RUSSELL F.L. EDWARD (LORD OF LIVERPOOL)
Η «ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ»
ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Ο Χάνς Φράνκ, ο οποίος ήταν Γενικός Διοικητής της Πολωνίας κατά τη γερμανική κατοχή, απολογούμενος κατά τη δίκη των κορυφαίων Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη, το 1946, είπε τα εξής:
«Αγωνιστήκαμε εναντίον του εβραϊσμού επί χρόνια και επιδοθήκαμε στις πιο φοβερές ακρότητες. Το ίδιο μου το ημερολόγιο περιέχει στοιχεία που είναι εναντίον μου… Και χίλια χρόνια αν περάσουν, το κακούργημα αυτό της Γερμανίας δεν θα έχη εξαλειφθή».
Ο διωγμός των Ισραηλιτών στις χώρες που κατάκτησαν και κατείχαν οι Ναζί μεταξύ 1939 και 1945 προσέλαβε πραγματικά καταπληκτικές διαστάσεις, αλλά δεν είναι δυνατό να εξέπληξε οποιονδήποτε είχε παρακολουθήση την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, το 1933, ή είχε μελετήση το πρόγραμμα του κόμματός τους.
Το τέταρτο σημείο του προγράμματος αυτού ανέφερε τα εξής: «Μόνο ένα μέλος της φυλής μπορεί να είναι πολίτης. Μέλος της φυλής μας είναι μόνο όποιος έχει γερμανικό αίμα, ανεξάρτητα από θρησκεία. Συνεπώς κανένας Εβραίος δεν μπορεί να είναι μέλος της φυλής».
Αυτό το αριστουργηματικό κατασκεύασμα γερμανικής λογικής διδασκόταν σε όλη τη Γερμανία από τη στιγμή της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Οι Εβραίοι έπρεπε να θεωρούνται ως ξένοι και δεν είχαν δικαίωμα να είναι Γερμανοί υπήκοοι. Αυτό ήταν ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Ναζί για την εφαρμογή του δόγματος της «Φυλής των Κυρίων».
Η πρώτη ωργανωμένη ενέργεια ήταν το μποϊκοτάρισμα των ισραηλιτικών επιχειρήσεων τον Απρίλιο του 1933. Ψηφίσθηκε έπειτα μία σειρά από νόμους οι οποίοι ουσιαστικά απέκλειαν τους Ισραηλίτες απ’ όλους τους τομείς της δημοσίας ζωής, δηλαδή από τις δημόσιες υπηρεσίες, από τα επαγγέλματα, από την εκπαίδευση και από τις ένοπλες δυνάμεις.
Επί κεφαλής της αντισημιτικής αυτής εκστρατείας ήταν «ο υπ’ αριθμ. 1 εβραιοφάγος» Γιούλιους Στράιχερ, όπως o ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του, και του oποίου έργο ήταν να μεταβάλη σε άσπονδο μίσος την απέχθεια που έτρεφαν μεταπολεμικά οι Γερμανοί προς τους Εβραίους και να τους παρακινήση στο διωγμό και στην εξόντωση της ισραηλιτικής φυλής. Όπως προκύπτει από τις στατιστικές που υπάρχουν, ο Στράιχερ στάθηκε ο έμμεσος αυτουργός πέντε εκατομμυρίων φόνων και πλέον.
Ήταν φανερό ότι αυτός ήταν ο πιο ενδεδειγμένος απ’ όλους για το έργο που του ανέθεσαν, διότι καταφερόταν εναντίον των Εβραίων πριν ακόμη από το 1922, οπότε εξέδωκε για πρώτη φορά μία εβδομαδιαία αντισημιτική εφημερίδα με τον τίτλο «Ντέρ Στούρμερ» (Μια πορνογραφική και αντισημιτική εφημερίδα). Το 1933 εξέδωκε μία καθημερινή εφημερίδα που ακολουθούσε την ίδια πολιτική και έφερε τον τίτλο «Φρένκισσε Τάγκες τσάιτουγκ». Κατά τη μακρυνή εκείνη εποχή είχε πη :
«Ξέρουμε, ότι η Γερμανία θα είναι ελεύθερη όταν οι Εβραίοι θα έχουν αποκλεισθεί από τη ζωή του γερμανικού λαού».
Οι εξωφρενισμοί στους οποίους κατέφευγε ο Στράιχερ για να κάνη την προπαγάνδα του είναι κυριολεκτικά απίστευτοι και παραθέτουμε παρακάτω μερικά δείγματα:
Στην εφημερίδα του δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τον τίτλο «Ο περιούσιος λαός των εγκληματιών», στο όποιο ανεφέροντο ανάμεσα στ’ άλλα και τα εξής :
«Το βιβλίο της ιστορίας των Εβραίων που αποκαλείται συνήθως Αγία Γραφή μας κάνει την εντύπωση ενός φρικτού εγκληματικού μυθιστορήματος, μπροστά στο οποίο ωχριούν τα αποκρουστικά έργα του Βρεττανού Εβραίου Έντγκαρ Ουάλλας. Το «ιερό» βιβλίο βρίθει από δολοφονίες, άσεμνες σκηνές, απάτες, κλεψιές και χυδαιότητες».
Το Ιούνιο του 1937, όταν το αεροσκάφος «Χίντεμπουργκ» πήρε φωτιά, ο Στράιχερ εδημοσίευσε μία φωτογραφία του αεροσκάφους που καιγόταν με την εξής λεζάντα :
«Η πρώτη τηλεφωτογραφία από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δείχνει καθαρά ότι ένας Εβραίος βρίσκεται πίσω από την έκρηξη του αεροσκάφους μας «Χίντεμπουργκ». Η φύση ζωγράφισε καθαρότατα και σωστά αυτόν τον σατανά με ανθρώπινο προσωπείο». (Αυτός ο «Εβραίος» ήταν ένα σύννεφο καπνού κατάλληλα ρετουσαρισμένο στη φωτογραφία ώστε να μοιάζη με φυσιογνωμία Εβραίου).
Διαδιδόταν επίσης η καταπληκτική ανοησία «περί μολύνσεως της φυλής», όπως έλεγαν οι Γερμανοί.
«Είναι διαπιστωμένο ότι το ανδρικό σπέρμα απορροφάται εντελώς ή μερικά από τη γυναίκα κατά τη συνεύρεση και εισχωρεί μέσα στο αίμα της. Μία μόνη συνεύρεση Εβραίου με γυναίκα της Άριας φυλής είναι αρκετή για να δηλητηριάση το αίμα της για πάντα. Μαζί με το ξένο σπέρμα, η γυναίκα απορροφά και την ξένη ψυχή. Ποτέ πια δεν θα μπορέση να φέρη στον κόσμο καθαρόαιμα παιδιά… Θα είναι όλα νόθα… Τώρα ξέρουμε γιατί ο Εβραίος χρησιμοποιεί κάθε μέσο γοητείας για να διαφθείρη Γερμανίδες σε όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία και γιατί ο Εβραίος γιατρός βιάζει τις άρρωστές του όταν βρίσκονται κάτω από την επήρεια ναρκωτικών».
Είναι δύσκολο να πιστέψη κανείς ότι τα παραπάνω δημοσιεύθηκαν σε μία μισοϊατρική εφημερίδα που έφερε τον τίτλο «Υγεία του Γερμανικού Λαού». Το πράγμα όμως παύει να είναι ακατανόητο όταν πληροφορηθή κανείς ότι ο έκδοτης της εφημερίδος αυτής ήταν ο Στράιχερ.
Συγχρόνως, στην εφημερίδα «Ντερ Στούρμερ» δημοσιεύθηκε μία εικόνα η οποία παρουσίαζε το επάνω μέρος του σώματος μιας κοπέλλας που στραγγαλιζόταν από τα χέρια ενός ανθρώπου, τα οποία ήσαν περασμένα γύρω από το λαιμό της, ενώ στο βάθος διακρινόταν η σκιά της φυσιογνωμίας του ανδρός που έφερε ισραηλιτικά χαρακτηριστικά. Η λεζάντα της φωτογραφίας αυτής ήταν η εξής:
«Να ευνουχισθούν αυτοί που μολύνουν τη φυλή! Μόνο σοβαρές ποινές θα προστατέψουν τις γυναίκες μας από τον σφιχτότερο εναγκαλισμό των αηδών Εβραίων και από τα νύχια τους».
Ακόμα και η νεολαία ποτιζόταν με τα επικίνδυνα αυτά δόγματα. Παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα από ένα μικρό κεφάλαιο ενός παιδικού βιβλίου που έφερε τον τίτλο «Φαρμακερά Δάχτυλα».
«Η Ίνγκε κάθεται στην αίθουσα υποδοχής του Εβραίου γιατρού. Είναι αναγκασμένη να περιμένη πολλή ώρα… Ξεφυλλίζει τις εφημερίδες που βρίσκονται επάνω στο τραπέζι, αλλά είναι πολύ εκνευρισμένη και δεν μπορεί να διαβάση. Θυμάται τι της είχε πη η μητέρα της και ξανάρχονται μέσα στο νου της οι προειδοποιήσεις της αρχηγού της στην Ένωση Νεαρών Γερμανίδων. Μία νεαρή Γερμανίδα δεν πρέπει να συμβουλεύεται έναν Εβραίο γιατρό. Πολλά κορίτσια που πήγαν σε Εβραίο γιατρό για να θεραπευθούν βρήκαν την αρρώστεια και τη δυστυχία. Η Ίνγκε περίμενε πάνω από μία ώρα. Πήρε πάλι τις εφημερίδες και προσπάθησε να διαβάση. Τότε άνοιξε η πόρτα και φάνηκε o Εβραίος. Εκείνη έβαλε τις φωνές και πέταξε την εφημερίδα που κρατούσε. Τινάχθηκε επάνω τρομοκρατημένη. Κύτταξε το πρόσωπο του γιατρού με ορθάνοιχτα μάτια. Το πρόσωπό του ήταν το πρόσωπο του Διαβόλου. Στη μέση της διαβολικής φυσιογνωμίας ήταν μια μεγάλη γαμψή μύτη. Πίσω από τα γυαλιά έλαμπαν δύο εγκληματικά μάτια. Στα χοντρά χείλια του έπαιζε ένα χαμόγελο που εσήμαινε: «Τώρα σε κρατώ επί τέλους, μικρή Γερμανίδα!» Και τότε ο Εβραίος την πλησιάζει. Τα χοντρά δάκτυλά του την αγγίζουν. Αλλά τώρα η Ίνγκε συνήλθε. Πριν ο Εβραίος μπόρεση να την αρπάξη, εκείνη χαστούκισε το λιπαρό πρόσωπό του με το χέρι της. Έκανε ένα πήδημα προς την πόρτα, κατέβηκε τα σκαλιά χωρίς ανάσα και ξέφυγε από το σπίτι του Εβραίου».
Φαρμακερά δάχτυλα; Όχι. Φαρμακερές ανοησίες. Μπορεί ν’ απορή κανείς και να αναρωτιέται αν υπήρχαν άνθρωποι που διάβαζαν τέτοιες ανοησίες. Και όμως υπήρχαν. Και το δηλητήριο απλωνόταν σε ολόκληρο το γερμανικό έθνος, μέχρις ότου έγινε πρόθυμο να υποστηρίξη τους ηγέτες του στην πολιτική της μαζικής εξοντώσεως στην οποία είχαν αποδυθή.
Το 1938, τα πογκρόμ είχαν γίνη συνηθέστατα. Συναγωγές εκαίοντο και ισραηλιτικά καταστήματα λεηλατούντο. Επεβάλλοντο συλλογικά πρόστιμα, οι εβραϊκές περιουσίες κατασχέθηκαν από το Κράτος, ακόμα δε και οι μετακινήσεις των Εβραίων υποβλήθηκαν σε κανονισμούς. Τα «γκέτο» δημιουργήθηκαν πάλι και οι Ισραηλίτες υποχρεώθηκαν να φορούν κίτρινο αστέρι επάνω στα ρούχα τους.
Και λίγους μήνες πριν από την έκρηξη του πολέμου, η παρακάτω απειλητική εγκύκλιος του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών έδειχνε καθαρά την πορεία που θ’ ακολουθούσαν τα πράγματα στο μέλλον. Η πορεία αυτή ήταν φανερή σε όλους εκτός από εκείνους που δεν ήθελαν να τη δουν.
«Δεν αποτελεί ασφαλώς σύμπτωσιν, ανέφερε η εγκύκλιος, ότι το μοιραίον έτος 1938 έφερεν εγγύτερον την λύσιν του Ισραηλιτικού ζητήματος συγχρόνως με την πραγματοποίησιν της ιδέας της Μείζονος Γερμανίας… Η πρόοδος την οποίαν είχον σημειώσει η εβραϊκή επιρροή και το καταστρεπτικόν εβραϊκόν πνεύμα εις τον πολιτικόν, οικονομικόν και πνευματικόν τομέα είχε παραλύσει την δύναμιν και την θέλησιν του γερμανικού λαού όπως ανορθωθή. Η ίασις της ασθενείας αυτής του λαού υπήρξε κατά συνέπειαν μία από τας σημαντικωτέρας ασφαλώς προϋποθέσεις χρησιμοποιήσεως της δυνάμεως, η οποία, κατά το έτος 1930, εδημιούργησε την ηνωμένην και Μείζονα Γερμανίαν εις πείσμα ολοκλήρου του κόσμου».
Ο διωγμός των Ισραηλιτών στις χώρες που κατάκτησε η Γερμανία ξεπέρασε κατά πολύ κάθε προηγούμενο. Διότι το Ναζιστικό σχέδιο εξοντώσεως των Εβραίων δεν επρόκειτο να περιορισθή μέσα στο Ράϊχ. Και όσο ο χείμαρρος των γερμανικών στρατιών κατέκλυζε ολοένα νέες χώρες, τόσο περισσότεροι Εβραίοι κατεποντίζοντο μέσα στα απάνθρωπα νερά του.
Ο διωγμός και η δολοφονία Ισραηλιτών σε όλες τις κατακτημένες περιοχές της Ευρώπης από το 1939 κι’ έπειτα αποτελούσε κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 46 της Συμβάσεως της Χάγης του 1907, την οποία η Γερμανία είχε υπογράψη. Το άρθρο αυτό αναφέρει τα εξής :
«Η τιμή και τα δικαιώματα της οικογενείας, η ζωή των προσώπων, η ιδιοκτησία και αι θρησκευτικαί πεποιθήσεις και τύποι λατρείας δέον να είναι σεβαστά».
Μόλις οι Γερμανοί συμπλήρωναν την κατάκτηση μιας ξένης χώρας ή είχαν καταλάβη ένα σημαντικό μέρος της άρχιζαν αμέσως να εφαρμόζουν τα μέτρα και τους περιορισμούς που ίσχυαν κιόλας για τους Εβραίους μέσα στο Ράιχ. Τον Ιανουάριο του 1941 η υποχρεωτική απογραφή των Ισραηλιτών είχε επιβληθή με διάταγμα στην Πολωνία, στη Γαλλία και στην Ολλανδία.
Η επόμενη ενέργεια ήταν η απομόνωση όλων των Ισραηλιτών μέσα σε γκέττο. Οι εισηγήσεις του Ρόζεμπεργκ σχετικά με την αντιμετώπιση του Ισραηλιτικού ζητήματος στην Ανατολική Ευρώπη ήσαν ότι οι Εβραίοι έπρεπε να στερηθούν κάθε δικαιώματος ελευθερίας, να περιορισθούν μέσα σε γκέττο και να χωρισθούν ανάλογα με το φύλο τους, θεσπίσθηκαν επίσης όλα τα αναγκαία μέτρα για να εξασφαλισθή ότι δεν θα γινόταν πια ανάμιξη του αίματος των Εβραίων με το αίμα άλλων λαών.
Το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο των Ες-Ες που έφερε τον τίτλο: «Μαύρο Σώμα» («Schatze Korps». Από το μαύρο χρώμα των στολών των Ές-Ές). έγραφε το 1940:
«Όπως ακριβώς το ισραηλιτικό πρόβλημα θα λυθή στη Γερμανία μόνο όταν θα έχη εξαφανισθή και ο τελευταίος Εβραίος έτσι και η υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να αντιληφθή ότι η ειρήνη κάτω από την αιγίδα της Γερμανίας, ειρήνη την οποία η Ευρώπη περιμένει, πρέπει να είναι μία ειρήνη χωρίς Εβραίους».
Το ζήτημα δεν επιδεχόταν καμμία καθυστέρηση και όλοι οι Γκαουλάιτερς (Ο Γκάουλαϊτερ–Gauleiter ήταν, επί ναζιστικού καθεστώτος, ο επικεφαλής μιας διοικητικής περιφέρειας) του είχαν δώση απόλυτη προτεραιότητα. Ο Χανς Φρανκ, άλλοτε Γενικός Διοικητής της Πολωνίας, εσημείωσε στο ημερολόγιό του την εξής σκέψη, σε απολογητικό ύφος : «Δεν θα μπορούσα φυσικά να εξαφανίσω όλες τις ψείρες, ούτε όλους τους Εβραίους μέσα σ’ έναν μόνο χρόνο, αλλά με τον καιρό ο σκοπός αυτός θα επιτευχθή».
Ένα από τα μεγαλύτερα «γκέττο» ήταν εκείνο της Βαρσοβίας. Κατοικούσαν σ’ αυτό 400,000 Εβραίοι. Μπορεί να σχηματίση κανείς μια ιδέα των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζούσαν οι Εβραίοι αυτοί έχοντας υπ’ όψη του ότι έξι άτομα τουλάχιστον έμεναν σε κάθε δωμάτιο.
Τον Απρίλιο του 1943 άρχισε η εξόντωση των κατοίκων του «γκέττο» αυτού. Την 16η Μαΐου, o υποστράτηγος των Ες – Ες Στρόοπ ανέφερε στους ανωτέρους του ότι το γκέττο της Βαρσοβίας δεν υπήρχε πια. Στην πρώτη σελίδα της αναφοράς του σχετικά με αυτήν την «Grossaktion», δηλαδή : «μεγάλη έπιχείρηση», ο Στρόοπ είχε γράψη με καλλιτεχνικά γοτθικά στοιχεία τη φράση : «Δεν υπάρχουν πια εβραϊκές κατοικίες στη Βαρσοβία».
Η αναφορά του Στρόοπ ήταν αριστούργημα βιβλιοδετικής τέχνης. Το χαρτί στο οποίο είχε τυπωθή ήταν πρώτης ποιότητος και το εξωτερικό «δέσιμο» είχε γίνη με δέρμα και κατά τρόπον καλλιτεχνικό. Το θέμα της αναφοράς, δηλαδή η εξόντωση μερικών εκατοντάδων ανυπεράσπιστων Ισραηλιτών ανδρών, γυναικών και παιδιών και η καταστροφή των εστιών τους, δεν άξιζε άραγε μια τόσο πολυτελή εμφάνιση;
Η αναφορά εκάλυπτε 75 σελίδες και έδινε περιγραφή της επιχειρήσεως ημέρα με την ημέρα. Να μερικά αποσπάσματα απ’ αυτήν:
«Η αντίσταση, την οποία προέβαλαν οι Εβραίοι μπορούσε να τσακισθή μόνο με την αδιάκοπη και ενεργητική χρησιμοποίηση των δικών μας τμημάτων κρούσεως ημέρα και νύκτα… Αποφάσισα λοιπόν να καταστρέψω ολόκληρη την εβραϊκή συνοικία, βάζοντας φωτιά σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο… Οι Εβραίοι τότε βγήκαν από τους κρυψώνες και τις τρώγλες τους. Όχι σπάνια οι Εβραίοι έμεναν μέσα στα καιόμενα κτίρια μέχρις ότου, εξ αιτίας της ζέστης και του φόβου μήπως καούν ζωντανοί, αποφάσιζαν να πηδήξουν από τους επάνω ορόφους αφού προηγουμένως έρριχναν στον δρόμο στρώματα και άλλα είδη επιστρώσεως. Με τα κόκκαλά τους τσακισμένα, προσπαθούσαν ακόμη να προχωρήσουν έρποντας στο δρόμο, προς τα κτίρια που δεν είχαν ακόμη πυρποληθή… Χώθηκαν μάλιστα και στους υπονόμους, αλλά έπειτα από την πρώτη εβδομάδα η διαμονή εκεί έπαυσε να είναι ευχάριστη. Άνδρες των μαχίμων Ες – Ες ή του μηχανικού της Βέρμαχτ κατέβαιναν θαρραλέα μέσα στους κρυψώνες για να βγάλουν έξω τους Εβραίους… Ήταν πάντοτε αναγκαία η χρήση καπνογόνων για να τους βγάλουμε έξω. Ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων, που δεν μπορεί να υπολογισθή ακριβώς, εξοντώθηκαν με την ανατίναξη των υπονόμων και των τρωγλών. Όσο περισσότερο διαρκούσε η αντίσταση των Εβραίων, τόσο πιο σκληρά ενεργούσαν τα μάχιμα Ες·Ες, η Αστυνομία και η Βέρμαχτ, εξετέλεσαν ακούραστα το καθήκον τους με απόλυτη συνεργασία και στάθηκαν υποδείγματα στρατιωτών… Μόνο με τις συνεχείς και ακούραστες προσπάθειες όλων κατωρθώσαμε να συλλάβουμε 56.065 Εβραίους, των οποίων η εξόντωση μπορεί ν’ αποδειχθή. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν εκείνοι που πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή τις πυρκαγιές, αλλά των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί να εξακριβωθή».
Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα της επιχειρήσεώς του στη σελίδα 45 της αναφοράς του, ο Στρόοπ έγραψε :
«Από τους 56.065 που πιάσαμε, 7000 περίπου θανατώθηκαν στην πρώην εβραϊκή συνοικία κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας. 6 929 Εβραίοι εξοντώθηκαν στο T. 2.( Τ. 2. σημαίνει τά υπ’ αριθ. 2 στρατόπεδο εξοντώσεως της Τρεμπλίνκα) όπου μεταφέρθηκαν. Ο συνολικός αριθμός των Εβραίων που θανατώθηκαν ανέρχεται λοιπόν σε 13.929. Υπολογίζεται ότι 6000 Εβραίοι πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή μέσα στις φλόγες».
Ο υποστράτηγος των Ες-Ες Στρόοπ φαίνεται ότι έμεινε πολύ ικανοποιημένος από την «Grossaktion» του. Για να εξασφαλίση ένα ενθύμιο της γενναιότητάς του σ’ εκείνη την περίπτωση, το οποίο θα μπορούσε να δείχνη στους συγγενείς και φίλους του, καθώς και στους συνδαιτυμόνες κατά το ετήσιο γεύμα των «Χαλυβδοκράνων», ετοποθέτησε μέσα στο άλμπουμ του μερικές φωτογραφίες «ενσταντανέ» τις οποίες είχε τραβήξη στη Βαρσοβία κατά τη μεγάλη «μάχη». Οι φωτογραφίες αυτές βρέθηκαν στην κατοχή του όταν συνελήφθη από την αμερικανική Στρατιωτική Αστυνομία.
Μία διαφορετική μέθοδος εξοντώσεως των Ισραηλιτών υιοθετήθηκε στα Βαλτικά Κράτη, όπου οι Ισραηλίτες δεν περιωρίζοντο μέσα σε γκέττο πριν εξοντωθούν. Ένα έγγραφο που βρέθηκε στο ιδιαίτερο αρχείο του Χίμμλερ μετά τον πόλεμο περιέχει μια αναφορά περί της «Επιχειρήσεως Α» κατά την οποία επάνω από 130.000 Ισραηλίτες δολοφονήθηκαν το 1941 στη Λιθουανία και στη Λεττονία. Μία σειρά «πογκρόμ» έγιναν από κάποιον τοπικό ηγέτη με την υποκίνηση των Γερμανών, αλλά κατά τρόπο ώστε οι Γερμανοί να μη φαίνονται ότι είχαν άμεση σχέση γι’ αυτά. Στο πρώτο «πογκρόμ» επάνω από 1500 εβραίοι σκοτώθηκαν, πολλές συναγωγές καταστράφηκαν και πολλά σπίτια κάηκαν μέσα σε μια νύχτα. Και κατά τις επόμενες δυο νύχτες, άλλοι 2.300 εβραίοι δολοφονήθηκαν.
Μερικές φορές, αλλά όχι συχνά, οι ανώτερες αρχές δεν ενέκριναν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι υφιστάμενοί τους. Τέτοιου είδους δισταγμοί θα μπορούσαν να προκαλέσουν έκπληξη αν δεν είχε κανείς υπ’ όψη του ότι οι επικρίσεις αφορούσαν γενικά την πρακτικότητα και τη σκοπιμότητα των μεθόδων που εχρησιμοποιούντο και ωφείλοντο σε λόγους ανθρωπισμού.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα επιστολής προς τον υπουργό του Ράιχ για τα κατεχόμενα ανατολικά εδάφη :
«Δεν χρειάζεται βέβαια συζήτηση το γεγονός ότι οι Εβραίοι πρέπει να υποβάλλωνται σε ειδική μεταχείριση. Ωστόσο, φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι η μεταχείριση αυτή πήρε τη μορφή την οποία περιγράφει ο Γενικός Αρμοστής στην αναφορά του της 1ης Ιουνίου 1943. Το Κατύν δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έγινε. Τι θα συμβή αν τέτοιες πράξεις γίνουν γνωστές στους αντιπάλους μας και αυτοί τις εκμεταλλευθούν; Το κλείδωμα γυναικοπαιδών σε σιταποθήκες και η πυρπόλησή τους κατόπιν δεν φαίνεται να είναι κατάλληλη μέθοδος αγώνος εναντίον συμμοριών, έστω και αν υπάρχη πρόθεση εξοντώσεως του πληθυσμού. Η μέθοδος αυτή δεν είναι αντάξια της γερμανικής υποθέσεως και προσβάλλει σοβαρά την υπόληψή μας».
Θα Θυμόσαστε ασφαλώς ότι όταν, ένα χρόνο αργότερα, στο Οραντούρ-συρ-Γκλαν, η μεραρχία των Ες – Ες «Ντας Ράιχ» εκλείδωσε τους άρρενες κατοίκους μέσα σε σιταποθήκες και τα γυναικόπαιδα μέσα στην εκκλησία και τους έκαψε όλους, δεν ακούσθηκε καμμιά διαμαρτυρία από γερμανικής πλευράς. Δεν πρέπει επίσης να λησμονή κανείς ότι αυτή η «γερμανική υπόθεση» περιελάμβανε, ανάμεσα στ’ άλλα, και την «οριστική λύση» του ισραηλιτικού ζητήματος.
Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1941 και Φεβρουαρίου 1943, η Ομάς Ειδικών Επιχειρήσεων D (Einsatzgruppe D) που απετελείτο από τμήματα των Ες – Ες, της Ες – Ντε, της Γκεστάπο καθώς και από άλλες αστυνομικές μονάδες, και είχε προσκολληθή στις δυνάμεις που ήταν υπό τη διοίκηση του φον Μανστάιν στη Ρωσσία, εξώντωσε πολλές χιλιάδες εβραίους με τουφεκισμό, απαγχονισμό, αέρια και πνίξιμο σε νερό. Οι μονάδες που αποτελούσαν την Ομάδα αυτή ευρίσκοντο κάτω από τη διοίκηση του Όττο Όλεντορφ. Ο νέος αυτός άνδρας, ο οποίος το 1941 ήταν ηλικίας μόνο 33 ετών, είχε καταταχθή στα SS σε ηλικία 18 ετών και στην Ες – Ντε ένα χρόνο αργότερα.
Μερικούς μήνες πριν αρχίση η εισβολή στη Ρωσσία, συμφωνήθηκε η ξεχωριστή χρησιμοποίηση των μονάδων της SIPO στις περιοχές των επιχειρήσεων. Οι μονάδες αυτές ωνομάζοντο Einsatzgruppe και υποδιαιρούντο σε Einsatzkommandos. Η συμφωνία έγινε ανάμεσα στην Ανώτατη Διοίκηση του Στρατού (ΟΚΗ) και την Ανώτατη Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων (OKW) από τη μια μεριά, και στο RSHA από την άλλη. Ένας αντιπρόσωπος του Αρχηγού της SIPO και της Ες Ντε θα διωριζόταν σε κάθε Ομάδα Στρατιών και σε κάθε Στρατιά και θα είχε στη διάθεσή του ταχυκίνητα τμήματα της SIPO και της Ες-Ντε. Η συμφωνία αυτή δημιούργησε μια νέα κατάσταση, διότι έως τότε κάθε στρατιά είχε στη δική της αρμοδιότητα και εκτελούσε με τα δικά της μέσα τα καθήκοντα που θα ανήκαν μελλοντικά σε μόνη την αρμοδιότητα. της SIPO.
Στο εξής, μία Einsatzgruppe (Ομάς Ειδικών Επιχειρήσεων) θα ήταν προσκολλημένη σε κάθε Ομάδα Στρατιών και θα εκινείτο μαζί μ’ αυτήν. Η περιοχή της δράσεώς της θα ήταν συνεχώς η ίδια με την περιοχή δικαιοδοσίας της Ομάδος Στρατιών, στην οποία ήταν προσκολλημμένη. Ο αντιπρόσωπος της SIPO είχε δικαίωμα να εκδίδη οδηγίες προς τις μονάδες του όσον αφορά τα καθήκοντά τους, αλλά και η διοίκηση της Ομάδος Στρατιών μπορούσε επίσης να εκδίδη διαταγές προς τις μονάδες αυτές αν το επέβαλλε η ανάγκη των επιχειρήσεων.
Σχηματίσθηκαν τέσσερις Ομάδες Ειδικών Επιχειρήσεων και η ομάς D, υπό τη διοίκηση του Όλεντορφ, ήταν προσκολλημμένη στην 11η στρατιά, που βρισκόταν τότε υπό τη διοίκηση του φον Μανστάϊν και δρούσε στην Ουκρανία. Στην Ομάδα αυτήν δόθηκαν διαταγές να εξοντώση τους Εβραίους που ευρίσκοντο στη ζώνη της δικαιοδοσίας της. Τις διαταγές αυτές τις επανέλαβε ο ίδιος ο Χίμμλερ όταν επισκέφθηκε την Ομάδα στο Νικολάϊεφ, τον Σεπτέμβριο του 1941. Εκάλεσε τα στελέχη και τους άνδρες της ομάδας και τους είπε ότι δεν θα έφεραν καμμία προσωπική ευθύνη για την εκτέλεση των διαταγών αυτών, που είχαν εκδοθή από τον Χίτλερ.
Η ύπαρξη των διαταγών εκείνων και η εκτέλεσή τους ήταν γνωστές στο Διοικητή της Στρατιάς. Η Διοίκηση της 11ης στρατιάς εξέδωκε μάλιστα μία διαταγή κατά την οποία καμμιά εξόντωση δεν έπρεπε να γίνη σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων από το Στρατηγείο της.
Εξ άλλου, στη Συμφερούπολη όπου σκοτώθηκαν 10.000 Ισραηλίτες σε ομαδικές εκτελέσεις, η Διοίκηση της Στρατιάς ζήτησε από τον Όλεντορφ να προωθήση την εξόντωση λόγω της επαπειλουμένης πείνας και της οξείας στενότητος κατοικιών. Η παρακάτω περιγραφή μιας μαζικής εκτελέσεως έγινε από τον ίδιο τον Όλεντορφ, ο οποίος είχε παρακολουθήση μερικές τέτοιες εκτελέσεις.
Το Einsatznkommando της περιοχής είχε επιχειρήση να μαζέψη όλους τους Εβραίους στην περιοχή του διατάσσοντας την απογραφή τους. Η απογραφή γινόταν από τους ίδιους τους Εβραίους οι οποίοι δέχθηκαν διότι τους είπαν ότι σκοπός της απογραφής ήταν η αποκατάστασή τους στα σπίτια τους.
Μετά την απογραφή, τους συγκέντρωσαν και τους μετέφεραν στον τόπο της εκτελέσεως, που ήταν συνήθως μία αντιαρματική τάφρος. Ο τουφεκισμός έγινε με στρατιωτικό τρόπο, δηλαδή με εκτελεστικά αποσπάσματα.
Σύμφωνα με οδηγίες του Όλεντορφ, μόνο όσοι Εβραίοι ήταν δυνατό να εκτελεσθούν αμέσως μετεφέροντο μονομιάς στον τόπο της εκτελέσεως. Αυτό γινόταν για να περιορισθή στο ελάχιστο ο χρόνος ανάμεσο στη στιγμή που τα θύματα εμάθαιναν ότι επρόκειτο να εκτελεσθούν και στη στιγμή της εκτελέσεως.
Οι Εβραίοι ετουφεκίζοντο όρθιοι ή γονατιστοί κατά μήκος του χείλους της τάφρου, μέσα στην οποία έπεφταν έπειτα. Πριν από την οριστική ταφή των πτωμάτων, οι διοικητές των εκτελεστικών αποσπασμάτων είχαν διαταχθή να βεβαιώνονται ότι όλοι ήταν νεκροί και ν’ αποτελειώνουν όσους ζούσαν ακόμη.
Όλα τα αντικείμενα αξίας των θυμάτων κατέσχοντο κατά τη σύλληψή τους και τα έστελναν στο Υπουργείο Οικονομικών. Σποραδικές εξαιρέσεις εγίνοντο στον κανόνα αυτό.
Έως την άνοιξη του 1942 όλες οι εξοντώσεις Εβραίων στην Ουκρανία επραγματοποιούντο μ’ αυτόν τον τρόπο. Κατόπιν δόθηκαν διαταγές να μην τουφεκίζονται πια τα γυναικόπαιδα, αλλά να θανατώνωνται μέσα σε κινητούς θαλάμους αερίων. Μέχρι τότε εθανατώνοντο όπως και οι άνδρες, δηλαδή με τουφεκισμό. Οι κινητοί θάλαμοι αερίων — νέο μέσο δολοφονίας.— κατασκευάσθηκαν κατά τέτοιον τρόπο ώστε ο αληθινός τους προορισμός δεν ήταν αντιληπτός απ’ έξω. Είχαν την όψη κοινών τροχοφόρων αποθηκών, αλλά είχαν διαρρυθμισθή με τρόπο ώστε, με την έναρξη της λειτουργίας ενός κινητήρος, αέριο διοχετευόταν στο θάλαμο και προκαλούσε το θάνατο μέσα σε 10 ή 15 λεπτά. Ο επινοητικός εφευρέτης τους ήταν κάποιος Δρ. Μπέκερ που είχε βαθμό υπολοχαγού των Ες – Ες και είχε την εποπτεία των μηχανοκινήτων μέσων της ομάδος του Όλεντορφ.
Οι Ναζί ήταν εμπειροτέχνες στη χρησιμοποίηση ευφημισμών και όταν επρόκειτο για σκοτωμό δεν έλεγαν ποτέ τα σύκα-σύκα. Οι όροι «ειδική μεταχείριση», «εξόντωση» «ξεκαθάρισμα», «εξάλειψη», «αποκατάσταση σε νέες κατοικίες» και «οριστική λύση» ήταν όλοι συνώνυμοι της δολοφονίας και θα ήταν ενδιαφέρον να μάθη κανείς με ποια αθώα έκφραση οι θάλαμοι εκείνοι ήσαν σημειωμένοι στο λεξιλόγιο των Ες – Ες.
Μία πλήρης περιγραφή των θαλάμων και της λειτουργίας τους περιέχεται σ’ ένα άκρως απόρρητο έγγραφο το οποίο ο εφευρέτης τους έστειλε στο συνταγματάρχη των Ες – Ες Ράουφ, που υπηρετούσε στο RSHA, αναφέροντας σχετικά με τις τελικές δοκιμές του.
Ο Μπέκερ ανέφερε ότι οι δοκιμές και των δύο τύπων θαλάμων, δηλαδή της «Σειράς 1» και της «Σειράς 2», είχαν συμπληρωθή και είχαν γίνη τροποποιήσεις και προσαρμογές. Οι θάλαμοι της «Σειράς 2» ήταν άχρηστοι όταν έβρεχε έστω και λίγο και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο με εντελώς ξηρό καιρό. Ένα ζήτημα που έπρεπε να εξετασθή ήταν αν οι θάλαμοι έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο σε στάση στον τόπο εκτελέσεως. Το ενδεχόμενο αυτά παρουσίαζε πολλές δυσκολίες. Πρώτ’ απ’ όλα οι θάλαμοι έπρεπε να μεταφερθούν στον τόπο της εκτελέσεως και οι τόποι αυτοί απείχαν συνήθως 10 περίπου μίλλια από τους κυρίους δρόμους και ήταν απροσπέλαστοι όταν ο καιρός ήταν βροχερός. Έπειτα, αν τα θύματα αναγκάζοντο να βαδίσουν σε όλη αυτή την απόσταση, θα υποψιάζοντο και θα σημειωνόταν αναταραχή. Αυτό ήταν «ανεπιθύμητο». Η μόνη λύση την οποία συνιστούσε ο Μπέκερ ήταν να φορτώνωνται οι μελλοθάνατοι σε οχήματα (σαν να ήταν αντικείμενα) και να μεταφέρωνται στον τόπο εκτελέσεως.
Ο Μπέκερ έδωσε οδηγίες να καμουφλάρωνται οι κινητοί θάλαμοι αερίων της Ομάδος D ώστε να φαίνονται σαν οχήματα εφοδιοπομπών. Παρ’ όλο τούτο, έγιναν τόσο γνωστοί ώστε σύντομα τους δόθηκε η ονομασία «θάλαμοι του θανάτου» όχι μόνο από τους στρατιώτες, άλλα και από τους πολίτες. Και, κατά τη γνώμη του Μπέκερ, ο προορισμός τους ήταν αδύνατο να κρατηθή μυστικός έστω και με καμουφλάζ. Το αυχμηρό έδαφος και οι κακοί δρόμοι, επάνω στους οποίους εσύροντο οι θάλαμοι, εδημιούργησαν κάποια χαλάρωση των αρμών τους πολύ σύντομα. Αυτό συνεπαγόταν φυσικά, διαφυγή των αερίων και ήταν ανάγκη να οδηγούνται συχνά οι θάλαμοι στα συνεργεία της μονάδος για επιθεώρηση. Οι σωφέρ και οι χειριστές είχαν διαταχθή να μένουν μακρυά, όταν γινόταν η θανάτωση των θυμάτων για ν’ αποφύγουν τυχόν προσβολές από τους καπνούς που διέφευγαν.
Η αναφορά του Μπέκερ συνέχιζε ως εξής:
«Θα ήθελα να επωφεληθώ της ευκαιρίας αυτής για να σας αναφέρω τα ακόλουθα : μερικοί διοικητές μονάδων, μετά τη θανάτωση Εβραίων με αέρια, διέταξαν το ξεφόρτωμα των πτωμάτων από τους άνδρες τους. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προσβληθή η υγεία των ανδρών αυτών, αν όχι αμέσως τουλάχιστον αργότερα. Οι διοικητές που αναφέρω δεν θέλουν ν’ ακυρώσουν τις σχετικές διαταγές τους, διότι φοβούνται ότι αν χρησιμοποιηθούν κρατούμενοι, θα βρουν ευκαιρία ν’ αποφράσσουν.
»Εξ άλλου, η διοχέτευση του αερίου δεν γίνεται πάντοτε με το σωστόν τρόπο. Για να τελειώνη το πράγμα όσο το δυνατόν γρηγορώτερα, ο σωφέρ του οχήματος πιέζει το μοχλό έως το ανώτατο όριο. Συνεπώς τα θύματα πεθαίνουν από αποπνιγμό και όχι από νάρκωση και δηλητηρίαση, όπως επιβάλλεται. Με το σωστό χειρισμό των μοχλών ο θάνατος επέρχεται γρηγορώτερα και οι εκτελούμενοι αποκοιμούνται ήσυχα και για πάντα.. Στην άλλη περίπτωση πεθαίνουν με αγωνία, όπως φάνηκε από τα πρόσωπά τους και από άλλες ενδείξεις».
Μόνο κατά το Σεπτέμβριο του 1941, 35.000 Σοβιετικοί πολίτες, οι περισσότεροι Εβραίοι, σκοτώθηκαν από τα τμήματα του Όλεντορφ στην περιοχή του Νικολάϊεφ.
Όλες αυτές οι μαζικές θανατώσεις αναφέρθηκαν λεπτομερειακά στο Αρχηγείο.
«Τα τμήματά μας συνέχισαν το ξεκαθάρισμα της περιοχής από τους Εβραίους και τα κομμουνιστικά στοιχεία. Κατά την περίοδο, την οποία καλύπτει η αναφορά αυτή, δηλαδή έως 3 Σ/βρίου 1941, οι πόλεις του Νικολάϊεφ και της Χερσώνος ιδιαίτερα ξεκαθαρίσθηκαν από τους Εβραίους και οι εκπρόσωποι των σοβιετικών αρχών, που είχαν μείνη εκεί, έτυχαν της κατάλληλης μεταχειρίσεως… Συνολικός αριθμός : 35.782.»
Άλλοι 2000 Εβραίοι εξοντώθηκαν από τις μονάδες της Ες – Ντε που ήσαν προσκολλημένες στις δυνάμεις του Μανστάϊν. Η ομαδική αυτή δολοφονία ήταν το θέμα μιας αναφοράς του φρουράρχου της Μελιτουπόλεως προς το Στρατηγείο της Στρατιάς. Η αναφορά περιέγραφε την άφιξη του προχωρημένου κλιμακίου του Στρατηγείου στην πόλη όπου είχαν απομείνει 40.000 κάτοικοι. Όλοι οι Ισραηλίτες, ανερχόμενοι σε 2.000, εκτελέσθηκαν από την Ες – Ντε. Η αναφορά κατέληγε ως εξής :
«Ο πληθυσμός δείχνει εμπιστοσύνη προς τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και ιδιαίτερα οι Ουκρανοί είναι ευγνώμονες για την απελευθέρωσή τους».
Μόλις 15 ημέρες αργότερα , άλλοι 8.000 Εβραίοι βρήκαν το θάνατο στη Μαριούπολη. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην πόλη αυτή, όλοι οι Εβραίοι εκτελέσθηκαν από την Ες Ντε και ο Στρατός κατέλαβε τα άδεια οικήματά τους. Όλος ο ιματισμός των θυμάτων, αφού καθορίσθηκε, παραδόθηκε σ’ ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Νέος δήμαρχος διορίσθηκε από την Κομμαντατούρ διότι η σύζυγος του έως τότε δημάρχου ήταν Ισραηλίτισσα. θανατώθηκε κι’ αυτή μαζί με τους άλλους.
Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Κριμαία, άρχισαν να συναντούν μερικές δυσκολίες όπως αποδεικνύει η παρακάτω αναφορά μιας Ομάδος Ειδικών Επιχειρήσεων :
«Θέμα : Εβραίοι. Η Συμφερούπολις, η Αλούστα, το Καρασαμπαρσάρ, η Θεοδοσία και άλλες περιοχές της Δυτικής Κριμαίας ξεκαθαρίσθηκαν από τους Εβραίους. Μεταξύ 16 Νοεμβρίου και 15 Δεκεμβρίου 1941, εκτελέσθηκαν 17.645 Εβραίοι. Φήμες περί εκτελέσεων σε άλλες περιοχές έκαναν την κατάσταση στη Συμφερούπολη πολύ δύσκολη. Οι πληροφορίες σχετικά με το διωγμό των Εβραίων διαδίδονται βαθμιαία από φυγάδες Εβραίους ή από απερίσκεπτες κουβέντες Γερμανών στρατιωτών».
Στη Δυτική Κριμαία, ο ισραηλίτικος πληθυσμός υπολογιζόταν από τους Γερμανούς, κατά το τέλος του 1942, σε 40.000 άτομα περίπου, από τα οποία το ένα τέταρτο έμενε ακόμη μέσα στη Συμφερούπολη. Η προκαταρκτική απογραφή και η σύλληψη των Ισραηλιτών είχαν κιόλας πραγματοποιηθή από μία μονάδα της Ομάδος Ειδικών Επιχειρήσεων και ο αξιωματικός – σύνδεσμος των Ες-Ες στο Στρατηγείο της Στρατιάς επληροφόρησε τον Όλεντορφ ότι η Στρατιά απαιτούσε να έχη συμπληρωθή πριν από τα Χριστούγεννα ο τουφεκισμός όλων των Εβραίων της Συμφερουπόλεως.
Το έργο ανατέθηκε στη μονάδα 2Β της Ομάδος Ειδικών Επιχειρήσεων. Ο διοικητής της μονάδος αυτής Κάρλ Ρούντολφ Μπράουνε, μη μπορώντας να φέρη σε πέρας το έργο με μόνα τα μέσα της μονάδος του, επισκέφθηκε τον κλάδο «Q» του Στρατηγείου της Στρατιάς και ζήτησε βοήθεια. Το Στρατηγείο έθεσε στη διάθεσή του φορτηγά και άλλα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέττες, σωφέρ και φρουρούς, με τη συμφωνία ότι οι στρατιώτες δεν επρόκειτο να πάρουν κανένα μέρος στους τουφεκισμούς αλλά θα χρησιμοποιούντο μόνο σε έργα μεταφορών και ασφαλείας.
Αρχίσαν τότε οι εκτελέσεις. Οι Ισραηλίτες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, συγκεντρώθηκαν σε διάφορα σημεία, φορτώθηκαν σε φορτηγά αυτοκίνητα και μεταφέρθηκαν — με κατάλληλα διαλείμματα — στον τόπο της εκτελέσεως, που ήταν μία αντιαρματική τάφρος σε μικρή απόσταση έξω από την πόλη. Εκεί τουφεκίσθηκαν. Κατά το τέλος της τρίτης ημέρας είχαν θανατωθή όλοι μ’ αυτόν τον τρόπο.
Οι συνηθισμένοι κανονισμοί ίσχυαν σχετικά με τη διάθεση των υπαρχόντων των θυμάτων. Κατ’ εξαίρεση, στην περίπτωση αυτή, 120 περίπου ρολόγια παραδόθηκαν στην 11η Στρατιά, έπειτα από ειδική αίτησή της.
Προχωρούσε έτσι η σφαγή, μία άσκοπη και απάνθρωπη εξόντωση αθώων πολιτών για μόνο το λόγο ότι ήσαν Εβραίοι.
Υπήρχαν ωστόσο μερικοί Γερμανοί αξιωματούχοι που δεν εδίσταζαν να επικρίνουν την ολοκληρωτική μορφή του διωγμού στην Ουκρανία, μολονότι τα ελατήριά του δεν ήσαν ευγενή.
Ο τοπικός αντιπρόσωπος της γερμανικής Υπηρεσίας Βιομηχανίας Εξοπλισμών έστειλε έκθεση προς τον προϊστάμενό του στρατηγό Τόμας σχετικά με την κατάσταση της βιομηχανίας στην Ουκρανία.
Η έκθεση δεν στάλθηκε δια μέσου της επίσημης ιεραρχίας και έφερε τη μνεία : «Για την προσωπική ενημέρωση του αρχηγού της Υπηρεσίας Βιομηχανίας Εξοπλισμών».
Από το περιεχόμενο της εκθέσεως αντιλαμβάνεται κανείς τους λόγους για τους οποίους ο συντάκτης της παρέκαμψε τον συνηθισμένο ιεραρχικό δρόμο. Και να τι έλεγε:
«Η στάση του εβραϊκού πληθυσμού ήταν πολύ καλή από την αρχή. Οι Εβραίοι προσπάθησαν ν’ αποφύγουν κάθε τι που θα μπορούσε να δυσαρεστήση τη γερμανική διοίκηση. Είναι βέβαια περιττό να λεχθή ότι μισούσαν τόσο αυτή όσο και το στρατό και τούτο δεν είναι άξιο απορίας. Δεν υπάρχει ωστόσο καμμία απόδειξη ότι Εβραίοι έλαβαν ουσιώδες μέρος σε πράξεις σαμποτάζ, μολονότι υπήρχαν μερικοί σαμποτέρ ανάμεσά τους, όπως ανάμεσα και στους άλλους Ουκρανούς. Δεν μπορεί να πη κανείς ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν κίνδυνο για τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. Η παραγωγή των Εβραίων ήταν ικανοποιητική για τα στρατεύματα και τη γερμανική διοίκηση, μολονότι ήταν αποτέλεσμα αισθήματος φόβου και τίποτε άλλο.
»Ο εβραϊκός πληθυσμός έμεινε απείρακτος επί ένα μικρό διάστημα μετά τις μάχες. Αργότερα όμως, ειδικοί αστυνομικοί σχηματισμοί εξετέλεσαν και σχέδιασαν μαζικούς τουφεκισμούς. Οι τουφεκισμοί αυτοί εγίνοντο εντελώς δημοσία και, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις μέλη των ένοπλων δυνάμεων έλαβαν μέρος σ’ αυτούς εθελοντικά. Φρικτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο εξετελούντο αυτές οι «επιχειρήσεις», που περιελάμβαναν τη θανάτωση γέρων και γυναικοπαιδών κάθε ηλικίας. Έως τώρα 150.000 έως 200.000 περίπου Εβραίοι εκτελέσθηκαν σ’ αυτό εδώ το τμήμα της Ουκρανίας. Η οικονομική κατάσταση της περιοχής δεν ελήφθη ύπ’ όψη.
»Συνοψίζοντας, μπορεί να πη κάνεις ότι αυτό το είδος λύσεως του ισραηλιτικού ζητήματος, όπως εφαρμόσθηκε στην Ουκρανία και το οποίο βασιζόταν σε ιδεολογικές θεωρίες, είχε τα ακόλουθα αποτελέσματα :
» α) Εξόντωση ενός αριθμού άχρηστων «χαραμοφάηδων» μέσα στις πόλεις.
» β) Εξόντωση ενός μέρους του πληθυσμού που αναμφισβήτητα μας μισούσε.
» γ) Εξόντωση επαγγελματιών τους οποίους χρειαζόμαστε και οι οποίοι, σε πολλές περιπτώσεις, ήσαν απαραίτητοι ακόμα και στις Ένοπλες Δυνάμεις.
» δ) Αντίκτυπους στην προπαγάνδα εξωτερικής πολιτικής, που είναι φανεροί.
» ε) Κακές επιδράσεις επάνω στους στρατιώτες, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον έμμεση σχέση με τις εκτελέσεις.
» στ) Αποκτηνωτική επίδραση επάνω στους σχηματισμούς που κάνουν τις εκτελέσεις».
Η έκθεση του ευσυνείδητου αυτού αξιωματούχου, που φαίνεται ότι δεν ήταν εντελώς στερημένος ανθρώπινου οίκτου, είναι αποκαλυπτική.
Γερμανοί κατηγορούμενοι σε δίκες εγκλημάτων πολέμου ισχυρίσθηκαν συχνά ότι, εφ’ όσον σκοπός του πολέμου είναι η κατανίκηση του εχθρού, η επίτευξη του σκοπού αυτού δικαιολογεί όλα τα μέσα, περιλαμβανομένης, σε περίπτωση στρατιωτικής ανάγκης, και της παραβιάσεως των νόμων του πολέμου. Εάν η παραβίαση αυτή, εξασφαλίζη είτε την αποφυγή επικείμενου κινδύνου, είτε την κατανίκηση του εχθρού.
Η θεωρία αυτή διατυπώθηκε σε πολύ παρωχημένη εποχή της Ιστορίας και μάλιστα στους χρόνους εκείνους κατά τους οποίους η διεξαγωγή του πολέμου δεν ρυθμιζόταν από νόμους αλλ’ από έθιμα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η θεωρία αυτή είχε γερμανική προέλευση, μολονότι δεν την υιοθετούν όλοι οι Γερμανοί συγγραφείς Διεθνούς Δικαίου. Ένας απ’ αυτούς, ο Στρούπ, την αποκρούει με το εξής επιχείρημα :
«Αν η γνώμη αυτή ήταν σωστή, δεν θα υπήρχαν νόμοι του πολέμου διότι κάθε κανονισμός θα χαρακτηριζόταν ως ανεφάρμοστος με το επιχείρημα ότι ήταν ασυμβίβαστος προς τη στρατιωτική ανάγκη.»
Εξ άλλου, στο προοίμιο της 4ης συμβάσεως της Χάγης αναφέρεται ρητά ότι κατά τη διατύπωση των κανόνων του πολέμου ελήφθη υπ’ όψη η στρατιωτική ανάγκη, εφ’ όσον οι διατάξεις της συμβάσεως «ενεπνεύσθησαν από την επιθυμίαν μειώσεως των δεινών του πολέμου εφ’ όσον τούτο είναι επιτρεπτόν από τας στρατιωτικός ανάγκας».
Όταν μία Δύναμη Κατοχής διοικεί ένα έδαφος στο οποίο οι ένοπλες δυνάμεις της διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις ή σταθμεύουν ως φρουρά, έχει δικαίωμα να θεσπίζη όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία για την ασφάλεια των δυνάμεων της και την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Είναι φανερό ότι στην Ουκρανία οι Εβραίοι, εξ αίτιας της φυλετικής τους ιδιότητας και μόνο, δεν αποτελούσαν απειλή κατά της ασφαλείας των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Ήσαν μάλλον διατεθειμένοι να συνεργασθούν μ’ αυτές παρά να δράσουν εναντίον τους.
Οι υπεύθυνοι λοιπόν της μαζικής εκείνης εξοντώσεως Εβραίων δεν μπορούσαν ούτε να ισχυρισθούν ότι η μαζική εκείνη δολοφονία αποτελούσε στρατιωτική ανάγκη. Και για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πούμε ότι οι Ναζί δεν ισχυρίσθηκαν τέτοιο πράγμα. Οι Εβραίοι εκείνοι θανατώθηκαν μόνο και μόνο για τη φυλετική τους ιδιότητα. Η οριστική λύση του ισραηλιτικού προβλήματος είχε αρχίσει.
Ένας από τους Γερμανούς μάρτυρες στη δίκη της Νυρεμβέργης είπε τα εξής :
«Όταν επί ολόκληρα χρόνια διδάσκεται το δόγμα ότι η σλαβική φυλή είναι κατώτερη και ότι οι Εβραίοι δεν είναι καν ανθρώπινα πλάσματα, ωμότητες του είδους αυτού είναι αναπόφευκτες.
»Αλλά οι Ρώσσοι Εβραίοι δεν ήσαν οι μόνοι που προωρίζονται για εξόντωση. Οπουδήποτε πάτησαν οι Γερμανικές δυνάμεις με τον Αγκυλωτό Σταυρό ερχόταν μαζί τους και η «ανακατανομή» του εβραϊκού πληθυσμού».
Στην Πολωνία, τα υπ’ αριθ. 1 και 2 στρατόπεδα εξοντώσεως της Τρεμπλίνκα ιδρύθηκαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1942. Τα στρατόπεδα αυτά ήσαν αναπόσπαστο τμήμα του μηχανισμού που εχρησιμοποιείτο για την ολοκληρωτική εκμηδένιση της ισραηλιτικής παροικίας στην Πολωνία.
Μέσα στα δύο αυτά στρατόπεδα δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδων Εβραίοι. Οι πρώτες αποστολές έφθασαν σιδηροδρομικώς τον Ιούλιο του 1943. Και από τότε έως το τέλος του 1943 τέτοιες αποστολές έφθαναν με απόλυτη κανονικότητα.
Οι θανατώσεις εγίνοντο με δύο μεθόδους, δηλαδή με τον ατμό και με τα αέρια. Το πρώτο κτίριο που κτίσθηκε περιείχε τρεις θαλάμους αερίων, αλλά κατά το φθινόπωρο του 1942 συμπληρώθηκε το κτίσιμο ενός νέου κτιρίου με 10 άλλους θαλάμους αερίων. Τα μέσα καύσεως των πτωμάτων ήσαν πρωτόγονα σε σύγκριση με τις πιο συγχρονισμένες μεθόδους που εχρησιμοποιούντο σε μερικά άλλα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Στο κρεματόριο δεν υπήρχαν φούρνοι αλλά σχάρες από σιδηροδρομικές γραμμές τοποθετημένες επάνω σε βάθρα και επάνω στις οποίες ετοποθετούντο για κάψιμό 2.500 πτώματα κάθε φορά.
Στο στρατόπεδο υπήρχε ένα κτίριο που ωνομαζόταν νοσοκομείο, αλλά κανένας άρρωστος δεν νοσηλεύθηκε ποτέ εκεί. Το κτίριο αυτό περιστοιχιζόταν από έναν ψηλό φράχτη και στην είσοδό του υπήρχε ένα μικρό φυλάκιο επάνω από το οποίο κυμάτιζε η σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Από το φυλάκιο αυτό προχωρούσε κανείς σε μία αίθουσα αναμονής με χρωματιστούς σοφάδες. Εκεί μέσα περίμεναν τα ανύποπτα θύματα. Πέρα από το δωμάτιο αυτό βρισκόταν ένας λάκκος, στο χείλος του οποίου στεκόταν ένας άνδρας των Ες – Ες και σκότωνε με μία σφαίρα περιστρόφου στον τράχηλο κάθε θύμα που ερχόταν από την αίθουσα αναμονής. Με τον τρόπο αυτό θανατώθηκαν ανάπηροι, γέροι και μικρά παιδιά που ήσαν πολύ εξασθενημένοι ή πολύ μικρής ηλικίας για να μπουν στους θαλάμους αερίων.
Όταν οι Εβραίοι έφθαναν στο σιδηροδρομικό σταθμό της Τρεμπλίνκα, οι Γερμανοί άνοιγαν τα βαγόνια και, χωρίς να χάσουν καιρό, τραβούσαν έξω και ωδηγούσαν τους ζωντανούς σε ειδικές μάντρες, όπου οι άνδρες εχωρίζοντο από τα γυναικόπαιδα. Στο μεταξύ, Εβραίοι εργάτες έβγαζαν τα πτώματα από τα βαγόνια τα οποία καθάριζαν. Σε κάθε βαγόνι εστοιβάζοντο διακόσιοι περίπου Εβραίοι και πολλοί πέθαιναν κατά το ταξείδι.
Το τι πάθαιναν οι νεοφερμένοι περιγράφεται στην παρακάτω επίσημη έκθεση, την οποία συνέταξε μία Πολωνική Κυβερνητική Επιτροπή που έκανε ανακρίσεις επάνω στα γερμανικά εγκλήματα πολέμου στην Πολωνία.
«Μετά το ξεφόρτωμά τους στο σιδηροδρομικό σταθμό, όλα τα θύματα συγκεντρώνοντο σ’ ένα μέρος, όπου τα υποχρέωναν να βγάζουν τα ρούχα και τα παπούτσια τους. Οι άνδρες το έκαναν αυτό στην αυλή, τα δε γυναικόπαιδα σε μία κοντινή καλύβα. Έπειτα γινόταν κούρεμα των γυναικών και ολόκληρη η πομπή, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, γυμνοί και ξυπόλυτοι πια, ωδηγούντο στους θαλάμους αερίων, αφού προηγουμένως τους είχαν πη ότι τους πήγαιναν στο διαμέρισμα των λουτρών. Όταν έφθαναν στους θαλάμους του θανάτου, τους έσπρωχναν μέσα με τα χέρια τους επάνω από τα κεφάλια τους, για να χωρέσουν όσο το δυνατό περισσότεροι. Τα παιδιά τα εστοίβαζαν επάνω από τους ενήλικες. Μερικές φορές τα νήπια τα θανάτωναν πρώτα… Ένας άνδρας των Ες- Ες, ειδικευμένος σ’ αυτό, τα άρπαζε από τα πόδια και τα σκότωνε χτυπώντας τα κεφάλια τους στον τοίχο… Η θανάτωση με αέρια μέσα στο θάλαμο διαρκούσε 15 λεπτά περίπου και όταν υπολογιζόταν ότι ήσαν όλοι νεκροί οι πόρτες άνοιγαν και τo συνεργείο από Εβραίους έβγαζε έξω τα πτώματα και ετοίμαζε…το θάλαμο για την επόμενη ομάδα».
Τα υπάρχοντα των θυμάτων τα μάζευαν και τα ταξινομούσαν πριν τα στείλουν στο Ράιχ. Τα ανθρώπινα μαλλιά τα απολύμαιναν με ατμό, τα συσκεύαζαν σε δέματα και τα έστελναν στη Γερμανία, όπου χρησιμοποιούντο για την κατασκευή στρωμάτων.
Αλλά τα στρατόπεδα της Τρεμπλίνκα δεν επαρκούσαν για την αντιμετώπιση όλων των «αναγκών» και έτσι ένα άλλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως εγκαταστάθηκε στο Τσέλμνο. Εκεί θανατώθηκαν 300.000 Εβραίοι από τις επαρχίες της Ποζνανίας και του Λότζ.
Η μέθοδος ήταν η ίδια, όπως και στην Τρεμπλίνκα, και Εβραίοι χρησιμοποιούντο για τις «βρωμοδουλειές». Από καιρό σε καιρό τα μέλη των ισραηλιτικών εκείνων συνεργείων εθανατώνοντο και νέα συνεργεία εσχηματίζοντο. Όταν έφθανε η στιγμή για να ξεκάνουν τους εργάτες εκείνους, οι άνδρες των Ες – Ες είχαν πανηγύρι, χρησιμοποιώντας τους συχνά ως «ζωντανούς στόχους και τουφεκίζοντάς τους σαν σπουργίτια».
Απ’ όσο γνωρίζουμε — διότι η τελευταία προπολεμική απογραφή στην Πολωνία έγινε το 1931 — υπήρχαν περισσότεροι από 3.300.000 Ισραηλίτες στη χώρα αυτή όταν άρχισε η γερμανική εισβολή. Συνεπώς, η «οριστική λύση» του Ισραηλιτικού προβλήματος στην Πολωνία δεν ήταν εύκολο έργο.
Ο Γενικός Διοικητής της Πολωνίας, Χανς Φρανκ, είχε πη το 1941 :
«Τι θα κάνουμε με τους Εβραίους ; Νομίζετε ότι μπορούμε να τους εγκαταστήσουμε στην Ανατολική Ευρώπη; Προς τι όλη αυτή η φασαρία; Να τους εξοντώσετε με όσα μέσα έχετε στη διάθεσή σας. Πρέπει να λάβουμε μέτρα για το ξερρίζωμά τους. Η Γενική Διοίκηση της Πολωνίας πρέπει να είναι τόσο απαλλαγμένη από Εβραίους όσο και το Ράϊχ».
Οι Ναζί άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιό τους για την εξόντωση των Εβραίων από την πρώτη ημέρα της εισβολής τους στην Πολωνία.
Στην αρχή, οι Εβραίοι υποβλήθηκαν σε νομικό καθεστώς διαφορετικό από τους άλλους κατοίκους. Τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα ιδιοκτησίας και υποχρεώθηκαν να φορούν ειδικά σήματα στα ρούχα τους. Ιδρύθηκαν γκέττο, τα αντικείμενα αξίας των Ισραηλιτών κατασχέθηκαν και οι μερίδες των τροφίμων τους ήσαν μικρότερες από τις μερίδες τροφίμων των άλλων κατοίκων. Τους υπέβαλαν σε καταναγκαστική εργασία και συνήθως τους τρομοκρατούσαν και τους τιμωρούσαν αυστηρά για ασήμαντα παραπτώματα.
Ο διωγμός συνεχίσθηκε και η έντασή του αυξήθηκε. Συνελήφθησαν όμηροι και οι Εβραίοι υπεβάλλοντο συνεχώς σε χλευασμούς και ταπεινώσεις. Οι γυναίκες τους μπορούσαν να βιάζωνται ατιμώρητα και οι χώροι της θρησκευτικής λατρείας τους μπορούσαν να είναι αντικείμενα συλήσεως και να πυρπολούνται. Τα εβραϊκά καταστήματα λεηλατήθηκαν και άρχισαν οι εκτελέσεις. Οργανώθηκαν «κυνήγια» Εβραίων και όταν οι Γερμανοί έπιαναν ραββίνους, έκοβαν ή αποσπούσαν τις γενειάδες τους. Οι Εβραίοι υπεχρεώνοντο να εκτελούν τα αηδέστερα και πιο εξευτελιστικά έργα: να καθαρίζουν αποχωρητήρια με τα χέρια τους· να μαζεύουν ακαθαρσίες αλόγων στους δρόμους και να γεμίζουν μ’ αυτές τις τσέπες και τα καπέλλα τους.
Ακολούθησε η «οριστική λύση», δηλαδή οι μαζικές δολοφονίες στα στρατόπεδα εξοντώσεως, τις οποίες περιγράψαμε κιόλας. Από τις στατιστικές που υπάρχουν καταφαίνεται ότι η ολοκληρωτική εκμηδένιση των Εβραίων της Πολωνίας, την οποία είχε διατάξη ο Χίμμλερ το 1942, είχε σχεδόν πραγματοποιηθή. Από τους 3.300.000 και πλέον Εβραίους που ζούσαν στην Πολωνία το 1939, όχι περισσότεροι από 50.000 βρέθηκαν το 1946 και όχι λιγώτεροι από 2.600.000 θανατώθηκαν.
Στη Γαλλία, όλα τα βιβλία Ισραηλιτών συγγραφέων καθώς και τα βιβλία στα οποία είχαν συνεργασθή Ισραηλίτες αποσύρθηκαν της κυκλοφορίας από τις γερμανικές αρχές κατοχής, εκτός από επιστημονικά έργα, για τα οποία είχαν θεσπισθή ειδικές εξαιρέσεις. Ακόμη και βιογραφίες Ισραηλιτών γραμμένες από Αρίους είχαν εγγραφή στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων που ωνομαζόταν «κατάλογος Όττο». Η βιογραφία του Όφφενμπαχ αποσύρθηκε από την κυκλοφορία για το λόγο αυτό.
Αργότερα θεσπίσθηκαν μέτρα οικονομικής φύσεως σε βάρος των Εβραίων, άρχισε ο ξυλοδαρμός τους, τους υποχρέωναν να φορούν κίτρινο άστρο και τους υπέβαλαν σε χίλιες – δυο προστυχιές. Εκδόθηκαν πολλά αντισημιτικά διατάγματα και οι Γάλλοι Ισραηλίτες έγιναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Υπήρχε η πρόθεση να μεταφερθούν αργότερα στη Γερμανία όλοι οι Εβραίοι της Γαλλίας για να εξοντωθούν. Το πρόγραμμα βέβαια ήταν το ίδιο και στη Γαλλία και μόνο ο ρυθμός της εφαρμογής του διέφερε από ό,τι συνέβαινε στις άλλες χώρες.
(…)
Η μεταχείριση των Ισραηλιτών στην Ολλανδία δεν ήταν λιγότερο σκληρή και ο Ζάυς – Ίνκβαρτ, Αρμοστής του Ράιχ στην Ολλανδία, ήταν αμείλικτος απέναντί τους. Σ’ ένα λόγο που έβγαλε στο Άμστερνταμ κατά τις αρχές του 1941, είχε πη :
«Οι Εβραίοι για μας δεν είναι Ολλανδοί. Είναι εχθροί με τους οποίους δεν μπορούμε να συνάψουμε ούτε ανακωχή ούτε ειρήνη… Θα χτυπάμε τους Εβραίους, όπου τους βρίσκουμε και όσοι συμμαχούν μαζί τους πρέπει να υποστούν τις συνέπειες. Ο Φύρερ εδήλωσε ότι οι Εβραίοι εξώφλησαν στην Ευρώπη και αυτό σημαίνει ότι πραγματικά εξώφλησαν».
Εκδόθηκαν τότε πολλά αντισημιτικά διατάγματα που υπέβαλαν τους Εβραίους στις συνηθισμένες ταπεινωτικές μειώσεις. Στερήθηκαν του δικαιώματος της ιδιοκτησίας και των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Υποχρεώθηκαν να αναφέρουν προς καταγραφή τις επιχειρήσεις των, περιλαμβανομένης και κάθε εταιρείας, όπου επικρατούσαν εβραϊκά συμφέροντα. Οι αρχές κατοχής μπορούσαν να καταγγέλλουν αυθαίρετα τη σύμβαση εργασίας οποιουδήποτε Ισραηλίτη.
Όλα αυτά ήσαν απλώς προκαταρκτικά μέτρα που βοήθησαν αργότερα τις γερμανικές αρχές κατοχής να βάλουν σε εφαρμογή το πρόγραμμά τους για την ολοκληρωτική μεταφορά των Ισραηλιτών έξω από την Ολλανδία.
Από τους 140.000 Ισραηλίτες που κατοικούσαν στην Ολλανδία κατά την εποχή της Ναζιστικής εισβολής, επάνω από 115.000 μεταφέρθηκαν στην Πολωνία, όπου μαντεύει κανείς ποια ήταν η τύχη των περισσοτέρων. Άλλοι 2.000 εστάλησαν στα στρατόπεδα του Μπούχενβαλντ και του Μαουτχάουζεν. Από εκεί, μετά την καύση των πτωμάτων τους, η στάχτη τους εστέλλετο στις οικογένειές τους αντί πληρωμής 75 γκίλντερς.
Όμοια ήταν η τύχη των Ισραηλιτών της Ουγγαρίας. Το 1944 συνελήφθησαν περισσότεροι από 200.000 Εβραίοι και πολλοί απ’ αυτούς φορτώθηκαν σε φορτηγό, βαγόνια και εστάλησαν σε στρατόπεδα εξοντώσεως.
Μία ομάς Ειδικών Επιχειρήσεων της SIPO συνώδευε τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατά την άφιξή τους στη Βουδαπέστη και είχε ως έργο, όπως και στις άλλες χώρες, το ξεκλήρισμα των Ούγγρων Ισραηλιτών. Διοικητής της Ομάδος ήταν ο Ταξίαρχος των Ες – Ες Άντολφ Άιχμαν, ανώτερο στέλεχος του RSHA. Η Ομάς αυτή συνέλαβε όλες τις ηγετικές προσωπικότητες των Ισραηλιτικών πολιτικών και εμπορικών κύκλων της Ουγγαρίας, μαζί με δημοσιογράφους και άλλους δημοκρατικούς και αντιφασίστες πολιτικούς.
Από τους Ούγγρους Εβραίους που εστάλησαν στο Άουσβιτς, τα παιδιά μέχρις ηλικίας 14 ετών, οι άνδρες και οι γυναίκες ηλικίας 50 ετών και άνω, οι άρρωστοι και όσοι είχαν εγκληματικό παρελθόν μετεφέροντο σε βαγόνια που έφεραν ειδικά σήματα. Τους έστελναν όλους στους θαλάμους αερίων αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο. Ο Διοικητής του Άουσβιτς Ρούντολφ Εςς, ωμολόγησε ότι εθανάτωσε 40 χιλιάδες περίπου Ούγγρους Εβραίους, το καλοκαίρι του 1944.
Ο φρικτός αυτός κατάλογος φόνων θα μπορούσε να συνεχισθή αλλά θα ήταν πάντοτε μία επανάληψη των ίδιων πραγμάτων. Καταγραφή, σύλληψη, ταπείνωση, εξευτελισμός, εκτόπιση, εκμετάλλευση και εξόντωση. Αυτά ήσαν τα στάδια του δρόμου της οδύνης, στον οποίο οι άτυχοι αυτοί Ισραηλίτες έκαναν το τελευταίο ταξείδι τους.
Σε όσους δεν άκουσαν ποτέ τον γδούπο της μπόττας στο δρόμο του χωριού ή την Γκεστάπο να χτυπά την πόρτα τους. σε όσους δεν είδαν πενήντα φίλους και γείτονες τους να τουφεκίζωνται στην πλατεία της αγοράς ως αντίποινα για την ενέδρα στην οποία έπεσε ένας μόνος Γερμανός μοτοσυκλετιστής. σε όσους δεν είδαν τους γυιούς και τις κόρες των να αρπάζονται μέσα στη νύχτα από τα σπίτια τους για να μην ξαναφανούν ποτέ πια, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τα πράγματα αυτά θα φαίνονται ασφαλώς απίστευτα και φανταστικά.
Η δολοφονία πέντε εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης από τους Γερμανούς αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία του κόσμου. Το ότι δεν εξοντώθηκε ολόκληρος ο Ισραηλιτικός πληθυσμός της Ευρώπης οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι οι Ναζί έχασαν τον πόλεμο πριν φέρουν σε πέρας την «οριστική λύση του Ισραηλιτικού ζητήματος».
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Υπήρχε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως που μπορούσε το κοινό να το επισκεφθεί μετά την εκκαθάρισή τον από τα πτώματα το 1945. Επρόκειτο για το στρατόπεδο τον Νταχάου, όχι μακρυά από το Μόναχο. Και ο επισκέπτης έφευγε με ανεξίτηλες εντυπώσεις.
Οι μόνοι κρατούμενοι, τους οποίους έβλεπε κανείς εκεί, ήσαν Γερμανοί που είχαν κατηγορηθή για εγκλήματα πολέμου και περίμεναν τη δίκη τους ή την απαλλαγή τους με βούλευμα. Ο καθένας απ’ αυτούς ζούσε άνετα μέσα σ’ ένα φωτισμένο και ευάερο κελλί, είχε ηλεκτρικό φως, κεντρική θέρμανση τον χειμώνα, ένα κρεββάτι, ένα τραπέζι, μία καρέκλα και βιβλία. Εφαίνοντο όλοι καλοθρεμμένοι και ζωηροί και στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένη κάποια έκπληξη. Ασφαλώς θα ρωτούσαν τον εαυτό τους που βρίσκονται.
Αφήνοντας τα κατοικημένα διαμερίσματα, που ήσαν τώρα τόσο καθαρά και νοικοκυρεμένα, ο επισκέπτης πήγαινε στην άλλη πλευρά του στρατοπέδου, όπου υπήρχε το συγκρότημα των κρεματορίων. Εκεί βρισκόταν, καλά διατηρημένος, ολόκληρος ο μηχανισμός του θανάτου, που είχε χρησιμοποιηθή επί τόσο μακρό διάστημα για την εξόντωση εκείνων που είχαν τολμήση να σταθούν εμπόδια στο δρόμο του Φύρερ.
Δεν υπήρχαν πια τα πτώματα που έκειντο άλλοτε εκεί δίπλα περιμένοντας τη σειρά τους για να καούν, όταν ο θάλαμος αερίων εσκότωνε περισσότερα πλάσματα απ’ όσα χωρούσαν στους φούρνους του κρεματορίου. Δεν υπήρχαν επίσης οι ουρές των δύστυχων ανθρώπων που περίμεναν στο αποδυτήριο να έλθη η σειρά τους για να μπουν στο θάλαμο του θανάτου. Είχαν χαθή για πάντα. Αλλά οι σκιές τους έμεναν και η μνήμη τους γέμιζε την ατμόσφαιρα.
Εκεί ευρίσκοντο : το δωμάτιο όπου εγδύνοντο τα θύματα, καθαρό πια και εκτεθειμένο σε κοινή θέα, ο ίδιος ο θάλαμος αερίων με το παραθυράκι από το οποίο ο χειριστής παρακολουθούσε τους επιθανάτιους σπασμούς και τού τελευταίου θύματος για να βάλη σε λειτουργία τον εξαεριστήρα που καθάριζε την ατμόσφαιρα από τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις, το διπλανό κρεματόριο και τα καρρότσια, με τα οποία τα πτώματα μετεφέροντο έως τα στόμια των φούρνων. Το μικρό δωμάτιο όπου τα πτώματα έμεναν στοιβαγμένα έως το ταβάνι και όπου τα αποτυπώματα των ποδιών τους ήσαν ακόμη ορατά επάνω στους τοίχους, το μηχάνημα αλέσματος των οστών για τη μετατροπή τους σε λίπασμα για τα γειτονικά αγροκτήματα, και το δωμάτιο όπου εναποθηκεύοντο οι στάχτες.
Καθώς ο επισκέπτης περνούσε μέσα από τα δωμάτια αυτά και επιθεωρούσε τον τόπο του πόνου και της τραγωδίας, η δυσοσμία των σαπισμένων πτωμάτων και η οσμή καιομένης σάρκας εφαίνοντο να ξαναγυρίζουν και να προσβάλλουν την όσφρησή του. Και όταν έβγαινε έξω, στον καθαρό και δροσερό αέρα, και σήκωνε τα μάτια του προς τους ουρανούς για να διώξη εκείνο το εφιαλτικό δράμα, έβλεπε — τι νομίζετε; Καρφωμένη σ’ έναν στύλο, επάνω στη στέγη του κρεματορίου, βρισκόταν μία μικρή ξύλινη φωληά για ανήμερα πουλιά, που είχε τοποθετηθή εκεί από κάποιον σχιζοφρενή άνδρα των Ες – Ες.
Τότε, και μόνον τότε, μπορούσε να καταλάβη γιατί το έθνος που έδωσε στον κόσμο τον Γκαίτε και τον Μπετόβεν, τον Σίλλερ και τον Σούμαν, έδωσε επίσης το Άουσβιτς και το Μπέλσεν, το Ράβενσμπρουκ και το Νταχάου.
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
(Τυπωμένες στα ατομικά βιβλιάρια όλων των Γερμανών στρατιωτών).
- Ενώ πολεμά για τη νίκη, ο Γερμανός στρατιώτης πρέπει να τηρή τους κανόνας της ιπποτικής διεξαγωγής τον πολέμων. Ωμότητες και άσκοπες καταστροφές είναι ανάξιες αυτόν.
- Οι μαχητές θα φέρουν στολή ή ειδικά και σαφώς διακρινόμενα διακριτικά. Η συμμέτοχη σε μάχη με πολιτική ενδυμασία ή χωρίς τέτοια διακριτικά απαγορεύεται.
- Κανένας εχθρός που παραδόθηκε δεν θα σκοτώνεται, περιλαμβανομένων των παρτιζάνων και κατασκόπων. Αυτοί θα τιμωρούνται από Δικαστήρια.
- Οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν πρέπει να προφυλακίζονται ή να υφίστανται κακή μεταχείριση. Όπλα, χάρτες και έγγραφα πρέπει να αφαιρούνται απ’ αυτούς, αλλά τα προσωπικά τους αντικείμενα δεν πρέπει να θίγωνται.
- Χρησιμοποίηση σφαιρών ντούμ – ντούμ απαγορεύεται. Επίσης καμμία άλλη σφαίρα δεν πρέπει να μεταβάλλεται σε ντούμ – ντούμ.
- . Τα Ιδρύματα του Ερυθρού Σταυρού είναι απαραβίαστα. Τραυματισμένοι εχθροί πρέπει να τυγχάνουν ανθρωπιστικής μεταχειρίσεως. Το Υγειονομικό προσωπικό και οι στρατιωτικοί ιερείς δεν πρέπει να εμποδίζονται στην εκτέλεση των ιατρικών ή εκκλησιαστικών καθηκόντων τους.
- Ο άμαχος πληθυσμός είναι σεβαστός. Καμμία λεηλασία ή εσκεμμένη καταστροφή δεν επιτρέπεται σε στρατιώτη. Χώροι ιστορικής σημασίας ή κτίρια που χρησιμοποιούνται για σκοπούς θρησκευτικούς, καλλιτεχνικούς, επιστημονικούς, ή φιλανθρωπικούς πρέπει να είναι ιδιαιτέρως σεβαστά. Παροχές ειδών και υπηρεσιών από τον πληθυσμό μπορούν να ζητούνται μόνο κατόπιν διαταγής ανωτέρων και μόνο κατόπιν αμοιβής.
- Η είσοδος στρατευμάτων ή η πτήση αεροπλάνων ή η βολή σε ουδέτερο έδαφος απαγορεύονται. Το ουδέτερο έδαφος δεν πρέπει να είναι αντικείμενο πολεμικής δραστηριότητας οποιουδήποτε είδους.
- Εάν ένας Γερμανός στρατιώτης αιχμαλωτισθή θα αναφέρη το όνομα και το βαθμό του αν του ζητηθούν. Σε καμμιά περίπτωση δεν θα αποκαλύψη τη μονάδα στην οποία ανήκει ούτε θα δώση οποιαδήποτε πληροφορία για τις στρατιωτικές, πολιτικές, και οικονομικές συνθήκες στη Γερμανία. Ούτε υποσχέσεις, ούτε απειλές πρέπει να τον κάνουν να ενδώση.
- Κάθε παράβαση καθήκοντος θα τιμωρείται. Η εκ μέρους του εχθρού παράβαση των αρχών που αναφέρονται στις παραγράφους 1-8 πρέπει να αναφέρονται. Αντίποινα επιτρέπονται μόνο κατόπιν διαταγών των ανωτέρων Διοικήσεων.
Ο Edward Frederick Langley Russell, ο 2ος Baron Russell του Λίβερπουλ (10 Απριλίου 1895 – 8 Απριλίου 1981), γνωστός ως Langley Russell, ήταν βρετανός στρατιωτικός, δικηγόρος, ιστορικός και συγγραφέας. Ο Ράσελ ήταν ο γιος του Richard Henry Langley Russell, δεύτερου γιου του Edward Russell, πρώτου Baron Russell του Λίβερπουλ και διαδέχτηκε τον παππού του στον τίτλο το 1920. Εκπαιδεύτηκε στο Κολέγιο του Λίβερπουλ και στο Κολέγιο του St John’s, Cambridge (1913-1914). Έφυγε από το Cambridge για να ενταχθεί στον Βρετανικό Στρατό αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Υπηρέτησε με διάκριση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κερδίζοντας τον Στρατιωτικό Σταυρό τρεις φορές. Έγινε Αναπληρωτής Δικαστής Γενικός Εισαγγελέας (Ηνωμένο Βασίλειο) στο Βρετανικό Στρατό του Ρήνου το 1945. Ήταν ένας από τους κύριους νομικούς συμβούλους κατά τη διάρκεια των δικών εγκλημάτων του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αργότερα παραιτήθηκε, ωστόσο, από τη θέση του στην κυβέρνηση για τη δημοσίευση του βιβλίου του ” Η μάστιγα της σβάστικας: μια σύντομη ιστορία των ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου” . Η εφημερίδα Daily Express, υπό τον ιδιοκτήτη Lord Beaverbrook, δημοσίευσε αποσπάσματα υπό τον τίτλο “το βιβλίο που προσπάθησαν να απαγορεύσουν” το 1954, και το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΜΑΣΤΙΞ ΤΟΥ ΑΓΚΥΛΩΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ”ΓΝΩΣΗ” – 1960
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: The Holocaust in a few pictures, 1939-1945 – Rare Historical Photos