ΓΙΑΝΝΗ Π. ΚΑΨΗ
Η Ιωνία δεν υπάρχει πια — η γη της Αιολίας δεν είναι ελληνική. Κι η Σμύρνη, οι Κυδωνιές, τα Βουρλά κι η Προύσα, ακόμη κι αυτό το ωραίο Κορδελλιό, είναι πατρίδες χαμένες’. Τίποτε ελληνικό δεν μένει — τίποτε, εκτός από τα άταφα οστά των μαρτυρικών ηρώων μας. Σήμερα κανείς δεν τολμά ν’ αμφισβητήσει τις τρομακτικές σφαγές. Ακόμη κι αυτοί οι Τούρκοι δεν τις αμφισβητούν και προσπαθούν να επιρρίψουν τις ευθύνες στα μισθοφορικά στρατεύματα των Σουλτάνων. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του Ελληνισμού της Ανατολής.
Ο Βενιζέλος, υποστηρίζοντας τις ελληνικές διεκδικήσεις, υπέβαλε στο Διασυμμαχικό Συμβούλιο επίσημες τουρκικές στατιστικές, αποδεικνύοντας, ότι μόνο στα βιλαέτια του Αϊδινίου (Σμύρνης) και Προύσης και στα σαντζάκια των Δαρδανελλίων και Ικονίου διέμεναν 1.013.195 Έλληνες, με 652 σχολεία και 91.538 μαθητές. Και άλλες 350.000 Έλληνες ζούσαν στην περιοχή της Τραπεζούντας, όπου ζητούσε τη δημιουργία αρμενικού Κράτους. Αλλά και μετά την προσάρτηση των περιοχών της Δυτικής Μικράς Ασίας, που διεκδικούσε η Ελλάδα, θα παρέμεναν υπό τουρκικό ζυγό 922.000 Έλληνες, διασκορπισμένοι στο βάθος της Ανατολής. Αν στους αριθμούς αυτούς προστεθούν οι 450.000 πρόσφυγες, που έφθασαν στην ελεύθερη Ελλάδα, και οι 900.000, που έπεσαν θύματα των σφαγών του 1914 – 15, αποδεικνύεται, ότι ανατολικά του Αιγαίου, πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, ζούσαν 3.635.195 Έλληνες.
Οι αριθμοί αυτοί φαίνονται απίστευτοι, γιατί ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να διανοηθεί πώς τόσες χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν. Κι όμως υπάρχει μια μαρτυρία, που την αντικειμενικότητα της κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί. Ο Τζωρτζ Χόρτον, ο Αμερικανός γενικός πρόξενος στη Σμύρνη, που έζησε τις σφαγές και συγκέντρωσε στοιχεία, για να ενημερώσει την Κυβέρνηση του, μετά την καταστροφή της Σμύρνης, όταν απεσύρθη από την διπλωματική υπηρεσία κι ήταν ελεύθερος να μιλήσει, δημοσίευσε μια επιστολή στην «Ουάσιγκτων Σταρ», που κατέληγε ως εξής:
«… Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμεν, ότι οι τουρκικαί σφαγαί, κατά τας οποίας άνω του ενός εκατομμυρίου (Έλληνες) απωλέσθησαν, είναι σχετικώς πρόσφατοι και οι Τούρκοι, μετά των οποίων διαπραγματευόμεθα, είναι, ως επί το πλείστον, οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι, των οποίων τα χέρια είναι βουτηγμένα εις όλο αυτό το αίμα. Πρέπει να επιδείξουν κάποιο ίχνος μεταμέλειας. Και, καταλήγων, εκφράζω την αγανάκτησίν μου ως Αμερικανού και τέκνον της Αμερικανικής Επαναστάσεως διά τον χαρακτηρισμόν του Μουσταφά Κεμάλ ως «Γ. Ουάσιγκτων» της Τουρκίας. Είναι ένας αρχιδολοφόνος και η Δημοκρατία του μία καταισχύνη, εδραζόμενη εις το αίμα και συντηρουμένη με τούς απαγχονισμούς χιλιάδων συμπατριωτών του.»
Αλλ’ η συμφορά του 1922 ήταν το κορύφωμα ενός τραγικού ξεριζώματος — της συστηματικής εξόντωσης των Ελλήνων, που άρχισε πριν 1.000 χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας «υπερέβαινε τα εικοσιπέντε εκατομμύρια και ήτο ακραιφνώς ελληνικός». (Ιστορία Καρολίδη).
Τι έγιναν οι Έλληνες αυτοί; Η απάντηση βρίσκεται στο Κοράνι, που καλεί τους πιστούς του Μωάμεθ: «Σφάξτε τούς απίστους, όπου κι αν τούς συναντήσετε. Αιχμαλωτίστε τους και σύρτε τους σκλάβους…». (Κεφ. IX,5). Και συνεχίζει: «Όταν συναντήσετε απίστους, μη τούς λυπηθήτε γενική σφαγή εναντίον τους…» (XLVII, 4).
Τι έγιναν τα 25.000.000 Ελλήνων, που αναφέρει ο Καρολίδης; Η τουρκική θηριωδία είναι απέραντη. Και πάλι όμως, θα ήταν αδύνατο να εξοντωθούν τόσες ανθρώπινες ζωές, έστω και στο χρονικό διάστημα 10 αιώνων. Η αλήθεια φαίνεται να είναι ότι οι πιστοί του Ισλάμ χρησιμοποίησαν διάφορους τρόπους για ν’ αφανίσουν τους Χριστιανούς της Ανατολής. Στους ορεινούς όγκους της Σμύρνης και της Προύσης ζούσε μια περήφανη φυλή γενναίων πολεμιστών, οι Γιουρούκοι. Απομονωμένοι από τα τουρκοχώρια του κάμπου, ήταν σχεδόν άγνωστοι, μέχρις ότου τους ανακάλυψε ο Γάλλος διεθνολόγος Βίκτωρ Κουϊνέ, που γράφει γι’ αυτούς: «Οι γυναίκες τους εξέρχονται χωρίς τον φερετζέ κι’ οι άνδρες σπάνια παντρεύονται δεύτερη γυναίκα. Οι Γιουρούκοι, αν κι’ έχουν ονόματα τουρκικά, δεν είναι Τούρκοι, ούτε Μουσουλμάνοι. Η ανεξήγητη κι έμφυτη συμπάθεια προς τούς Έλληνας μαρτυρεί την καταγωγήν τους».
Κι ο Σεντ Μαρτέν προσθέτει: «Τα επί του όρους Πάτμου της Καρίας χωριά των Γιουρούκων αποκαλούνται «Γιονάνκιοϊ», πού τουρκικά σημαίνει «Ελληνοχώρια.». Η αθλιότης και η βρωμιά πού είναι το κύριον χαρακτηριστικόν των Τούρκων, δεν υπάρχει μεταξύ των Γιουρούκων»
Αλλά μήπως ήταν μόνο οι Γιουρούκοι; Υπήρχαν και οι Λαζοί, φυλή, που οι Τούρκοι την παρουσιάζουν σαν δική τους, έστω κι αν μιλούσαν την γλώσσα του Ξενοφώντος. Υπήρχαν και οι Σάννοι, απόγονοι, ίσως, των αρχαίων Παφλαγόνων, που είχαν εξελληνισθεί. Έδωσαν σκληρούς αγώνες ενάντια στους τούρκους, θέλοντας να διατηρήσουν την ελληνική γλώσσα τους τα ελληνικά ήθη και έθιμα. Κι οι Κιζιλιμπάσηδες, οι «Ερυθροκέφαλοι», δεν ήταν άλλοι από τους Ερυθίνους του Ομήρου, που κατοικούσαν από αιώνες στις όχθες του Παρθενίου ποταμού.
Μια τέτοια θλιβερή αναδρομή στο παρελθόν δεν έχει καμιά σκοπιμότητα σήμερα δεν αποδεικνύει τίποτε περισσότερο, παρά ότι ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας δεν ήταν μια μάζα ξεπατρισμένων Ελλήνων. Είχε βαθειές τις ρίζες του στα βάθη των αιώνων. Κι αυτό εξηγεί ένα φαινόμενο, που κατέπληξε τους Έλληνες της ηπειρωτικής πατρίδος, όταν πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην προκυμαία της Σμύρνης.
ΓΙΑΝΝΗ Π. ΚΑΨΗ – ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ Από την απελευθέρωση στην καταστροφή της Σμύρνης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ – ΑΘΗΝΑ (σελ.42-44)
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ : Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ