τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Τήν περασμένη ἑβδομάδα ἀσχοληθήκαμε μέ τήν Τουρκία καί τήν διείσδυσή της στήν περιοχή τῆς Ἑλληνικῆς Θράκης, ὅπου ἐκμεταλλευόμενη παράγοντες ὅπως ἡ θρησκεία, ἡ οἰκονομία, ὁ πολιτισμός, ἀλλά καί ἐξαγοράζοντας «ὑπηρεσίες» ἀπό διάφορους παράλληλα κινούμενους ἤ καί συνεργαζόμενους -πάντα μέ τό ἀζημίωτο- «ὑπηρέτες τῆς ἀδελφοσύνης τῶν λαῶν» κ.ἄ.
Σήμερα θά ἐπανέλθουμε στόν Τάκη Ἀλεξίου -καί στίς δύο ὀργανώσεις του: «Ἑλληνική Ἐπιτροπή Ρούμι» καί «Πανελλήνια Ἱστορική καί Φιλοσοφική Ἑταιρία» (ΠΑΝ.Ι.Φ.Ε.)-, σέ συσχετισμό μέ τήν συντονισμένη προσπάθεια τῆς Σαηεντολογίας (τότε Κ.Ε.Φ.Ε., Κέντρο Ἐφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ἑλλάδος, 1983-1996) καί τῶν «συμμάχων» της, ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας καί εἰδικά τοῦ τότε Γραμματέως τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, κατά τήν περίοδο 1995-2005.
Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, ὁ Τάκης Ἀλεξίου ὑπῆρξε συντονιστής τῆς ὅλης προσπάθειας.
Ἀλλά, ἄς παρακολουθήσουμε σχετική περιγραφή ἀπό ἀνάρτηση τοῦ 2006, πού δείχνει νά περιγράφει μέ συνέπεια τό ὅλο θέμα: «Γιά τόν Τάκη Ἀλεξίου: Ὁ ἐν λόγῳ κύριος εἰδικεύεται στήν πλύση ἐγκεφάλου ὀπαδῶν τῆς σέχτας του καί σέ συνεργασία μέ τό πρώην ΚΕΦΕ καί νῦν “Ἑλληνική Ἐκκλησία τῆς Σαηεντολογίας”, προσπαθοῦσε νά σπιλώσει ἄτομα πού ἀποτελοῦσαν ἐμπόδιο στά σχέδια τῶν δυό σεχτῶν γιά διείσδυση στήν ἑλληνική κοινωνία.
»Ἡ “διείσδυση στήν ἑλληνική κοινωνία” πρέπει νά λάβουμε ὑπόψη ὅτι μεταφράζεται σέ οἰκονομική καί γενικότερη ἐκμετάλλευση τῶν θυμάτων τῶν σεχτῶν.
»Ἄς δοῦμε καί λίγα πράγματα γιά τήν ὁμάδα μέ τήν ὁποία συμμάχησε καί συνεργάστηκε στενά ὁ κ. Ἀλεξίου, γιά νά πάρουμε μία ἰδέα γιά τό ποιόν του: Ἡ τελεσίδικη ἀπόφαση 10493/1997 τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν, πού περιγράφει συνοπτικά τήν ὀργάνωση ΚΕΦΕ περιλαμβάνει καί τά ἀκόλουθα:
»… ἀπεδείχθη μέ πληρότητα, ὅτι τό καθοῦ καί ἐκκαλοῦν εἶναι μία ὀργάνωση μέ ὁλοκληρωτικές δομές καί τάσεις, πού στήν οὐσία περιφρονεῖ τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐνεργεῖ ἐλεύθερα καί μόνον κατ’ ἐπίφαση προκειμένου καί ἀποκλειστικά νά προσελκύσει μέλη, τά ὁποῖα στή συνέχεια ὑφίστανται, μέ ὅλες τίς προαναφερθεῖσες διαδικασίες καί θεωρίες, πλύση ἐγκεφάλου, μέ ἀνώτερο σκοπό τή δημιουργία κατευθυνόμενου τρόπου σκέψης, ἀλλά καί τήν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀντιρρήσεων , ἔτσι ὥστε νά βρισκόμαστε πλέον ἐνώπιον ἄβουλων ὄντων, τά ὁποία ἔχουν χάσει τή δυνατότητα λήψεως ἀποφάσεων ὡς καταστάλαγμα τῆς ἐλεύθερης βούλησής τους, ἐφόσον ἔχουν ἤδη περάσει ἀπό ὅλα τά στάδια τῶν διδασκαλιῶν της καί μέ τήν κατάλληλη περαιτέρω ἐπεξεργασία γίνονται πλέον δεκτικά στίς “ἀλήθειες”, πού ἐφαρμόζει, χωρίς ὅμως, νά ἔχουν τά κίνητρα γιά νά τίς ἐξετάσουν καί ἀξιολογήσουν…
»Ἀκόμα κι ἄν δεχτοῦμε ὅτι ὁ Ἀλεξίου δέν τά εἶχε καταλάβει ὅλα αὐτά ὅταν συμμάχησε μέ τήν Σαηεντολογία, ἡ φασιστική μεθοδολογία τοῦ ἴδιου εἶναι προφανής σέ ὅποιον διαβάσει τά κείμενά του, καί καταμαρτυρεῖται ἀπό πρώην ὀπαδούς του. Παραθέτω μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο του “Μία ζωντανή διδασκαλία” ὅπου ἀπευθύνεται σέ μαθητή: “Ὁ δρόμος σου εἶναι μακρύς μέχρι πού νά ξεράσεις τό φίδι καί μακριά ἀπό ἕναν Πραγματικό Δάσκαλο δέν θά τά καταφέρει ποτέ. Κανείς δέν τά κατάφερε. Ἔλεγε ἕνας μεγάλος Δάσκαλος τοῦ Σουφισμοῦ: Ὅποιος δέν ἔχει γιά Ὁδηγό του ἕνα Δάσκαλο, Ὁδηγός του εἶναι ὁ Σατανᾶς” (βιβλίο 2, σελ. 52-53). Νά θυμίσουμε ὅτι ὡς “ἀληθινός δάσκαλος” παρουσιάζεται ὁ ἴδιος.
»Προφανής εἶναι καί ἡ ὑποκρισία, ἀφοῦ ἀπό τή μία μᾶς λέει ὅτι “οἱ Σούφι εἶναι ἡ τελευταία ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ” καί παρουσιάζεται ὡς ἤδη “δερβίσης τοῦ (θρησκευτικοῦ) τάγματος τῶν Μεβλεβί καί Μπεχτασί” -πού τοῦ προσφέρθηκε καί ὁ τίτλος τοῦ Δερβίση τῶν Τζεράχι- καί ἀπό τήν ἄλλη δηλώνει ὅτι δέν εἶναι “παραθρησκευόμενος” γιατί ὁ “παραθρησκευόμενος” θά πρέπει νά ἀνήκει σέ κάποια θρησκεία, δόγμα ἤ αἵρεση” ἐνῶ ὁ ἴδιος δέν ἀνήκει καί εἶναι “ἀνεξίθρησκος” (βλ. συνέντευξή του στήν ἐφημερίδα Χρόνος τῆς Κομοτηνῆς, “Ὁ Ἀγώνας γιά περισσότερη δημοκρατία συνεχίζεται…” 11.3.2006).
»Παράλληλα ἐμφανίζεται καί ὡς καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ὄφενμπαχ, ἐνῶ ἡ ἴδια ἡ σχολή τόν διαψεύδει. Τοῦ εἶχε γίνει ἀνάθεση διδασκαλίας μία ἐποχή στόν τομέα τῆς ἀρχιτεκτονικῆς… πράγμα πού πόρρω ἀπέχει ἀπό τό νά εἶναι κανονικός καθηγητής τοῦ ἐν λόγῳ Πανεπιστημίου.
»Τά πολιτικά σχέδια τοῦ κ. Ἀλεξίου μέ τόν “τέταρτο δρόμο” πού διδάσκει τήν “οἰκουμενικότητα”, καί τόν ρόλο τῆς Ἑλλάδας ὅπου “θά ξαναγεννηθεῖ ὁ οἰκουμενικός πολιτισμός” γιά νά “γεννηθεῖ ἡ Νέα Ἐποχή σέ ὅλο τόν κόσμο”, προτιμῶ νά μήν τά σχολιάσω. Ὑπάρχουν ἄλλοι πιό ἁρμόδιοι.
»Θέλω ὅμως νά πῶ ὅτι τό γεγονός, ὅτι ξεγέλασε τή Διεθνῆ Ἀμνηστία ὥστε νά τόν ὑπερασπίζουν ὡς “prisoner of conscience” , δέν μπορεῖ νά ρίξει στάχτη στά μάτια περί τοῦ ποιοῦ του. Φοβᾶμαι μάλιστα ὅτι δέν εἶναι πολύ δύσκολο κάποιος πού ξέρει νά παρουσιάζει τά πράγματα ὅπως θέλει νά ξεγελάει δέκα, καί ὄχι μία, διεθνεῖς ὀργανώσεις».
Εἶναι ὅμως τά ἀνωτέρω ἀληθινά, θά ἀναρωτηθεῖ ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης· εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος ὅσο «χαρισματικός» καί νά εἶναι νά τοῦ ἀνατίθεται, ἀπό μία μέ παγκόσμια ἐμβέλεια σέκτα ὅπως ἡ Σαηεντολογία, ἡ ἐκπροσώπησή της μέ τήν ἀντίστοιχη χρηματοδότηση γιά νά ὀργανώνει μέ δική του δῆθεν πρωτοβουλία, Πανελλήνια Συνέδρια, ὅπου προσκαλοῦνται σέ πανεπιστημιακές αἴθουσες ὡς ὁμιλητές προσωπικότητες ἀπό διάφορους ἰδεολογικούς χώρους;
Εἶναι ἄραγε πραγματικότητα ὅτι στό βιβλίο του: «Μία ζωντανή διδασκαλία» ἀναφέρεται στόν ὑποψήφιο ὀπαδό του σάν νά ἀπευθύνεται ὁ Φύρερ πρός τούς ὀπαδούς του;
Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι μετά τήν συμπερίληψη τῆς ὀργάνωσής του -«Ἑλληνικῆς Ἐπιτροπῆς Ρούμι», ὅπου καλοῦσε εἰς τήν δῆθεν μελέτη τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ μυστικιστῆ μωαμεθανοῦ Μεβλανᾶ Τζελαλεντίν Ρουμί-, στόν κατάλογο τῶν ἀσυμβιβάστων μέ τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη ὁμάδων (σεκτῶν), ἔσπευσε νά μετονομάσει τήν ὀλιγομελή ὁμάδα του σέ «Πανελλήνια Ἱστορική καί Φιλοσοφική Ἑταιρία» (ΠΑΝΙΦΕ) καί νά ἐγκατασταθεῖ στήν εὐαίσθητη περιοχή τῆς Ἑλληνικῆς Θράκης;
Ναί, τά ἀνωτέρω ἰσχύουν.
Ὅλα τά ἀνωτέρω ἀναφέρονται καί στό πόρισμα τῆς Εἰσαγγελικῆς Ἀρχῆς, μετά ἀπό τρεῖς διαδοχικές ἔρευνες στό Κέντρο τῆς Σαηεντολογίας (Πατησίων 200), ἀλλά καί στό βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Νεοφανεῖς Αἱρέσεις, Καταστροφικές Λατρεῖες, στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας» (σσ. 50-65), ἀπό τό ὁποῖο θά παραθέσουμε σχετικά ἀποσπάσματα.
Γράφει ὁ π. Ἀντώνιος: «Ὁ Τάκις Ἀλεξίου (Παναγιώτης Ἀλεξίου) γεννήθηκε τό 1942 στήν Ἀλεξάνδρεια ἀπό Ἕλληνες γονεῖς. Σπούδασε στή Γερμανία ἀρχιτεκτονική καί ἔγινε διδάκτωρ τοῦ Τεχνικοῦ Πανεπιστημίου τῆς Δρέσδης Γερμανίας. Σέ ἔγγραφα πρός Ἑλληνικά Ὑπουργεῖα καί σέ ἀλλά κείμενα ὑπογράφει ὡς καθηγητής στό Hochschule für Gestaltung Offenbach/M (1970-1973). Ὅμως ἀποδείχτηκε ὅτι δέν νομιμοποιεῖται νά φέρει αὐτόν τόν τίτλο, ἀκόμη καί ἄν αὐτό τό πανεπιστήμιο ἤ κάποιο ἄλλο τοῦ ἀνέθεσε νά διδάξει (Lehrauf-trag) ἐπί τέσσερα ἑξάμηνα μαθήματα στόν τομέα τῆς ἀρχιτεκτονικῆς (1971-1973).
»Ὁ Παναγιώτης ἤ Τάκις Ἀλεξίου γνώρισε τό «Δάσκαλό» του καί ἀκολούθησε τό Δρόμο τῶν Σούφι, “τό Δρόμο τοῦ Δασκάλου μας Rumi, Shamsi Tabriz”.
»Ἀναφερόμενος ὁ Ἀλεξίου στήν Ἑλλάδα ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Ρούμι καί γενικότερα τῶν Σούφι στόν ἑλλαδικό χῶρο εἶναι πλέον “μία ἁπτή ἀπτότατη πραγματικότητα” πρόκειται γιά “τυπική, Οἰκουμενική Διδασκαλία”, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο “στό δρόμο τῆς Ἀλήθειας, στό δρόμο τῆς βελτίωσης, στό δρόμο τῆς τελείωσης, στό δρόμο τῆς Ἀγάπης, πέρα ἀπό ἐθνικά, πολιτικά, θρησκευτικά καί ὁποιαδήποτε ἀλλά ἐμπόδια”.
Καί ἕπεται συνέχεια…
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
https://kostasxan.blogspot.com/2019/12/blog-post_928.html
https://bigfatopinion.blogspot.com/2006/04/blog-post_03.html?m=0
http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/omades_outchrist.html
Τ. Ἀλεξίου, Μία Ζωντανή Διδασκαλία, βιβλίο 1, σσ. 90-92, βιβλίο 7, σσ. 28-29.