Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίων Ταξιαρχών Ιστιαίας Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος.
Ομιλία στα πλαίσια της Σχολής Γονέων της Ι.Μ. Χαλκιδος, (Φεβρουάριος 2015)
Σεβασμιώτατε,
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀνάθεση στήν ἀναξιότητά μου τῆς παρουσιάσεως αὐτῆς σχετικά μέ τήν διείσδυση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ στή ζωή τῶν ἐφήβων.
Σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
ἡ σημερινή παρουσίαση θά χωριστεῖ σέ 3 μέρη. Στό πρῶτο, λόγος θά γίνει γιά τόν Ἀποκρυφισμό, τίς διάφορες θεωρίες του καί τό πῶς ἐπηρεάζει τή ζωή ὅλων μας θέτοντας σέ κίνδυνο τήν οὔτως ἤ ἄλλως ἐπίπονη διαδικασία ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν μας.
Στό δεύτερο θά δοῦμε 3 μόνο ἀπό τίς πολλές δραστηριότητες καί ἀσχολίες τῶν ἐφήβων πού θά ἔπρεπε νά προβληματίζουν ἰδιαίτερα, δηλαδή :
1) τά ἠλεκτρονικά καί ἐπιτραπέζια παιχνίδια, καθώς καί τίς ταινίες
2) τή ρόκ μουσική καί
3) τίς λεγόμενες πολεμικές τέχνες.
Στό τρίτο μέρος, θά ὁδηγηθοῦμε σέ ἀσφαλῆ συμπεράσματα καί θά τολμήσουμε νά προτείνουμε λύσεις τοῦ πρβλήματος.
Ἀρχικά, λοιπόν, ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦμε ὅταν ἀναφερόμαστε στό κίνημα-αἵρεση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ.
Μετά ἀπό σύντομη μελέτη τῆς πλούσιας ἀντιαιρετικῆς βιβλιογραφίας, καταλαβαίνουμε πώς ὁ Ἀποκρυφισμός εἶναι μιά ἀπό τίς πολλές ἐκφράσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί ἀγαπημένο «παιδί» τῆς παγκοσμιοποίησης τῆς Θρησκείας. Ὁ Ἀποκρυφισμός προβάλλει τήν ὕπαρξη ,δῆθεν, μυστικῶν-ἀπόκρυφων διδασκαλιῶν πού γίνονται κτῆμα μόνον τῶν ἐκπαιδευμένων-μυημένων διδασκάλων-γκουρού. Αὐτοί, κατά τήν ὅλως ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη θεωρία τῶν ἀποκρύφων, ἔχουν φθάσει στή «φώτιση» καί ἄρα στήν «αὐτοθέωση»-οὐσιαστικά στήν διαβολοποίηση θά λέγαμε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Αὐτό γίνεται, λένε, ὅταν μέ τίς κατάλληλες τεχνικές (γιόγκα, διαλογισμός, ἐναλλακτικές θεραπεῖες, μαγεία, κ.λ.π.) ἀπελευθερώσουμε τήν ἐνέργεια «τσί» πού διατρέχει τό ἀνθρώπινο σῶμα ἀπό τά διάφορα «μπλοκαρίσματα» καί τήν ἑνώσουμε μέ τήν ἀπρόσωπη συμπαντική ἐνέργεια-θεότητα.
Μεταξύ τῶν πολλῶν θεωριῶν τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, περιοριζόμαστε σέ 3 ἀπό αὐτές πού συναντᾶμε πολύ συχνά στίς παραπάνω ἐφηβικές ἀσχολίες. 1) Δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐκλαμβάνεται μόνο ὡς ἕνας ἀπό τούς πολλούς «μεσσίες», ὅπως καί ὁ Σάι Μπάμπα. Ὑπάρχει μόνο θεϊκή ἐνέργεια καί πλειάδα θεοτήτων ἀπό τό χῶρο τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, τοῦ Κομφουκιανισμοῦ, τοῦ Ταοϊσμοῦ, κ.ἄ.
2) Πιστεύουν στήν μετεμψύχωση. Ἀπό ἄνθρωπος γίνεται κάποιος ψάρι, δέντρο, ὀρυκτό, κ.λ.π.
3) Πιστεύουν στήν μετενσάρκωση. Δηλαδή, σέ ἕνα ἐγκλωβιστικό κύκλο γεννήσεων καί θανάτων σέ σχέση μέ τό κάρμα καί τό ντάρμα τοῦ καθενός.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, εἶναι γνωστή ἡ δυσκολία τῶν γονέων, νά δώσουμε τήν σωστή, δηλαδή τήν χριστιανική ἀγωγή στά παιδιά μας καί μάλιστα, ὅπως τονίζεται ἀπό πολλούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι ἀπό τήν νηπιακή ἠλικία, ἀλλά ἀπό αὐτήν τήν σύλληψη ἀκόμα!
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γνωρίζει πολύ καλά αὐτή τή δυσκολία πού ρίζα της ἔχει τήν ἀρνητική συμβολή ἡμῶν τῶν γονέων διά τῆς ἀγνοίας καί ἐνίοτε καί ἀδιαφορίας καί στή συνέχεια ἐνισχύεται ἀπό τό εὐόλισθο τοῦ χαρακτήρος καί τόν μιμητισμό τῶν παιδιῶν. Γιά τό λόγο αὐτό ὑπερθεματίζει : «Ἄγριον ἡ νεότης»!
Αὐτήν τήν «ἀγριότητα» τῶν παιδιῶν γνωρίζει πολύ καλά καί ὁ πολυμήχανος καί ἐμπειρότατος Διάβολος, ὁ ὁποῖος μέ ἄριστους συνεργᾶτες του τούς ἀποκρυφιστές -ἰδεολόγους καί μή- χρησιμοποιεῖ τήν ἀδυναμία αὐτή ὡς ἄλλη «ἀχίλλειο πτέρνα» καί ἀλλοιώνει τό φρόνημα τῶν γονέων πρῶτα καί μετά καί αὐτῶν τῶν παιδιῶν καί ἐφήβων μέ τόν βομβαρδισμό φιλοσοφιῶν τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, Βουδδισμοῦ, Κομφουκιανισμοῦ, Σιντοϊσμοῦ, Ταοϊσμοῦ.
Κανένα παιδί ἤ ἔφηβος δέν ἔφτασε νά ὑμνεῖ, ἀκουσίως, τόν Διάβολο, οὔτε νά ἐπιτίθεται ἐναντίον τοῦ Κυρίου μας διά τῶν σατανιστικῶν στίχων πολλῶν ρόκ συγκροτημάτων, οὔτε νά ὑπακούει σέ τυποποιημένα σχήματα, θεωρίες, τελετουργικά, σέ ἀντιδιαστολή μέ τήν ἐλεύθερη βίωση τῆς ὀρθόδοξης ἐμπειρίας ἀπό τή μιά μέρα στήν ἄλλη. Αὐτό, καί ἄλλα πολύ χειρότερα, ἔγιναν σταδιακά.
Ἄρχισαν τότε πού τό παιδί μας ἄκουγε ὡς νήπιο ἀπό τά δικά μας χείλη παραμύθια μέ κακές μάγισσες, μέ καλόκαρδα τερατάκια, καλές νεραϊδοῦλες μέ μαγικά ραβδάκια, πριγκίπισσες μαγεμένες, μεταμορφωμένους πρίγκιπες σέ βατράχους, χαμένα μαγικά γοβάκια.
Μετά περάσαμε στήν παρακολούθηση κόμικς ὅπως τά γνωστά μας Μίκυ Μάους. Μέ πολλές δόσεις «καλῆς μαγείας», ἀπεριόριστου ξύλου, κατεργαριᾶς, δόσεις ἰσχυρῆς βλακείας, ἐκμεταλλεύσεως καί κοροϊδίας τῶν λιγότερο προικισμένων, μέ προβολή τῆς λατρείας τοῦ χρήματος.
Μετά περάσαμε σέ ταινίες, βιβλία καί παιχνίδια τύπου μπάτμαν, σπάϊντερμαν, χελωνονιτζάκια, σούπερμαν. Κατόπιν περάσαμε στό Χάρυ Πόττερ, τόν Ἄρχοντα τῶν Δακτυλιδιῶν, τό Μάτριξ, στό Μῦθο τῆς Ζέλντα, τό Πράϊμαλ, τό Βουντού Βίνς. Παράλληλα μέ τήν ὑστερία τῶν συγκροτημάτων χέβι μέταλ, death metal, black metal. Ἐμπλουτίστηκε ἡ παραμόρφωση τῶν ἐφήβων ἀπό πληθωρικά ἀποκρυφιστικά περιβάλλοντα ὅπως αὐτά τῶν πολεμικῶν τεχῶν karate, aikido, kempo, taekwondo, saolin kung fu καί ἔπεται συνέχεια!
Ἄς περάσουμε τώρα στό δεύτερο μέρος. Χρήσιμο εἶναι νά τονιστεῖ ὅτι σημαντικό κομμάτι τοῦ ἀποκρυφισμοῦ κατέχει ὁ Σατανισμός καί ἡ Μαγεία.
Ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1980 διαπίστωνε πώς στή βάση του ὁ Σατανισμός ξεκινοῦσε ἀπό τή λατρεία Wicca, πού δέν ἦταν παρά ἕνα κίνημα μαγισσῶν πού ξεκίνησε ἀπό τήν Ἀγγλία. Τιμοῦσαν, ἔγραφε ὁ π. Ἀντώνιος, «τή ‘μεγάλη θεά’ ἀπό τήν ὁποία προέρχεται καί καταλήγει αὐτή ἡ ζωή. Ὁ καθένας ὅ,τι ζεῖ, ἀναπνέει, τραγουδᾶ, ἀγαπᾶ, εἶναι θεϊκό. Στό πλευρό τῆς θεᾶς βρίσκεται ὁ κερασφόρος θεός τῶν μαγισσῶν, δηλαδή ὁ Σ. Δέν ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Θεό καί τόν Σ. Τά πάντα εἶναι θεϊκά-σατανικά».
Ἐξαιρετικά σημαντική εἶναι καί ἡ πληροφορία πού μᾶς δίνει ὁ μακαριστός γιά τίς «μάγισσες πού μαζεύονταν στά Black Sabbath ὅπου ‘συναντοῦσαν’ τόν ἴδιο τό Σ…οἱ μάγισσες πραγματοποιοῦσαν μιά ‘πτήση’ στά Sabbath προκειμένου νά συναντήσουν το Σ. Πιστεύεται ὅτι οἱ δαίμονες μετέφεραν τούς πιστούς τους πετώντας πάνω σέ τράγους ἤ σέ σκοῦπες καί οἱ ὁποῖοι ὑψώνονταν μέ τή δύναμη καί καθοδήγηση τῶν δαιμόνων» (π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, «Νεοσατανισμός. Ὀρθόδοξη θεώρηση καί ἀντιμετώπιση», Ἐκδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Ἀθῆναι 1996, σελ. 58 κ. ἑξ.).
Τά παραπάνω ἐξηγοῦν τήν ἐπικινδυνότητα τῶν παιδικῶν καί ἐφηβικῶν παιχνιδιῶν πού ἐμπνέονται καί προωθοῦν τή λατρεία wicca μέ τίς ἱπτάμενες σέ σκοῦπες μάγισσες, τά ξόρκια καί τίς κατάρες, τίς νεραϊδοῦλες πού κάνουν «λευκή», δηλαδή καλή μαγεία.
Εἶναι γεγονός πού σοκάρει τό ὅτι οἱ ἐνήλικοι wiccans , κατά τό περιοδικό «Διάλογος» (τ. 51/2008, σελ. 22-23) «δέν ἀποδέχονται τήν ὕπαρξη τοῦ Σατανᾶ, ἀσκοῦν ‘λευκή’ μαγεία,…ἀνήκουν στή λευκή φυλή, στή μέση ἀστική τάξη, ἔχουν συχνά ὑψηλή μόρφωση καί ἐντάσσονται σέ φιλελεύθερα καί οἰκολογικά πολιτικά κινήματα»!!!
Ἀνακαλέσατε, ἐπιπλέον, στή μνήμη σας ἕνα ἀπό τά πολυαγαπημένα, στούς ἐφήβους ὅλων τῶν γενεῶν ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1980, χάρντ ρόκ συγκροτήματα μέ τό ὄνομα Black Sabbath!
Παιχνίδια ἐπιτραπέζια ἀλλά καί ἠλεκτρονικά ἐξυμνοῦν καί διδάσκουν τήν μαγεία, τή σατανολατρεία, τά τελετουργικά φονικά, τίς αὐτοκτονίες, τά μυθικά μεταμορφούμενα τέρατα, τίς ἀνθρωποθυσίες, τήν πόση αἵματος. Ναι. Δέν εἶναι σχῆμα λόγου. Ἀρκετοί ἔφηβοι καί μεγαλύτεροι παίζουν βαμπιρικά παιχνίδια. Μέσῳ αὐτῶν καλοῦνται νά συμμετάσχουν σέ ζωντανά παιχνίδια ρόλων σέ κλάμπ τῶν μεγαλουπόλεων. Στό πλέον ἔγκυρο ἀντιαιρετικό περιοδικό «Διάλογος» (τεῦχος 32, σελ. 29) διαβάζουμε σχετικά : «Στίς συγκεντρώσεις αὐτές μετέχουν ἄτομα καί τῶν δύο φύλων, τά ὁποῖα εἶναι κυρίως ἔφηβοι πού ἐθίζονται σέ δαγκώματα καί ἄλλες διαστροφές, γιά νά παίξουν καί νά φθάσουν ἕως τό τέλος τό ‘παιχνίδι’». Γιά εὐνόητους λόγους δέν μπορεῖ νά γίνει ἐδῶ ἀναφορά σέ συγκεκριμένα παιχνίδια!
Σέ ἄλλα εὐρέως διαδεδομένα παιχνίδια μέ τρομακτικούς δράκους καλοῦνται οἱ ἔφηβοι-κυρίως- νά συμμετάσχουν σέ παιχνίδια ζωντανά ἤ διαδικτυακά 1 φορά τήν ἑβδομάδα καί ἕως καί 6 ὦρες τή φορά. Εἶναι τά γνωστά ἠλεκτρονικά καί μή RPG (Role Playing Games) ἤ παιχνίδια ρόλων. Σαφῶς καί δέν εἶναι κάθε τέτοιο παιχνίδι σατανικό, ὡστόσο βρίθει αὐτή ἡ κατηγορία ἀπό τέτοιους τίτλους. Στό Διάλογο (τ. 33, σελ. 41-46) ἐπισημαίνεται ὅτι τά RPG στό ἐξωτερικό ἔχουν ὁδηγήσει παιδιά στήν αὐτοκτονία καί γιά τό λόγο αὐτό φορεῖς ὅπως τό Δίκτυο Δραστηριοποίησης κατά τῆς Ἐγκληματικότητος τῶν Σεκτῶν ἀντιδροῦν ἔντονα ἀφοῦ σ’ αὐτά ὑπάρχουν ἀναφορές γιά προώθηση σέ «καννιβαλισμό, σαδισμό, σατανισμό, ἀποκρυφισμό, λατρεία wicca». Στό περιοδικό τονίζεται ὅτι «τό πρόβλημα πού δημιουργεῖται στήν ψυχή τῶν νέων ἀπό τήν ἐνασχόληση μέ τά RPG εἶναι στό ἐπίπεδο τῶν ψυχοναρκωτικῶν καί τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν»!
Διόλου περιττό νά ἐπισημανθεῖ ἡ ἐπικινδυνότητα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ παιχνιδιοῦ voodoo vince ὅπου παρουσιάζεται μιά κούκλα βουντού νά μάχεται μέ δαίμονες καί τέρατα. Οἱ ὑπεύθυνοι κατά τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τοῦ ὀργάνου τῆς Π.Ε.Γ., δηλαδή τοῦ περιοδικοῦ «Διάλογος» προειδοποιοῦν : «Τό ἐν λόγῳ παιχνίδι μπορεῖ σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς νά δημιουργήσει σοβαρές διαταραχές στήν ψυχολογία τῶν παιδιῶν,…ἔγινε ἀνάρπαστο στήν Ἑλλάδα, ἀπό νέους μέχρι καί 18 χρονῶν πού ἀσχολοῦνται μέ τά video games». (Τεῦχος 35, σελ. 42-43)
Σέ ἄλλα παιχνίδια («Πύργος τῶν φαντασμάτων» καί «Πάγκαν») παρουσιάζεται μέσα στήν πλοκή ἡ ποινή τοῦ «ἀποκεφαλισμοῦ» τοῦ παίκτη! Σέ κάποιο ἄλλο δίνεται ὡς δῶρο μέ τήν ἀγορά καί μιά πεντάλφα. Τό διαφημιστικό τοῦ παιχνιδιοῦ ἀναφέρει : «…Μέσα ἀπό τόν σκοτεινό οὐρανό μιά πεντάλφα σχηματίζεται καί τό χέρι τοῦ Σ. ξεπροβάλλει κρατώντας τόν Ἀβατάρ, ἥρωα τοῦ παιχνιδιοῦ…Στό πρῶτο ἐπίπεδο, ἡ βασίλισσα δίνει ἐντολή γιά τόν ἀποκεφαλισμό ἑνός παρανόμου. Τό κεφάλι κόβεται καί πλημμυρίζοντας τήν ὀθόνη μέ αἶμα, πέφτει στή θάλασσα ὅπου τό τρώει ἕνα τέρας!…». (Περιοδικό «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ» Ἱ. Μ. Τροοδιτίσσης Κύπρου, τεῦχος 8/4ος 2002).
Στό ἴδιο περιοδικό (τ. 31-33/2010, σελ. 247) σέ ἄρθρο τῆς κ. Κωνσταντίνας Παπαθανασοπούλου, πολύ εὔστοχα ὑπογραμμίζεται ὁ κίνδυνος πού διατρέχουν τά παιδιά μας ἀπό τίς ἀλλεπάληλες σκηνές βίας πού παρακολουθοῦν. «Οἱ ἐπιστήμονες ἀπέδειξαν ὅτι ὅταν τά παιδιά παρακολουθοῦν στήν τηλεόραση σκηνές βίας, οἱ περιοχές τοῦ ἐγκεφάλου πού ἐνεργοποιοῦνται, ἀποθηκεύουν αὐτές τίς σκηνές στον ἐγκέφαλό τους καί ἀνακαλοῦνται ἀργότερα σέ κάποια δεδομένη στιγμή…Σύμφωνα πάλι μέ μελέτες τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ὑγείας, οἱ νέοι ἀφοῦ παίξουν βιντεοπαιχνίδια, ἐκδηλώνουν ἑλάττωση, δηλαδή πτώση στίς φιλοκοινωνικές καί εὐνοϊκές στήν παροχή βοήθειας συμπεριφορές, καθώς καί αὔξηση-ἄνοδο σέ ἐπιθετικές σκέψεις καί στή βίαιη ἀνταπόδοση ἔναντι προκλήσεων».
Κεφάλαιο Hard Rock Μουσικῆς.
Ὁ π. Ἀντώνιος στό βιβλίο του περί Νεοσατανισμοῦ, μᾶς μεταφέρει συγκλονιστική μαρτυρία γύρω ἀπό τήν black metal μουσική πού ἀκοῦνε πολλοί ἔφηβοι. Στό περιοδικό Der Spiegel (τεῦχος Αὐγούστου 1988) διευκρινίζεται ὅτι «σκληρή μουσική B–M (black metal) βγαίνει ἀπό τό κασετόφωνο καί ὁ κύκλος ἀρχίζει τή λατρεία τοῦ Σ. σέ κατάσταση ἀναβρασμοῦ μ έτή χρήση οὐΐσκι, μπύρας καί χασίς». Τό ἴδιο περιοδικό σέ παλαιότερο τεῦχος του (52/1986) παραδεχόταν πώς «ὁ σατανισμός ἀποτελεῖ διασκέδαση στον ἐλεύθερο χρόνο σέ γερμανικά σχολεῖα. Μαγεία καί πίστη στούς δαίμονες ἐνθουσιάζουν προπαντός μαθητές τοῦ δημοτικοῦ καί τῶν τεχνικῶν σχολείων· ὁ ἀποκρυφισμός ἐπιστρώνει τόν δεύτερο δρόμο γιά ἀνώτερες σπουδές»- τό τελευταῖο, προφανῶς σέ εἰρωνικό τόνο.
Ὁ π. Ἀντώνιος προχωρεῖ ἕνα βῆμα περισσότερο δίνοντάς μας τούς λόγους πού τά παιδιά ἀσχολοῦνται μέ τόν ἀποκρυφισμό : 1) ἀναζητοῦν ἐναλλακτική λύση στά ὑπαρξιακά τους ἀδιέξοδα καί 2) τό ἐκλαμβάνουν ὡς παιχνίδι πού φέρνει δύναμη διά τῆς μαγείας- «λευκῆς» καί μαύρης.
Συχνά, συναυλίες τῆς rock μουσικῆς καί εἰδικά τῆς χέβι μέταλ καί τῆς μπλάκ μέταλ ἀποτελοῦν ἰδανικούς χώρους προσηλυτισμοῦ τῶν παιδιῶν στό νέο-σατανισμό. Ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος ἔγραφε (σελ. 172-203 τοῦ παραπάνω βιβλίου) πώς τό εἶδος αὐτό τῆς μουσικῆς «κυριαρχεῖται ἀπό σατανιστικά θέματα, ὁρολογία καί σύμβολα. Προκαλοῦν τά σεξουαλικά πάθη καί τή βία, τήν παραβίαση κοινωνικῶν καί θρησκευτικῶν κανόνων…προβάλλονται μηνύματα τρόμου, θάνατος, αὐτοκτονίες, σέξ, σαδισμός, σύμβολα (πεντάλφα, ἀνάποδοι σταυροί, κέρατα, ἁλυσίδες)…Προκύπτει αὐξανόμενη βιαιότητα, περισσότερες αὐτοκτονίες, αὐτοτραυματισμοί, σεξουαλική βία, πορνεία, κακοποίηση, αὐξάνει ἡ χρήση ναρκωτικῶν, στρέφονται οἱ νέοι κατά τῆς οἰκογένειας, τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἀξιῶν καί ἰδανικῶν, προβάλλεται ἡ ἀθεΐα, ἡ βλασφημία, ἡ δίψα γιά ἐξουσία, ἡ δίψα νά ἀνήκουν κάπου…».
Ἕνας κιθαρίστας καί στιχουργός συγκροτήματος τῆς μπλάκ μέταλ δήλωνε πρό ἑτῶν «Τό μπλάκ μέταλ ΔΕΝ εἶναι μουσική, εἶναι ἰδεολογία πού ἐκφράζεται μέσα ἀπό δαιμονικούς στίχους καί θορύβους. Στό μπλάκ μέταλ δέν ὑπάρχει τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, τοῦ ἀντιλόγου καί τῆς ἐλεύθερης ἀντίληψης…Ἡ ἀκρότητα καί ἡ μονολιθικότητα τῶν ἀντιλήψεων εἶναι τό δόγμα πού μᾶς διέπει…Οἱ στίχοι εἶναι…πάντα σατανιστικοί ὅπως ἐπιδιώκουμε…σαν σατανιστής τό ἔχω συνειδητοποιήσει…», ἐνῶ ἕνας ἄλλος παραδέχεται μέ θράσος γιά τό Χριστιανισμό πώς «φτύνουμε στό πρόσωπο αὐτή τή θρησκεία, τούς μεσσίες της, τούς ἐκπροσώπους της, καί ὅσους ἠλίθιους τήν ἀκολουθοῦν» («Διάλογος», τ. 33/2003).
Κεφάλαιο «Πολεμικές Τέχνες».
Πολλοί λένε πώς οἱ τεχνικές αὐτές συμβάλλουν στή διατήρηση τῆς καλῆς ὑγείας καί πώς δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ φιλοσοφικά συστήματα τῆς Ἀνατολῆς. Εἶναι ὅμως αὐτή ἤ ἀλήθεια;
Στήν ἱστοσελίδα el.m.wikipedia.org διαβάζουμε σχετική δήλωση «κάποιος πρέπει νά ἀδειάσει τήν ψυχή καί τό μυαλό του ἀπό τήν περηφάνια καί τά πάθη, καί νά ἀναζητήσει τήν ἀρετή στήν τελειοποίηση τῆς τέχνης του». Ἐπιπλέον, στήν ἱστοσελίδα τοῦ Σότοκαν Καράτε Ἑλλάδος, δηλώνεται πώς «τό καράτε εἶναι ἐξέλιξη 2 διαφορετικῶν τεχνικῶν μάχης…Ἡ ἄλλη τεχνική…διαπνέεται ἀπό φιλοσοφικές διδαχές. Εἶναι προϊόν τῆς ἀρχαίας κινέζικης κουλτούρας».
Τέλος, στό site hellenicaikido.gr, διαπιστώνουμε πώς στό πρόγραμμα διδασκαλίας τῆς τεχνικῆς αὐτῆς περιλαμβάνεται καί ὁρολογία καί φιλοσοφία aikido, ἐνῶ στούς προχωρημένους γίνεται καί μάθημα διαλογισμοῦ! Καί ὡς γνωστόν, ἀμφότερα τά εἴδη : γιόγκα καί διαλογισμός, εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη τεχνικές ἀνατολίτικης φιλοσοφίας.
Ὅσο γι’ αὐτούς τούς δύσπιστους πού ἐπιμένουν στήν ἀθωότητα τοῦ καράτε, ἀκοῦστε τί λέει ὁ Μασατόσι Νακαγιάμα, «γκουρού» τῶν πολεμικῶν τεχνῶν : «ἄν κάποιος ἐξασκεῖται στό καράτε βλέποντάς το μόνο σάν μιά τέχνη πάλης, αὐτό εἶναι κάτι λυπηρό…θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά προηγηθεῖ, ἀκόμα καί στον τομέα τῆς αὐτοάμυνας, μιά πνευματική θεώρηση τοῦ ὅλου θέματος».
Αὐτό θά καταδειχθεῖ παρακάτω ἀφοῦ ὅπως εἶναι γνωστό ὅλες οἱ πολεμικές τέχνες βασίζονται στήν ἐφαρμογή τοῦ Ταοϊστικοῦ γίν-γιάνγκ.
Στό πολύ κατατοπιστικό καί ὁλοκληρωμένο ἐρευνητικά βιβλίο τῆς Μαρίας Δημητριάδου «Ἡ ἀλήθεια γιά τίς πολεμικές τέχνες», (Ἐκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Ἀθήνα 1998) διαπιστώνουμε μιά σειρά ἀπό συγκεκαλυμμένες ἤ ὄχι ἀλήθειες.
Ὅλα στίς πολεμικές τέχνες (στό ἑξῆς π.τ. ) ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τόν ἀποκρυφισμό πού ἀποπνέουν τά ἀνατολίτικα φιλοσοφικά συστήματα. Ἀπό τήν ὀνομασία τοῦ «ρίνγκ», μέχρι τίς στολές, τά χρώματα, τούς χαιρετισμούς, τίς διάφορες στάσεις.
Στό βιβλίο τῆς κ. Δημητριάδου διαβάζουμε πώς τόν 5ο αἰ. μ.Χ. ὁ Κσατρίγια Μποντιντάρμα, 8ος Πατριάρχης τοῦ Βουδδισμοῦ, πῆγε στήν Κίνα γιά νά ἀναζωπυρώσει τό Βουδδισμό πού βρισκόταν σέ παρακμή.
Προσπάθησε ἀνεπιτυχῶς νά μεταδώσει στόν Αὐτοκράτορα τίς βασικές ἀρχές τῆς Μαχαγιάνα, δηλαδή τό ὅτι ἡ φώτιση ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἐπιμονή στό διαλογισμό. Καί ὄχι μέ τή μελέτη τῶν γραφῶν ἤ τήν πραγματοποίηση καλῶν ἔργων. Ἔτσι, ἀποσύρθηκε σέ τόπο ὅπου ζοῦσαν οἱ βουδδιστές μοναχοί Σαολίν καί τούς δίδαξε καθημερινές ἀσκήσεις πού περιελάμβαναν ἀσκήσεις ἀναπνοῆς, ἔλεγχο τῆς «ἐνέργειας Τσί», …κινήσεις πάλης μέ χαμηλά καθίσματα, κλωτσιές, γροθιές καί κραυγές. Κάπως ἔτσι ξεκίνησε τό κούνγκ φού στήν Κίνα καί ἀπ’ αὐτό ξεκίνησαν καί οἱ διάφορες παραλλαγές τεχνικῶν. Κοινός τόπος ὅλων, ὡστόσο, ἡ σχεδόν θρησκεία τοῦ Ζέν, τῆς ἁρμονίας δηλαδή καί ὁμαλῆς ἕνωσης τοῦ «τσί» μέ τήν ἀπρόσωπη ἐνέργεια-θεότητα τοῦ σύμπαντος. Ἕνα κράμα Ταοϊσμοῦ καί Βουδδισμοῦ.
Ἡ Μαρία Δημητριάδου διευκρινίζει πώς (σελ. 40) «στήν Ἑλλάδα, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς δασκάλους πολεμικῶν τεχνῶν πού στοχεύουν στή διδασκαλία τοῦ Ζέν, ἀκολουθοῦν οὐσιαστικά τό σύστημα Σότο : περιμένουν, δηλαδή, τήν ‘σταδιακή ὡρίμανση’ τοῦ μαθητῆ, τόν ὁποῖο βάζουν σιγά σιγά σέ διαδικασία…μέ σύμβολα, στολές, ζῶνες, τελετουργικούς χαιρετισμούς, βηματισμούς καί ὑποκλίσεις». Μερικά εἴδη δέ ὅπως τό Σορίντζι Κέμπο ἀποτελοῦν τρόπο ἐκτέλεσης τοῦ Ζέν.
Ἄν ὅλα τά παραπάνω τά θεωρήσετε ὑπερβολές καί λίγο ὡς πολύ ἀνώδυνα – ἐπικοινωνιακά στοιχεῖα τοῦ μάρκετινγκ καί τῆς σχετικῆς «ἀγορᾶς», μᾶλλον πέφτετε ἔξω ἀφοῦ ὅπως περιγράφει ἡ παραπάνω συγγραφέας «Ὁ κλασσικός χαιρετισμός τοῦ Σαολίν Κούνγκ Φού, ὅπου τά χέρια προτείνονται μπροστά στό στῆθος, καί ἡ ἀριστερή παλάμη ἑνώνεται μέ τή δεξιά γροθιά, πῆρε καινούριες σημασίες : Ἀρχικά ἡ παλάμη συμβόλιζε τόν «Πράσινο Δράκο» καί ἡ γροθιά τήν «Λευκή Τίγρη», δηλαδή τήν ἐσωτερική ἐνέργεια καί τή συνείδηση, σέ συνδυασμό μέ τή σωματική δύναμη, τή ζωτικότητα καί τήν ὑγεία. Συμβόλιζε ἐπίσης τή συμπληρωματική λειτουργία τῶν ἀντιθέτων, τήν «ἕνωση» οὐρανοῦ καί γῆς. Ὅμως, μέ τήν ἐπικράτηση τῶν Τσίνγκ, ὁ χαιρετισμός ἀναπαρίστανε μυστικά τό ἰδεόγραμμα τῶν Μίνγκ. «Μίνγκ» σημαίνει «φωτισμένος» καί αὐτή ἡ ἔννοια περιγράφεται μέ τή συνύπαρξη ἥλιου καί σελήνης (δηλ. παλάμης καί γροθιᾶς)».
Ἀλλά καί ὁ χῶρος πού ἐκτελοῦνται οἱ ἀσκήσεις τῶν πολεμικῶν τεχνῶν εἶναι συνυφασμένος μέ τόν ἀποκρυφισμό τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν ἀφοῦ μάλιστα, ὅπως τονίσαμε παραπάνω, οἱ π.τ. εἶναι ἔκφραση τοῦ Ζέν.
Ἡ συγγραφέας, μιλώντας γιά τό χῶρο αὐτόν, ὑποστηρίζει πώς οἱ τόποι προπόνησης λέγονται dojo πού σημαίνει «ὁ τόπος τῆς φώτισης». «Ὁ δάσκαλος», γράφει, «ἀναλαμβάνει οὐσιαστικά νά ὁδηγήσει τό μαθητή στήν ‘αὐτογνωσία’, τή ‘φώτιση’, …κι ἔτσι παίρνει ἕνα ρόλο πνευματικοῦ πατέρα…ἀπολαμβάνει τό θρησκευτικό σεβασμό καί τιμή…ὁ Γ. Κολλιόπουλος, δάσκαλος Aikido 4ου dan δήλωσε πώς πρίν ἀρχίσει ἡ προπόνηση, μαθητές καί δάσκαλος κάθονται στά γόνατα, κοιτάζουν πρός τό κέντρο πού ἔχει τό σῆμα τοῦ Aikido καθώς καί τή φωτογραφία τοῦ πατέρα τοῦ Aikido Μοριχέι Οὐεσίμπα καί κάνουν αὐτοσυγκέντρωση».
Μέ ἄλλα λόγια, δηλαδή, κάνουν κάτι πού σέ ἑπόμενα στάδια ὀνομάζουν ξεκάθαρα ὡς διαλογισμό-βασική πτυχή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.
Τό καλούμενο ὡς dojo ἔχει στό κέντρο του ἕναν κύκλο ἤ ἕνα μικρό τετράγωνο. Ἐκεῖ ἀρχίζει καί ἐκεῖ τελειώνει ὁ ἀγώνας, ἀσχέτως ἄν χρησιμοποιεῖται ὅλος ὁ διαθέσιμος χῶρος. Θά τό ἔχετε προσέξει ἀπό τούς ἀγῶνες τοῦ Ταεκβοντό πού παρακολουθούσαμε ἀπό τηλοψίας στούς πρόσφατους «Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες».
Γιατί ἄραγε ὑπάρχει αὐτό τό κέντρο; Εἶναι τυχαῖο; Ὄχι. Ἔχει κι αὐτό σημαντική συμβολική ἀξία ἀφοῦ (σελ. 84 καί κατωτέρῳ) «σχετίζεται μέ τόν ἱερό πόλεμο τῆς συνείδησης καί τῶν 4 στοιχείων τῆς προσωπικότητος…ὅταν ἡ συνείδηση σταθεροποιεῖται στό κέντρο, καταφέρνει ἀπό ἐκεῖ νά ἐλέγξει καί κατευθύνει τά 4 συμβολικά ζῶα πού συμβολίζουν τό σῶμα, τή ζωτική ἐνέργεια (τσί), τίς συγκινήσεις καί τίς σκέψεις. Τά σύμβολα τῶν ζώων αὐτῶν χωρίζονται σέ φιλοσοφικά καί ψυχοφυσικά. Στά τελευταῖα ἐγκολπώνονται οἱ ἀπόκρυφες δυνάμεις τοῦ πολεμιστῆ».
Νά μήν παραλείψουμε τό γεγονός πώς οἱ π.τ. συνδυάζονται γιά νά μήν ποῦμε ὅτι προαπαιτοῦν γνώση διαλογισμοῦ μέ τήν χρήση τῶν μάντρας, δηλαδή μέ ἐπίκληση ἰνδουϊστικῶν θεοτήτων-δαιμονίων ἀλλά καί πρακτική τῆς γιόγκα. Τῆς τελετουργικῆς, δηλαδή, τεχνικῆς πού ὑποστηρίζει τόν ὁλοκληρωμένο διαλογισμό.
Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἀρκετές σχολές π.τ. πού προσφέρουν παράλληλα μαθήματα γιόγκα γιά καλύτερη -ὅπως ἰσχυρίζονται- φυσική κατάσταση καί ἔλεγχο τῆς ἐνέργειας καί ἄνοδο τῆς κουνταλίνι στά ἀνώτερα ἐπιπεδα, ὅπως πιθανόν ἔχετε ἀκούσει.
Μεταξύ ἄλλων εἰδῶν γιόγκα, στίς σχολές αὐτές διδάσκεται ἡ χάθα γιόγκα γιά τήν ὁποία γράφει τό βιβλίο «Ἱστορία τῆς Λευκῆς Μαγείας» (Μ. Δημητριάδου, σελ. 68) ὅτι «εἶναι πολύ περισσότερο ἀπό ἁπλές φυσικές ἀσκήσεις : περιλαμβάνει πολύπλοκους ὁραματισμούς, ἀναπνοές καί τεχνικές τῶν μυώνων πού σκοπεύουν νά ἐπηρεάσουν συνειδητά τήν ἰσορροπία τῶν ἐνδοκρινῶν ἀδένων καί τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος…ὁ Ernst Wood ἀναφέρει πώς ὅλες οἱ μορφές της εἶναι πολύ ἐπικίνδυνες».
Τέλος, ὅσον ἀφορᾶ στή σχέση ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί π.τ., ὁ «Ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰαπωνικοῦ συστήματος Shorinji Ryu Karate, Γιῶργος Ἐλευσινιώτης τονίζει σέ ἄρθρο του στό περιοδικό KUMITE ὅτι τό ‘ξεκαθάρισμα’ τοῦ ἀθλητικοῦ μέρους ἀπό τήν ‘ἀνατολική θρησκευτικότητα’ μέ τίς μυστικές καί κρυφές δομές…εἶναι πραγματικά μιά δύσκολη ὑπόθεση. Σέ μερικές περιπτώσεις καί ἀδύνατη».
Ἕνας ἄλλος δάσκαλος π.τ. (Μ. Δημητριάδου, σελ. 84) ὁ Michel Echenique μέ πολλά dan σέ τουλάχιστον 4 διαφορετικές π.τ. δηλώνει πώς «τά κύρια στοιχεῖα πού θεμελιώνουν καί διαμορφώνουν μιά μαγική τέχνη, σέ σειρά σημασίας, εἶναι τά ἑξῆς : 1) Μαγικό στοιχεῖο, 2) Στρατηγική, 3) Τακτική, 4) Τεχνική. Ὅσον ἀφορᾶ στό μαγικό στοιχεῖο, μεσολαβοῦν σάν συμπληρωματικά τά σύμβολα, τό τελετουργικό, τά ἱερά χρώματα, τά συνθήματα, κ.λ.π. Αὐτό τό μαγικό στοιχεῖο εἶναι πού δίνει στόν πολεμιστή τή δύναμη γιά νά μπορεῖ νά ζήσει…κραυγές δύναμης Kiai, συστήματα ἀναπνοῆς, ξεδιπλώματα συνείδησης, κ.λ.π.».
Περνᾶμε τώρα στό 3ο καί τελευταῖο μέρος. Τίς διαπιστώσεις καί τίς πιθανές λύσεις.
Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά μείνουμε λίγο σέ κάποιες σημαντικές ἔρευνες καί μελέτες ξένων ὀργανισμῶν τά συμπεράσματα τῶν ὁποίων λίγο ἀπέχουν ἕως καθόλου ἀπό τήν σημερινή κατάσταση τῶν ἐφήβων στήν πατρίδα μας.
«Ἡ Ἀμερικανική Παιδιατρική Ἀκαδημία στό περιοδικό Pediatrics (τόμος 7/2001) γράφει πώς :
α) τά 2/3 τῶν τηλεοπτικῶν προγραμμάτων περιέχουν βία,
β) τήν περισσότερη βία ἔχουν τά παιδικά προγράμματα,
γ) οἱ ἀναπαραστάσεις βίας συνήθως ὡραιοποιοῦνται,
δ) οἱ ἔνοχοι, συνήθως, μένουν ἀτιμώρητοι
Ἐνῶ γιά τό θέμα τῆς μουσικῆς σχετικές μελέτες ἔδειξαν ὅτι ἡ προτίμηση τῶν νέων πρός τή χέβυ μέταλ μπορεῖ νά εὐθύνεται γιά ἀποξένωση, κατάχρηση οὐσιῶν, ψυχιατρικές ἀνωμαλίες, τάσεις αὐτοκτονίας, ριψοκίνδυνη συμπεριφορά τῶν ἐφήβων». (Περ. «Ἑνημέρωσις», τ. 12/2002)
«Σύμφωνα μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ὑγείας στίς περισσότερες περιπτώσεις παιδιῶν-φονιάδων…τά περισσότερα παιδιά ἦταν ὑγιῆ, προερχόμενα ἀπό μή βίαιες οἰκογένειες…διδάσκονται τή βία ἀπό τήν ψυχαγωγία».
«Ἡ Ἀμερικανική Παιδιατρική Ἑταιρεία ἐπισημαίνει πώς ἡ βία στά ΜΜΕ καί στά βιντεοπαιχνίδια :
α) αὐξάνει τό φόβο τους γιά τόν κόσμο γύρω τους,
β) τά ἀπευαισθητοποιεῖ στή βία ἀλλά καί στά θύματα τῆς βίας,
γ) τά διδάσκει νά λύνουν τίς διαφωνίες τους μέ ἐπιθετικό τρόπο,
δ) αὐξάνει τήν ἐπιθετικότητα καί τήν ἀντικοινωνική συμπεριφορά», ἐνῶ στή συνέχεια προτείνει :
1) λιγότερη τηλεόραση καί βιντεοπαιχνίδια,
2) προσεκτική ἐπιλογή προγραμμάτων καί παιχνιδιῶν,
3) νά παρακολουθοῦν οἱ γονεῖς τουλάχιστον ἕνα ἐπεισόδιο,
4) νά ἀποδοκιμάζουν τή βία μπροστά στά παιδιά,
5) νά διδάσκουν τίς συνέπειες τῆς βίας καθώς καί ἐναλλακτικές λύσεις,
6) νά ἀπαγορεύουν τά βίαια θεάματα». (Περ. «Διάλογος» τ. 39, σ. 22-24)
Εἶναι νομίζω κοινῶς ἀποδεκτό τό ὅτι οἱ περισσότεροι γονεῖς δέν παίρνουν εἴδηση τί ἀκριβῶς βλέπουν τά παιδιά τους στήν τηλεόραση – εἰδικά στίς γνωστές μας πρωϊνές ζῶνες. Σάββατο πρωΐ 8 ἀκριβῶς. Ἡ τηλεόραση ἀποτελεῖ ἀντικείμενο «λατρείας» ἀπό χιλιάδες παιδιά πού παρακολουθοῦν συστηματικά Μίκυ Μάους, Τρυποκάρυδο, Τσίπ καί Ντέηλ, Πειρατές, τραινάκια, πριγκίπισσες, γοργόνες. Ἄλλα καλά καί ἄλλα λιγότερο καλά.
Ἕως τίς 10 τό πρωΐ, ἀρχίζουν ὅλα τά προγράμματα μέ τέρατα, δαίμονες, μάγους, ὑποχθόνιες ὑπάρξεις. Προγράμματα «ἐκπαιδευτικά» στό νέο-σατανισμό. Μαγεία, σατανισμός, ὑπερ-ἥρωες, κατάρες, ξόρκια, βαμπίρ, νεκροκεφαλές, ὅλων τῶν εἰδῶν τά ἀποκρυφιστικά σύμβολα. Πόσοι γονεῖς, ἄραγε, γνωρίζουν τί ἀκριβῶς παρακολουθοῦν τά βλαστάρια τους;
Σέ μιά ὑπέροχη ἀνάλυσή της ἡ ἱστορικός-ἐρευνήτρια Δάφνη Βαρβιτσιώτη (Περιοδικό «Παρακαταθήκη», Νοε.-Δεκ. 2002, σελ. 11-14) ἐπισημαίνει τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων χρησιμοποιεῖ τήν τηλεόραση γιά νά προωθήσει τήν σαρωτική καί πολτοποιητική παγκοσμιοποίηση. Μεταξύ ἄλλων σημειώνει πώς : «Ὁδηγοῦν στή μοιρολατρεία (ἐξαφάνιση τῆς βούλησης), μυώντας τούς τηλεθεατές στόν ἀποκρυφισμό (συχνά μάλιστα, ἀναμειγνύοντας σ’ αὐτόν καί τόν Χριστιανισμό), σέ ἀνατολικές ἤ νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωση, θετική σκέψη, θετική-ἀρνητική ἐνέργεια, πνευματισμό, ἀναδρομές σέ προηγούμενες ζωές), στήν ἀστρολογία κ.λ.π. Προωθοῦν ἰδιαίτερα τήν πίστη στή μετενσάρκωση, πρός μεγάλη ἰκανοποίηση τῆς θεοσοφίστριας Ἀ. Μπέηλυ ἡ ὁποία ἔγραφε : ‘Τό δόγμα τῆς μετενσάρκωσης θά εἶναι ἕνα ἀπό τά καθοριστικά κλειδιά τῆς Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας’».
Τήν ἴδια ἀδιαφορία ἐπιδεικνύουν πολλοί γονεῖς στό θέμα τῶν βιντεοπαιχνιδιῶν, τῶν ταινιῶν, τῶν βιβλίων, ἀκόμη καί τῆς μουσικῆς. Εἴτε γιατί ἀδιαφοροῦν εἴτε γιατί δέν καταλαβαίνουν τίποτα ἀπό τά νεανικά ἐνδιαφέροντα λόγῳ… διαφορᾶς γενεῶν.
Μιά αἰτία ἀκόμη πού θέτει σέ κίνδυνο τά παιδιά εἶναι ἡ σταδιακή ἐξαφάνιση ἀπό τό σπίτι (γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους) τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς πού τά παλιά χρόνια συμβούλευαν τά ἐγγόνια τους. Σήμερα, οἱ γιαγιάδες ἐκεῖ γύρω στά 65 βλέπουν τηλεόραση – σύμφωνα μέ ἔρευνες- κατά μέσο ὅρο 6 ὦρες ἡμερησίως.
Οἱ παπποῦδες παίζουν πρέφα στό καφενεῖο ἤ ἁπλά δέν ἔχουν ἄλλο κουράγιο νουθεσιῶν. Οἱ γονεῖς τρέχουν νά ἐξασφαλίσουν τό ψωμί τῆς οἰκογένειας δουλεύοντας σκληρά, ὁπότε ὅταν γυρνοῦν στό σπίτι δέν ὑπάρχει τό κουράγιο γιά διαπαιδαγώγηση. Ποιός, λοιπόν, θά ἀσχοληθεῖ μέ τά παιδιά μας; Μᾶλλον ἡ τηλεόραση. Ἡ σχολή π.τ. τῆς γειτονιᾶς μας ὅπου «παρκάρουμε» τά παιδιά μας γιά λίγη δική μας ξεγνοιασιά. Τά παιχνίδια, οἱ ρόκ συναυλίες, ὁ ὑπολογιστής, ὁ Διάβολος ὁ ἴδιος ἀναλαμβάνει δράση.
Φθάνουν πολλοί γονεῖς νά ρίξουν τό ἀνάθεμα στό σχολεῖο ἤ καί στήν Ἐκκλησία. Ποτέ στίς δικές τους ἀνεπάρκειες. Τό ἐρώτημα ὅμως παραμένει. Ποιός φταίει; «Μήπως ἄραγε φταῖνε οἱ δάσκαλοι»; ἀναρωτιόταν ὁ Ἐπίσκοπος Αἰκατερινμπουργκ καί Ἰρμπίτσκ Εἰρηναῖος καί ἀπαντοῦσε ὁ ἴδιος «ὁ Ρωμαῖος συγγραφέας Κουϊντιλιανός (1ος αἰ. μ.Χ.) ἔλεγε πώς ‘τά παιδιά δέν ἀποκτοῦν κακές συνήθειες ἀπό τό σχολεῖο, ἀλλά τίς φέρνουν μαζί τους στό σχολεῖο’».
Μήπως φταίει ἡ Ἐκκλησία; Ἄς ἀναλογιστοῦν ὅμως ὅλοι αὐτοί ὅτι στό σπίτι συνυπάρχουν τά παιδιά μέ τούς γονεῖς τους περίπου 15 ὧρες τήν ἡμέρα. Στό σχολεῖο, περίπου 6 ὧρες ἡμερησίως καί στήν Ἐκκλησία μόλις 1 μέ 2 ὧρες τήν ἑβδομάδα στήν καλύτερη περίπτωση. Πῶς, λοιπόν, νά ἀναπληρώσει ἡ Ἐκκλησία τίς χαμένες ὧρες τῆς οἰκογένειας καί τοῦ σχολείου;
Κι ὅταν πάλι ἡ Ἐκκλησία, διά τοῦ ἐφημερίου, καλεῖ τήν οἰκογένεια νά ἐμπιστευθεῖ τά παιδιά της στήν εὐλογημένη «οἰκογένεια» τῆς ἐνορίας, ποιά εἶναι ἡ ἀνταπόκριση; «Ἐγώ τό παιδί μου δέν θά τό ἀφήσω σ’ αὐτούς» ἀκοῦμε συχνά. Καί ἐμπιστεύονται, βεβαίως, τόν Ἄλλον. Χωρίς ἐρωτήσεις, χωρίς ἀμφιβολίες, χωρίς τύψεις, χωρίς φιλότιμο, χωρίς εἰλικρίνεια. Κι Ἐκεῖνος ξέρει καλά τή δουλειά του.
Τόν πρωταρχικό ρόλο καί τήν εὐθύνη στή διαπαιδαγώγηση, ἀδελφοί μου, ἔχει πάντα ἡ οἰκογένεια. Ἀκόμα καί τότε πού καί οἱ δύο σύζυγοι δουλεύουν ἐξαντλητικά. Πρέπει, νομίζω, νά προσεύχονται πολύ οἱ γονεῖς γιά νά τούς δίνει ὁ Θεός κουράγιο καί δύναμη νά κάνουν τή νύχτα μέρα. Νά καταβάλλουν κάθε δυνατή θυσία προκειμένου νά ἀνταποκριθοῦν στά σύγχρονα προβλήματα τῶν παιδιῶν ἀλλά καί στίς διαχρονικές τους ἀνάγκες.
Ἀλλά, τίθεται τό ἐρώτημα. Ἐκτός ἀπό ἐλλιπῆ γνώση καί προβληματική ἕως ἀνύπαρκτη ἑνημέρωση, ἔχουν οἱ σημερινοί γονεῖς πνευματική ζωή; Προσεύχονται; Ἐκκλησιάζονται; Νηστεύουν; Ἐξομολογοῦνται; Μετανοοῦν; Ἀναπαύονται σέ ἔμπειρο πνευματικό ὁδηγό; Στέλνουν τά παιδιά τους στό κατηχητικό τῆς ἐνορίας τους; Μήπως, τελικά, μόνη αἰτία εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἡμῶν τῶν ἰδίων ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς; Ἀλλιῶς, τί θά διδάξουμε στά παιδιά μας; Ἄν δέν ζοῦμε ἐν Χριστῷ καί διά Χριστόν, πῶς θά πείσουμε τά δικά μας παιδιά νά καταφύγουν στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν ἡ ζωή μας αὐτονομεῖται καί ὅταν θεοποιοῦμε τήν ἐκκοσμίκευση καί τόν ὑλικό καί ἀνθρωποκεντρικό πολιτισμό, τήν δαιμονιώδη ἀνθρώπινη σοφία, πῶς δέν θά πέσουμε στά χέρια του ἀνθρωποκτόνου Διαβόλου; Πῶς δέν θά δημιουργήσουμε στά παιδιά μας ἀλλά καί σ’ ἐμᾶς τούς ἴδιους ὑπαρξιακά κενά πού θά σπεύσουν νά γεμίσουν ἄνθρωποι τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων;
Χρειαζόμαστε καί μιά ἑνήμερη καί ἐπαγρυπνοῦσα Μητέρα Ἐκκλησία. Αὐτό ὅμως γίνεται σέ πανελλήνια κλίμακα ἀλλά καί τοπική. Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία μέ τό ἄγρυπνο πατρικό ἐνδιαφέρον τοῦ Ποιμενάρχη μας καί τούς ἀκούραστους συνεργάτες του ἁλωνίζουν τή Μητρόπολη μέ τά χέρια καί τήν καρδιά γεμάτα ἀγάπη. Ἀκόμα κι αὐτές οἱ Σχολές Γονέων προσφέρουν πολύτιμες ὑπηρεσίες.
Θά τολμήσω νά προτείνω ὅμως κάτι.
Σεβασμιώτατε, μετά ἀπό τά ὅσα ἔχω μελετήσει τά τελευταία χρόνια-κυρίως ἀπό ἐμπείρους περί τά ἀντιαιρετικά θέματα, προκύπτει ἡ ἀνάγκη πιέσεως τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν Πολιτεία νά ἱδρυθεῖ ὑπηρεσία παρακολουθήσεως τῶν ἐπικίνδυνων ἐνεργειῶν ἐγκληματικῶν σεκτῶν καί λατρειῶν ὥστε νά προστατευθεῖ ἡ οἰκογένεια καί ἡ νεότητα- ὅπως ἄλλωστε ὁρίζει τό Σύνταγμά μας. Ὅλες, σχεδόν, οἱ Εὐρωπαϊκές χῶρες διαθέτουν τέτοιες ὑπηρεσίες οἱ ὁποῖες, μάλιστα, συνεργάζονται στενά μέ τίς ἀντίστοιχα χριστιανικά δόγματα. Μήπως ἐμεῖς ἔχουμε περίσσευμα δημοκρατίας; Μήπως οἱ ἄλλοι καταπατοῦν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα; Οἱ ἴδιες οἱ ΗΠΑ πού συντάσσουν κάθε χρόνο ἔκθεση παραβιάσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως, διαθέτουν τέτοια ὑπηρεσία γιά τούς πολίτες τους. Ἐμεῖς γιατί ὄχι;
Ὁ Dennis Hastert, τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων στίς ΗΠΑ δήλωνε πρό ὁλίγων ἑτῶν : «Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δέν χρειάζεται ἀπαραίτητα νά ὁδηγεῖ σέ ἠθικό χάος»! (Περιοδ. «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ», 12/2002)
Συνοψίζοντας, θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ ὁριακή κατάσταση πού παρουσιάστηκε ἀπόψε χρειάζεται
- Νά ἐμπιστευθοῦμε τή ζωή, τά παιδιά, τήν οἰκογένειά μας στήν πρόνοια, τήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
- Νά ἐμπιστευθοῦμε ὅλους αὐτούς πού μας ἀποκαλύπτουν –μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ- τίς μεθοδεῖες τοῦ Διαβόλου.
- Νά ζωντανέψουμε τήν μαραμένη, ἐν πολλοῖς, πνευματική μας ζωή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά βιώσουμε τήν καλή ἀλλοίωσή μας στήν πορεία γιά τήν ὁμοίωση -κατά χάριν- μέ τόν Θεό μας.
- Νά ἀφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στά παιδιά κλέβοντας χρόνο ἀπό τήν δική μας ξεκούραση- «ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ἡμῶν».
- Νά δημιουργήσουμε μιά «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» ἀποκαθιστώντας τίς σχέσεις, τήν ἐπικοινωνία καί τόν συνεχῆ ἀγαπητικό διάλογο μέ τά παιδιά ἀπό τή νηπιακή ἠλικία.
- Νά ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας στή μόνη ἐναλλακτική λύση. Τήν ἀγκαλιά τῆς ἐνορίας. Σήμερα, στίς περισσότερες ἐνορίες τῆς πατρίδας μας δραστηριοποιοῦνται τόσο πολλοί κάνοντας τόσο πολλά γιά τόσο λίγους-δυστυχῶς.
- Νά παρακαλέσουμε τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες μας νά ἀσχοληθοῦν μέ τά παιδιά τῶν παιδιῶν τους ὅπως παλιά. Αὐτό, βέβαια, σημαίνει πώς θά πρέπει κι αὐτοί μέ τή σειρά τους νά ἐπιστρέψουν στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία καί αὐτοί ἀπομακρύνθηκαν, δημιουργώντας μιά γενιά ἀδιάφορων γονέων- τῶν σημερινῶν 50ρηδων.
Σέ πρόσφατη ἐργασία του, σύγχρονος θεολόγος τοῦ ὁποίου ἡ μελέτη δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Θεολογία» (τόμος 85/2014), ὀρθά ἐπισημαίνει τά πολλά καλά πού προκαλεῖ στό σύγχρονο ἀποπροσανατολισμένο χριστιανό ἡ καλλιέργεια τῆς θρησκευτικότητος. Μεταξύ ἄλλων ὑπογραμμίζει τά κάτωθι:
α) μείωση τῆς παραβατικότητος καί τῆς ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς,
β) μείωση τῆς κατάθλιψης καί τοῦ στρές,
γ) αὔξηση τῆς αὐτοπεποίθησης, τῆς εὐσυνειδησίας,
δ) ἐνθάρρυνση τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπό τίς δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας νά παρέχουν κοινωνική ὑποστήριξη καί ἀλληλεγγύη
ε) μείωση στά ποσοστά καπνίσματος, ἀλκοόλ, πρόωρης σεξουαλικῆς δραστηριότητος,
στ) ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι ἡ θρησκευτική δραστηριότητα ἐπηρεάζει θετικά κάθε πρόσωπο σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐφηβείας καί ἰδιαίτερα συνδέεται μέ τήν …ὑγιῆ ἀνάπτυξη τῶν ἐφήβων, τή νοηματοδότηση τῆς ζωῆς καί τόν προσδιορισμό τῆς ταυτότητός τους…».
Νά ἡ εὐκαιρία μας, λοιπόν. Ἄς ἐπιστρέψουμε ὡς ἄλλοι ἄσωτοι στήν ἀγκαλιά τοῦ ἀγρυπνοῦντος Πατέρα μέ γνώμονα τό «ἐπίρριψον ἐπί Κύριον τήν μέριμνάν σου», καί Ἐκεῖνος θά μᾶς «διαθρέψει» τά σώματα καί κυρίως τίς καρδιές μας. Καί τί περισσότερο ἐπιθυμοῦμε οἱ γονεῖς, παρά ἀπό τήν δική μας καί τῶν παιδιῶν μας τήν σωτηρία; Ἀμήν!