Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου
– Γέροντα, πῶς ἐπικοινωνοῦν πνευματικὰ ἀπὸ μακριὰ οἱ ἄνθρωποι;
– Γράφουν κανένα γράμμα ἢ μὲ ἀσύρματο ἢ μὲ σήματα μόρς!…
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Γιὰ νὰ ὑπάρξη πνευματικὴ ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πρέπει νὰ ἐργάζωνται στὴν ἴδια συχνότητα. Αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ τὸ πιάσουν οἱ ἐπιστήμονες. Θυμᾶσαι ἐκεῖνο τὸ περιστατικὸ ποὺ ἀναφέρω στοὺς «Ἁγιορεῖτες Πατέρες»;
Μιὰ μέρα ἕνας μοναχὸς θὰ πήγαινε νὰ ἐπισκεφθῆ ἕναν Πατέρα στὴν Καψάλα καὶ σκεφτόταν: «Τί νὰ τοῦ πάω γιὰ εὐλογία;». Οἰκονόμησε λοιπὸν δύο ψάρια καὶ τὰ καθάριζε, γιὰ νὰ τοῦ τὰ πάη. Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ ἄλλος εἶχε λάβει πληροφορία ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ ἀδελφοῦ καὶ σκεφτόταν: «Τώρα ποὺ θὰ ᾿ρθῆ, τί νὰ τὸν φιλέψω;». Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ ὁ ἀδελφὸς καθάριζε τὰ ψάρια, ἕνας κόρακας ἦρθε ξαφνικά, τοῦ πῆρε τὸ ἕνα ψάρι καὶ τὸ πῆγε στὸν ἄλλον στὴν Καψάλα – ἀπόσταση πεντέμισι ὧρες. Τὸ καταλαβαίνετε; Ὁ ἕνας σκεφτόταν πῶς νὰ ἀναπαύση τὸν ἄλλον καὶ ὁ κόρακας μετὰ ἔκανε τὸν ἐνδιάμεσο!
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη τὴν Ἀγάπη, τὸν Χριστό, καὶ βουβὸς νὰ εἶναι, μπορεῖ νὰ συνεννοηθῆ μὲ ὅλα τὰ δισεκατομμύρια τῶν λαῶν καὶ μὲ τὴν κάθε ἡλικία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔχει καὶ αὐτὴ τὴν δική της γλῶσσα. Βάλε δύο ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον καὶ νὰ μὴ μιλοῦν. Βάλε καὶ δύο ἄλλους ποὺ ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον καὶ νὰ μὴ μιλοῦν καὶ αὐτοί. Πῶς θὰ νιώθουν οἱ μὲν καὶ πῶς θὰ νιώθουν οἱ δέ; Καὶ οἱ πρῶτοι δὲν θὰ μιλοῦν καὶ οἱ δεύτεροι δὲν θὰ μιλοῦν. Ὅμως οἱ δεύτεροι καὶ μὲ τὴν σιωπὴ θὰ «μιλοῦν», γιατὶ θὰ ὑπάρχη ἐπικοινωνία μεταξύ τους. Ἀντίθετα οἱ πρῶτοι δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν, γιατὶ ἀνάμεσά τους θὰ ὑπάρχη μόνωση. Ὅταν δὲν ὑπάρχη ἀγάπη, μπορεῖ δύο ἄνθρωποι νὰ βρίσκωνται κοντά, ἀλλὰ νὰ εἶναι μακριὰ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον.
– Γέροντα, στενοχωριέμαι ποὺ ἦρθε ἡ ἡμέρα νὰ φύγετε πάλι ἀπὸ κοντά μας.
– Στὴν πνευματικὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει «κοντὰ» καὶ «μακριά». Τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν χωρίζουν ἀποστάσεις, γιατὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀγάπη Του καταργεῖ τὶς ἀποστάσεις. Ἑπομένως, εἴτε κοντὰ εἴτε μακριὰ βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, ὅταν εἶναι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ συνδέεται μὲ τὸν ἄλλον ἀδελφικὰ μὲ ἀγάπη Χριστοῦ.
Δοξολογῶ τὸν Θεὸ ποὺ ἡ ἀγάπη μου εἶναι τέτοιου εἴδους, πνευματική, ἀγγελική, ὁπότε οἱ ἀποστάσεις καταργοῦνται καὶ ἡ ἐπαφὴ θὰ ὑπάρχη μαζί σας καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἀπὸ μακριὰ καὶ στὴν ἄλλη ποὺ εἶναι ἀκόμη πιὸ μακριά, γιατὶ καὶ ἐκείνη ἡ ἀπόσταση θὰ εἶναι πολὺ κοντινή, ἀφοῦ μᾶς ἑνώνει ἡ Ἀγάπη, ὁ Χριστός.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» σελ.120