του RICHARD WURMBRAND
ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ
ΣΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Ένας ποιμένας, ο Florescu, βασανίστηκε με πυρακτωμένα σίδερα και με μαχαίρια. Τον χτυπούσαν πολύ σκληρά. Έπειτα, μέσα από ένα σωλήνα μεγάλο, του έριχναν μέσα στο κελί του πεινασμένα ποντίκια. Δε μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου, στιγμή. Αν έκανε πώς αναπαυόταν για λίγο, τα ποντίκια του έκαναν επίθεση.
Αναγκάσθηκε να στέκεται όρθιος για δυο βδομάδες νύχτα, και μέρα. Οι κομμουνιστές ήθελαν να τον αναγκάσουν να προδώσει τούς αδελφούς του, αλλά αυτός αντιστεκότανε με όλη του τη δύναμη. Στο τέλος έφεραν το δεκατετράχρονο παιδί του και άρχισαν να το χτυπούν μπροστά του, λέγοντάς του ότι δε θα σταματήσουν να το χτυπούν αν δε τούς έλεγε αυτά πού ήθελαν να μάθουν.
Ο δυστυχής τα είχε μισοχαμένα. Άντεξε αυτό το μαρτύριο όσο τού ήταν δυνατόν. Όταν πιά δε μπορούσε να το αντέξει άλλο, φώναξε στο γιο του: «Αλέξανδρε, πρέπει να πω αυτά πού ζητούν! Δε μπορώ να το υποφέρω να σέ κτυπούν άλλο!» Ο γιος απάντησε: «Πατέρα μη κάνης σε μένα την αδικία να έχω ένα γονιό προδότη. Άντεξε! Αν με σκοτώσουν, θα πεθάνω με τις λέξεις «ο Ιησούς με περιμένει στην ουράνια πατρίδα μου». Οι κομμουνιστές εξαγριώθηκαν, έπεσαν πάνω στο παιδί και το χτυπούσαν μέχρι θανάτου ώστε το αίμα να πετάγεται πάνω στους τοίχους τού κελιού. Το παιδί πέθανε δοξάζοντας το Θεό. Ο αγαπητός όμως αδελφός Florescu δε ξαναβρήκε τον εαυτό του μετά απ’ αυτό πού είχε δει.
Μας έβαζαν στους καρπούς των χεριών μας χειροπέδες, πού είχαν από μέσα κοφτερά καρφιά. Αν μέναμε τελεία ακίνητοι τα καρφιά δε μας έκοβαν. Σέ κελιά όμως πού το κρύο ήταν ανυπόφορο και τρέμαμε από το κρύο, οι καρποί των χεριών μας σχίζονταν από τα καρφιά.
Κρεμούσαν τούς χριστιανούς ανάποδα με σχοινιά και τούς χτυπούσαν τόσο άγρια, ώστε τα σώματά τους πηγαινοερχόντουσαν μπρος και πίσω από τα χτυπήματα. Τούς βάλανε σέ ψυγεία, «κελιά ψυγεία», πού ήταν τόσο κρύα, παγωμένα και σκεπασμένα από μέσα με πάγο. Εμένα τον ίδιο με έριξαν μέσα σέ ένα τέτοιο κελί ντυμένο πολύ ελαφρά. Γιατροί τής φυλακής παρακολουθούσαν από ένα άνοιγμα, μέχρις ότου δουν συμπτώματα θανάτου από τη ψύξη και τότε έδιναν εντολή και οι φύλακες έτρεχαν βιαστικά να μάς βγάλουν έξω και να μάς ζεστάνουν. Όταν τελικά ζεσταινόμαστε αμέσως μάς ξανάβαζαν μέσα στα «κελιά ψυγεία» να παγώσουμε. Αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές! Μας πάγωναν και μας ξεπάγωναν και μας έφερναν κοντά στο θάνατο. Αυτό γινότανε ασταμάτητα. Ακόμη και σήμερα μερικές φορές δε μπορώ να αντέξω, στο άνοιγμα ενός ψυγείου.
Εμάς τούς χριστιανούς μάς έβαζαν σέ ξύλινα κιβώτια, τόσο φαρδιά όσο να χωρούμε. Έτσι πού δεν είχε καθόλου χώρο να κινηθούμε. Δωδεκάδες από κοφτερά καρφιά ήταν βαλμένα σέ κάθε πλευρά μέσα στο κιβώτιο, με τις αιχμηρές τους άκρες στερεωμένες μέσα στο κιβώτιο. Όσο στεκόμασταν τέλεια ακίνητοι ήταν καλά. Μας ανάγκαζαν να μένουμε σέ κείνα τα κιβώτιο, ατέλειωτες ώρες. Όταν όμως κουραζόμασταν και μετακινόμασταν, τα καρφιά μπορούσαν να μπουν μέσα στα σώματά μας. Αν μετακινούσαμε ένα μέλος τού σώματος—εκεί ήταν τα φοβερά καρφιά.
Το τι έχουν κάνει οι κομμουνιστές στους χριστιανούς, ξεπερνά κάθε δυνατότητα ανθρώπινης αντιλήψεως.
Έχω δει κομμουνιστές να βασανίζουν χριστιανούς και τα πρόσωπά τους να λάμπουν από απέραντη χαρά. Ενώ βασάνιζαν τούς χριστιανούς, κραύγαζαν: «Εμείς είμαστε ο διάβολος».
Δεν παλεύαμε ενάντια στη σάρκα και το αίμα, αλλά ενάντια στους ηγεμόνες και τις δυνάμεις τού διαβόλου. Είδαμε πώς ο κομμουνισμός δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων αλλά τού διαβόλου. Αποτελεί μια πνευματική δύναμη—μια δύναμη τού πονηρού—-και μπορεί να αναμετρηθεί, μόνο με μια μεγαλύτερη πνευματική δύναμη, από το Πνεύμα τού Θεού.
Συχνά, ρωτούσα τούς βασανιστές: «Δεν έχετε έλεος στις καρδιές σας;» Κι’ αυτοί συνήθως απαντούσαν με ένα απόσπασμα από τον Λένιν: «δε μπορείς να κάνης ομελέτες χωρίς να σπάσεις τα τσόφλια των αυγών και δε μπορείς να κόβεις ξύλα χωρίς να πετάγονται οι φλούδες». Κι εγώ τούς έλεγα: «Γνωρίζω κι’ εγώ αυτό το απόσπασμα τού Λένιν, όμως με μια διαφορά. Όταν κόβεις ένα κομμάτι ξύλου αυτό δεν αισθάνεται τίποτα. Εδώ όμως έχετε να κάνετε με ανθρώπινες υπάρξεις. Κάθε χτύπημα προκαλεί πόνο και υπάρχουν μάνες πού κλαίνε». Αυτό όμως ήταν μάταιο. Αυτοί είναι υλιστές. Γι’ αυτούς τίποτα άλλο δεν υπάρχει παρά η ύλη. Ο άνθρωπος είναι σαν το ξύλο και το τσόφλι τού αυγού. Αυτή η πεποίθηση τούς βυθίζει σέ απίστευτα βάθη σκληρότητας.
Η σκληρότητα της αθεΐας είναι δυσκολοπίστευτη. Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην αμοιβή τού καλού ή στην τιμωρία τού κακού, δεν υπάρχει λόγος να είναι άνθρωπος. Δεν υπάρχει περιορισμός στο βάθος τού κακού πού είναι μέσα στον άνθρωπο. Οι κομμουνιστές βασανιστές συχνά έλεγαν: «Δεν υπάρχει Θεός, ούτε υπερπέραν, ούτε τιμωρία για το κακό. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Άκουσα έναν βασανιστή να λέει ακόμα: «Ευχαριστώ το Θεό, στον οποίο δεν πιστεύω, ότι έζησα ως αυτήν την ώρα και μπορώ να εξωτερικεύσω όλο το κακό απ’ τη καρδιά μου». Αυτό το έκφραζε με απίστευτη κτηνωδία καθώς κτυπούσε και βασάνιζε τούς φυλακισμένους. Λυπάμαι πολύ όταν ο κροκόδειλος τρώει τον άνθρωπο, δεν μπορώ όμως να κατακρίνω τον κροκόδειλο γιατί είναι κροκόδειλος. Δεν είναι μια ηθική ύπαρξη. Έτσι ακριβώς δε μπορούν να κατακριθούν και οι κομμουνιστές, γιατί ο κομμουνισμός έχει καταστρέψει σ’ αυτούς κάθε ηθικό στοιχείο. Περηφανεύονταν επίσης ότι δεν είχαν έλεος στην καρδιά τους.
Διδάχτηκα όμως απ’ αυτούς. Όπως αυτοί δεν παραχωρούσαν καμιά θέση για το Χριστό στην καρδιά τους κι εγώ αποφάσισα να μην αφήσω την παραμικρή θέση για το Σατανά στη δική μου. Έχω καταθέσει μπροστά στην Υποεπιτροπή Ασφαλείας των Εσωτερικών του Κογκρέσου των Η.Π.Α.
Τούς περιέγραψα τρομερά πράγματα.
Δένανε τούς χριστιανούς σε σταυρούς για τέσσερις μέρες και νύχτες. Οι σταυροί τοποθετούνταν στο πάτωμα και εκατοντάδες φυλακισμένων υποχρεώνονταν να κάνουν τις σωματικές τους ανάγκες πάνω στα πρόσωπα των σταυρωμένων! Ύστερα οι σταυροί ανυψώνονταν και οι κομμουνιστές κορόιδευαν και περιγελούσαν: «Κοίταξε το Χριστό σου! Πόσο όμορφος είναι! Τί ευωδία φέρνει αυτός από τον ουρανό!»
Περιέγραψα ακόμη πώς ένας ιερέας, πού έφτασε στα πρόθυρα τής παραφροσύνης από τα βασανιστήρια, αναγκάστηκε, να αφιερώσει τα ανθρώπινα περιττώματα και τα ούρα, και να τα δώσει σαν θεία Κοινωνία στους χριστιανούς! Αυτό έγινε στη Ρουμανία στη φυλακή τού Pitesti.
Ρώτησα τον ιερέα, μετά από αυτά, γιατί δεν προτίμησε καλλίτερα να πεθάνει παρά να λάβει μέρος σ’ αυτό τον εμπαιγμό. Μού απάντησε: «Μη με κρίνεις παρακαλώ! Έχω υποφέρει περισσότερα από το Χριστό!» Όλες οι Βιβλικές περιγραφές τού Άδη και οι οδύνες τής Κολάσεως τού Δάντη δεν είναι τίποτα σέ σύγκριση με τα βασανιστήρια των κομμουνιστικών φυλακών.
Αυτό είναι ένα μόνο μέρος, τού τι συνέβη μια Κυριακή, αλλά και πολλές άλλες Κυριακές στη φυλακή τού Pitesti. Υπάρχουν πράγματα πού δε μπορούν να ειπωθούν. Η καρδιά μου θα σταματούσε αν τα επαναλάμβανα. Είναι πάρα πολύ τρομερά και αισχρά για να γραφτούν. Είναι αυτά πού υπόφεραν και υποφέρουν τώρα οι εν Χριστώ αδελφοί σας.
Ένας από τούς πραγματικά μεγάλους ήρωες τής πίστεως ήταν και ο Αιδ. Milan Haimovici.
Οι φυλακές ήταν υπερπληρωμένες και οι φρουροί δε μας ήξεραν με το όνομα. Καλούσαν εκείνους πού είχαν καταδικαστεί να μαστιγωθούν είκοσι πέντε φορές με ένα μαστίγιο, επειδή είχαν παραβεί μερικούς κανόνες τής φυλακής. Αμέτρητες φορές ο Αιδ. Milan Haimovici πήγε να υποστεί αυτός τα χτυπήματα στη θέση ενός άλλου. Έτσι κέρδισε τὸ σεβασμό των άλλων φυλακισμένων, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για το Χριστό τον οποίο αντιπροσώπευε.
Αν συνέχιζα να μιλώ για την αγριότητα των κομμουνιστών και όλες τις ατομικές θυσίες των χριστιανών, δε θα τελείωνα ποτέ. Έτσι δεν ήταν γνωστά μόνο τα μαρτύρια, αλλά και οι ηρωικές πράξεις των χριστιανών μέσα στη φυλακή, τα ηρωικά παραδείγματα των οποίων εμπνέαν τούς αδελφούς τους πού ήταν ακόμη ελεύθεροι.
Ένας από τούς εργάτες μας, ήταν μια κοπέλα της Μυστικής Εκκλησίας. Η κομμουνιστική αστυνομία είχε ανακαλύψει ότι αυτή μυστικά διάνεμε Ευαγγέλια και δίδασκε τα παιδιά για τὸ Χριστό. Αποφάσισαν να τη συλλάβουν. Για να κάνουν όμως όσο μπορούσαν πιο αγωνιώδη και σκληρή τη σύλληψή της, αποφάσισαν να την αναβάλλουν για μερικές εβδομάδες, ως τη μεγάλη μέρα πού θα παντρευόταν. Η μέρα τού γάμου της είχε φθάσει και η κοπέλα ήταν ντυμένη νύφη. Η πιο θαυμάσια μέρα στη ζωή μιας κοπέλας! Ξαφνικά, η πόρτα ανοίχτηκε με βία και η μυστική αστυνομία όρμησε μέσα.
Όταν η νύφη είδε τη μυστική αστυνομία, πρότεινε τα χέρια της πρὸς αυτούς για να της βάλουν τις χειροπέδες. Βίαια της έβαλαν τις χειροπέδες στους καρπούς των χεριών της. Η κοπέλα κοίταξε πρὸς τον αγαπημένο της, ύστερα φίλησε τις αλυσίδες και είπε: «Ευχαριστώ τον επουράνιο Νυμφίο γι’ αυτό το χρυσαφικό πού Αυτός προσφέρει σε μένα τη μέρα τού γάμου μου. Τον ευχαριστώ γιατί είμαι άξια να υποφέρω γι’ Αυτόν». Την έσυραν έξω, ενώ οι χριστιανοί έκλαιγαν πίσω της, καθώς και ο αγαπημένος της. Ήξεραν το τι συνέβαινε σε χριστιανές νέες όταν έπεφταν στα χέρια των κομμουνιστών φρουρών. Μετά από πέντε χρόνια ελευθερώθηκε—μια καταστραμμένη, τσακισμένη γυναίκα, πού φαινόταν κατά τριάντα χρόνια μεγαλύτερη. Ο αγαπημένος της την περίμενε. Αυτή είπε ότι αυτά πού υπόφερε ήταν το λιγότερο πού μπορούσε να κάνη για τὸ Χριστό της…
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ του RICHARD WURMBRAND
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ι.Ν.ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ