Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος
ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΦΥΓΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ;
— Ώστε έρχεται και φεύγει πάλι η Χάρι;
— Ναι, απάντησε ο άγιος ερημίτης. Έρχεται και φεύγει, για να έλθη εκ νέου και πάλι να εξαφανισθή. Ο Θεός στέλλει την Χάρι Του και την περιστέλλει. Στην αρχή της νοεράς αυτής αθλήσεως τα διαστήματα που παρεμβάλλονται από την περιστολή της Χάριτος μέχρι την επάνοδό της είναι μεγαλύτερα. Μετά όμως από πολλή άσκησι τα διαστήματα είναι μικρότερα. Και ο αθλητής γνωρίζει αυτές τις επισκέψεις, αλλά και τις αποκρύψεις της Χάριτος.
— Γιατί όμως γίνεται αυτό; Ποιος ο σκοπός της ελεύσεως και της φυγής;
— Έρχεται για να παρηγορήση και να γλυκάνη και φεύγει για να δοθή η δυνατότητα αφομοιώσεως και αναζητήσεως και ταπεινώοεως. Δηλ. για να καταλάβη ότι ήταν θείο το δώρο και μείς επομένως είμαστε εντελώς ανάξιοι να το δεχθούμε. Πολλοί μοναχοί γνωρίζουν καλά από την πείρα τους αυτό το «παιχνίδι της Χάριτος» που μπορεί να διαρκέση πολλά χρόνια.
Έλευσι και φυγή! Στην πρώτη λοιπόν περίπτωση, με τον ερχομό ενισχύει τον μοναχό και τον γεμίζει με θεία παρηγοριά. Είναι σαν να του λέγη: «εδώ είμαι!».
Στην δεύτερη περίπτωσι φεύγει, για ν’ αφομοιωθή. Είναι το δυσκολώτερο έργο. Χρειάζεται εργασία πολλή και προσευχή ικανή για ν’ αφομοιώση κανείς την θεία Χάρι που πήρε. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις μοναχών, που δέχθηκαν την θεία Χάρι, αλλά εν συνεχεία την απέρριψαν. Το ίδιο δεν έγινε με τον Απόστολο Πέτρο; Στο όρος Θαβώρ δέχθηκε πολλή Χάρι, αλλά, μη όντας ακόμη ικανός να την αφομοιώση, έφθασε στο σημείο ν’ αρνηθή τον Χριστό.
Το στάδιο αυτό της αφομοιώσεως συνδέεται με μια οδυνηρή αναζήτησι. Ξέρει τώρα ότι υπάρχει (με την εμφάνισι) και αυτό τον κάνει να την αναζητά κλαίγοντας. Οδύρεται, όπως το παιδί που ψάχνει να βρη την μητέρα του που κρύβεται:
«Που είσαι, Φως μου; Που είσαι χαρά μου; Διατί με εγκατέλιπες και οδυνάται η καρδία μου; Διατί εκρύβης απ’ εμού και θλίβεται η ψυχή μου; Όταν ήλθες εις την ψυχήν μου, κατέκαυσες τας αμαρτίας μου. Ελθέ και νυν εις την ψυχήν μου και εκ νέου φλέξον τας αμαρτίας μου, αι οποίαι κρύπτουν Σε απ’ εμού, ως τα νέφη κρύπτουν τον ήλιον. Ελθέ και χαροποίησόν με δια της ελεύσεώς Σου. Διατί αργείς, Κύριε; Συ βλέπεις ότι ταλαιπωρείται η ψυχή μου και με δάκρυα Σε αναζητώ. Που κρύπτεσαι; Πως η ψυχή μου δεν βλέπει Σε, τον πανταχού παρόντα, και μετά πόνου Σε ζητώ; Ούτως οδυνόμενοι Σε εζήτουν, όταν ήσο νεαρόν παιδίον, η Πανάχραντος Παρθένος μετά του Ιωσήφ. Τι θα εσκέφθη Αύτη εν τη θλίψει Της, όταν δεν εύρισκε τον Ηγαπημένον Υιόν Αυτής;».
Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ από λύπη εναντίον κάποιου αδελφού έχασε την Χάρι του Θεού. Δεν υπήρξε μεγαλύτερη συμφορά γι’ αυτόν. Μόνον τότε μπόρεσε να καταλάβη την οδύνη του Αδάμ, που με την απώλεια της θεοκοινωνίας βγήκε από τον Παράδεισο και θρηνούσε. Έτσι παρέμεινε (ο άγιος Σεραφείμ) χίλιες μέρες και χίλιες νύκτες σε μια πέτρα ζητώντας την θεία Χάρι και κατέβηκε αφού την απέκτησε.
Άρα, συνέχισεν ο Γέροντας, περιστέλλεται η Χάρι για να δοθή η αφορμή στην καρδιά να αγαπήση περισσότερο και να διψάση.
«ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ» Κ’ ΕΚΔΟΣΗ – Ι.Μ.ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – Σελ. 101-102
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
θεοεγκατάλειψη
