π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ
Οι θλίψεις, κατά την ορθόδοξη αντίληψη, δεν παρουσιάζονται σαν αποτέλεσμα πτώσης και αμαρτίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς ο Θεός παιδαγωγεί τον αμαρτωλό με θλίψεις, αλλά εξίσου βέβαιο είναι πώς οι θλίψεις παρουσιάζονται και στη ζωή των δικαίων.
Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Θα σας παραδώσουν σε θλίψη» (Ματθ. κδ’ 9), ο δρόμος σας είναι στενός (Ματθ. ζ’ 13-14. Λουκ. ιγ’ 24).
Ο απόστολος σημειώνει πώς είμαστε «ως αποθνήσκοντες» σ’ αυτή τη ζωή (Β’ Κορ. στ’ 9).
Αλλά αυτό αποτελεί τη μία όψη του πιστού, γιατί γνωρίζει πώς γι’ αυτόν υπάρχει διέξοδος: «Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. κδ’ 13), ο δρόμος του είναι «στενός», αλλά γνωρίζει ότι οδηγεί «εις την ζωήν» (Ματθ. ζ’ 14).
Ο πιστός χριστιανός, μέσα από τις θλίψεις και μέσα από το θάνατο αποκτά την αίσθηση του όλου, της συνεχείας της ζωής και αξιολογεί ορθά τη βιολογική του ύπαρξη σ’ αυτό τον κόσμο. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος τονίζει: «ως αποθνήσκοντες αλλ’ ιδού ζώμεν, ώς παιδευόμενοι αλλά μή θανατούμενοι, ώς λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες» (Β’ Κορ. στ’ 9-10)
Ο εξωτερικός άνθρωπος φθείρεται και η θλίψη είναι πραγματικότητα ατή ζωή. Όμως ο χριστιανός ενατενίζει την αιώνια πραγματικότητα και αποβλέπει στα «μη βλεπόμενα» (Β’ Κορ. δ’ 16-17).
Άγιοι άνθρωποι εδοκιμάζοντο με ασθένειες ο Παύλος (Β’ Κορ. ιβ’ 7-9. Γαλ δ’ 13-14), ο Επαφρόδιτος (Φιλιπ. β’ 25-27), ο Τιμόθεος (Α’ Τιμ. ε’ 23).
Οι θλίψεις μπορεί να είναι μεγάλη ευλογία. Μπορεί να μας προφυλάξουν από την υπερηφάνεια, να αφήσουν να εκδηλώνεται στο έπακρον η δύναμη του Θεού στη ζωή των πιστών, πού βρίσκονται σε θλίψη, να μας μεταδώσουν ένα άλλο μήνυμα του Θεού.
Η άποψη λοιπόν πώς οι θλίψεις, ακόμη και η ασθένεια είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, δεν είναι Γραφική.
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com