Άννας Μπουρδάκου, μέλους του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.
Η ΟΥΡΑΝΙΟΣ «ΘΥΡΑ»
«Αλλ’ ουαί εις εσάς γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι κλείετε την βασίλεια των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων επειδή εσείς δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχόμενους αφήνετε να εισέλθωσιν» (Ματθ. ΚΓ 13).
Η «Σκοπιά», της 1-5-07, στη σελίδα των «ερωτήσεων από αναγνώστες», στην ερώτηση: «Πότε σταματάει η κλήση για την ουράνιο ελπίδα;» «Η Γραφή δεν δίνει ακριβή απάντηση σε αυτό το ερώτημα». απαντάει με τον δικό της τρόπο:
Εφ’ όσον η Γραφή δεν απαντάει σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί επί 120 περίπου χρόνια η εταιρία κηρύττει διάφορες χρονολογίες για το κλείσιμο της θύρας προς τον ουρανό; Αυθαίρετα διδάσκει ο,τι την εξυπηρετεί κατά καιρούς με το κύρος του μοναδικού «αγωγού» του Θεού, μέσω τού οποίου «ρέουν οι βιβλικές αλήθειες». Ποια είναι η βιβλική αλήθεια για την «άνω κλήση», όταν η εταιρία μόνη της ομολογεί ότι η Γραφή δεν απαντάει; Ποια είναι η «προφητική» τάξη, που στέκεται «εν μέσω ημών»; Πώς αναλαμβάνει η εταιρία το ρόλο του σωτήρα, σαν ο «άνθρωπος με το καλαμάρι», ο οποίος σημειώνει αυτούς, που θα επιζήσουν από την μεγάλη σφαγή κατά τον Αρμαγεδδώνα, όταν δεν γνωρίζει η ίδια ποια είναι η αλήθεια;
Αυτό το θέμα της ταυτότητας του «δούλου», δηλαδή των «κεχρισμένων», είναι κάτι το οποίο απασχολεί τη «Σκοπιά» από την αρχή της ιδρύσεώς της. Συνεχίζοντας, προσπαθεί να ερμηνεύσει τα μη επιδεχόμενα ερμηνείας. Όπου διαβάζομε: «Γνωρίζοντας επίσης ότι μετά τον θάνατο των αποστόλων το “σιτάρι”, δηλαδή, οι γνήσιοι χρισμένοι Χριστιανοί ‘μεγάλωνε πια μαζί’ με τους κίβδηλους χριστιανούς τα ‘ζιζάνια’ (Ματθ. 13, 24-30). Το 1919 ξεκίνησε ‘ο θερισμός της γης’, πράγμα που περιλάμβανε τη σύναξη των τελευταίων χρισμένων (Αποκ. 14. 15,16)».
«Από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι το 1931 κύριος στόχος του έργου κηρύγματος ήταν να συναχθούν τα υπόλοιπα μέλη του σώματος του Χριστού».
Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία η εταιρία για να επιβάλει την διδασκαλία της παρουσιάζει την θεϊκή της κατεύθυνση. Στη «Σκοπιά» της 1-8-87, γράφει: «Σύμφωνα με τη παραβολή του Ιησού για τον σίτο και τα ζιζάνια, ο θερισμός θα ερχόταν στην συντέλεια του αιώνος που άρχισε το 1914 και τελείωσε το 1935. Στη διάρκεια του θερισμού «οι υιοί της βασιλείας» θα χωρίζονταν από τους υιούς του πονηρού… οι θερισταί είναι οι άγγελοι».
Αυτονόητο είναι ότι οι άγγελοι δεν ανέλαβαν το έργο τού θερισμού -βάσει τού κειμένου της «Σκοπιάς»-, από δική τους πρωτοβουλία. Εκτελούσαν, φυσικά, εντολή τού Θεού. Με τον τρόπο αυτό η εταιρία αποποιείται των ευθυνών της. Το λάθος μεταφέρεται στο Θεό.
«Το 1931 οι ‘Σπουδασταί της Γραφής’ πήραν το βασισμένο στη Γραφή όνομα Μάρτυρες τον Ιεχωβά και στη Σκοπιά της 15 Δε-κεμβρίου 1933, στην Ελληνική, εκφράστηκε η σκέψη ότι αυτό το μοναδικό όνομα ήταν το «δηνάριο» που αναφέρεται στα εδάφια Ματθ. 20. 1-16. Οι 12 ώρες που αναφέρονται στην παραβολή θεωρήθηκε ότι αντιστοιχούσαν στα 12 έτη από το 1919 έως το 1931. Επί πολλά χρόνια έπειτα από αυτό πιστευόταν ότι η κλήση για την ουράνια βασιλεία είχε τερματιστεί το 1931 και ότι εκείνοι που κλήθηκαν να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό το 1930 και το 1931 ήταν οι ‘τελευταίοι’ που κλήθηκαν (Ματθ. 20, 6-8)».
Η εταιρία αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ψευδοπροφήτης, ακολουθώντας την προσφιλή της μέθοδο, των παραβολών και της μετατροπής των ωρών ή των μηνών σε έτη -όπως στην προκειμένη περίπτωση με τις 12 ώρες και το «δηνάριο»- και το συσχετισμό όλων αυτών με την «ουράνιο κλήση». Είναι πράγματι άξιο προσοχής, ότι πουθενά και ποτέ δεν διαφαίνεται ίχνος της ευθύνης της. Όλα τα παρουσιάζει με την έπαρση της αυθεντίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη ζωή των οπαδών της.
Συνεχίζοντας το κείμενο της ντροπής, διαβάζουμε:
«Ωστόσο το 1966 παρουσιάστηκε μια προσαρμοσμένη κατανόηση εκείνης της παραβολής και διευκρινίστηκε ότι αυτή δεν είχε καμία σχέση με τον τερματισμό της κλήσης των χρισμένων»,
«Το 1935 κατανοήθηκε ότι το ‘μεγάλο πλήθος‘ των εδαφίων Αποκ. 7, 9-15 αποτελείται από τα ‘άλλα πρόβατα‘, Χριστιανούς με επίγεια ελπίδα, οι οποίοι επρόκειτο να εμφανιστούν στην παγκόσμιο σκηνή ‘τις τελευταίες ημέρες’ και που ως ομάδα θα επιζούσαν από τον Αρμαγεδδώνα (Ιωάν. 21, 3, 4). Έπειτα από εκείνο το έτος1, κύριος σκοπός του έργου μαθήτευσης έγινε η σύναξη του μεγάλου πλήθους. Ως εκ τούτου ιδιαίτερα μετά το 1966 πιστεύονταν ότι η ουράνια κλήση σταμάτησε το 1935. Αυτό φαινόταν να επιβεβαιώνεται όταν σχεδόν όλοι όσοι βαφτίζονταν μετά το 1935 ένιωθαν ότι είχαν επίγεια ελπίδα. Έκτοτε πιστεύονταν πως όσοι καλούνταν για την ουράνια ελπίδα ήταν αντικαταστάτες χρισμένων Χριστιανών που είχαν αποδειχτεί άπιστοι».
Μία από τις πολλές «κατανοήσεις» της εταιρίας, για το τέλος της «ουρανίου κλήσεως», ήταν ότι μετά το 1966 πίστευαν πώς η «ουράνια κλήση» σταμάτησε το 1935. Πάντοτε διχασμένη και αντιφατική, γράφει η «Σκοπιά» του 1975 (σελ. 300): «Ο αριθμός(144.000) συμπληρώθηκε το 1934». Όπως και η «Σκοπιά» του 1996 (15-8-96, σελ. 31), «το 1930 συμπληρώθηκε ο πλήρης αριθμός των 144.000».
Όμως στο διάστημα του έτους 1975 και 1996, σε άλλες εκδόσεις, η «Σκοπιά», σαν σταθμό της «ουρανίου κλήσεως» έχει το 1935. Θλιβερή διαπίστωση είναι ότι η εταιρία και πάλι νοθεύει την ιστορία της, για να καταλήξει στο εκπληκτικό, ότι μετά το 1935, όσοι είχαν κλήση για την «ουράνιο ελπίδα» αντικαθιστούσαν τους αποδεδειγμένα άπιστους «χρισμένους».
Ώστε οι 144.000, οι «αγνοί και άμωμοι, που δεν ευρέθη δόλος εν τω στώματι αυτών» -είναι τα εδάφια από την «Αποκάλυψη» τα οποία επικαλείται η «Σκοπιά»-, αποδείχθηκαν άπιστοι, οπότε αμέσως, από τον κατάλογο αναμονής, κατέλαβαν τη θέση τους άλλοι. Πάλι υπεύθυνος είναι ο Ιεχωβά, ο οποίος είχε βάλει τη σφραγίδα του σε ανθρώπους, οι οποίοι αποδείχθηκαν άπιστοι και οι οποίοι, επί σειρά ετών, «έτρεφαν τα άλλα πρόβατα» όντας μέλη του «αγωγού του Θεού», κατά τον ισχυρισμό της «Σκοπιάς».
Η εταιρία δεν δείχνει να αισθάνεται καμία ενοχή για την ασέβειά της προς το Θεό, τον οποίο μεταχειρίζεται όπως την εξυπηρετεί. Οι αποκαλύψεις έρχονται σαν κεραυνοί μέσω του κειμένου. «Αναμφίβολα, ο Ιεχωβά όντως καλεί κάποιο άλλο άτομο να πάρει τη θέση του (Ρωμ. 11. 17-22)».
Σκόπιμα, η «Σκοπιά» αναφέρει αυτά τα εδάφια, από την προς Ρωμαίους επιστολή, χωρίς να αρχίζει από το εδάφιο 11 και να φθάνει έως το εδάφιο 27, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει ότι στο κεφάλαιο αυτό, ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στον Ισραήλ, εφιστώντας την προσοχή των εξ εθνών Χριστιανών, να μη καυχώνται. Διότι εμβολιάστηκαν στην ρίζα την αγία, από την οποία απεκόπησαν μερικοί κλάδοι (ο Ισραήλ) …για να καταλήξει: «εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών και πας Ισραήλ θέλει σωθή…».
Το άρθρο όμως γίνεται περισσότερο αποκαλυπτικό, ως προς το πρόσωπο της «Σκοπιάς», διότι αναγκασμένη εκ των γεγονότων, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει, γράφει: «Εν τούτοις ο αριθμός των γνησίων χρισμένων που έγιναν άπιστοι πιθανώς δεν είναι μεγάλος. Από την άλλη πλευρά, στο διάβα των ετών, μερικοί Χριστιανοί που βαφτίστηκαν μετά το 1935 έλαβαν μαρτυρία ότι έχουν ουράνια ελπίδα (Ρωμ. 8. 16, 17). Συνεπώς, φαίνεται ότι δεν μπορούμε να καθορίσουμε με μια συγκεκριμένη ημερομηνία κατά την οποία τερματίζεται η κλήση χρισμένων για την ουράνια ελπίδα».
Αυτό ας το μελετήσουν προσεκτικά οι αδελφοί μας «μάρτυρες τού Ιεχωβά» και ας αναλογιστούν ότι επί 120 περίπου χρόνια η εταιρία τους ενέπαιζε, τους κρατούσε δέσμιους με την απειλή «ανταρσία εναντίον του δούλου, ανταρσία εναντίον του Ιεχωβά». Ανταρσία όμως εναντίον τίνος δούλου, όταν ο ίδιος ομολογεί ότι επί 120 χρόνια κήρυττε διδασκαλία η οποία δεν υπάρχει στην αγία Γραφή; Άρα οι διδαχές του είναι εντάλματα ανθρώπων ποιών όμως, όταν ο ίδιος ο «πιστός οικονόμος», όπως αυτοπροβάλλεται, δεν γνωρίζει εάν είναι από τους πιστούς «χρισμένους» ή τους απίστους; Εξ αυτού και όλες οι κατά διαστήματα κακοδοξίες του «δούλου», τις οποίες καλύπτει με το «ζωηρότερο φως». Που υπάρχει όμως «φως», όταν ο ίδιος ο «δούλος» κινείται και ζει στο σκοτάδι, και το γνωρίζει αυτό; Ήλθε, λοιπόν, η ώρα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις αυξομειώσεις τού «υπολοίπου» κάθε χρόνο και ειδικά την αύξηση, που σημειώθηκε το 2006, η οποία ανέρχεται σε 234 άτομα, τα οποία πήραν από «τα εμβλήματα» (ένδειξη της «ουρανίου κλήσεως»). Άνοιξε η θύρα για τον ουρανό και έτσι εισέρχονται και εξέρχονται όσοι θέλουν.
Παρ’ όλα αυτά, με τους γνωστούς χειρισμούς της, η εταιρία προσπαθεί να καλύψει τα λάθη της μεταφέροντας το θέμα αλλού: «Πώς πρέπει να βλέπουμε κάποιον, που έχει συμπεράνει μέσα στην καρδιά του, ότι τώρα είναι χρισμένος και αρχίζει να παίρνει από τα εμβλήματα στην Ανάμνηση; Δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Το ζήτημα είναι ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Ιεχωβά (Ρωμ. 14, 12). Ωστόσο οι χρισμένοι Χριστιανοί δεν αξιώνουν ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πιστεύουν ότι επειδή είναι από τους χρισμένους διαθέτουν ιδιαίτερη «ενόραση», περισσότερη από όση μπορεί να έχουν ακόμα και κάποια μέλη του μεγάλου πλήθους. Δεν πιστεύουν ότι διαθέτουν απαραιτήτως περισσότερο άγιο πνεύμα από όσο έχουν οι σύντροφοι τους, τα άλλα πρόβατα. Επίσης δεν αναμένουν ιδιαίτερη μεταχείριση ούτε ισχυρίζονται ότι επειδή παίρνουν από τα εμβλήματα είναι υπεράνω των διορισμένων πρεσβυτέρων της εκκλησίας».
Πολύ «συγκινητική» η προτροπή της εταιρίας να μη κρίνουν οι οπαδοί κάποιον, που παίρνει από τα «εμβλήματα» διότι το θέμα είναι μεταξύ αυτού και του Ιεχωβά. Αυτό είναι γενικά το μήνυμα της αγίας Γραφής και ισχύει όμως για κάθε άνθρωπο, όσον αφορά τις δικές του πράξεις, αλλά και να μην κρίνει τους άλλους, διότι ένας είναι ο Κριτής.
Ας αναλογιστεί η «Σκοπιά» τον δικό της ρόλο, τού μεγάλου κριτού, όταν με έπαρση παίρνει την θέση του Θεού και αποφασίζει για ζωή ή για θάνατο. Η εταιρία είχε κλείσει την θύρα για την ουράνιο ζωή. Ο «δούλος» κρατάει το «καλαμάρι τού γραμματέως» και σημειώνει τους οπαδούς ποιοι είναι για ζωή ή για σφαγή στον Αρμαγεδδώνα.
Τώρα, πόσο υποκριτικό είναι το ότι οι «γνήσιοι χρισμένοι2 δεν αξιώνουν ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πιστεύουν ότι επειδή είναι από τους χρισμένους διαθέτουν ιδιαίτερη “ενόραση” περισσότερη από όση μπορεί να έχουν ακόμα και κάποια πεπειραμένα μέλη του μεγάλου πλήθους. Δεν πιστεύουν ότι διαθέτουν περισσότερο άγιο πνεύμα από όσο έχουν οι σύντροφοι τους από τα άλλα πρόβατα». Μέσα από μία υποκριτική ταπεινοφροσύνη, ο αναγνώστης συμπεραίνει ότι ο «δούλος» δεν είναι τίποτα, δεν ζητάει καμιά υπακοή από τον «πολύ όχλο», ούτε προφητική τάξη είναι ούτε κανάλι του Θεού. Όσο για το αν διαθέτουν πολύ ή λίγο Άγιο Πνεύμα, αποδεικνύει άλλη μία φορά ότι δεν γνωρίζει τίποτα για το Άγιο Πνεύμα, διαφορετικά θα ήξερε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο και δίνει την χάρη Του όπου βούλεται.
Ολοκληρώνεται, τελικά, το κείμενο ως εξής: «Συνεπώς οι χρισμένοι Χριστιανοί μαζί με τους συντρόφους τους τα άλλα πρόβατα αγωνίζονται να μένουν πνευματικά ισχυροί καλλιεργώντας τους καρπούς τον πνεύματος και εργαζόμενοι για την ειρήνη της εκκλησίας. Όλοι οι Χριστιανοί είτε είναι χρισμένοι είτε από τα άλλα πρόβατα, εργάζονται σκληρά στο κήρυγμα των καλών νέων και στην μαθήτευση τον Κυβερνώντος Σώματος. Οι χρισμένοι Χριστιανοί είναι ικανοποιημένοι κάνοντας το αυτό για όσο διάστημα είναι θέλημα του Θεού να παραμένουν στη γη ως υπηρέτες του Ιεχωβά».
Είναι φανερό ότι η ανάπτυξη αυτού του θέματος δεν είναι απάντηση σε ερώτηση από αναγνώστες. Ο λόγος απλός, οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» όλοι γνωρίζουν ότι η σύναξη των «χρισμένων» ολοκληρώθηκε το 1935 και η θύρα για τον ουρανό έκλεισε. Αυτό το ακούν στις συναθροίσεις και το διαβάζουν στα διάφορα έντυπα της εταιρίας. Άλλωστε, αυτό και κηρύττουν. Όσο για τους απλούς, και αυτοί το γνωρίζουν από τα έντυπα της «Σκοπιάς».
Είναι, λοιπόν, ένα από τα συστήματα, που μεταχειρίζεται η εταιρία για να περάσει την όποια αλλαγή. Τώρα, αναγκασμένη από τα γεγονότα κατά την «ανάμνηση» με τους «χρισμένους» και τις αυξομειώσεις, υποχρεώνεται να εξηγήσει το νέο καθεστώς, που επικρατεί στην οργάνωση σε τύπο απαντήσεως. Στην πραγματικότητα όμως δεν γνωστοποιεί τα εσωτερικά της δρώμενα, αλλά εισάγει την νέα διδαχή όσον αφορά τους «χρισμένους». Το συμπέρασμα, απ’ ότι διαφαίνεται από το κείμενο, είναι ότι οι κινήσεις της σηματοδοτούν νέες εξελίξεις. Προς το παρόν, ομολογεί ότι επί 120 περίπου χρόνια δίδασκε δικά της συμπεράσματα, όμως αυτά δεν τα αναφέρει η Άγια Γραφή, ούτε αναφέρει τις διάφορες χρονολογίες για το κλείσιμο της θύρας για τον ουρανό και μάλιστα στο όνομα του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, τον στόχο για απόλυτη εξουσία δεν τον εγκαταλείπει ο «δούλος». Ενώ ομολογεί ότι υπάρχουν πιστοί και άπιστοι «χρισμένοι», η κατάληξη είναι ότι όλοι μαζί, «χρισμένοι» και «πολύς Όχλος», εργάζονται σκληρά, δηλαδή κάνουν το περίφημο «έργο», υπό την καθοδήγηση του «Κυβερνώντος Σώματος». Αυτό το «Κυβερνών Σώμα» όμως δεν είναι ο εκφραστής όλων των κακοδοξιών και ψευδών προφητειών, που διδάσκονται οι οπαδοί και που κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι; Η ίδια η εταιρία, ο «πιστός οικονόμος», δεν είναι εκείνη, που ομολογεί την κακοποίηση της Αγίας Γραφής, για τις χρονολογίες της «άνω κλήσεως»; Ποια, λοιπόν, θα είναι η νέα κατεύθυνση και από ποιόν θα προέρχεται;
Το Δευτερονόμιο, στο εδάφιο ΙΗ’ 20, μας δίδει το μέτρο συγκρίσεως. «Ο προφήτης όμως όστις ασεβήση και λαλήση εν τω ονόματι μου λόγον τον οποίον εγώ δεν προσέταξα εις αυτόν να λαλήση, ή όστις λαλήσει εν τω ονόματι άλλων θεών, ο προφήτης εκείνος θέλει θανατωθή».
«Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, διά να μην συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής και μη λάβητε εκ των πληγών αυτής». (Αποκ. ΙΗ’ 4).
1. Δηλαδή, το 1935 πάντοτε, κατά την εταιρία.
2. Άρα, υπάρχουν και ψευδείς