Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Αναβιώνουν, φαίνεται, εποχές του Σπυρίδωνος Τρικούπη, μόνο που η πτώχευση πλέον δεν αφορά μόνο στην οικονομία αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Στην Παιδεία. Στην πολιτική. Στην Εκκλησία. Στους θεσμούς. Στα ήθη και τα έθιμα του λαού. Στην ανθρωπιά. Στην υγεία. Στα ανθρώπινα δικαιώματα. Παντού.
Μια κοινή καταθλιπτική διαπίστωση. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!!!
Και πώς να μη γίνει έτσι όταν βαλθήκαμε όλοι μαζί να εξοβελίσουμε τον Χριστό από τα τεκταινόμενα, ειδωλοποιώντας ένα ιατρικό πειραματικό “αποκούμπι” και λατρεύοντάς το στη θέση του μόνου αληθινού Θεού;
Επιδιδόμαστε σ έναν αγώνα δρόμου να χτίσουμε έναν ακόμη “Πύργο της Βαβέλ” και δεν βλέπουμε καν ότι συχνά ο αληθινός και μόνος Τριαδικός Θεός μάς προειδοποιεί με – τουλάχιστον- ένα πολύ ισχυρό μπέρδεμα των γλωσσών! Δεν συνεννοούμαστε πλέον. Ή με την ακατανοησία ή με την διγλωσσία, φθάσαμε να μην κατανοεί ο ένας τι εννοεί ο άλλος. Λεξιπενία ή λεξοπλαστική, ό, τι κι αν κυριαρχήσει, το αποτέλεσμα είναι κοινό και τραγικό.
Το πιο τραγικό όμως είναι που εμείς οι ίδιοι οι κληρικοί ούτε που επικοινωνούμε πια καθώς οι παραπάνω “λεξο-επιστήμες” αδυνατούν να μάς ενώσουν μέσα από τις έννοιες που κρύβουν οι λέξεις.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος καλεί σε πανστρατιά προσευχής και κάνει άριστα. Προφανώς στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσαμε να συνδέσουμε την προσευχή αυτή με την πανδημία, τα θεραπευτικά “σχήματα”, τους εμβολιασμούς; Και ειδικότερα όσον αφορά στους εμβολιασμούς, κατά την εκπεφρασμένη εμπειρία της Εκκλησίας μας “ασθενεί μου το σώμα ασθενεί μου και η ψυχή” και επίσης ως γνωστόν ο Κύριός μας σχεδόν πάντα συνδύαζε την ασθένεια με την αμαρτία. Άρα θεωρούσε πως δεν μπορεί οποιαδήποτε ασθένεια και ιατρική πράξη στο σώμα μας να είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη από την διδασκαλία της.
Ας κάνουμε, λοιπόν, τη σύνδεση υγείας-θεραπείας και εμβολιασμού ως ιατρικής πράξης με την πνευματική μας κατάσταση.
Πάντα οι πιστοί προ ενός χειρουργείου, ενός εμβολίου, μιας πολύπλοκης θεραπείας, κατέφευγαν στην Εκκλησία και ζητούσαν “παππούλη μου μια ευχούλα, αύριο πάω στο γιατρό”!
Γιατί, λοιπόν, δεν καλούμε το ορθόδοξο ποίμνιό να καταφύγει πριν τον εμβολιασμό του στους Ιερείς να τους κάμουν ένα ευχέλαιο, μια ευχή, να τους σταυρώσουν με άγια λείψανα, να γράψουμε μια ειδική ευχή για τον εμβολιασμό για να ενισχυθούν απέναντι σε μια πειραματική ιατρική πράξη που έχει χιλιάδες παρενέργειες και θανάτους ακόμα σε διεθνές επίπεδο;
Γιατί δεν τους καλούμε με τον πιο επίσημο τρόπο να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν και να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας ως “θώρακα δυνάμεως” και “πανοπλία πίστεως” προ του εμβολιασμού τους ;
Γιατί δεν αφήνουμε τους ανθρώπους στη χάρη και το έλεος του Θεού και υποτάσσουμε ολόκληρη Εκκλησία σε έναν “Καίσαρα” που άγνωστο γιατί, κόπτεται για την υγεία μας και διαρκώς υποτιμά και ξευτιλίζει την αγία μας Εκκλησία; Υποτάσσουμε τα “άνω” τοις “κάτω” χωρίς να μάς ανήκει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί δε μιλάμε; Μάς το απαγόρευσαν κι αυτό;
Ποιά εικόνα δίνουμε τελικά; Ότι το εμβόλιο είναι ανεξάρτητο της πίστεώς μας, ότι το κάνουμε γιατί είναι ο “θεός” που υποκαθιστά τον Αληθινό Θεό και όλα θα πάνε κατ’ επιστημονικήν ευχήν;
Τελικά, γίναμε “χτίστες” του “Πύργου της Βαβέλ”, συγχύστηκαν οι γλώσσες και οι διάνοιές μας και μάλλον …επτωχεύσαμεν;