Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Σεβασμιώτατε,
Το θέμα που η οργανωτική επιτροπή του Τομέως Ποιμαντικής των Αιρέσεων Βορείου Ευβοίας επέλεξε για την 4η ετήσια εσπερίδα μας πιστεύουμε πως μεσούσης της κοινωνικής, ηθικής και πολιτικοοικονομικής κρίσεως, αποτελεί λύση και απάντηση σε δυο ερωτήματα. Το ένα έχει να κάνει με το «γιατι» και το άλλο με το «πως». Μιλάμε όλοι, ολοένα και περισσότερο για τα αίτια της πολύπλευρης διεθνούς κρίσεως, κάνουμε αναλύσεις, προτείνουμε λύσεις. Χωρίς αποτέλεσμα όμως. Γιατί; Να το ένα ερώτημα! Γιατί βρεθήκαμε, ειδικά εμείς, οι Έλληνες στη δίνη μιας τέτοιας κρίσης που συχνά φαίνεται πως είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας;
Πολλοί θα μιλήσουν για προδοσία, για διεθνείς πολιτικες και γεωστρατηγικές σκακιέρες, για εθνικούς μειοδότες, για σκοτεινά κέντρα εξουσίας, για υποχθόνιους ανθρώπους, για κινήματα και ύποπτες Μ.Κ.Ο., και κοντολογίς για οτιδήποτε άλλο εκτός από την δική μας αμαρτία. Το μέγα λάθος της σχετικοποίησης αν μη πλήρους αλλοίωσης του θελήματος και Λόγου του Θεού. Κυρίως με αυτό που ήδη παρουσιάστηκε νωρίτερα από την προλαλήσασα, την επικίνδυνη για τη σωτηρία μας εκκοσμίκευση της λατρείας του Θεού. Με τη δημιουργία ενός Θεού…στα μέτρα μας!
Εκκοσμίκευση
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να αλλοιώσει κανείς το λόγο του Θεού είναι η λεγομένη «εκκοσμίκευση». Τι είναι, λοιπόν, η εκκοσμίκευση; Είναι η μετατόπιση του κέντρου της ζωής μας από την τήρηση του θελήματος του Θεού προς την τήρηση των επιθυμιών του ανθρώπου. Του κόσμου. Στην κατάσταση αυτή κυριαρχεί το κοσμικό φρόνημα και ήθος που επαναφέρει τον καινό του Ευαγγελίου άνθρωπο στον παλαιό του εαυτό, στον παλαιό άνθρωπο τον φθειρόμενο κατά το «αποθέσθαι…τον παλαιόν άνθρωπον τον φθειρόμενον …και ενδύσασθε τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα…» (Εφες. 4, 24). Η κίνηση αυτή απογύμνωσε τον άνθρωπο από την φύση του και τον απομάκρυνε από την πίστη και εμπιστοσύνη προς τον Θεό καθιστώντας τον ένα όχι πνευματικό, αλλά αφύσικα εκλογικευμένο ον που μοιραία οδηγήθηκε με δική του ευθύνη στον εξορθολογισμό της πνευματικής του ζωής.
Ο θεοφιλέστατος και εμβριθής σχετικά με τα αντιαιρετικά θέματα επίσκοπος Καρπασίας Κύπρου κ.κ. Χριστοφόρος, εύστοχα παρατηρεί πως «η έννοια της εκκοσμίκευσης, με την ευρύτερη έννοια, ταυτίζεται με την τάση η οποία επιδιώκει, η Εκκλησία, από θεανθρώπινο και μυστηριακό Σώμα του Χριστού, να χάσει την ευαγγελική-μυστηριακή ιδιότητά της και να αποκτήσει ένα κοσμικό φρόνημα και ήθος…είναι υποβάθμιση, βεβήλωση και υποταγή της στις επιρροές του κόσμου τούτου». Σύμφωνα με τον ίδιο, η εκκοσμίκευση διακρίνεται σε εξωτερική που προκαλείται από την διαφορετική αντίληψη του κόσμου και της αποστολής της Εκκλησίας μέσα σ’ αυτόν μεταξύ του κράτους και αυτής. Η εσωτερική, πάλι, εκκοσμίκευση είναι πολύ χειρότερη, όπως υποστηρίζει, γιατί στην περίπτωσή της γίνεται, συνειδητά ή μη, απόπειρα αντικατάστασης των αγιοπνευματικών αξιών της με τις παροδικές αξίες του κόσμου. Ποια θα μπορούσε να είναι η πιο βασική αιτία υπάρξεως της κατάστασης αυτής που άφοβα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «νόσος»; Είναι η απομάκρυνση από την νηπτική και ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας μας, όπως τονίστηκε και στις 2 πρώτες εισηγήσεις, και η αντικατάστασή τους από κόσμικές μεθόδους με στόχο την αυτοθέωση του ανθρώπου.
Ιστορικές καταβολές της εκκοσμίκευσης
Θα νόμιζε κάποιος ότι η εκφυλιστική αυτή νοσηρή κατάσταση φαινομενικά ξεκινά από τον άκρατο υλισμό και ορθολογισμό του ανθρώπου του Κ’ αιώνα. Αυτό, όμως, είναι λάθος. Αν θεωρήσουμε την έννοια της εκκοσμίκευσης με την γενικότερη έννοιά της, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στην εποχή του καθ ημάς άθεου ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Και όπως θα καταδειχθεί παρακάτω, του άθεου ανθρωπισμού και όλων των –ισμων του προηγμένου , όπως νόμιζε, πολιτιστικά και πνευματικά ευρωπαίου του ΙΗ’ αιώνα. (Διαφωτισμός, Ανθρωπισμός, Προτεσταντισμός, Παπισμός, Μηδενισμός, Αναρχισμός, Ουμανισμός, Αθεϊσμός, Φιλελευθερισμός, Καπιταλισμός, Κομμουνισμός…) Από την καταστροφή της Ρωμηοσύνης από τους Φράγκους έως τις ημέρες μας υπήρξαν Ρωμηοί- τότε-, «νεογενίτσαρους» φθάνουν να τους αποκαλούν κάποιοι, οι οποίοι διακατέχονταν από κόμπλεξ κατωτερότητος απέναντι στους δήθεν πολιτισμένους και προοδευτικούς δυτικούς και ταυτόχρονα αξεδήλωναν μιαν αποστροφή προς οτιδήποτε βυζαντινό αρχικά, νεοελληνικό αργότερα. Προκαλούσε ρίγη-όχι συγκίνησης- κάθε τι το ρωμαίικο. Από την Ορθόδοξο Εκκλησία ως τη λαϊκή παράδοση και από την ελληνική ιστορία μέχρι την τοπικη κουλτούρα. Οι μειωνεκτικά αισθανόμενοι αυτοί αιώνιοι «ραγιάδες» βρέθηκαν να είναι θαυμάσιοι συναυτουργοί του ιδεολογικού εγκλήματος των προτεσταντων Ευρωπαίων και Αμερικανών μισσιοναρίων- «ιεραποστόλων» που κατέφθασαν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821 προκειμένου να «εκπολιτίσουν» και «εκχριστιανίσουν» το βάρβαρο δήθεν έθνος που αναβίωνε τον γι αυτούς σκοταδισμό της ορθόδοξης παράδοσης. Αρχής γενομένης από τους μισσιονάριους του ΙΘ’ αιώνα και καταλήγοντας στους ιθύνοντες νόες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2006, το Βυζάντιο, η Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία, η Ορθόδοξη πίστη εν γένει, η εκκλησιαστικά διαποτισμένη εθνική και λαϊκή παράδοση, ο παραδοσιακός τρόπος ζωής, η βασισμένη στα εκκλήσιαστικά γράμματα εθνική παιδεία, η φιλοπατρία, η κουλτούρα, η παρουσία του ράσου στη δημόσια ζωή, η αιματοβαμμένη νεοελληνική ιστορία, τα έθιμα και τα ήθη- συχνά απότοκα των χριστιανικών δογμάτων- και οι ίδιοι οι Έλληνες προκαλούσαν εμμετό στους δήθεν διανοούμενους της Ευρώπης του Διαφωτισμού. Ο ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πνεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός έγραφε πρό ετών σχετικά : «πίστευαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία βρισκόταν μέσα στο σκοτάδι της δεισιδαιμονίας, της αμάθειας του ‘ βυζαντινισμού’ …πνευματικά νεκρή τους Ορθοδόξους που παρέμεναν πιστοί στην εκκλησιαστική τους παράδοση, έβλεπαν ως ειδωλολάτρες, η Ορθόδοξη λατρεία θεωρείτο αδιανόητο σκάνδαλο, δεισιδαιμονία, θεατρινισμός, σκανδαλίζονταν από την επίκληση των Αγίων, τον κλήρο αποκαλούσαν αμαθέστατο, όλους τους Έλληνες θεωρούσαν διεφθαρμένους που χρειάζονταν τις ‘ανθρωπιστικές αρχές του Ευαγγελίου’. Αναφέρει ο π. Γ. Μεταλληνός πως οι προτεστάντες μισσιονάριοι ίδρυαν σχολεία όπου «διένειμαν προπαγανδιστικά φυλλάδια με απώτερο σκοπο την εκδυτικοποίηση όλου του Έθνους».
Ίδρυσαν τα Κυριακά Σχολεία και σταδιακά διέλυσαν τα μοναστήρια. Έφτασαν στο σημείο, την απόφαση του υπουργείου παιδείας (1857) να εισάγουν τον σχολικό εκκλησιασμό τις Κυριακές και τις εορτές να αποκαλέσουν «νίκη του συντηρητικού κατεστημένου»! Ο Αγγλικανός Επίσκοπος Βούργες στην εφημερίδα της εποχής «Αλλοδαπή» σημείωνε μεταξύ άλλων : «Το υπό των Άγγλων και Αμερικανών ιεραποστόλων ακολουθούμενον σύστημα ελπίζεται ότι θέλει επιτύχει μετά βεβαιότητος…δε νομίζουσι φρόνιμον οι ιεραπόστολοι να καταπολεμήσωσι φανερά τας μωρίας και τας δεισιδαιμονίας της Ελληνικής Εκκλησίας. Δια τούτο συγχωρούσιν ακόμη εις τους μαθητάς των να κάμνωσιν το σημείον του Σταυρού,…το σέβας προς την Παναγίαν, την φύλαξιν των νηστειών…». Και υπογραμμίζει ο π. Γεώργιος πως «απέφευγαν να χρησιμοποιούν στα σχολεία τους ορθοδόξους κληρικούς και ορθόδοξη κατήχηση. Ως κύριος λόγος της αρνήσεώς τους προβαλλόταν ο οικουμενικός χαρακτήρας των σχολείων τους, δηλαδή η φοίτηση σ αυτά μαθητών διαφόρων ομολογιών…απέρριπταν την ανάρτηση εικόνων στα σχολεία τους, το σημείο του Σταυρού, αγιασμούς από ορθόδοξο ιερέα, ακόμα και την απλή επίσκεψη Έλληνα κληρικού». Η ιστορία επαναλαμβάνεται 170 χρόνια μετά!
Ανθρωπισμός-Διαφωτισμός
Από πού ήρθαν οι μισσιονάριοι αυτοί; Σε τι κατάσταση βρισκόταν ο κόσμος στις χώρες τους; Πόσο είχαν προοδεύσει και εφαρμόσει τις ευαγγελικές αρχές και αξίες που έλεγαν πως μετέδιδαν στους απολίτιστους υπόδουλους σχεδόν Έλληνες; Οι περισσότεροι προέρχονταν από ευρωπαϊκά κράτη. Προέρχονταν από έναν Διαφωτισμό που αντί να διαφωτίσει, βύθισε για πάντα την γηραιά ήπειρο σε πυκνό σκοτάδι. Γαλούχησε την Γαλλική Επανάσταση που με τη σειρά της έθεσε τα θεμέλια αποχριστιανοποίησης της Ευρώπης μέχρι το σημερινό λαϊκό-άθεο κράτος της Γαλλίας. Την εποχή του Διαφωτισμού μπήκαν τα θεμέλια δημιουργίας δεινών εχθρών του ευρωπαίου ανθρώπου όπως ο Τεκτονισμός, οι Ροδόσταυροι, οι Πεφωτισμένοι, καθαρά αντιχριστιανικές οργανώσεις. Στα πολυτελή σαλόνια των διαφόρων «μαντάμ», στήθηκαν οι βάσεις του ευρωπαϊκού εξανδραποδισμού. Μεταξύ ποτών, ακολασιών, σοφιστειών και ψευτοχριστιανικών ιδεωδών. Τότε επινοήθηκε ο ευρωπαϊκός ανθρωπισμός ή ουμανισμός που διέπρεψε όχι ως μέριμνα για τον άνθρωπο, αλλά ως φυτώριο αθεϊας και υποκουλτούρας.
Ποιος προσπαθούσε, λοιπόν, να εκπολιτίσει τότε την δεισιδαιμονούσα Ελλάδα; Η Δύση; Ευλόγως ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εμφαντικά τόνιζε πως «εις την δύσιν ούτε γνωρίζουν την Εκκλησίαν, ούτε γνωρίζουν την οδόν, ούτε γνωρίζουν έξοδον από τα αδιέξοδα. Εκεί όλα έχουν βυθισθεί εις την ψυχοφθόρον ειδωλολατρίαν, φιλαυτίαν, φιληδονίαν και σαρκολατρίαν. Ψευδόχριστοι και ψευδοθεοί έχουν πλημμυρίσει την Ευρώπην και από εκεί εξάγονται εις όλας τας αγοράς της οικουμένης, έχοντες ως κύριον έργον των να φονεύουν τον Θεόν και την ψυχήν εις τον άνθρωπον». Ο ίδιος επισημαίνει πως ο σύγχρονος αθεοποιημένος κοινωνικός ουμανισμός, ιδεολογικώς και μεθοδολογικώς είναι κατά πάντα επινόησις, γέννημα και θρέμμα της ψευδοχριστιανικής Ευρώπης».
Δεν είναι καθόλου υπερβολικός ο άγιος Ιουστίνος στην κριτική του καθώς είναι γνωστό πως αν και ο ευρωπαϊκός ουμανισμός επινοήθηκε προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο να βρει λύσεις στα κοινωνικά, ταξικά, ιδεολογικά, προσωπικά του και άλλα αδιέξοδα, εν τούτοις αυτός μετατόπισε το ενδιαφέρον από τον άνθρωπο- συνεργό του Θεού στον άνθρωπο-θεό. Η Ευρώπη απώλεσε τον αληθινό Θεό και δημιούργησε είδωλα και ψευδοθεούς προκειμένου να βρει ξανα την αρχική της πορεία. Αντί του αληθινού Θεού όμως, δημιούργησε μια Ιερά Εξέταση και έναν Παπισμό που τελικά απογείωσε την δαιμονική αίσθηση της ισοθεϊας. Και όπως μας θυμίζει ο επίσκοπος Καρπασίας, « ο ευρωπαϊκός ανθρωπισμός…διεκήρυξε πολύ νωρίς το ‘θάνατο του Θεού’ και τον άνθρωπο σε ‘Θεό’ ή ‘υπεράνθρωπο’. Αυτή η ανακήρυξη κατέληξε σε δόγμα το 1870 στην Α’ Σύνοδο του Βατικανού με την ανακήρυξη του Πάπα σε ‘αλάθητο’…», κάτι που δεν έχει ανατραπεί ως τις μέρες μας. Η ανακήρυξη αυτή ήταν πλήρως εναρμονισμένη με την διάθεση των ευρωπαίων για θεοποίηση του ανθρώπου και «κατάργηση του Θεού ως τέλεια έκφραση εγωϊσμού και φιλαυτίας».
Ο άνθρωπος «θεοποιήθηκε» και μάλιστα με τις δικές του δυνάμεις. Και επανελήφθη η πρόσκληση του Πονηρού στους πρωτοπλάστους. Τι είχε, λοιπόν, να επιδείξη ο λεγόμενος ευρωπαϊκός πολιτισμός την ίδια στιγμή που εξωθούσε ένα ολόκληρο έθνος στην αθεϊα και τον πνευματικό μαρασμό; Όπως έγραφε σοφά ο άγιος Ιουστίνος, «εις την ουσίαν του ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι βρυκολακιασμένος φετιχισμός, με φετιχιστική ηθική…ανθρωποφαγία με προσωπείο πολιτισμού». Και συνεχίζει επισημαίνοντας πως «ο φανερός ή κρυφός πόθος πολλών εκ των δημιουργών του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η απελευθέρωσις του ανθρώπου από τον Θεό. Ούτοι εργάζονται δια την επίτευξιν τούτου και δια του ανθρωπισμού και της Αναγεννήσεως, δια του νατουραλισμού του Ρουσώ και του νεφελώδους ρομαντισμού, και δια του θετικισμού και αγνωστικισμού και δια του ορθολογισμού και της θελησιαρχίας και δια του κοινοβουλευτισμού, των δικτατοριών και των επαναστάσεων. Τελικά, ο πλέον συνεπής αρχιτέκτων και πλέον ειλικρινής ομολογητής της ευρωπαϊκής κουλτούρας και πολιτισμού, ο Νίτσε, από την κορυφήν της ανθρωπομανούς πυραμίδος του εγωϊσμού, διεκήρυξε το μήνυμα : «ο Θεός απέθανε»!».
Αιρέσεις
Στον αντίποδα του ανθρώπου του ευρωπαϊκού άθεου ανθρωπισμού βρίσκεται ο άνθρωπος του Χριστού. Ο Ορθόδοξος χριστιανός περισσότερο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ειδωλοποίησε ποτέ τον άνθρωπο, ούτε σχετικοποίησε την ανάγκη του ανθρώπου να συν-ζει με τον Θεό και τους συνανθρώπους του σε μια θεανθρώπινη κοινωνία όπου αρχηγός και μόνη απόλυτη αυθεντία δεσπόζει ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Μια βασική διαφορά του Χριστιανισμού της Ανατολής και της Δύσης επισημαίνει ο άγιος Ιουστίνος. Την ώρα που η Δύση γέμιζε τον κόσμο με βιβλία και βιβλιοθήκες, η Ορθοδοξία γέμιζε την υφήλιο με αγίους μάρτυρες, εκατομμύρια μαρτύρων και νεομαρτύρων , ως «καρπό της θεανθρώπινης κοινωνίας, δηλαδή της αληθούς κοινωνίας του Χριστού». Αυτήν την αλήθεια αναγνωρίζει, όπως μας πληροφορεί ο Άγιος, και ο Γάλλος συγγραφέας Φρανσουά Μωριάκ. Σκοπός του ευρωπαϊκού πολιτισμού η ειδωλοποίηση του ανθρώπου. Σκοπός του Ορθοδόξου πολιτισμού, η χριστοποίηση του ανθρώπου , κυρίως δια της νηπτικής οδού. Κάθαρση-Φωτισμός-Θέωση. Ποτέ δεν κατάλαβε η Ευρώπη και όλη η άθεη ή μηδενιστική διανόηση την οδό της νήψης. Την οδό της μετανοίας. Η έλλειψη αυτή της καθάρσεως και του φωτισμού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αίρεση διότι τότε ο άνθρωπος συγχέει τη σκέψη του περί του Θεού με τον Θεό όπως σημείωνε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Το κενό που δημιουργεί η εκκοσμικευμένη μορφή της «Εκκλησίας» στην πνευματική και λατρευτική ζωή των χριστιανών σπεύδει να γεμίσει η αίρεση, οι καταστροφικές λατρείες και σέκτες, οι αυτοαποκαλούμενοι ως γκουρού, οι αυτόκλητοι «σωτήρες». Τότε, ο άνθρωπος εύκολα γίνεται θύμα των σατανικά καμουφλαρισμένων επικίνδυνων για την ψυχή και το σώμα πρακτικών της γιόγκα, του διαλογισμού, της αστρολογίας, των ταρώ κ.α., οι οποίες είναι πάντει ασυμβίβαστες με την ιδιότητα του ορθοδόξου χριστιανού. Πως όμως κανείς από την εκκοσμίκευση καταλήγει στην αίρεση;
Η αίρεση, κατά τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη, είναι αποτέλεσμα της έλλειψης καθάρσεως και φωτισμού. «Όταν κανείς δεν έχει φωτισμό», υπογραμμίζει, «διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει σε αιρέσεις, διότι συγχέει τη σκέψη του περί του Θεού με τον Θεό». Δεν κατέχει ο αιρετικός τη νηπτική ησυχαστική παράδοση έτσι όπως την παρέδωσαν Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αφού όντας επηρεασμένος από τα κατάλοιπα του ουμανισμού της Δύσης που με τη σειρά του συνιστά αίτιο ύπαρξης ψευδοχριστιανισμού και διαποτισμένος από την –τελικά- αθεϊα και ορθολογισμό και μηδενισμό του ευρωπαϊκού ουμανισμού, αποπροσανατολίζεται και χάνεται μέσα στην αμαρτία του. Γίνεται τότε ευάλωτος στον Διάβολο και τις διδασκαλίες του και τελικά εντάσσεται σε ομάδες και συστήματα που καμμία σχέση δεν έχουν με την αληθινή χριστιανική πίστη. Με τη σειρά του αυτός μη μπορώντας να διδάξει την αλήθεια του Χριστού, αφού ούτε κι αυτός την κατέχει, καταλήγει να παρασύρει και άλλους στον ολισθηρό δρόμο του. Τελικά, κανείς δεν σώζεται αφού δεν κατέχει ανόθευτη τη μέθοδο της σωτηρίας, της εν χριστώ θεώσεως. Σκοτίζεται ο νους αντί να θεραπεύεται. Διαχέεται στα του βίου και στην φιλοσόφηση των πραγμάτων αντί να συμμαζεύεται δια της προσοχής στην καρδιά απ όπου μπορεί μετά –όπως διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας- να φωνάξει «Αββά ο Πατήρ», δηλαδή να προσευχηθεί αληθινά στο Χριστό και να σωθεί. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης εύστοχα παρατηρεί πως «η αίρεση είναι απόκλιση από την αποκάλυψη…ανατρέπει την εμπειρία της Πεντηκοστής…γίνεται γιατί οι αιρετικοί αρνούνται την διδασκαλία των θεουμένων Πατέρων της Εκκλησίας»! Αιρέσεις υπάρχουν πολλές χιλιάδες και δραστηριοποιούνται παγκοσμίως. Απόψε, θα παρουσιαστούν επιγραμματικά ο Παπισμός, ο Προτεσταντισμός και η Ν.Ε. ως αντιπροσωπευτικές μορφές αλλοίωσης της εκκοσμικευμένης πίστης στο Θεό. Η κατάσταση αυτή με τον άνθρωπο στα όρια της πνευματικής τρέλας, ευνόησε την δραστηριότητα της Νέας Τάξης Πραγμάτων που με τη σειρά της οδήγησε τον κόσμο στην ολέθρια παγκοσμιοποίηση, σε μια , όπως πολύ χαρακτηριστικά αποκαλούσε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος, πολιτισμική και θρησκευτική σούπα! Όχημα της ΝΤΠ η «Νέα Εποχή». Παρουσιάστηκαν αυτοκλήτως ομάδες και ανατολίτες γκουρού όπως ο Μαχαρίσι μαχές Γιόγκι, ο Σάϊ Μπάμπα, ο Κρισναμούρτι, η Μπλαβάτσκυ και η Μπέηλυ και τόσοι άλλοι εξ Ανατολών- κυρίως- ορμώμενοι, να γεμίσουν το υπαρξιακό κενό που είχε δημιουργήσει νωρίτερα ο ουμανισμός της Ευρώπης του αλάθητου Πάπα και της προτεσταντικής πανσπερμίας. Ταχύτατα διαδόθηκαν αντίχριστες θεωρίες και ομάδες όπως η Θεοσοφία και Αριθμοσοφία με την θρησκευτική σούπα και τη διδασκαλία του «εν το παν», η Αρμονική Ζωή του Σάϊ Μπάμπα, οι «ειδικοί» του διαλογισμού και της γιόγκα, χιλιάδες άλλες αποκρυφιστικές ομάδες με διαφορετική προέλευση αλλά με κοινό όραμα. Τον «νέο» άνθρωπο του άθεου νεοανθρωπισμού που θεώρησε τον εαυτό του ως θεό και προέκυψε από τον παλαιό ανθρωπισμό της Δύσης. Αποκορύφωμα της Ν.Ε. η γένεση στα τέλη του ιθ’ αιώνα του κινήματος της Θεοσοφίας της Έλενας Μπλαβάτσκυ και αργότερα της Αλίκης Μπέιλυ που διακήρυξε πως «έν το παν». Δηλαδή, όλα είναι ένα. Σωτηρία επιτυγχάνεται μέσα από την πίστη στον Ιησού, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τους διαφόρους γκουρού, τους σούφις, τον Μωάμεθ. Δεν υπάρχει καμμιά αυθεντία και τίποτα το απόλυτο. Μετά εμπλουτίστηκε το πανάριον των αιρέσεων με χιλιάδες άλλες μικρές και μεγάλες ομάδες.
Η «Ν.Ε.», η οποία προήλθε από την πνευματική σύγχυση της Δύσης, σήμερα αλλοιώνει συστηματικά το Ευαγγέλιο του Χριστού αφού μάλιστα δεν αποκαλύπτεται. Κρύβεται πίσω από λέξεις και όρους. Συχνά χριστιανικούς. Δεν διστάζει να ταυτίσει τη γιόγκα με τις μετάνοιες και την προσευχή στο Θεό με τον δαιμονικό διαλογισμό που σκοπό έχει να καταστήσει τον άνθρωπο ως θεό δια της ένωσής του με έναν απρόσωπο θεό, την συμπαντική ενέργεια! Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος τόνιζε πως «η ‘Ν.Ε’ δε θέλει να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που όμως θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα, που θα πιστεύουν στο κάρμα και στη μετενσάρκωση, στα χαρτιά ταρώ και στην αστρολογία και θα ασκούν το διαλογισμό ταυτίζοντάς τον με την ορθόδοξη προσευχή». Για το σκοπό αυτό, η ΝΤΠ επιστράτευσε τα ΜΜΕ, κυρίως την τηλεόραση, για να θολώσει τα νερά. Χρησιμοποίησαν, έτσι, χριστιανικούς αναλλοίωτους στους αιώνες όρους ανανοηματοδοτώντας τους. Εφήρμοσαν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως αίρεση των αφηρημένων ιδεών. Πήραν, για παράδειγμα, τη λέξη «πίστη», της άδειασαν το περιεχόμενο και την πλάσσαραν στους τηλεθεατές –στη μάζα- ως πίστη όχι στον άγιο Τριαδικό Θεό, αλλά στις απόκρυφες δυνάμεις της φύσης και του ανθρώπου και στη χριστότητα του αρχηγού της ομάδας. Και σε όποιον παρέμενε στην παλαιά κοινά αποδεκτή γνώση ότι όταν λέμε πίστη εννοούμε την πίστη στο θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, δόθηκε αφειδώς ο χαρακτηρισμός του σκοταδιστή. Ομοίως η αγάπη ως αρετή που μας συνδέει με το Θεό και τους συνανθρώπους μας, έγινε αγάπη για τον εαυτό που έτσι διευρύνεται σε συμπαντικές διαστάσεις και αναγκαστικά, λένε, συμπεριλαμβάνει όλους τους άλλους. Ακόμη, από αγάπη και έρωτας για το άλλο φύλλο, όπως μας έπλασε ο Θεός, έγινε και αγάπη και έρωτας για τον ομόφυλο και μάλιστα προστατεύθηκε το «δικαίωμα» στην αγάπη, το γάμο, τη συμβίωση και σύντομα και την υιοθεσία ομοφυλοφίλων, δια νόμου! Με τον ίδιο τρόπο σχετικοποιήθηκε η αμαρτία, η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, τα ατομικα δικαιώματα, η οικογένεια, η πατρίδα και πολλά άλλα.
Ο άγιος Ιουστίνος υποδεικνύει τον Βατικανισμό ως μια από τις μεγαλύτερες πτώσεις-καταπτώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος. Γράφει πολύ χαρακτηριστικά : «ο Ευρωπαίος άνθρωπος είχε όντως μαραθεί δια του Βατικανισμού. Δια του βρυκολακικού σχολαστικισμού του εις την φιλοσοφίαν, του ανθρωποφάγου ιησουιτισμού του είς την ηθικήν, ο Βατικανισμός είχε απομυζήσει από τον Ευρωπαίο άνθρωπο τις δημιουργικές ζωτικές δυνάμεις του…ο ευρωπαϊκός άνθρωπος άνευ Θεού, έχει εκφυλισθεί δια της ανθρωπιστικής παιδείας του εις ανθρωπάρια και νάνους». Ο Παπισμός, με το δόγμα περί «αλαθήτου» κυρίως, απέδειξε πως κινούνταν ακριβώς στην ίδια πορεία με τον ευρωπαϊκο ουμανισμό και διαφωτισμό που έπεδίωκε να καταστήσει τον άνθρωπο Θεό και μάλιστα χωρίς καν τη βοήθεια του Θεού. Το αλάθητο, φαίνεται, σημειώνει ο Άγιος, πως ήταν η αρχή του τέλους για τον παπισμό. Η προπαγάνδα του βατικάνειου ψευτοανθρωπισμού απολυτοποίησε τη δύναμη του ανθρώπου και τον οδήγησε γρήγορα σε πολλούς –ισμούς, όπως –κυρίως- ο μηδενισμός. Οι Ρωμαιοκαθολικοί, όπως καταχρηστικά χαρακτηρίζονται, και οι Προτεστάντες «δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού», υποστηρίζει ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ, και γι αυτό «δεν μπορούν να διακρίνουν τη δαιμονική απομίμησή της». Απότοκη κατάσταση της επιρροής του Βατικανού, η εξάπλωση της αδυναμίας του ανθρώπου να ζήσει την αληθινή χριστιανική πνευματικότητα. Έτσι, λέει ο π. Σεραφείμ, προωθείται μια νέα πνευματικότητα που δεν έχει καμμία σχέση με τον Χριστιανισμό. Συμπίπτει με τη νέα θρησκευτική συνείδηση της Ν.Ε. Είναι αυτή η κατάσταση που θα προλειάνει το έδαφος για την έλευση του «Μεσσία» της Ν.Ε. Αποκορύφωμα της εκφύλισης της πίστης από την εκκοσμίκευση του Ευαγγελίου, ο αλλόφρων σήμερα Προτεσταντισμός που υπηρετεί την παναίρεση του Οικουμενισμού- μάλιστα δια του κυρίου οργάνου του, του ΠΣΕ. Ο βαθμός εκκοσμίκευσης και αλλοίωσης του πυρήνα της χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη -κυρίως- φθάνει στο απόγειό του δια του εκπροσώπου του, του Προτεσταντισμού. Ο Προτεστάντες, όπως άλλωστε και οι Παπικοί απέτυχαν να δουν ότι η Εκκλησία της οποίας ηγείται ο Ιησούς Χριστός είναι ορατή, υπάρχει, και αυτοί βρίσκονται εκτός των κόλπων της, περιμένοντας μάλιστα να την αναδείξουν μέσα από την διαφορετικότητα των διαφόρων χριστιανικών και ψευδοχριστιανικών ομολογιών και κοινοτήτων που συγκαταλέγουν μεταξύ τους και αδιάφορους γύρω από την ορθή πίστη χριστιανούς. Φθάνουν μάλιστα, να επαίρονται και να αποδίδουν τη δαιμονική διαίρεση τους σε χιλιάδες ομάδες στο Άγιο Πνεύμα, δια των συνεδριάσεων του ΠΣΕ. Είναι τόσο το σκοτάδι δε που τους τυλίγει, που είναι αυτοί οι ίδιοι που πρό ετών αρνήθηκαν να συμπεριληφθεί στο προοίμιο του νέου ευρωπαϊκού συντάγματος διακήρυξη σχετικά με τις χριστιανικές καταβολές της Ευρώπης. Ο ουμανιστής και γνωστικιστής φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάγεφ, μας πληροφορεί ο π. Σεραφείμ, περίμενε «τον ερχομό μιας εποχής ‘ οικουμενικής πίστης’ ως μια θρησκευτική εμπειρία καθαγιασμένη μέσα στο Πνεύμα, δηλαδή μια Νέα Εποχή του Αγίου Πνεύματος». Αυτή η εποχή, φαίνεται, βρήκε άριστο εκφραστή της το ΠΣΕ στο οποίο πολλές συνεδριάσεις του των τελευταίων ετών έχουν αφιερωθεί στο «Άγιο Πνεύμα». Η χειρότερη μορφή εκκοσμίκευσης στους κόλπους του ΠΣΕ θα μπορούσε να είναι η ιδρυτική διακήρυξη του Οικουμενιστικού Κινήματος στο Λάμπεθ το 1897 όπου διατυπώθηκε ότι η ενότητα των εκκλησιών θα πρέπει να αναζητηθεί στην Αγία Γραφή και όχι στη Ιερά Παράδοση και επίσης εγκαθιδρύθηκε η ανοχή σχετικά με τη διδασκαλία των άλλων εκκλησιών…παρουσιάστηκε δε εκεί για πρώτη φορά η δαιμονική θεωρία των κλάδων. Στο συνοθύλευμα αυτό των αιρέσεων του Προτεσταντισμού συμμετέχει και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ως μη όφειλε, προσπαθώντας να μεταδώσει την αλήθεια για την αγιοσύνη, τη μοναδικότητα, την καθολικότητα και αποστολικότητά της, λίαν ανεπιτυχώς. Φανταστείτε πως στο ΠΣΕ συνυπάρχουμε με « Εκκλησίες» που κοινωνούν με χυμό σταφυλιών και μπισκότα, που «λειτουργούν» με τη συνοδεία ροκ και χέβι μέταλ μουσικής, που επιτρέπουν την πολυγαμία, που θεωρούν τους εαυτούς τους αθειστές και παγανιστές, που διακηρύσσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι δώρο του Θεού, που τάσσονται υπέρ των εκτρώσεων, που απορρίπτουν την Αγία Τριάδα και την θεότητα του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό το συνοθύλευμα των προτεσταντικών –κυρίως- αιρέσεων οι ΝΤΠ επιβάλλει στην Ορθόδοξη Εκκλησία να συμμετέχει. Κι αν δεν δεχθούμε τη θεωρία των διεθνών πιέσεων, μήπως τότε να πούμε ότι μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας ως πιστά τέκνα της εκκοσμίκευσης του Λόγου του Θεού και της Θείας Λατρείας μας; Κάποιοι Ορθόδοξοι ισχυρίζονται πως ευαγγελίζονται και διδάσκουν τις αλήθειες της πίστεώς μας στην προτεσταντική πανσπερμία. Αυτό όμως αμφισβητείται από τους ίδιους τους συμμετάχοντες. Στην 7η Συνέλευση του ΠΣΕ στην Καμπέρα της Αυστραλίας το 1991, μας πληροφορεί ο Ιωα. Καλογήρου, « ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος Γ’ μίλησε περί της τριαδικής συναφείας της Πνευματολογίας και ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι στατικό αλλά το δυναμικό, επειδή το Άγιον Πνεύμα είναι διαρκώς εις αυτήν παριστάμενον. Οι δυτικοί θεολόγοι εξέλαβον την ομιλίαν του Πατριάρχου ως βαρετή και μη επίκαιρη…και αναρωτιόντουσαν πως μπορεί κανείς απλώς να ομιλει σήμερον έτσι. Ο,τι είπε δημιουργεί την εντύπωσιν (συμπλήρωσαν οι Δυτικοί) ωσάν να είχεν περάσει ούτος κοιμώμενος παντελώς τα τελευταία 1500 χρόνια…»! Αποκορύφωση της αναίδειας και αλαζονείας των συμμετεχόντων στο ΠΣΕ η προσευχή όλων, συμπροσευχή απαγορευμένη από τους ιερούς κανόνες- θύματα κι αυτοί της εκκοσμίκευσης- στον Αγιο Ανδρέα Αττικης το Μάϊο του 2005 : «Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη σου Κύριε Θεέ, πόσο πλατύ το έλεός σου. Ποτέ μην αφήσεις να κλείσουμε τη στενή πύλη που οδηγεί στη ζωή, με κανόνες και δόγματα που απορρίπτεις. Αλλά δώσε μας τη θέληση και διάθεση να δεχθούμε όλους τους ανθρώπους με στοργή, ώστε η εκκλησία σου ποτέ να μην εξαιρεί τους μυστικούς φίλους σου…». Να την πάλι η μυστική αόρατη εκκλησία που μένει να φανερωθεί, όπως υπονοούν, με την δαιμονικη ένωση των εκκλησιών, των πολλών δηλαδή κλάδων που περιέχουν τμήματα της μιας αλήθειας! Παναίρεσις κι αυτή της Ν.Ε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σεβασμιώτατε, όπως πολύ καλύτερα από μένα γνωρίζετε, ο Ορθόδοξος Θεανθρώπινος Πολιτισμός με κεφαλή του τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, σπεύδει να ανυψώσει τον άνθρωπο μέχρι τον Θεό. «Το πλήρωμα και την τελειότητα του προσώπου του ο άνθρωπος αποκτά δια της ενώσεώς του με τον Θεάνθρωπο» τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για να συνεχίσει επισημαίνοντας πως σκοπός του ορθοδόξου πολιτισμού και της ορθόδοξης κουλτούρας είναι να ενσαρκώσει τον Θεό στον άνθρωπο και στον κόσμο…ο ορθόδοξος πολιτισμός είναι η λατρεία Χριστού του Θεού, η ακατάπαυστος διακονία του Χριστού…ο άνθρωπος διακονεί τον Θεό δια του εαυτού του και δι όλης της γύρω του κτίσεως». Όντως. Σκοπός του πολιτισμού μας είναι η μεταμόρφωση των παθών μας δια της νηπτικής και ησυχαστικής παραδόσεως. Αυτή είναι η αληθινη μορφή πολιτισμού και κουλτούρας. Η βίωση και εμπειρία της παρουσίας του Θεού στον άνθρωπο και την κτίση. Για τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς ο άνθρωπος, η κοινωνία, το κράτος πρέπει να προσαρμόζεται προς την Εκκλησίαν ως προς το αιώνιο πρότυπό τους. Το αντίθετο σημαίνει την υποδούλωση της Εκκλησίας. Το κάθε έθνος, υποστηρίζει ο Άγιος, πρέπει να γίνει «λαός του Θεού», «άγιος λαός», ο οποίος φανερώνει και κηρύττει δια της ιστορίας του την θεανθρωπίνη αλήθεια της ζωής και το θεανθρώπινον ήθος της. Καλεί, τέλος, την Ευρώπη δια της πατρικής του αγάπης «Ας κάμη τον Σταυρόν της η Ευρώπη και ας ακολουθήσει τον Χριστόν. Ας μνημονεύσει την Παναγίαν Θεοτόκον και τους 12 μεγάλους Αποστόλους και θα πέσουν τα λέπια από τους οφθαλμούς της…»! Ερωτευμένος με την Ευρώπη ο Ρώσσος στοχαστής Χέρτσεν έγραφε : «Η Ευρώπη πορεύεται προς φοβερόν κατακλυςμόν. Αι πολιτικαί επαναστάσεις κρημνίζονται από το βάρος της αδυναμίας των. Εξετέλεσαν μεγάλα έργα δεν εξεπλήρωσαν όμως τον σκοπόν των. Εκρήμνισαν την πίστιν, αλλά δεν επέτυχαν την ελευθερίαν. Ήναψαν εις τας καρδίας πόθους, τους οποίους δεν ηδύναντο να εκπληρώσουν. Πρώτος εγώ λιποψυχώ και φοβούμαι εμπρός εις την σκοτεινην νύκτα η οποία έρχεται. Χαίρε μελλοθάνατε κόσμε, αντίο Ευρώπη» Προφητικά τα λόγια του στοχαστή!
Κλείνοντας, χρήσιμο θα ήταν να σταλει ένα μήνυμα προς κάθε εκκοσμικευμένο άνθρωπο και χριστιανό που επιμένει να υποτιμά τον θιεανθρώπινο πολιτισμό χάριν των ψευδοφώτων ενός ήδη νεκρού πολιτισμού. Είναι συγκλονιστική η περιγραφή της κρίσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού και πνεύματος του προηγούμενου αιώνα από τον Γερμανό φιλόσοφο Κάρολο Ιωέλ την οποία και θα αφιερώσουμε με αγάπη Χριστού στους Γερμανούς που σε συνέχεια των προτεσταντών μισσιοναρίων μας υποτιμούν και θεωρούν ευρωπαιϊκό όνειδος. «Από την κοσμοθεωρίαν μας λείπει η κίνησις προς το όλον και η αίσθησις του απολύτου. Μας λείπει η εμπειρία του καθολικού, μαζί με την μέγιστην δύναμιν της εμπειρίας και η μεγίστη δύναμις της πίστεως. Η ηθική μας δεν έχει μεγάλους χαρακτήρας. Η ιστορία μας δεν έχει προσωπικότητας, δια των οποίων εκδηλούται όλος ο λαός και όλη η εποχή με τον πλέον αυθεντικόν τρόπον. Μας λείπει η μεγάλη ποίησις…ούτως ημείς ευρισκόμεθα να έχωμεν την πλέον ζωντανήν παράστασιν άνευ ηρώων, με την μάζαν και μαριονέτας ως ήρωας. Έχομεν ως τέχνην, σκηνοθεσίαν με τον πλέον δυνατόν εντυπωσιασμόν…Έχομεν την πλουσιωτέραν ζωήν. Αύτη όμως δεν έχει ειρήνην και πληρότητα, ούτε εσωτερικήν αρμονίαν διότι της λείπει η αίσθησις του όλου, της ειρηνεύσεως του ανθρώπου και του κόσμου. Όντως, η κρίσις της φιλοσοφίας αποβαίνει κρίσις της εποχής».
Ευχαριστώ