π. Στέφανος Στεφόπουλος
Παρατηρείται στις μέρες μας εκτός από την αλλοίωση του ήθους και αδιαφορία περί του περιεχομένου της πίστεώς μας με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το σωστό από το λανθασμένο. Ένα κλασσικό πια παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος τέλεσης αλλά και συμμετοχής μας στο μυστήριο του γάμου.
Έτσι έχουμε υποβιβάσει το θεοπαράδοτο αυτό μυστήριο της Εκκλησίας μας σε κοινωνικό γεγονός του οποίου η ποιότητα φανερώνει την οικονομική μας επιφάνεια .Όλοι μας έχουμε ζήσει καταστάσεις που από-ιεροποιούν το μυστήριο όπως: η επιδεικτική εμφάνιση της νύφης με τελευταίας μόδας νυφικό(ενίοτε λίαν “αποκαλυπτικό”- δηλαδή άσεμνο), η κλασσική πια καθυστέρηση άφιξης στο ναό με τις γνωστές συνέπειες, η βιασύνη και το κουτσούρεμα του μυστηρίου από τους κληρικούς “για να προλάβουμε την επόμενη νύφη”(απόρροια και αυτό της περίεργης αντίληψης πολλών, περί εκκλησιών πρώτης και δευτέρας κατηγορίας), η οχλοβοή και τα “πηγαδάκια” για το ανάλογο κουτσομπολιό, η χορωδία που επιδίδεται σε λαρυγγισμούς ή και βρυχηθμούς αποδεικνύοντας πως ο κόσμος έχει αμφιβόλου ποιότητος ακουστική αίσθηση, οι φωτογράφοι που περιφέρονται σε όλο το μήκος και πλάτος του ναού με τα νώτα τους γυρισμένα προς τους ιερείς και την Ωραία Πύλη, οι περίεργοι “θαμώνες”- καλεσμένοι που αναμένουν τη στιγμή που η νύφη θα πατήσει το γαμπρό αποδεικνύοντας ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα περί της ιερότητας του μυστηρίου, η εκσφενδόνιση ρυζιού και ενίοτε και κουφέτων, με πιθανές απώλειες ,για να “ριζώσει” τάχα το ζευγάρι που όμως χαμπάρι δεν παίρνει από την ιερολογία του γάμου και άλλα πολλά.
Όλα αυτά μας έχουν στην κυριολεξία αποπροσανατολίσει και μας κρατούν μακριά από το να ζήσουμε αυτές τις υπέροχες στιγμές από τη θέση των νεονύμφων ή των καλεσμένων που προορισμός τους δεν είναι παρά η προσευχή ώστε το ζευγάρι να στεριώσει με τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού. Πότε προσέξαμε τις ευχές που διαβάζονται δυνατά και πότε αισθανθήκαμε την παραμικρή συγκίνηση που δύο ακόμη άνθρωποι ενώνονται σε ένα μυστηριώδη ψυχοσωματικό σύνδεσμο που αρχίζει με το γάμο τους και τελειώνει μόνο μετά το θάνατό τους; Πότε καταλάβαμε το πόσο σημαντική είναι η φράση : “η Δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα”; Όταν, στην περίπτωση αυτή η Εκκλησία μιλάει για “φόβο” εννοεί σεβασμό! Πρέπει δηλαδή η γυναίκα να σέβεται το σύζυγό της και ο σύζυγος, όπως αναφέρεται στην ίδια ακολουθίαμ, να αγαπά τη γυναίκα και να τη φροντίζει, να την προστατεύει όσο και ο νυμφίος Χριστός τη νύμφη Εκκλησία! Και όπως ο Χριστός έφθασε από αγάπη προς τον άνθρωπο να υποστεί σταυρικό θάνατο έτσι και ο σύζυγος να είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τη σύζυγό του, να θυσιάσει την καλοπέρασή του, τη “βολή” του, τα συμφέροντά του, τα πάθη του, τις ιδιοτροπίες του, τα αγαθά του και πάνω από όλα το “ΕΓΩ” του. Και σαν ανταμοιβή για όλες αυτές τις θυσίες του, ζητά ο Θεός από τη γυναίκα να τον σέβεται και να τον τιμά.
Μήπως έχουμε προσέξει την αγάπη με την οποία περιβάλλει η Εκκλησία τα παιδιά της για τα οποία εύχεται τόσα και τόσα μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας; Οι ευχές κάνουν λόγο μεταξύ άλλων για μακροημέρευση, ευτεκνία, χριστιανική διαγωγή, αυτάρκεια σε όλα τα αγαθά που διευκολύνουν το βίο μας για την απόλαυση της ζωής αλλά και τη Φιλανθρωπία (“ίνα μεταδίδωσι και τοις χρείαν έχουσι”). Εύχεται ακόμη για ψυχοσωματική υγεία, αγαθότητα, ανεπίληπτο βίο, ειρήνη, ομόνοια, την προστασία και πρεσβεία των Αγγέλων, την ευδοκίμηση των ιερών ευχών των γονέων, την δικαιοσύνη, την προκοπή και τόσα άλλα! Αν θελήσουμε να δούμε πόσα γίνονται και λέγονται σε αυτή την ευλογημένη από τον ίδιο τον Κύριό μας ακολουθία, τότε θα καταλάβουμε πόσο ευλαβής και συνεσταλμένη πρέπει να είναι η παρουσία μας στους γάμους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα ζευγάρια που μας καλούν στο γάμο τους είναι η συνειδητή προσέλευσή μας στο ναό, η συγκέντρωσή μας στα τελούμενα και η συμμετοχή μας στην προσευχή της Εκκλησίας! Τότε το μόνο που θα μένει για την επιτυχία του γάμου θα είναι η ορθοπραξία μας με τη χάρη και βοήθεια του Θεού.
* Κείμενο δημοσιευμένο στην εφημερίδα των Βορείων Προαστίων «Αμαρυσία»