπροσωπεύει, για μας η Εκκλησία? Είναι ένας Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου (κατά το Νόμο), που έχει συμφέροντα αντίθετα με τους πολίτες και ως εκ τούτου, προσπαθεί να παγιδεύσει τον άνθρωπο και να τον δεσμεύσει στα συμφέροντά της? Η είναι ένας Θεανθρώπινος οργανισμός, «Σώμα Χριστού» (με Κεφαλή το Χριστό), που αγωνίζεται να σώσει τον άνθρωπο της πτώσεως και να τον καταστήσει και πάλι άρχοντα της κτήσεως και πολίτη του ουρανού? Εμείς, στο χώρο της Εκκλησίας, αποδεχόμαστε τη δεύτερη άποψη και στη­ριγμένοι πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο, δίνουμε τη μαρτυρία μας και κάνουμε τον αγώνα μας. Αν κάποιος δεν βιώσει, έσωθεν, το Μυστήριο, που είναι η Εκκλησία, θα αγωνί­ζεται, από έξω, ορθολογιστικά, να κατανοήσει το ακα­τανόητο και φυσικά θα αποτυγχάνει. Αυτή είναι κι η άποψη του παπα-Χαράλαμπου, του Πνευματικού μου, που με βοήθησε να συντάξω αυτό το κείμενο. Φιλάκια.

Anti:

Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στην δική μας εκκλη­σία, αλλά στην Παπική… Που από την αρχή της “δημι­ουργίας” της έχει αυτήν την “πολιτική”. Και φυσικά οι απόψεις του κάθε Χριστόδουλου δεν αντιπροσωπεύ­ουν την εκκλησία σαν σύνολο… Αλλά πως εξηγείς όλη την υπόθεση για τις νέες χώρες… Πλακώθηκαν κ οι δυο οι αρχιεπίσκοποι για το ποιος θα έχει την εξουσία… Δεν σοβαρεύονται λέω εγώ κ να κοιτάξουν το έργο τους…

Alexandra:

Έχεις απόλυτο δίκιο, αγάπη. Είναι φορές που κι εγώ σκανδαλίζομε με τα όσα φαίνονται να συμβαίνουν η και στην πραγματικότητα συμβαίνουν μέσα στον Εκκλησιαστικό χώρο. Μετά κάθομαι και συλλογιέμαι τα όσα με έχουν διδάξει και ο παπα-Χαράλαμπος και η κα Ηλέκτρα η δασκάλα μου. Ότι η Εκκλησία είναι το νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο, όλοι είναι άρρωστοι κι ας μη το ξέρουν, συχνά κι οι γιατροί. Είμαστε μέσα για να θεραπευτούμε. Αν ήμασταν άγιοι, θα ήμασταν στον ουρανό. Ότι το σημείο αναφοράς μας δεν είναι οι ιερείς μας (πολλοί απ’ τους οποίους μπορεί να είναι αξιόλογοι), ούτε οι αρχιερείς, ούτε ο Αρχιεπίσκοπος η ο Πατριάρχης (που όλοι, άνθρωποι είναι κι αυτοί, αμαρτωλοί), αλλά οι άγιοι της Εκκλησίας. Όταν με πιάνουν οι μαύρες μου, κάθομαι και σκέφτομαι τον άγιο Νεκτάριο, άγιο των ημερών μας. Τι τράβηξε (κι από αρχιερείς)! Η συνείδηση όμως της Εκκλησίας αναγνώρισε την αγιότητά του αφού ο Θεός επέτρεψε και θαύ­ματα εν ζωή να κάνει! Άλλοτε πάλι, σκέφτομαι ότι την πολεμούν την Εκκλησία με λύσσα. Σπάνια ο πεσμένος μας εαυτός μπορεί να κατανικήσει τον εγωισμό. Πάντα

εμείς ξέρουμε καλύτεροι… 100 καλά να κάνουν οι άνθρω­ποι της Εκκλησίας κανείς δε συγκινείται. Ένας παπάς να πουν ότι «άπλωσε το χέρι του» λίγο παραπάνω, βούκινο στα media. Προσπαθώ, αγάπη, να ακολουθώ το παράδειγμα των Πατέρων, όσο τα καταφέρνω, να είμαι κοντά στα Μυστήρια (Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία) και δεν ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει στον κόσμο, παρ’ όσο είναι απολύτως απαραίτητο. Φιλάκια.

 

Amphipolis:

Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσα σε μια χριστιανική οικογένεια, πήγα σε χριστιανικό σχολείο (ΑΠΟ­ΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ) και ασχολήθηκα με τα κατηχητικά για μεγάλο διάστημα. Θέλω να πω ότι έζησα εκ των έσω αυτό που καλούμε χριστιανική ζωή. Δυστυχώς η ευτυχώς επειδή ο ανθρώπινος παράγοντας είναι… καταλυτικός σε όλους τους θεσμούς και τα πιστεύω… η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ως θεσμός δεν κατάφερε ποτέ να κρατήσει τον λαό κοντά της εκτός από την εποχή της σκλαβιάς μας από τους Τούρκους, και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων… Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο? Γιατί λειτουργούν οι φορείς της αρκετά αφοριστικά. Η Αμαρτοφοβία είναι κάτι που βίωσα τόσο άσχημα που με έστρεψε μακριά από τη θρησκεία. Αποφάσισα να δω μόνη μου τι είναιόλα όσα αποκαλούνται επίσημα από την Εκκλησία μας δαιμονικά και ανακάλυψα ότι ελάχιστα είναι… Αυτό που ανέφερα, πας μη Ορθόδοξος είναι δαιμονικός επίση­μα έχει υιοθετηθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Τώρα αν υπάρχουν κάποιοι πεφωτισμένοι που έχουν άλλες απόψεις, ευχαριστώ το Θεό γι’ αυτό… Αλλά… που είναι? Με όσους ιερείς μίλησα και με τον πνευματικό μου, όλοι είχαν την ίδια γραμμή. Δυστυχώς παίζονται πολλά… παιχνίδια κάθε είδους με τα οποία ελέγχουν τους πιστούς για διάφορους λόγους, που είναι λίγο πολύ γνωστοί. Αυ­τό συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει παντού και πάντα. Από κει και πέρα όποιος αναζητά την αλήθεια με αγνή καρδιά πάντα θα προστατεύεται από τη ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ. Γιατί ο Θεός τους αγαπά όλους και όλους τους θέλει δίπλα του… Τα υπόλοιπα είναι εκ του… πονη­ρού! Ο Ταοϊστής δεν είναι δαιμονικός. Ο Βουδιστής δεν είναι δαιμονικός, είναι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό και προσπαθούν να προσεγγίσουν την ΑΛΗΘΕΙΑ από μια άλλη οδό! Επιτέλους ας το δεχτούμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί αυτό!

 

Alexandra:

Αγαπητή Amphipolis. Το μνμ σου, μέσα σε λίγες αράδες, συνοψίζει το συλλογικό ανθρώπινο πρόβλημα της αναζήτησης του: «Ποιος είμαι? Από που έρχομαι? Ποιο είναι το νόημα της ζωής μου?» Και συγχρόνως: «Τι είναι η Εκκλησία?» και το: «Ποια είναι η σχέση της Εκ­κλησίας με τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες του κόσμου τούτου? (Και γιατί όχι, με τα «υπαρξιακά συστήματα» του κόσμου τούτου, που υπόσχονται τη δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου, στα πλαίσια μιας Νέας Εποχής)».

Καταλαβαίνεις ότι τέτοια ερωτήματα είναι αδύνατο να σου τα απαντήσω εγώ, μια κοπέλα 17 χρονών, όση εμπειρία κι αν έχω αποκτήσει ζώντας σε ένα Ορθόδοξο λειτουργικό περιβάλλον, έχοντας ένα θαυμάσιο πνευ­ματικό, με σπάνια διάκριση και έχοντας διδαχθεί στα πλαίσια των κατηχητικών συνάξεων (είμαι Ομαδάρχισσα στο Ανώτερο Κατηχητικό της Μητροπόλεως), πολλά για τις θρησκείες του κόσμου. Οι απαντήσεις μου αυτές βασίζονται κυρίως στη διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως ο π. Χαράλαμπος μας τις μετέφερε τα τελευταία 10 χρόνια. Το οικογενειακό περιβάλλον, το Ορθόδοξο, συχνά μπορεί να λειτουργεί ευσεβιστικά και να μην έχει σε βάθος εκκλησιαστικό φρόνημα. Άλλοτε πάλι, αν λειτουργεί απαγορευτικά, ενώ ο νέος άνθρωπος ζητά ώριμες απαντήσεις, μπορεί να κάνει ζημιά. Τέλος, είναι πιο εύκολο να απορρίπτει κανείς τους γονείς του και μαζί τους και τα όσα πρεσβεύουν, από το να απορ­ρίπτει ξένες «αυθεντίες» σε διαφορετικούς και συχνά αντίθετους τρόπους ζωής και πίστης. Θυμάμαι, συχνά το ερώτημα της κας Ηλέκτρας (είναι η καθηγήτριά μου της Ελληνικής Φιλολογίας και συγχρόνως ειδική σε θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας, συνεργάτης της «Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων» της Αρχιεπι­σκοπής Γιοχάνεσμπουργκ & Πραιτόρια). Το ερώτημά της αυτό το απηύθυνε σε νέους που είχαν ενταχθεί σε εξωχριστιανικές ομάδες (Βουδισμός, Ινδουισμός κ.λ.π.) και ήθελαν να κουβεντιάσουν σχετικά. Τους ρωτούσε: «Εξάντλησες όλα τα περιθώρια της δικής μας πίστης πριν αποφασίσεις να ενταχθείς σ’ αυτή την ομάδα?». Αν ο συνομιλητής ήταν καλοπροαίρετος και δεν θεωρούσε ότι «εκείνος τα ξέρει όλα», συχνά προβληματιζόταν. Φιλάκια.

Υ.Γ. Για να μην έχουμε μεγάλα posts σταματώ εδώ και θα σου συνεχίσω σύντομα. Σ’ ευχαριστώ θερμά για την βοήθειά σου στο εικονάκι. Ο Admin μου έστειλε email και του έστειλα ένα δικό μου μικρό. Πιστεύω να το βά­λει σύντομα. Σ’ ευχαριστώ, πάντως.

Amphipolis:

Αγαπητή μου Αλεξάνδρα. Δε διαφωνώ διόλου σε ότι γράφεις, τουναντίον ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Δε ζήτησα απαντήσεις… ωστόσο αποφεύγεις να απαντή­σεις στη μοναδική ερώτηση που έθεσα. Είμαι Χριστια­νή Ορθόδοξη. Μελέτησα βουδισμό και ταοϊσμό για να βρω αυτό το… δαιμονικό που διατείνονται πολλοί πιστοί ότι ενέχουν και γιατί το ήθελα. Σε πληροφορώ ότι δεν έχουν τίποτα τέτοιο! Από θρησκευτική άποψη δεν βρήκα κάτι να με προσελκύει εκεί. Ούτε και ασπά­στηκα τις θρησκείες αυτές. Από φιλοσοφική άποψη έχουν όμως τρομερό ενδιαφέρον. Η Ορθόδοξη χριστι­ανική πίστη μόνο τον λεγόμενο “Ύμνο της Αγάπης” του Απ. Παύλου να είχε, εμπεριέχει την ουσία όλης της θρησκείας μας και με καλύπτει όσο καμία άλλη. Τους ευσεβείς χριστιανούς τους σέβομαι απόλυτα όπως και κάθε άνθρωπο που ξέρει τι πιστεύει και ΕΡΕΥΝΆ. Άλλωστε οι χριστιανοί οφείλουν να ΕΡΕΥΝΟΥΝΕ ΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ. Σωστά? Απάντησε όμως σε παρακαλώ αν θες στο ερώτημα μου: Πας μη Χριστιανός είναι δαιμονικός? Είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει το δρόμο του? Για­τί προσδοκώ απλά μια ώριμη απάντηση, τίποτα περισ­σότερο… Η δική μου είναι ΟΧΙ. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να πορευτεί προς την Αλήθεια, το Θεό μέσα από το δικό του Δρόμο. Η πίστη είναι αποκάλυψη, βί­ωμα και δεν έχει κανείς δικαίωμα να βάζε ταμπέλες σε αλλόθρησκους.

Alexandra:

Αγαπητή Amphipolis. Ενώ η διδασκαλία του Κυ­ρίου Ιησού Χριστού και η διδασκαλία των Πατέρων (που είναι η Ορθόδοξη ερμηνεία της διδασκαλίας του Κυρίου) είναι η Αποκάλυψη της βουλήσεως του Θεού στον άνθρωπο (δεν είναι ανθρώπινη διδασκαλία) κι όποιος τη βιώσει σωστά σώζεται, η ποιμαντική της Εκ­κλησίας συχνά παρουσιάζει κενά. Αυτό είναι κάτι που το ομολογούν όλοι οι σωστοί Εκκλησιαστικοί άνθρω­ποι. Τις περασμένες δεκαετίες η Ακαδημαϊκή θεολογία, επηρεασμένη από Δυτικά πρότυπα, παρουσίαζε συχνά έναν Θεό τιμωρό κι όχι το Θεό της Εκκλησίας, που είναι Πατέρας και στη φύση Του είναι Αγάπη και Συγνώμη (Πατερική θεολογία). Συχνά, και η ηγεσία της Εκκλη­σίας δεν ξέφευγε απ’ αυτό το πρότυπο. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο η Εκκλησία ανακαλύπτει ξανά το Πατερικό της πρόσωπο. Η αμαρτία είναι ένα γε­γονός στη ζωή του ανθρώπου. Όμως η Εκκλησία έχει τα κατάλληλα φάρμακα για τη θεραπεία. Αρκεί να τα ζη­τήσουμε. Δε λύνεται το πρόβλημα με το να εγκολπωθούμε ξένες κοσμοθεωρίες, που μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά με τον ισχυρισμό ότι «η αμαρτία είναι ένα εφεύρημα των παπάδων για να κρατούν τους πιστούς υποχείριους». Η Εκκλησία ως θεσμός, που κατάφερε να κρατήσει τον λαό κοντά της την εποχή της σκλαβιάς μας από τους Τούρκους, λειτούργησε απλά σαν εθνικός και κοινωνι­κός θεσμός (που κι αυτά είναι η Εκκλησία), όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τη σωτηρία μας. Αφορούν μόνο την εδώ και τώρα επιβίωσή μας στο «γυμναστήριο», που είναι αυτός ο κόσμος. Είναι πάλι η ποιμαντική της Εκκλησίας, που αν δεν εφαρμόζεται σωστά, μπορεί να οδηγήσει τους νέους «αναζητητές της αλήθειας» σε ξένα μονοπάτια, που μπορεί να είναι αξιόλογα από πλευράς ανθρώπινης αναζήτησης και ανθρώπινου προσανατο­λισμού, όμως δεν οδηγούν στο ένα και ανεπανάληπτο Θεανδρικό πρόσωπο, που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή! Όσο για το τι είναι δαιμονικό και τι σημαίνει αυτός ο όρος, ας το συζητήσουμε σύντομα. Φιλάκια.

Amphipolis:

Αρχίζει να μ’ αρέσει η συζήτηση μας, και σέβομαι την ευγενική σου άρνηση να απαντήσεις στο ερώτημα μου. Κατ’ ουσία δε διαφωνώ καθόλου, όπως στο ξαναείπα και χαίρομαι για αρκετά από αυτά που γράφεις.

Ωστόσο, επίτρεψε μου: “ξένες κοσμοθεωρίες, που μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά με τον ισχυρισμό ότι η αμαρτία εί­ναι ένα εφεύρημα των παπάδων για να κρατούν τους πιστούς υποχείριους”. Καμία σοβαρή θρησκεία αιώνων δεν αποδέχεται και διαλαλεί κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος έχει αδύνατα σημεία, πέφτει στη λάσπη αν θες, έχει τον κακό του εαυτό και ο σκοπός της ζωής του είναι για μένα τουλάχιστον, να γίνει καλύτερος, να φτάσει στο Θείο. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν έχει πει ότι η αμαρ­τία έχει ΕΦΕΥΡΕΘΕΙ για να εξουσιάζει τον άνθρωπο. Εγώ αυτό που είπα ότι μια “πολιτική” κάποιων θρησκει­ών και δυστυχώς και χριστιανικών, εκμεταλλεύτηκε τον όρο ΑΜΑΡΤΙΑ για να εξουσιάζει τον άνθρωπο. Αυτό το αρνείσαι? Να περνάς καλά…

Alexandra:

Αγαπημένη μου Amphipolis. Η Εκκλησία δεν θεωρεί τους ανθρώπους που στεγάζονται κάτω από κάποια θρησκεία «δαιμονικούς». Οι άνθρωποι είμαστε όλοιπλάσματα του Θεού και το μεγαλύτερο δώρο του στην ανθρώπινη φύση μας είναι το «αυτεξούσιο», η δυνα­τότητα που μας δόθηκε να ακολουθήσουμε την πραγ­ματική μας φύση που πλάστηκε «κατ’ εικόνα Θεού» η να την αρνηθούμε ακολουθώντας το παράδειγμα του προπάτορα Αδάμ και προ αυτού του Εωσφόρου. Η Εκ­κλησία δεν αναγνωρίζει «δαιμονική φύση» σε κανένα άνθρωπο. Όσο μακριά απ’ την Αλήθεια κι αν βρίσκε­ται, όμως η Εκκλησία διδάσκει ότι δεν υπάρχει παρά μία και μοναδική Σωτηρία κι αυτή δια του προσώπου του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία όμως διακρίνει ότι: «Οι θεοί των Εθνών, δαιμόνια», οι δε θρησκείες του κόσμου δεν είναι παρά προσπάθειες του ανθρώπου να ανακαλύψει το Θεό, πολλές φορές αξιόλογες. Η Εκκλη­σία, δεν είναι θρησκεία, είναι η Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο, αν και πολλοί Χριστιανοί μπερδεύουν την Εκκλησία με αυτό που συχνά ονομάζουν «Χριστι­ανική θρησκεία». Η Εκκλησία είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας» και ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία. Οι θρησκείες αναζητούν το Θεό, με τις ανθρώπινες δυνάμεις τους, αλλά αυτό που βρίσκουν, στην καλύτερη περίπτωση, είναι τα «ίχνη» του Θεού στη δημιουργία κι όχι ο ίδιος ο Θεός. Είναι πλάνη η άποψη ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν στο Θεό, αλλά, δήθεν, από διαφορετικά μονοπάτια. Είναι μια πλάνη, που την ξαναέφερε στο προσκήνιο, στις μέρες μας, η Ε. Π. Μπλαβάτσκη (της Θεοσοφικής Εταιρίας) και οι διάδοχοί της. Αν θέλω να πάω απ’ το Cape Town στο Joh­annesburg, θα πρέπει να πάρω το λεωφορείο για το Joh­annesburg, το οποίο ακολουθεί τον Εθνικό Δρόμο Cape Town  Johannesburg. Είναι αστείο να ισχυριστώ ότι, όποιο λεωφορείο και να πάρω θα καταλήξω τελικά στο Johannesburg. Ο Ταοϊσμός, ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός κ.λ.π. είναι καλύτερα να αντιμετωπίζονται σαν «Κοσμο­θεωρίες» η «Υπαρξιακά Συστήματα» γιατί αυτό είναι στην ουσία τους κι όχι σαν φιλοσοφίες, αφού από τους οπαδούς τους ζητούν βίωση. Η Γιόγκα και οι Πολεμικές Τέχνες π.χ. δεν είναι γυμναστική, είναι «τρόποι ανάπτυ­ξης» του «κρυμμένου δυναμικού» του ανθρώπου και χρειάζεται να αποδεχθεί κανείς αυτή την κοσμοθεωρία, αν θέλει να είναι συνεπής σ’ αυτό που καταπιάστηκε. Θα σε σοκάρει η αλήθεια αυτή, αλλά «είναι ασυμβί­βαστη η ιδιότητα του Ορθόδοξου πιστού, μέλους της Εκκλησίας, με την ιδιότητα του ασκούμενοι στη Γιόγ­κα (ασκήσεις, διαλογισμός) και στα παραπλήσια». Δε υπάρχουν δαιμονικοί άνθρωποι (με εξαίρεση ίσως την περίπτωση της δαιμονοκαταληψίας), υπάρχουν όμως άνθρωποι σε πλάνη, που μακάρι, με τη βοήθεια του Θε­ού να μπορέσουν να δουν την Αλήθεια. «Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Φιλάκια.

Amphipolis:

Ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης… Εντάξει δεν είναι δαιμονικός, αλλά είναι μα­κριά από την Αλήθεια, παραπλανημένος, στο Σκοτάδι, κλπ, κλπ.: “όμως η Εκκλησία διδάσκει ότι δεν υπάρχουν παρά μία και μοναδική Σωτηρία κι αυτή δια του προ­σώπου του Ιησού Χριστού.” “Θα σε σοκάρει η αλήθεια αυτή, αλλά «είναι ασυμβίβαστη η ιδιότητα του Ορθόδο­ξου πιστού, μέλους της Εκκλησίας, με την ιδιότητα του ασκούμενοι στη Γιόγκα (ασκήσεις, διαλογισμός) και στα παραπλήσια”. Δε με σοκάρει διόλου φίλη μου. Γι’ αυτό και αποφάσισα να χαράξω τον δικό μου δρόμο και την προσωπική μου αναζήτηση της Αλήθειας. Λυπάμαι πραγ­ματικά, αλλά αδυνατώ να συνεχίσω το διάλογο γιατί δεν μου δίνεις αυτή τη δυνατότητα μέσα από το ποστ σου. Πάραυτα, ευχαριστώ για τη συμμετοχή! Να περνάς κα­λά…

Alexandra:

Αγαπημένη μου Amphipolis. Χαίρομαι που μιλήσα­με, όχι ίσως τόσο γιατί «ανταλλάξαμε απόψεις», όσο γιατί ήλθα σε επαφή μ’ έναν αξιόλογο άνθρωπο (εσένα), που έχει υπαρξιακά ενδιαφέροντα και ψάχνει (ίσως για την ώρα προς άλλες κατευθύνσεις). Είναι σπουδαίο οι άνθρωποι ν’ αναζητούμε την Αλήθεια κι όταν αυτό γίνε­ται καλοπροαίρετα, με ειλικρίνεια και χωρίς εγωισμό, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να τον βρούμε το Δρόμο, καθώς ο Κύριος βαδίζει δίπλα μας και συνεχώς προκα­λεί την προαίρεσή μας. Σου εύχομαι, λοιπόν, να βρεις το Δρόμο γιατί το αξίζεις! Θα ήθελα και μια τελευταία χάρη από σένα. Να μου γράψεις το μικρό σου όνομα, αν θέλεις (εδώ η στο email μου). Φιλάκια.

 Amphipolis:

Σοφία, Αλεξάνδρα μου! Είναι δύσκολο ΓΕΝΙΚΩΣ να μπορεί κάποιος να κάνει διάλογο, σεβόμενος το συνομιλητή του, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ διαδικτυακά. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που το καταφέρνεις. Γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ από καρδιάς. Να περνάς καλά!

 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 40