Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
ΤΟ “ΣΚΟΤΟΣ” ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ
ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ “ΦΩΤΟΣ” !
Ίσως ξενίζει λίγο ο τίτλος που δόθηκε σ’ αυτό το κείμενο, ωστόσο υπάρχει σοβαρός λόγος όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, με τη χάρη του Αναστάντος Χριστού μας.
Όλα στην Ανάσταση του Κυρίου είναι φωτεινά.
Ο Κύριος ο ίδιος είναι φως!
Το γεγονός της Αναστάσεως παράγει άπλετο άκτιστο φως!
Στη Θ. Κοινωνία μας δωρίζει τα χαρίσματά του το Αγ. Πνεύμα καθιστώντας μας φωτεινούς ανθρώπους!
Οι άγιοί μας, από αυτήν ακόμα τη ζωή “λούζονται” στο θαβώρειο φως!
Όλα του Χριστού μας φως!
Ο λαός όμως, ο ευρισκόμενος σε τόπο σκιάς θανάτου είδε φως μέγα που ανέτειλε στον κόσμο και είναι ο Χριστός, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (δ’ 16).
Δυστυχώς, όμως, 2.000 χρόνια μετά η συντριπτική πλειοψηφία του λαού γιά τον οποίο έπαθε και σταυρώθηκε και ανέστη ο Κύριος παραμένει στη “χώρα της σκιάς θανάτου”.
Σκοτάδι θανάτου με τη μορφή της απιστίας, με τη μορφή της ψευτοπροοδευτικότητας, με την μορφή της απολυτοποίησης της ειδωλολατρικής ηδονής και της χαμερπούς σαρκολατρείας και φιληδονίας, με τη μορφή του “έχω τη γνώμη”, με τη μορφή της ειδωλοποίησης της τεχνολογικής προόδου, με τη μορφή της αίρεσης και κάθε λογής πλάνης, με τη μορφή της άρνησης άρσης του Σταυρού, με τη μορφή της αλλοίωσης των αρχών της πίστεώς μας και της επιλεκτικής εφαρμογής των εντολών του Θεού, με τη μορφή της δαιμονικής εκκοσμίκευσης της λατρείας, με τη μορφή της υποκρισίας στην πνευματική ζωή…
Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα συνιστούν την μεγάλη πλάνη του μισοκάλου ο οποίος με πρωτοφανή αγριότητα και μίσος γιά το πλάσμα του Θεού χειραγωγεί τον νου του επιρρεπούς ανθρώπου και τον οδηγεί δι’ αυτού στη χώρα της “σκιάς θανάτου”, στο απόλυτο πνευματικό σκότος.
Είναι η κίνηση του νου αυτή που μπορεί να ανατρέψει τα πιό ιερά βιώματα και κλίσεις του ανθρώπου και να τις μετατρέψει σε σκοτάδι ζοφερό.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας αναλύουν αγιοπνευματικά τις 3 κινήσεις του νου. Την κατ’ ευθείαν, την κυκλική και την ελικοειδή.
Στις παρακάτω γραμμές θα δανειστούμε πολύτιμες διδασκαλίες του αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (“Περί θείων ονομάτων”, 4, 9 PG 3 705 AB) έτσι όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο “Φιλοκαλικές σελίδες 2 : Ο Νους” (Εκδ. Ιερ. Ησυχαστηρ. Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, Κουφάλια Θεσσαλονίκης 1994 επιμεληθέν υπό του Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη, Γ’ Έκδοση)
Από την θεόπνευστη διδασκαλία του Αγίου μαθαίνουμε πως :
1) Στην «κατ’ ευθείαν κίνηση», ο νους βλέπει τα πράγματα και πρόσωπα με τις αισθήσεις ή με τα είδωλα ή τα σύμβολά τους που δημιουργούνται στη φαντασία ή με τις διάφορες έννοιες που σχηματίζει η διάνοια… Αυτό, εφόσον ο νους παραμένει στάσιμος εκεί και τον κάνει αισθητόν ή αισθησιακόν ή φιλήδονον ή φιλάργυρον, ή φιλόδοξον, ή σαρκολατρικόν ή τεχνολογικόν ή παχυλόν, ή κτηνώδη ή δαιμονιώδη.
Παράδειγμα : Βλέπει ο νους τα κτίσματα του Θεού, μιά γυναίκα, έναν άνδρα, και αιχμαλωτίζεται. Βλέπει τα χρήματα και παραδίδεται. Βλέπει την τεχνική μιάς μηχανής και υποδουλώνεται. Και γίνεται υποχείριοςσ εκείνο το πράγμα που υπετάγη η αίσθησις…
τελικά (η κίνηση αυτή) μας αφαιρεί τη φυσική ωραιότητά του και τον μεταβάλλει σε γαιώδη και χωματένιο νου, αφού προσκολλάται και αφομοιώνεται με την ασχήμια και την αηδία των παθών”.
Αυτό ακριβώς περιγράφει το τροπάριο της β’ ωδής του Μ. Κανόνος :” Μορφώσας μου την των παθών αμορφίαν τοις φιληδόνοις ορμαίς, ελυμηνάμην του νου την ωραιότητα…”!
2) «Κυκλική κίνηση» : όταν ο νους επανέρχεται στον εαυτό του, βρίσκει τον Ουρανό που λέγει ο Κύριος “εντός ημών εστίν η βασιλεία των Ουρανών”.
Ο νους τότε χρησιμοποιεί τον ίδιο τον εαυτό του γιά να φθάσει στην ένωση και θεωρία και θέα του Θεού (διά των ενεργειών του Θεού).
Ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς το επιβεβαιώνει λέγοντας πως “νους γαρ μη σκεδαννύμενος επί τα έξω επάνεισι προς εαυτόν, δι εαυτού δε προς τον Θεόν”.
Αυτή η κίνηση του νου είναι απλανής, δεν πίπτει εύκολα σε πλάνη και σε απάτη του διαβόλου. Αντίθετα, συχνά παγιδεύεται ο νους με την…
3) «Ελικοειδή κίνησή» του (μεταξύ ευθείας και κύκλου).
Για παράδειγμα, οι Πρωτόπλαστοι, όπου ο Διάβολος μετέθεσε το νου τους από τον Κτίστη στο κτίσμα, με αποτέλεσμα η πτώση του νου του ανθρώπου προ του Χριστού να είναι μιά πτώση ειδωλολατρική, ξεκινώντας από την ελικοειδή και πηγαίνοντας προς την ευθεία κίνηση, προς τα κτίσματα.
Με το βάπτισμα, “όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε”…και ‘νουν Χριστού’ ενεδύσασθε…Αλλά η προαίρεσις, η αμαρτία, τα πάθη και ο διάβολος αμαυρώνει και μολύνει και στρέφει πάλι τον νου του ανθρώπου από τον Κτίστη στα κτίσματα”.
Ο συγγραφέας του παραπάνω βιβλίου στη συνέχεια αποδίδει την πτώση του νου των σύγχρονων ανθρώπων στην ίδια με των Πρωτοπλάστων. Όπου ο νους στρέφεται προς τα κτίσματα με μιά ασυγκράτητη ειδωλολατρική και εωσφορική διάθεση.
Διατυπώνει την εύστοχη θέση ότι “ΑΦΩΤΙΣΤΟΣ, ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ Ή ΜΥΩΠΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ, ΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΤΗΝΩΔΗ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑ”.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μίλησαν, δίδαξαν, έγραψαν για το σκότος των παθών του ανθρώπου που δεν αφήνει ελεύθερο το νου του να αναζητήσει και να γνωρίσει τον Κτίστη του με τον εκ των κορυφαίων θεολόγων της Εκκλησίας μας, τον αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά, να παρακαλεί επιμόνως την Παναγία μας “φώτισόν μου το σκότος”!
Μίλησαν για τις 3 κινήσεις του νου που σήμερα αποτυπώνονται ξεκάθαρα στις καθημερινές πτώσεις του νου του ανθρώπου από το απόλυτο Φως της βασιλείας του Θεού στο απόλυτο σκοτάδι της λατρείας των κτισμάτων.
Δε θα μπορούσα να εκφράσω πιο εύστοχα τις δικές μου σκέψεις από τον τρόπο που τις παρουσιάζει ο παραπάνω συγγραφέας και γι αυτό θα αρκεσθώ να παραθέσω αυτούσιο το δικό του κείμενο, το οποίο θα εξηγήσει το πώς και το γιατί πολλών ατυχών εκδηλώσεων των ανθρώπων υπέρ της μνημονευθείσης παραπάνω πνευματικής κατάντιας.
Εκδηλώσεις και θέσεις όπως η πληθώρα ύπαρξης των ψευδών δεκάδων καινοφανών “φύλων” , η “δυσφορία φύλου” , η “φυλομετάβαση”, η τραγική έκθεση έργων του “αλλόκοτου”, η υπεράσπιση πορνικών και αήθων θέσεων της σύγχρονης σαρκολατρείας και μάλιστα αναιδώς και παραπλανητικώς επικαλούμενοι την ακραιφνώς “χριστιανική” τους ταυτότητα, οι προσωπικές θεωρίες και ” γνώμες” των κατά φαντασίαν Χριστιανών σε θέματα πίστεως και λατρείας, η “θεοποίηση” της τεχνολογικής εξέλιξης και ειδικά της ΑΙ, η πίστη στην ύπαρξη εξωγήινων μορφών, κλπ.
Γράφει ο π. Ιωαννίκιος :
“Χρησιμοποιώντας ο νους του σύγχρονου ανθρώπου τις δημιουργικές ικανότητές του, στρέφεται ολοένα προς τα έξω από τον εαυτό του με μία ξέφρενη δίψα για τη γνώση των όντων και των κτισμάτων, με μιά μανία γιά την συνεχή ανάπτυξη της άψυχης τεχνολογίας, που την έφτασε στο κατακόρυφο, περιφρονώντας ή αδιαφορώντας γιά τον ίδιο τον εαυτό του ως εικόνος θεϊκής.
Ασυνειδήτως ζητάει την αυτοθέωση, να γίνει μιά θεότης… Πρόοδος φαινομενική, στερημένη από την ακτινοβολία και θεωρία του Αιωνίου Φωτός.
Τέτοιος “αδόκιμος νους”, δαιμονιώδης, τυφλός και ορθολογιστικός οδήγησε τον άνθρωπο στην εποχή μας σε μιά νέα πτώση και αυτοεξορία από τον Παράδεισο της αγίας του Χριστού Εκκλησίας.
Ο ανθρώπινος νους γιά δεύτερη φορά δοκιμάζει τον πειρασμό της αυτοθεώσεως και υποκύπτει κάτω από έναν σκοτεινό εγωκεντρισμό και χάνεται μέσα στους δρόμους της κενής φιλοσοφίας και απάτης, μιάς επιστήμης δίχως φως, και πνίγεται μέσα σε μιά τεχνοκρατούμενη θάλασσα δίχως πηδάλιο.
Γιά άλλη μιά φορά λησμονεί το δρόμο της πραγματικής θεώσεώς του.
Όλα τα αγαθά, ένας κόσμος ολόκληρος επιστημονικής τεχνολογίας θα ήσαν καλά και επωφελή αν ο νους του ανθρώπου παρέμενε στον εαυτό του και διά του εαυτού του στην μακαριότητα της οράσεως του Θεού, ως κατά χάριν θεός…
Όπως τότε, ο αρχέκακος εφόρεσε τον όφι γιά να απατήσει τον πρώτο άνθρωπο, τώρα ενδύεται την τεχνολογία και τον υλικό λεγόμενο πολιτισμό και οδηγεί τον άνθρωπο στην καινούρια εξορία, στην καινούρια δυστυχία”!!!
Και σαν να μην έφτανε αυτή η κατηφορική ελικοειδής και ευθεία καταστροφική κίνηση του νου του ανθρώπου και η δαιμονική μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τον Κτίστη στο κτίσμα, ο διάβολος φρόντισε με τον ίδιο τρόπο να πλανέψει και τον χριστιανό άνθρωπο να πλανέψει και τον χριστιανό άνθρωπο εξαίροντας την έστω ου κατ επίγνωσιν επιρρέπειά του γιά αυτονόμηση από τον Δημιουργό του και την έξαρση της εγωϊστικής αυτάρκειας που τον οδηγεί στη δαιμονική ψευδαίσθηση της αυτο-βελτίωσης, της αυτο-πραγμάτωσης, της αυτο-ίασης.
Και χρησιμοποίησε και ένα άλλο όπλο του. Την σύγχυση. Τον μπέρδεψε τον χριστιανό. Του δημιούργησε την ιδέα ότι μπορεί να ανακατεύει Χριστό και Διάβολο. Θεό και Μαμμωνά. Φως και σκοτάδι. Καλό και κακό. Και έτσι κατέληξαν άνθρωποι, έστω κατά φαντασίαν χριστιανοί με σκιώδη πνευματική ζωή, να κάνουν γιόγκα και μετάνοιες. Προσευχή και διαλογισμό. Τους έπεισε ο μισόκαλος ότι αρκούν οι δυνάμεις του γιά να σωθεί. Ότι δε χρειάζεται κάποιον “σωτήρα” πέραν του έντεχνα και δαιμονικά θεοποιημένου ειδώλου του.
Κι αυτός ο κατ’ επίφασιν χριστιανός είναι συχνά αυτός που βγαίνει στα κανάλια, είτε ως ο ενεργών κάθε είδους δαιμονική πρακτική ή κάθε διαστροφή ή “τέχνη”, είτε ως ο υποστηρίζων και υπεραμυνόμενος του κακώς εννοούμενου δικαιώματος του ελεύθερου λόγου να βλασφημεί, να λοιδωρεί, να εξυβρίζει, να χλευάζει, να υποτιμά, να φιμώνει, ό, τι πιο ιερό και άμεμπτο μπορεί να πιστεύει ο διπλανός του, ως δήθεν τέχνη, δημιουργία, έμπνευση κλπ.
Γι’ αυτό βλέπουμε στα ΜΜΕ ανθρώπους που επικαλούνται την χριστιανική τους ιδιότητα προκειμένου να στηρίξουν κάθε αναισχυντία που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Κι επειδή δεν υπάρχει ακόμα, ούτε ελέω ΑΙ, χριστιανόμετρο, ο καθένας μπορεί να ασχημονεί παντοιοτρόπως και να υπεραμύνεται ταυτόχρονα της πίστεώς του στο ΙΧ (ιδιωτικής χρήσεως) “ευαγγέλιό” του.
Και σαν να μην έφτανε κι αυτό, μας προέκυψαν εδώ και αιώνες οι χλιαροί που θα εμμέσει ο Κύριος όπως μας βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψη. Απόγονοί τους σήμερα οι κάθε λογής, κατ’ επίγνωσιν ή ου ξερόλες, “εχωγνωμάκηδες”, μαθητεύσαντες στις “α-θεολογούσες” γειτόνισσες.
Τα “έχω τη γνώμη”, όμως, μπαίνοντας στο Ναό, πρέπει να τα αφήνουμε εκεί έξω στα σκαλιά και να τα παίρνουμε ξανά στην έξοδό μας. Όχι γιατί πρέπει να φιμώνεται ο ελεύθερος λόγος αλλά γιατί όπως παντού έτσι κι εδώ υπάρχει ο φραγμός. Ο αμπελώνας του Κυρίου έχει φραγμό. Και δεν τον βάλαμε εμείς. Είναι τα δόγματα, οι ιεροί κανόνες, η Παράδοση της Εκκλησίας μας, ο τρόπος ο ευσχήμων και εν τάξει για όλα μέσα στο Ναό. Η επιλεκτική απόρριψη μυστηρίων και αληθειών της πίστεώς μας και της Εκκλησίας μας συνιστά αίρεση που σκοτώνει την ψυχή μας και της στερεί την αιώνια πατρίδα της.
Είναι πολλοί αυτοί που αρνούνται το φως του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας μας και επιδίδονται σε έργα που κι αν δεν είναι σκότος, όμως οδηγούν στο σκότος. Ας δούμε μιά τέτοια κατηγορία πλανηθέντων αδελφών μας που διαστρέφουν το φως με το σκότος.
Το ζήσαμε γιά μιά ακόμη χρονιά φέτος. Μ. Σάββατο πρωΐ.
Χιλιάδες άνθρωποι προσήλθαν στους Ι. Ναούς για να πάρουν τη “μεταλαβιά”.
Ευχόμαστε συνειδητά και με πολλή έγνοια και αγάπη να πήραν μόνο την “μεταλαβιά” και όχι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας για να μην έχουν την κατάληξη όσων προειδοποιούσε ο Απ. Παύλος μεταξύ των Κορινθίων!
Κι αν τους ρωτούσε κάποιος γιά την προετοιμασία τους για την Θ. Κοινωνία, στην καλύτερη περίπτωση, θα είχαν κάνει αρκετή ή λίγη νηστεία. Δεν άκουσαν ποτέ γιά το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως!
Στις κηδείες και τα μνημόσυνα τηρούν ευλαβικά τα τοπικά έθιμα αλλά δεν άκουσαν ποτέ ότι οφείλουν, για το καλό των ψυχών των συγγενών τους, να μετανοούν, να εξομολογούνται, να ελεούν. Όχι. Μόνο τα τοπικά νεκρικά έθιμα. Έτσι τους παίρνει ο Διάβολος το μυαλό απ’ την ουσία και τους κρατάει καθηλωμένους στον τύπο. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά και όταν τους πει κανείς πως υπάρχει το Φως του κόσμου, ο Χριστός, αυτοί το αρνούνται πεισματικά μιάς και “άλλα λέει η φωτεινή (;) γειτόνισσα”.
Να πως προπαγανδίζει με τόση μαεστρία ο Διάβολος το σκότος στη χώρα του φωτός και ονομάζει διά των οργάνων του “σκοτάδι” το φως της Αναστάσεως του Χριστού και “φως” το σκοτάδι της άγνοιας και ημιμάθειας του λαού.
Με αρωγό πάντα την πανταχού εμπλεκόμενη πονηρή ή αγαθή “γειτόνισσα”.
Και είναι τόσο πολλά τα σχετικά παραδείγματα. Ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας μας κλυδωνίζεται μαζί με το σκάφος της. Ως γνωστόν αυτή κλυδωνίζεται αλλά δεν καταποντίζεται. Οι επιβαίνοντες, όμως, κινδυνεύουν αν δεν στηριχθούν καλά.
Είχε πει κάποτε ο μακαριστός σκαπανέας του αντιαιρετικού έργου π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος πως η “Νέα Εποχή” δεν θέλει να αδειάσουν οι Εκκλησίες. Αντίθετα. Θέλει να γεμίσουν με χριστιανούς που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Που θα ανακατεύουν τα έργα του Διαβόλου με τα έργα του Θεού.
Που θα έχουν το περιτύλιγμα του χριστιανού αλλά δεν θα τηρούν τα του Ευαγγελίου. Που θα επιλέγουν όσα τους υποδεικνύει ο άρχοντας του κόσμου τούτου και θα τα βαπτίζουν “πίστη” και “παράδοση”.
Κοντολογίς, ο αρχέκακος εκμεταλλεύεται το ευόλισθο των ανθρώπων. Χρησιμοποιεί ως όργανό του τον σκοτισμένο νου των πλασμάτων του Θεού που επέλεξαν ελεύθερα να ακολουθήσουν την οδό της δαιμονικής αυτο-δικαίωσης και αυτο-σωτηρίας και να θεοποιήσουν τα κτίσματα και τα όντα σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να γίνουν θεοί στην χειρότερη περίπτωση ή να προσκυνήσουν την ύλη και τις δυνατότητες του νέου “μεταλλαγμένου” ανθρωποειδούς της “μεγάλης επανεκκίνησης” ή την θεά Γαία και το έμψυχο, γι αυτούς τους διαταραγμένους νόες, Σύμπαν στην καλύτερη!
Πόσο σκοτάδι πιά να ορίσουμε ως “φως”;
Ο “καινός” άνθρωπος του Θεού και ο κενός θείας χάριτος άνθρωπος του μέλλοντος
