π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει πώς το Πνεύμα το Άγιο πού «ενοικεί» στην ψυχή τού πιστoύ, δημιουργεί νέα πραγματικότητα, η οποία γίνεται αισθητή στον πνευματοφόρο άνθρωπο, όπως μια έγκυος γυναίκα αισθάνεται το έμβρυο μέσα στα σπλάγχνα της και εκφράζεται εξωτερικά με θαυμαστά φαινόμενα. Αυτά τα φαινόμενα στη ζωή των πνευματοφόρων ανθρώπων δεν είναι εκστασιακά, αλλά αποτέλεσμα της ενοίκησης τού Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. η’ 9. Α’ Κορ. γ’ 16).
Δεν είναι η δύναμη των αγίων πού κάνει τα θαύματα, αλλά η χάρη τού Αγίου Πνεύματος όμως οι άγιoι έκαναν το θέλημα τού Θεού δικό τους θέλημα, μέσα τους ζει ο Xριστός (Γαλ β’ 20. Ρωμ. ιδ’ 8) και περιπατούν «κατά Πνεύμα» (Ρωμ. η’ 4. Γαλ ε’ 25). Έτσι έχουν εσωτερική πληροφορία της δύναμης και τού θελήματος τού Πνεύματος, ώστε να μπορούν να πουν: «ο, τι έχω τούτο σοι δίδω, εν τω ονόματι τού Ιησού Xριστoύ τού Ναζωραίου, έγειρε και περιπάτει»(Πράξ. γ’ 6), ή «Ταβιθά, ανάστηθι»! (Πράξ. θ’ 40).
Τα γνήσια χαρίσματα λοιπόν προϋποθέτουν την ενοίκηση τού Αγίου Πνεύματος (π. Γ. Μεταλληνός).
Αλλά αυτό δεν γίνεται με τις εξωτερικές τεχνικές των πεντηκοστιανών, ούτε «αυτομάτως». Προϋποθέτει την εσωτερική κάθαρση, πού δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της θείας ενέργειας, αλλά και αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας. Ο άνθρωπος πρέπει με τον ιδρώτα του να αποδείξει πώς επιθυμεί τη χάρη και πώς είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα γι’ αυτήν (Ματθ. ιγ’ 44), η συνύπαρξη της χάρης και της αμαρτίας είναι αδιανόητη. Το αληθινό χάρισμα δεν δίνεται ανεξάρτητα από τη πνευματική ετοιμότητα τού ανθρώπου, δεν χορηγείται δηλαδή χωρίς να υπάρχει ηθική πρόοδος (Μάρκ. δ’ 28).
Το ότι ο Θεός δεν δρα μηχανικά και «αυτοστιγμεί», όπως νομίζουν πολλές νεoπροτεσταντικές και πεντηκοστιανές ομάδες, αποδεικνύεται ακόμη και από τις έκτακτες και εξαιρετικές περιπτώσεις πού αναφέρονται στην αγία Γραφή: ο Κορνήλιος ήταν προσήλυτος, «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός τού οίκου του… και εδέετο τού Θεού διαπαντός» (Πράξ. ι’ 1-2).Ο Αιθίοπας ευνούχος, ο άρχoντας της Κανδάκης μελετούσε με προσοχή τούς προφήτες ήταν προετοιμασμένος να βαπτισθεί και να λάβει τη χάρη (Πράξ. η’ 27-28).
«Το γάρ κατοικητήριον και η ανάπαυσις του Πνεύματος η ταπεινοφροσύνη εστίν, η αγάπη τε και πραότης και αι λοιπαί του Κυρίου εντολαί», το κατοικητήριον και η ανάπαυση του Αγίου Πνεύματος είναι η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη, η πραότητα και oι υπόλοιπες αρετές του Κυρίου, υπογραμμίζει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, κηρύττοντας τη διδαχή της Ορθοδοξίας, πού ερμηνεύει την αγία Γραφή.
«Αυτός λοιπόν πού θέλει πραγματικά να ευχαριστήσει τον Θεό, να δεχθεί από αυτόν την επουράνια χάρη του Αγίου Πνεύματος και ν’ αυξηθεί και να τελειοποιηθεί με το Άγιο Πνεύμα, πρέπει ν’ αγωνίζεται σ’ όλες τις εντολές του Θεού (αυξήσαι καί τελειωθήναι), ακόμα και όταν δεν θέλει να πειθαρχήσει η καρδιά του…, διότι όπως κάποιος αγωνίζεται στην επιμονή της προσευχής και αγωνιά, με τον ίδιο τρόπο, αν θέλει, σ’ όλους τούς αγώνες της αρετής αγωνίζεται και προσπαθεί και συνηθίζει τον εαυτό του στην αγαθή ζωή, και έτσι ζητώντας και προσευχόμενος στον Κύριο, αφού ακουσθεί η αίτησίς του για κάθε τι, γευθεί την παρουσία του Θεού, και γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, τότε κάνει ν’ αυξηθεί και να καρποφορήσει το χάρισμα πού του δόθηκε και θ’ αναπαυθεί στην ταπεινοφροσύνη του, την αγάπη, στην πραότητά του.
Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα χαρίζει σ’ αυτόν αυτά, του διδάσκει την αληθινή προσευχή, την αληθινή αγάπη, την αληθινή πραότητα, για τα οποία αγωνίσθηκε και ζήτησε και φρόντισε και μελέτησε και τελικά του δόθηκαν, και έτσι, αφού αυξήθηκε και τελειοποιήθηκε κατά Θεόν, αξιώνεται να γίνει κληρονόμος της βασιλείας του Θεού. Γιατί ο ταπεινός ποτέ δεν πέφτει. Από που να πέσει, αφού βρίσκεται κάτω από όλους; Ταπεινώνει πολύ τον άνθρωπο η υψηλοφροσύνη, ενώ η ταπεινοφροσύνη γίνεται ύψωση και τιμιότητα και αξίωμα» (Μακαρίου του Αιγυπτίου, Όμιλ ιθ).
Τα χαρίσματα τα προσφέρει ο Θεός και αποτελούν πραγματικότητα στη ζωή της Εκκλησίας (Ρωμ. ιβ’ 4-8. Α’ Κορ. ιβ’ 4-11. 27-28). Δεν λαμβάνονται εκβιαστικά, αλλά δωρίζονται στις ταπεινές ψυχές. Όχι με τη βοήθεια τεχνικών, αλλά με βάση τη θεία βούληση. Το Άγιο Πνεύμα διανέμει τα χαρίσματα όπως θέλει (Α’ Κορ. ιβ’ 11. Έβρ. β’ 4), όποτε θέλει και για τούς σκοπούς πού θέλει!
Αυτή είναι και η έννοια του χαρίσματος σημαίνει πώς κάτι δίδεται δωρεάν και στην περίπτωση αυτή προσφέρεται «άνωθεν» (Ιακ. α’ 17), δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα εκβιασμού του ανθρώπου προς τον Θεό! Η χάρη «πνέει» όπου θέλει (Ιω. γ’ 8), κανένας δεν ξέρει από που έρχεται και που πηγαίνει! Ό Θεός το προσδιορίζει αυτό, πότε θα έλθει, σε ποίους θα έλθει. Εκείνος καθορίζει τούς σκοπούς και όχι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να δεχθεί τη χάρη και να υποταγεί στο θέλημα του Θεού (Ρωμ. θ’ 16).
Όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος έχουν σκοπό την οικοδομή της Εκκλησίας (Α’ Κορ. ιδ’ 1-28. ΕΦεσ. δ’ 11-13). Αν κάποιος δεν είναι ενωμένος με την Εκκλησία και δεν οικοδομεί το «εν σώμα» (ΕΦεσ. δ’ 4), αλλά το διασπά, δεν είναι αληθινός χαρισματούχος (Α’ Κορ. ι’ 17. ιβ’ 12-31. ΕΦεσ. δ’ 4. 11-12. Κολ γ’ 15).
Αν κάποιος ισχυρίζεται πώς έχει το προφητικό χάρισμα και δεν κηρύττει τη διδαχή του Θεού, λαλεί «εν ασεβεία» το χάρισμά του δεν είναι αληθινό, είναι ψευδοπροφήτης (Δευτ. ιη’ 20-22) ακόμη και αν παρουσιάζει «σημεία και τέρατα», αυτά δεν προέρχονται από το Πνεύμα της αληθείας, αλλά από το πνεύμα της πλάνης (Β’ Θεσ. β’ 9-12. βλ καί Ματθ. κδ’ 24. Αποκ. ιγ’ 13-14).
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com