+ π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ I. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Σοφές σκέψεις και θέσεις αναφερόμενες στα συλλαλητήρια
και τις διαδηλώσεις
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
566 26 Σπαρτάκου 6, Συκιές
Τηλ.: 2310212659. Φάξ: 2310207340
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018
Κι ας λένε μερικοί, δήθεν ευλαβείς, ότι αυτά δεν είναι στην Εκκλησία του Χριστού. Μέσα στις Οικουμενικές Συνόδους γινόταν ο χαμός για την υπεράσπισι τής πίστεως κι εμείς δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και θα μας καρπαζώνουν οι εκάστοτε κρατούντες όχι μόνο οι σημερινοί, οι οποιοιδήποτε!
–Γέροντα, είπατε για τη μη χρήσι βίας από εμάς. Στην περίπτωσι όμως κατά την οποία οι εγκάθετοι των κομμάτων «άρξουν χειρών άδικων», εμείς τί πρέπει να κάνουμε;
-Αυτό η Εκκλησία δεν θα το θέση ως γραμμή της. Εσύ σαν άτομο θα αμυνθής. Δεν θα σταυρώσης τα χέρια. Να πούμε κι ένα ανέκδοτο, για το εάν σέ «ραπίση επί την δεξιάν σιαγόνα» (Μθ 5, 39). Κάποιος Εβραίος βρήκε ένα Χριστιανό και τού λέει: «Είσαι καλός Χριστιανός;». Λέει, «προσπαθώ». Τού αστράφτει ένα χαστούκι. Λέει: «Αν είσαι καλός Χριστιανός, στρέψε και το άλλο μάγουλο». Τού έστρεψε και το άλλο. Τού έδωσε άλλο χαστούκι. «Στρέψε πάλι». Τού έδωσε άλλο. Έφαγε καμιά δεκαριά χαστούκια από τον Εβραίο και μάλιστα δυνατά. Τού λέει τότε: «Τώρα παραδέχομαι ότι είσαι καλός Χριστιανός». «Όχι», τού λέει, «ακόμη είμαι μισός Χριστιανός. Τώρα θα γίνω ολόκληρος». Τον παίρνει τον Εβραίο, τού δίνει ένα γερό ξύλο και τού λέει: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε (Μθ 10, 8), λέει το Ευαγγέλιο. Τώρα», τού λέει, «το τήρησα και στις δυό πλευρές το Ευαγγέλιο. Μέχρι πριν ήμουνα μισός, τώρα είμαι ολόκληρος». Διότι εκεί πράγματι τού χρειαζότανε και είχε αποτελέσματα πολύ καλά τού έκανε.
-Είναι σωστό η Εκκλησία να καταφεύγη σε μεθόδους αυτού του κόσμου, δηλ. να κάνη συλλαλητήρια και πορείες; Πρέπει να κατεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο;
-Ίσως ήταν λάθος το ότι ονομάσαμε πορείες αυτό πού έγινε. Θα ήταν προτιμότερο να το ονομάζαμε λιτανεία και να τού δίναμε μιά μορφή λιτανείας. Ότι το πρώτο όπλο της Εκκλησίας και το δικό μας, τού καθενός των πιστών, είναι η προσευχή, κανείς δεν το αμφισβητεί. Και το πρώτο το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε στο Θεό, ο Οποίος, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «ου τέχνη περιγίνεται του χειμώνος αλλά νεύματι μόνον λύει την ζάλην». Δεν έχει ανάγκη ο Θεός να σκεφθή μεθόδους για να καταστείλη την τρικυμία, αλλά με ένα νεύμα Του μόνο την καταστέλλει.
Πρώτο, λοιπόν, όπλο είναι η προσευχή. Και ταυτόχρονα η μετάνοια και η δική μας και των άλλων. Να φωνάξουμε στους αδελφούς μας ότι όταν είμαστε μετανιωμένοι και παρακαλούμε τον Κύριο, θα μας δώση τη νίκη, όπως την έδωσε πάρα πολλές φορές στην Εκκλησία Του και την «εξήγαγε εκ σκότους εις φως» (Πρξ 26, 18). Από τούς διωγμούς δηλ. κι απ’ την ταλαιπωρία την έκανε να θριαμβεύση.
Ότι το πρώτο όπλο είναι η προσευχή και η μετάνοια ενός εκάστου δεν το αμφισβητεί κανείς. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ένα όπλο και η μαρτυρία του πιστού λαού του Θεού δια συγκεντρώσεων. Είπα θα ήταν καλό να λέγαμε την πορεία, λιτανεία. Και δεν θα μπορούσε τότε κανείς να πη τίποτε από τούς υπερευλαβείς, οι οποίοι διερωτώνται να πρέπη να κάνουμε πορείες και συλλαλητήρια.
Όταν γινόταν η εικονομαχία, οι μοναχοί οι ίδιοι δεν αρκέστηκαν στην προσευχή. Δεν κλείσθηκαν στα μοναστήρια τους και προσεύχονταν απλώς να δώση ο Θεός τη νίκη στους Ορθοδόξους. Έκαναν βεβαίως την προσευχή, και προσευχή πάρα πολλή, αλλά βγήκαν και στους δρόμους. Κατά το δη λεγόμενον, κατέβηκαν και στα πεζοδρόμια. Αν διαβάσετε την ιστορία τής εικονομαχίας, θα δήτε πώς οι ίδιοι οι μοναχοί, οι αυστηροί ασκητές, έβγαιναν τότε στους δρόμους.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, κάποια Κυριακή, Κυριακή των Βαΐων μάλιστα, οργάνωσε μια τεράστια λιτανεία στους δρόμους τής Κων/ λεως, γιατί η μονή Στουδίου ήταν μέσα στην Κων/λι και οι γύρω τής μονής δρόμοι είχαν γεμίσει από μοναχούς και από πιστό λαό τού Κυρίου, οι οποίοι κρατούσαν ψηλά τις Άγιες Εικόνες – γιατί ο νόμος τού αυτοκράτορα τότε απαγόρευε την έκθεσι δημόσια εικόνων- και δεν υπολόγισαν καθόλου το νόμο. Βγήκαν, λοιπόν, σέ λιτανεία και κρατώντας εικόνες έψελναν ύμνους και ζητούσαν από το Θεό τη νίκη στην Ορθοδοξία. Γιατί αυτό δεν το κατηγορούμε; Αυτό δεν είναι ένα είδος διαδηλώσεως; Είχε χαρακτήρα λιτανευτικό, να το κάνουμε κι εμείς έτσι. Να δώσουμε κι εμείς στις διαδηλώσεις χαρακτήρα λιτανευτικό.
Ακόμη, τα συλλαλητήρια δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τρόπος να επικοινωνήση η Εκκλησία με το πλήρωμά της, να το διαφώτιση για το τί ακριβώς γίνεται -γιατί πολλοί είναι αδιαφώτιστοι-, και να ζητήση τη συμπαράστασί του. Τί κακό είναι αυτό το πράγμα; Που προσκρούει; Το να φωνάξη η Εκκλησία το πλήρωμά της σέ μιά μεγάλη πλατεία διότι είναι πολλοί και δεν χωράνε μέσα σέ μιά Εκκλησία, και να τού πη τι ακριβώς συμβαίνει -διότι ο απλός λαός δεν είναι δυνατόν να γνωρίζη τα καθέκαστα και τίς λεπτομέρειες-, και να ζητήση τη συμπαράστασί του, τί το κακό σ’ αυτό το πράγμα;
Λένε μερικοί πάλι: «μα φωνάζουν κι αυτές οι κραυγές κάτω τα χέρια από την Εκκλησία και το ένα και το άλλο, πρέπουν σέ χριστιανούς;».
Θα ήθελα αυτούς πού τα λένε αυτά, να τούς παραπέμψω ούτε λίγο ούτε πολύ στις συνεδριάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Εάν διαβάσετε τα πρακτικά των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, θα δήτε μέσα φωνές και αντάρες. Και δεν τίς έκανε ο απλός λαός αυτές τίς φωνές. Οι Επίσκοποι τής Εκκλησίας του Χριστού φώναζαν. Και μάλιστα Επίσκοποι τής εποχής εκείνης, Πατέρες Άγιοι πολλοί απ’ αυτούς. Διά των οποίων ο Θεός μάς έδωσε την αληθινή διδασκαλία στην Εκκλησία.
Σας διαβάζω μόνο ένα μικρό κομμάτι από τα πρακτικά τής Δ’ Οικουμενικής Συνόδου. Φώναζαν μέσα οι Άγιοι Πατέρες για τον τάδε αιρετικό: «Έξω βάλε τον φονέα»· «έξω βάλε τον βλασφημήσαντα εις τον Κύριον»· «έξω βάλε». Αυτά δε με φωνές δυνατές, σε σημείο στο οποίο οι συγκλητικοί και οι άρχοντες οι οποίοι εκπροσωπούσαν τον αυτοκράτορα, να φωνάζουν και να τούς λένε: «Άγιοι Πατέρες, κάντε λίγη ησυχία να μπορέσουμε να συνεδριάσουμε, δεν είναι δυνατόν μ’ αυτή την κατάστασι να συνεδριάσουμε». Και μιά στιγμή μάλιστα τούς λένε: «Αί δημοτικαί κραυγαί ου πρέπουσιν Επισκόποις». Οι οχλοκρατικές κραυγές, λέει, δεν πρέπουν στους Επισκόπους.
Αυτοί όμως από ιερό πάθος, από ιερή αγανάκτησι -διότι έβλεπαν μέσα τούς μεγάλους αιρεσιάρχες-, φώναζαν και τούς έλεγαν: «βγάλτε τον αυτόν έξω, βγάλτε εκείνον έξω και τότε θα ησυχάσουμε». Και έφθαναν σάς λέω οι άρχοντες να φωνάζουν στους Επισκόπους και να τούς λένε: «κάντε ησυχία, περιμένετε να διαβάσουμε τα υπομνήματα, τις απολογίες των αιρετικών και μετά πείτε ό,τι θέλετε. Αφήστε μας να συνεχίσουμε». Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν από τίς φωνές των Ιεραρχών.
Εάν, λοιπόν, αυτά γίνονταν από Επισκόπους, από Αγίους Πατέρες, μέσα στις Οικουμενικές Συνόδους, ζητάμε τώρα από τον απλό λαό να μη φωνάξη; Να φωνάξη ο λαός για την πίστι του! Στο κάτω – κάτω δεν γίνεται για τα χωράφια ο αγώνας. Αν ήταν για τα χωράφια, ας τα παίρνανε η Εκκλησία θα αποκτούσε άλλα. Αυτή τη στιγμή βρήκαν αφορμή τα χωράφια και μπαίνουν με τα τσαρούχια στα διοικητικά της Εκκλησίας. Δηλαδή αλλοιώνουν το πολίτευμα της Εκκλησίας, αλλοιώνουν τη δομή τής Εκκλησίας. Αλλοιώνουν το θεόδμητο και θεοκατασκεύαστο Σύνταγμα τής Εκκλησίας, τούς Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Παραδόσεις.
Λοιπόν, αυτά είναι θέματα πίστεως. Για την πίστι του να φωνάξη ο λαός! Για να κρατήση την Εκκλησία του αλώβητη να φωνάξη! Δεν του το απαγορεύει κανείς αυτό το πράγμα! Να σηκώση, κατά το δη λεγόμενο, κουρνιαχτό ο λαός! Κι ας λένε μερικοί, δήθεν ευλαβείς, ότι αυτά δεν είναι στην Εκκλησία του Χριστού. Μέσα στις Οικουμενικές Συνόδους γινόταν ο χαμός για την υπεράσπισι τής πίστεως κι εμείς δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και θα μας καρπαζώνουν οι εκάστοτε κρατούντες όχι μόνο οι σημερινοί, οι οποιοιδήποτε!
Προσευχή, λοιπόν, και μετάνοια πρώτα και λιτανείες στους δρόμους, με τα λάβαρα και με τα εξαπτέρυγα και με τον Εσταυρωμένο! Να κυκλώσουμε τους δρόμους με λιτανείες και συλλαλητήρια ακόμη. Βέβαια προσευχή και για τούς κρατούντες.
…
Οι λιτανείες στην Εκκλησία, όπως είπαμε, μπήκαν όχι πρωτοτύπως, αλλά κατά απομίμησιν. Οι πρώτοι πού έκαναν λιτανείες ήταν οι Αρειανοί. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν είδε αυτό το πράγμα: Λιτανείες αυτοί; Λιτανείες κι εμείς! Και μάζευε τούς ορθοδόξους να κάνουν κι αυτοί λιτανείες. Καί τραβούσε το λαό με τίς δικές του λιτανείες. Καί καμμιά φορά τις έκανε τη ίδια ώρα κατά την οποία τις κάνανε και οι Αρειανοί. Καί συνέπεσε κάποτε να συναντηθούν οι δυό λιτανείες και να πέση ξύλο μετά μουσικής. Αλληλοδάρθηκαν οι μεν με τούς δε. Αυτά τα έκαναν Άγιοι Πατέρες. Βέβαια, δεν τούς είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δείρτε τους! Θεός φυλάξοι! Ούτε τα ενέκρινε αυτά. Αλλά δεν μπορούμε να πειθαρχήσουμε και το λαό πάντοτε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πούμε και στο λαό: θα βγούμε σε λιτανείες!
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ