Σωτήρης Αδαμίδης*
Από το βιβλίο: “Θεραπευτική των πατέρων & ψυχανάλυση“
Για αγορά του βιβλίου online
Προ ετών συνομιλώντας με θεολόγο με περγαμηνές και εργασίες και ενεργό καθηγητή σε λύκειο της Αθήνας, τον ρώτησα αν κάνει ψυχανάλυση. Εξεπλάγη και με ρώτησε πως το γνώριζα, αφού δεν το είχε πει σε κανένα με βάση και το σχετικό «συμβόλαιό» του!
Του απάντησα ότι το κατάλαβα από τον τρόπο που εμφανιζόταν στην παρέα μας, αλλά και την απίστευτη επιπολαιότητα με την οποία – θεολόγος ων – σχετιζόταν με τα υπόλοιπα μέλη της συντροφιάς, κάτι το οποίο ασφαλώς δε θα μπορούσε να το ανεχθεί κανένας πνευματικός.
Ομολόγησε πως ήταν έτσι και ότι έκανε πολλά χρόνια ψυχανάλυση, ξοδεύοντας εκεί όλο του το μισθό! Τον ρώτησα αν μπορεί να προσευχηθεί. Απάντησε ότι τώρα πλέον ούτε να προσευχηθεί μπορεί ούτε να ανάψει το καντηλάκι του, αλλά ούτε και πιστεύει στο Θεό! Απ’ ό,τι γνωρίζω συνεχίζει να κάνει μάθημα Θρησκευτικών στα παιδιά…19
Θα μπορούσα να παραθέσω εκατοντάδες αναφορές σχετικές με τη συγκεκριμένη case report. Ο στόχος μας όμως δεν είναι αυτός. Δε μας ενδιαφέρουν εξάλλου τα πρόσωπα σε αυτή την απόπειρα καταγραφής της αγωνίας μας, αλλά η στρεβλή και αδιέξοδη πνευματική στάση. Γι’ αυτό και σταματάμε εδώ.
19. Πρόκειται για συμμετέχοντα στο «διάλογο θεολογίας και ψυχιατρικής» της Θήβας, όπου ακόμα και οι έχοντες σχέση με την εκκλησία ψυχίατροι πρότειναν (σελ. 79 του σχετικού βιβλίου της Αποστολικής Διακονίας!) την εμπειρική και όχι μόνο θεωρητική μετοχή θεολόγων, ιερέων, μοναχών σε προγράμματα ψυχαναλυτικού τύπου θεραπείας από εκπαιδευμένους θεραπευτές, για να εμβαθύνουν σε θέματα προσωπικής ψυχολογικής αυτογνωσίας και θεραπείας για να διευκολυνθούν στην οικείωση των δωρεών του πνεύματος (!) Αν θέλετε να μάθετε λοιπόν τι θα μάθαιναν οι μοναχοί και οι ιερείς μέσα από αυτά τα προγράμματα διαβάστε τη σχετική αναφορά που παρεμβάλλεται.
|
* Ο Σωτήρης Αδαμίδης είναι παθολόγος, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής Παθολογικής Κλινικής στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. (…) Στο βιβλίο αυτό διαπραγματεύεται τη δυνατότητα αντιμετώπισης των ψυχολογικών προβλημάτων των συνειδητών μελών της εκκλησίας, στα πλαίσια της παράδοσης των πατέρων μας, και καταγράφει τις εκπεφρασμένες αντιρρήσεις τους για την καταφυγή στην ψυχανάλυση και τους ψυχιάτρους-ιερείς. Καταθέτει αυτούσιες τις απόψεις αυτές, όπως τις άκουσε μέσα από την προσωπική επαφή με τους γέροντες Πορφύριο και Παΐσιο, και όπως αυτές κατεγράφησαν σε σχετικά με αυτούς βιβλία. |
