Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή
Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας
Ο Μέγας Βασίλειος, ο μεγάλος αυτός ασκητής και θεολόγος Πατέρας της Εκκλησίας μας, στενοχωρήθηκε πάρα πολύ όταν οι αντίπαλοί του, για να τον εκδικηθούν, του χώρισαν την επαρχία και του πήραν το μέρος που είχε τα γήπεδα και τα γυμναστήρια για να γυμνάζονται, να ψυχαγωγούνται και να καλλιεργούνται ψυχοσωματικά τα παιδιά, οι έφηβοι και οι άνδρες αθλητές. Ο Μεγάλος αυτός Πατέρας πίστευε ότι οι νέοι πρέπει να ασκούνται και να ψυχαγωγούνται μέσα στη φύση και τη γνώση της αλήθειας.
Ο άνθρωπος είναι μία ενότητα ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό και οι εντολές του Θεού αναφέρονται και στην ψυχή και στο σώμα του. Έτσι και η φροντίδα για την υγεία είναι καθήκον κάθε χριστιανού και μάλιστα του νέου που οφείλει να την προφυλάσσει και να βάζει τα θεμέλια της μελλοντικής του ευεξίας.
Η μέριμνα, λοιπόν, για την υγεία του σώματος, για την καλή φυσική κατάσταση, για την προφύλαξή του, είναι καθήκον μας. Ιδιαίτερα μάλιστα για τους νέους ανθρώπους που έχουν μπροστά τους όλη τη ζωή όπου αναπτύσσεται ο οργανισμός τους και τα κύτταρά τους αναπαράγονται δυναμικά. Αυτή η δυναμικότητα, κάπου πρέπει να διοχετευθεί. Οι βιολόγοι τονίζουν ότι η καλύτερη διέξοδος είναι η άθληση.
Η ψυχική, τώρα, καλλιέργεια του αθλούμενου, η σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, η υπέρβαση του Εγώ και περισσότερο από όλα η νίκη κατά του εαυτού του, κατά των αδυναμιών του, οδηγούν σε ένα στάδιο πνευματικό, που θέλει κι εκείνο την δική του αγωνιστική, έχει τους δικούς του κανόνες του ανθρώπου με το Θεό. Το στάδιο αυτό έχει πολλά κοινά με τα άλλα στάδια και γήπεδα. Θέλει προσπάθεια για όποιον μπει μέσα να αγωνισθεί. Πειθαρχία, ισχυρή θέληση, φιλοπονία. Κι όπως στα άλλα στάδια η καλή επίδοση προϋποθέτει καλή ψυχοσωματική υγεία, έτσι και το δεύτερο δεν είναι εύκολο για τον μαλθακό, γι αυτόν που δεν θέλει να αγωνισθεί.
Το σώμα μας αποχαυνώθηκε μέσα στις πόλεις με τις ανέσεις, τις ευκολίες, την εν γένει καθιστική ζωή. Εύκολα ρέπει προς τη φιληδονία. Όταν μάλιστα και το μυαλό δεν έχει και σε πολλά πράγματα να απασχοληθεί η κατάσταση χειροτερεύει. Αντίθετα ο γυμνασμένος σωματικά ξέρει που θα διοχετεύσει τη ζωτικότητά του, πως να τιθασεύσει τις ροπές του, πως θα γυμνάσει την ψυχή του, ώστε να γίνει κυβερνήτης του σώματος.
Ο αθλητής που ζει πνευματική ζωή έχει να ωφεληθεί και στα δύο στάδια, το κοινό και το πνευματικό. Η πίστη του θα τον ενισχύσει στις επιδόσεις του, όπως και τον κάθε άνθρωπο στον αγώνα του. Κι η καλή φυσική κατάσταση γίνεται το δώρο του Θεού, που δεν πρέπει να σπαταλιέται εδώ κι εκεί, αλλά να τον δυναμώνει στον αγώνα του κατά της αμαρτίας. Έτσι μόνον ο αθλητισμός, σαν αυτοσκοπός έχει μικρή αξία και παροδική. Ακόμη μπορεί να γίνει κίνδυνος για την έξαρσή μας στον εγωισμό, τη φιλαυτία, το ναρκισσισμό.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό και ζει πνευματικά προστατεύεται από όλες τις νοσηρές διαταραχές για τις οποίες ευθύνεται η αφύσικη, αντιβιολογική, άτακτη και γενικώς “περίεργη” ατομική ζωή. Δηλαδή μια ζωή που θεληματικά αγνοεί τον αυτοσεβασμό και το σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, μια ζωή που δεν αναγνωρίζει τον άνθρωπο σαν “ολότητα” αλλά τον θέλει μόνο σάρκα ελευθέρας χρήσεως ή οικονομική μονάδα.
Ο πνευματικός άνθρωπος επίσης, στην όλη του συμπεριφορά, προσπαθεί να εφαρμόζει την αρετή της αγάπης, αυτής της ιδιάζουσα ανάγκης της ανθρώπινης φύσεως. Χωρίς αγάπη προς και από το διπλανό σου είσαι άρρωστος, κυριολεκτικά. Έρευνες Πανεπιστημίων μεγάλων κλινικών των ΗΠΑ, διαπίστωσαν θετική συσχέτιση της έμπρακτης αγάπης (αγαθοεργίες, στοργή σε αρρώστους, ηλικιωμένους, ορφανά, παρηγοριά στην μοναξιά των ανθρώπων) προς καλύτερη υγεία και αυξημένη επιβίωση. Από τους ερευνητές πιστεύεται ότι το στοιχείο της αγάπης επιδρά ευμενώς στην υγεία, αυξάνοντας την άμυνα του ανοσοποιητικού συστήματος και τη ζωτικότητα του κυκλοφορικού.
Συμπερασματικά, μπορούμε να μεταφέρουμε το εξής μήνυμα. Η ζωή μας σωματικά αναπαύεται, μα ψυχικά ταλαιπωρείται. Ο σύγχρονος πολιτισμός όπως αναφέραμε αρχικά, μας έχει εξασφαλίσει πολλές ανέσεις, πολλές ευκολίες, αλλά και πολύ άγχος νευρικότητες. Ο άνθρωπος αισθάνεται εγκλωβισμένος. Ο αθλητισμός λοιπόν, προβάλλεται ως μια από τις αποτελεσματικές μεθόδους αγωγής, αφού βέβαια κανόνες υγιεινής και τρόπος ζωής σύμφωνα με τις υποδείξεις της ιατρικής επιστήμης, σήμερα, καθώς και ηθικές επιταγές σύμφωνα με όσα η θρησκεία μας διδάσκει, μαζί και τα δύο αυτά μέσα παρέχουν τη δυνατότητα να κρατούμε στέρεα τη λειτουργία του σώματος, να τροφοδοτούμε το πνεύμα μας, να συμβιώνουμε αρμονικά με τους διπλανούς μας και έτσι να αισθανόμαστε αληθινά υγιείς.
Η Εκκλησία έχει χρέος προς τα παιδιά της να συμπαρίσταται με τον τρόπο της. Με την προσευχή, με τη σωστή καθοδήγηση και παιδαγώγησή της, με την κάθε μορφή συμπαράσταση της ακόμη και με την υλική.
Από το εξαιρετικό βιβλίο
“ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ” ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ-ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ-ΟΜΙΛΙΕΣ
Για παραγγελίες στα τηλέφωνα: 2310.525220 – 6977510787