Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
TO ΕΓΚΛΗΜΑ
ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ
Έγκλημα φριχτό
Από το μαρτύριο της αγίας Βαρβάρας, την οποία φόνευσε ο πατέρας της, βλέπουμε που φθάνει το μίσος και η μανία των ανθρώπων που δεν έχουν Χριστό. Να σκοτώνη κανείς το παιδί του με τα ίδια του τα χέρια.
— Τι είναι χειρότερο; To έγκλημα το οποίο έκανε ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας, ή αυτό που γίνεται σήμερα με τις εκτρώσεις;
— Ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας ήταν ειδωλολάτρης. Οι σημερινοί που το κάνουν είναι Χριστιανοί…
— Κατά μείζονα λόγο…
— Αυτό λέω. Ακριβώς. Και έκαμε μεν ένα βαρύτατο έγκλημα, αλλά είχε αυτό το ελαφρυντικό. Ήταν στο σκοτάδι, στην πίσσα της ειδωλολατρίας. Χριστιανοί γονείς σήμερα, να σκοτώνουν τα παιδιά τους, κάνουν έγκλημα φρικτό και αποτρόπαιο.
Νομιμοποιούμε το έγκλημα!
— Ένα επιχείρημα για τη νομιμοποίησι των αμβλώσεων είναι η διασφάλισι της υγείας της μητέρας που επιθυμεί την άμβλωσι. Εφ’ όσον, δηλαδή, έχουμε δεδομένο το ποσοστό των χιλιάδων εκτρώσεων σ’ όλη την Ελλάδα, πρέπει να είναι νόμιμες, ούτως ώστε να γίνονται επισήμως κάτω από υγιεινές συνθήκες, και να μη διατρέχει κίνδυνο η ζωή της μητέρας.
—Και τα ναρκωτικά υπάρχουν. Χιλιάδες είναι οι χρήστες, παρ’ ότι είναι παράνομα. Θα νομιμοποιήσουμε, λοιπόν, και τα ναρκωτικά; Τότε να ιδρύση η πολιτεία ειδικά κέντρα να πηγαίνουν μέσα, να παίρνουν τη δόσι τους υπό επίβλεψι, με αποστειρωμένες σύριγγες, φθηνά, να μη δίνουν ένα σωρό λεφτά έξω, να είναι υπό ιατρική παρακολούθησι δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, να πηγαίνουν να καπνίζουν την ηρωίνη, το χασίς ή ό,τι άλλο θέλουν. Ακόμη -ας μην πω τώρα, διότι υπάρχουν και μικρά παιδιά εδώ- ξέρετε, υπάρχουν και ανώμαλες καταστάσεις. Γιατί να πηγαίνουν από εδώ κι από εκεί στα κρυφά; Να νομιμοποιήση κι αυτά η πολιτεία, και να κάνη ο καθένας «την δουλειά» του με υγεία και ασφάλεια. Με την ίδια λογική, ή μάλλον παραλογική, δεν υπάρχει καμμία παρανομία, η οποία να μη νομιμοποιηθή. Ας μην λέμε λοιπόν ότι, αφού γίνονται, να τα νομιμοποιήσουμε. Αλλά να κάνουμε ό,τι μπορούμε να άρουμε αυτό που γίνεται, όχι να νομιμοποιούμε το έγκλημα.
Η τίμη και η ζωή κατώτερα αγαθά!
— Ένα άλλο επιχείρημα ίσως ισχυρότερο, νομικής φύσεως αυτό. Λένε ότι ο νομοθέτης δεν ψάχνει την πηγή του θέματος, αλλά εκφράζει την κοινή γνώμη. Εάν ένας λαός, μια κοινωνία θέλη κάτι, πρέπει να γίνη νόμος του κράτους. Επειδή το θέλουν οι πολλοί.
— Κατ’ αρχάς κανείς δεν ρώτησε τον λαό. Μέχρι στιγμής ουδείς τον ρώτησε. Και δεύτερον, δεν είναι καθόλου σωστό το επιχείρημα ότι ο νομοθέτης πρέπει να κοιτάζη τι θέλει ο λαός. Ο νομοθέτης οφείλει να συντάσση τέτοιους νόμους, οι οποίοι να ηθικοποιούν τον λαό και όχι να κολακεύουν τις κατώτερες αδυναμίες του. Διότι τότε πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά. Μα πάρα πολλά.
Δεν νομίζω να υπάρχη παράπτωμα που να βρίσκη καθολικώτερη αποδοχή σ’ όλους τους λαούς του κόσμου από την κλοπή των φόρων. Αι, δεν υπάρχει θέμα για το οποίο η πολιτεία να λαμβάνη τόσο αυστηρά μέτρα. Δρακόντεια, λυσσαλέα μέτρα για την πάταξι της φοροδιαφυγής. Γιατί κι εδώ δεν λέει ο νομοθέτης, αφού είναι αποδεκτό στον ελληνικό λαό να φοροδιαφεύγη, ας επιτρέψουμε να κλέβη τους φόρους; Αλλά θεωρούν ποινικό αδίκημα τη φοροδιαφυγή; Παράνομη η φοροδιαφυγή. Επιτρεπτή η μοιχεία! Νόμιμες οι εκτρώσεις! Λέει δηλαδή επίσημα το κράτος. Η τιμή και η ζωή είναι κατώτερα αγαθά! Μπορείς να προσβάλλης βάναυσα την τιμή του συζύγου σου. Μπορείς να σκοτώνης το παιδί σου. Η πολιτεία δεν σε τιμωρεί. Το νου σου μην κλέψης το κράτος, σ’ έβαλα φυλακή. Ύψιστη άξια το χρήμα. Πάνω από την τιμή, πάνω από την ζωή, το χρήμα. Αλλοίμονο μας. Μια τέτοια πολιτεία έχει σαθρά θεμέλια και φοβούμαι για το μέλλον της.
— Μα το κίνητρο, Γέροντα, για όλα είναι τα έσοδα. Να τα εισπράττη το κράτος και να μην τα καρπώνωνται οι γιατροί. Γιατί με τις παράνομες αμβλώσεις τα παίρνουν οι γιατροί, ενώ με τις νόμιμες η πολιτεία.
— Να ποινικοποιούν την φοροδιαφυγή και ν’ αποποινικοποιούν τις αμβλώσεις; Δηλαδή ένας επαγγελματίας σκέπτεται: Βρε αδελφέ, νομίζω ότι η Εφορία μου κάνει αφαίμαξι. Δουλεύω κοπιαστικά δώδεκα – δεκατρείς ώρες το εικοσιτετράωρο. Δεν μπορώ να σε βάλω συνεταίρο μου, κυρία Εφορία, νομίζω ότι μου παίρνεις πολλά. Θα σου κρύψω μερικά. (Δεν λέω ότι κάνει καλά, αλλά έτσι κινείται). Εάν όμως τον πιάση, θα τον βάλη φυλακή. Αντιθέτως, εσύ γιατρέ μου, σκότωσε με αμβλώσεις πέντε, δέκα, είκοσι παιδιά την ημέρα, δεν είσαι ένοχος!
Παίζουμε «την κολοκυθιά»
—Σχετικά με την άμβλωσι. Από πότε το έμβρυο είναι άνθρωπος; Είναι στον πέμπτο και δεν είναι στον τρίτο μήνα; Πότε τελικά έχουμε ζωή;
— Το μεγάλο επιχείρημα εναντίον των οπαδών των αμβλώσεων είναι ακριβώς αυτό. Ποια είναι η μαγική στιγμή που ο ζελές γίνεται άνθρωπος; Ποια είναι; Λένε ωρισμένοι μέχρι τις 12 εβδομάδες (90 ημέρες) επιτρέπεται η έκτρωσις. Μετά όχι. Λοιπόν μήπως μπορεί και στις 91; Αι, κι αν μας ξεφύγη και πάη 92, τι έγινε; Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Έτσι παίζουμε «την κολοκυθιά». Πόσο σοφή και ορθή είναι η θέσις της Εκκλησίας η οποία λέει: Άπαξ το σπερματοζωάριο ενωθή μετά του ωαρίου, έχουμε άνθρωπο. Έχουμε σύλληψι, άνθρωπο, πλάσμα Θεού, εικόνα Θεού μέσα στη μήτρα της γυναίκας. Ενώ έρχονται αυτοί και λένε στις δώδεκα εβδομάδες δεν είναι άνθρωπος, στις δεκατρείς είναι. Ποια είναι η μαγική στιγμή που αντιστρέφεται η κατάστασι και ο ζελές γίνεται άνθρωπος; Δεν έχει γίνει διαφώτισι, και δεν συμφέρει τους γιατρούς να διαφωτίσουν τις γυναίκες, για να νομίζουν ότι όταν είναι στις πρώτες εβδομάδες το έμβρυο, δεν είναι άνθρωπος! Υπάρχει μεγαλύτερος στρουθοκαμηλισμός;
Από την πρώτη στιγμή
Η Εκκλησία λέει ξεκάθαρα· «Εξ άκρας συλλήψεως»! Από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό ακριβώς και εορτάζει συλλήψεις Αγίων. Η σύλληψι του Τιμίου Προδρόμου. Από την ημέρα που συνελήφθη στη γαστέρα της μητέρας του η Εκκλησία τον βλέπει άνθρωπο. Εορτή της συλλήψεως της αγίας Άννης. Δηλαδή, την ημέρα που η αγία Άννα συνέλαβε την Θεοτόκο η Εκκλησία πανηγυρίζει. Τιμά αυτή την ημέρα. Όταν η Θεοτόκος επισκέφθηκε την Ελισάβετ «εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής» (Λουκ. 1,41. 44). Έμβρυο ο Τίμιος Πρόδρομος, ήταν σε θέσι να καταλάβη ότι τη μητέρα του την επισκέφθηκε η μητέρα του Κυρίου. Και λέει ο υμνωδός. «Και άλμασιν ως άσμασιν εβόα προς την Θεοτόκον» (Ακάθιστος ύμνος). Μη μπορώντας να τραγουδήση, να υμνήση την Θεοτόκο με το στόμα, το έκανε με πηδήματα στην κοιλιά της μάννας του.
Και στον Ευαγγελισμό της Παναγίας το ίδιο. Αυτό που λέμε στους Χαιρετισμούς· «Ον και βλέπων εν μήτρα σου, λαβόντα δούλου μορφήν» (Ακάθιστος ύμνος). Από τη στιγμή του Ευαγγελισμού, από τη στιγμή της συλλήψεως, όταν είπε «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38), ήδη συνέλαβε τον προαιώνιο Θεό.
Υποκρισία της πολιτείας
— Σχετικά με τη νομοθεσία της πολιτείας και το κληρονομικό δίκαιο.
— Ο αστικός κώδικας θεωρεί το κυοφορούμενο παιδί ότι έχει δικαιώματα κληρονομικά. Δύναται να κληρονομήση κάποιον που του αφήνει διαθήκη, εφ’ όσον τεχθή ζων. Τον θεωρεί μεν φορέα της περιουσίας, των κληρονομικών δικαιωμάτων, αλλά δεν τον θεωρεί φορέα του δικαιώματος της ζωής. Άλλη υποκρισία, άλλη αντινομία. Το χρήμα ύψιστη άξια.
Κάτι ακόμα, που δείχνει την απέραντη υποκρισία της πολιτείας, όχι μόνο της ελληνικής, αλλά όλων των κρατών που επιτρέπουν ελεύθερα τις αμβλώσεις, είναι ότι τάσσεται κατά της θανατικής ποινής των κακούργων αλλά υπέρ της θανατικής ποινής των εμβρύων, των αθώων. Ένας κακούργος για τον οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι διέπραξε φόνο, τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω, ο ίδιος ομολογεί, δεν αρνείται καθόλου ότι σκότωσε, και μάλιστα κατά τρόπο ειδεχθή, ότι, ότι… ότι τεμάχισε το θύμα του, έχει όλα τα δικονομικά μέσα υπερασπίσεώς του. Θα βάλη μάρτυρες υπερασπίσεως και δικηγόρους. Θα βγη βούλευμα. Θα προσβάλη το βούλευμα των Πλημμελειοδικών στο Εφετείο. Μετά το Εφετείο θα κάνη αναίρεσι στον Άρειο Πάγο. Θα το επικυρώση ο Άρειος Πάγος. Θα ορισθή η δίκη. Θα πάνε μάρτυρες υπερασπίσεως. Θα πούνε ό,τι καλό ξέρουν γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Θα έχη δύο-τρεις δικηγόρους, και συνήθως από τους καλύτερους. Θα επικαλεστούν όλα τα ελαφρυντικά που έχει. Έχει μετά το Κακουργιοδικείο. Έχει μετά έφεσι. Θα επαναληφθή η δίκη. Και άλλο Κακουργιοδικείο. Θα αγορεύσουν ξανά οι δικηγόροι. Θα ανακαταθέσουν οι μάρτυρες υπερασπίσεως και έπειτα από δύο – δυόμισυ χρόνια θα έχη φθάσει πλέον η απόφασι να είναι τελεσίδικη. Αι! αυτόν τον κακούργο, αυτόν τον δολοφόνο, λέει η πολιτεία ότι δεν πρέπει να τον σκοτώσουμε. Μάλιστα! Και με ποια λογική, κύριοι, σκοτώνετε τόσες χιλιάδες έμβρυα; Η λέξις «υποκριταί» είναι χάδι μπροστά σε τέτοια εγκλήματα.
Εγώ ξέρετε τι φοβούμαι; Μήπως έλθη καμμιά μεγάλη οργή του Θεού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο όλο. Φοβούμαι μήπως η ανθρωπότητα λουσθή σ’ ένα πυρηνικό όλεθρο μόνο και μόνο για τα βρέφη που σκοτώνονται. Αξίζει μόνο γι’ αυτό να μας παραδώση ο Θεός σε πυρηνικό όλεθρο. Δεν είμαι μάντης κακών, άλλ’ όταν σκεφθή κανείς τα εκατομμύρια των αθώων εμβρύων που θανατώνονται από τις μάννες τους, με τη συνεργασία δυστυχώς των γιατρών, διερωτάται κανείς μήπως η δικαιοσύνη του Θεού είναι αμείλικτη, και ξεπλύνουμε τα εγκλήματα αυτά, τα οποία είναι τελείως αδικαιολόγητα. Τα ξεπλύνουμε με τη φωτιά του πυρηνικού πολέμου ή όποιαδήποτε άλλη θεομηνία.
Ο όρκος του Ιπποκράτη
Δεν πρέπει δε να διαφεύγη σε εμάς τους Έλληνες και ο περίφημος όρκος του Ιπποκράτη. Ο Ιπποκράτης, ο αρχαίος ιατρός και φιλόσοφος, ο προ Χριστού ζήσας και στα σκότη της ειδωλολατρίας διαβιώσας, γράφει στον όρκο του, τον οποίο έδιδαν οι γιατροί – «Δεν θα δώσω ποτέ σε γυναίκα φάρμακο εκτρωτικό». Φάρμακο που θα κάνη άμβλωσι. Αυτά ωρκίζονταν οι γιατροί των ειδωλολατρών αρχαίων Ελλήνων, και σήμερα στην Ελλάδα, την υποτιθεμένη χριστιανική, δεκάδες γιατροί ελαφρά τη καρδία τεμαχίζουν τα παιδάκια μέσα στις κοιλιές των μητέρων, και γίνονται οι κοιλιές των μητέρων τάφος των παιδιών τους. Αλλοίμονο και τρισαλλοίμονο σ’ αυτές τις δύστυχες μαννάδες!
Μετάνοια
— Γέροντα, αν κάποιος μετανοήση εκ των υστέρων;
— Τα πάντα συγχωρεί ο Θεός, αλλά τα συμπτώματα της συγκεκριμένης πράξεως παραμένουν. Όταν μετανοήσης, οτιδήποτε και να έχης κάνει σώζεσαι. Αλλά τα συμπτώματα, αυτές τις τύψεις, τις έχουν ισόβια. Και όχι μόνο στις αμβλώσεις, αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα. Μια γυναίκα κακομεταχειριζόταν τη μάννα της, η οποία ήταν γριά και άρρωστη. Πολλές φορές την έδιωχνε. Άλλοτε την χτύπαγε! Κάποτε η γιαγιά πέθανε. Τώρα έρχεται η κόρη, εξομολογείται μια φορά, εξομολογείται δυο, εξομολογείται τρεις. Πιστεύει ότι συγχωρήθηκε από τον Θεό αλλά δεν μπορεί να ησυχάση. Την κυνηγάει αυτό που έκανε.
Γυναίκες που μετενόησαν και εξωμολογήθηκαν την έκτρωσι, είναι πεπεισμένες ότι ο Θεός τις συγχώρησε, αλλά οι ίδιες δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους. Αυτά τα πράγματα έχουν μια ανεξήγητη νομοτέλεια. Το επιτρέπει ο Θεός για να αντιλαμβανόμαστε το βάρος αυτού του εγκλήματος.
Άσε τον Θεό να ενεργήση
Ήλθε κάποια γυναίκα στο εξομολογητήριο.
— Πάτερ, περνώ μεγάλη ψυχική δοκιμασία. Ο γιατρός μου συνιστά την έκτρωσι. Οι εξετάσεις δείχνουν σοβαρές αναπηρίες στο κυοφορούμενο έμβρυο. Ο σύζυγος είναι προβληματισμένος…
—Κατ’ αρχάς, της λέω, ας μην είμεθα τόσο απόλυτοι. Η ιατρική δεν είναι μαθηματικά. Δεν ισχύει πάντα 2+2 = 4. Πόσες φορές άλλα προβλέπουν οι γιατροί και άλλα συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Δεύτερον: Για τον πιστό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εάν γεννήσης ένα ανάπηρο παιδί, θα το δεχθής ως ένα σταυρό που επιτρέπει ο Θεός για την τελείωσί σου, για τη σωτηρία σου. Θα αγωνισθής να τον σηκώσης αγόγγυστα, και στη Βασιλεία των Ουρανών θα λάβης στέφανο μάρτυρος. Ως μαρτύριο θα λογαριάση ο Θεός την υπομονή σου.
Αν αρνηθής τον σταυρό σου και προχωρήσης στην άμβλωσι, τότε η μικρή πείρα μου λέει ότι εφαρμόζεται ο πνευματικός νόμος. Επιτρέπει, δηλαδή, πολλές φορές, ο Θεός κάποιον άλλο σταυρό. Και τότε σηκώνουμε τον άλλο σταυρό θέλοντας και μη, χωρίς μάλιστα να έχουμε και την πρώτη μεγάλη αμοιβή από τον Θεό.
—Έχετε δίκιο, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω ολόκληρη την ζωή μου να υπηρετώ ένα παιδί ανάπηρο.
—Για πες μου, έχεις άλλα παιδιά;
—Έχω ένα αγοράκι δυόμισυ ετών.
—Λοιπόν, αν αυτό το αγοράκι το τραυματίση ένα αυτοκίνητο ή αν πέση και χτυπήση και μείνη ανάπηρο, θα το σκοτώσης;
—Να σκοτώσω το παιδί μου; Όχι, μου είναι αδιανόητο!
—Αυτό, λοιπόν, που έχεις μέσα σου, γιατί το σκοτώνεις; Και αυτό είναι επίσης σπλάγχνο σου όπως και το άλλο παιδί σου που γεννήθηκε. Ή επειδή δεν το είδες ακόμη, δεν το αγκάλιασες, δεν το θήλασες, δεν το αγάπησες, σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παιδί σου όπως και το πρώτο;
Πήγαινε, παιδάκι μου, της λέω, στο καλό. Και άσε τον Θεό να ενεργήση όπως θέλει. Αν γεννήσης υγιές παιδί – και πιστεύω ότι θα γεννήσης υγιές παιδί, δόξασέ Τον για το δώρο Του. Αν γεννήσης ανάπηρο παιδί, και πάλι δόξασέ Τον και πες Του· Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ για τον σταυρό που μου έστειλες. Δώσε μου την δύναμι να τον βαστάσω αγόγγυστα για ν’ αξιωθώ του μακαρισμού σου.
Έφυγε η γυναίκα, απ’ ότι διαισθάνθηκα μάλλον αποφασισμένη να κρατήση το παιδί. Πέρασαν περίπου έξι μήνες. Εν τω μεταξύ ξέχασα το περιστατικό. Ένα βράδυ, προχωρημένη ώρα, λαμβάνω τηλεφώνημα. Είστε ο πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος; Λέω, μάλιστα. Περιμένετε να μιλήσετε με κάποια κυρία. Ακούω μια χαρούμενη φωνή·
— Δεν ξέρω αν με θυμάστε, είμαι η τάδε κυρία. Πριν έξι μήνες με αποτρέψατε από την έκτρωσι. Μόλις προ ολίγου γέννησα ένα αρτιμελέστατο και υγιέστατο αγοράκι. Όταν σκέφτωμαι ότι αυτό το παιδί που βλέπω, θα το είχα πετάξει η ίδια στον υπόνομο, πάω να τρελαθώ. Πήρα να σάς ευχαριστήσω διότι με σώσατε από φόνο και τις τύψεις που θα είχα.
Δια της στενής πύλης…
—Γέροντα, η περίπτωσις που αναφέρατε είχε ευχάριστη έκβασι. Στην αντίθετη περίπτωσι τι γίνεται;
—Είπαμε προηγουμένως ότι εμείς, ως χριστιανοί, πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να σηκώσουμε τον σταυρό που θα επιτρέψη ο Θεός. Όταν είπε ο Κύριος, «εισέλθετε δια της στενής πύλης» (Ματθ. 4,13), εννοεί αυτές ακριβώς τις θλίψεις της ζωής, τις ταλαιπωρίες, τις δυσκολίες τις οποίες θα περάσουμε. Με ποιο τρόπο; Άλλοι γονείς μ’ ένα ανάπηρο παιδί, άλλοι με φτώχεια, άλλοι με παιδιά που έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιοι άντρες με γυναίκα που δεν υποφέρεται από τη γκρίνια και είναι ως θηρίο της αβύσσου. Ή γυναίκες με άνδρες θηρία ανήμερα, που χειροδικούν και φέρονται βίαια. Όλοι σ’ αυτή τη ζωή πολλές φορές καλούμεθα από τον Θεό να σηκώσουμε ένα σταυρό. Τον σταυρό μας θα τον βαστάσουμε χωρίς γογγυσμό. Επομένως για κανένα απολύτως λόγο δεν μπορεί να δικαιολογηθή η έκτρωσι. Απολύτως για κανένα λόγο. Η έκτρωσι είναι έγκλημα. Φόνος!
Ισόβιες ψυχικές επιπτώσεις
Θυμάμαι ένα καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής, τον Καλιάφα. Ήταν καθηγητής της Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, αλλά δίδασκε και σε μας τους θεολόγους.
Μας ανέφερε τη γνώμη ενός μεγάλου και διαπρεπούς ψυχιάτρου, του Γιούνγκ, ο οποίος έλεγε: Αυτά τα παιδιά που δεν τ’ αφήνουν οι μητέρες τους να γεννηθούν, βρυκολακιάζουν στο υποσυνείδητο των γυναικών και δεν τις αφήνουν μια ζωή ολόκληρη να ησυχάσουν. Δεν θα βραδύνουν να παρουσιασθούν βαρύτατα συμπτώματα νευρώσεως με ισόβιες επιπτώσεις. Και αυτά που θεωρητικά άκουγα τότε ως φοιτητής, τα έζησα αργότερα ως ιερέας. Πράγματι. Οι γυναίκες οι οποίες έκαναν εκτρώσεις, παιδεύονται μεν μια ζωή ολόκληρη από βαρύτατα συμπτώματα νευρώσεως, γίνονται δε και ψυχωσικά άτομα. Δεν ησυχάζει ποτέ η γυναίκα που έχει σκοτώσει το παιδί της. Αυτό το· «Κάιν, Κάιν, το αίμα του αδελφού σου βοά» (πρβλ. Γεν. 4,10), το ακούει στο υποσυνείδητό της διαρκώς.
Γι’ αυτό, λοιπόν, για σάς που πιστεύετε στον Χριστό δεν τίθεται θέμα, αλλά για άλλες γυναίκες με τις οποίες συνδέεστε και ακούτε τέτοια πράγματα, μην τις αφήνετε ποτέ να κάνουν αυτό το έγκλημα που λέγεται άμβλωσι. Χίλιες φορές περισσότερο να γεννηθή ένα παιδάκι και, εάν είναι ανάπηρο, να σηκώση αυτόν τον σταυρό, παρά να κάνη το έγκλημα. Διότι τότε θα έχη άλλο χειρότερο σταυρό, τις τύψεις της συνειδήσεως και τη βαρύτατη νεύρωσι η οποία θα της παρουσιαστή. Τύψεις εγκληματικές και πρόγευσις κολάσεως. Και χωρίς να μπορή να παρουσιάση τον σταυρό αυτό στον Θεό και να πη· Θεέ μου, κάτι πέτυχα για την αγάπη Σου.
— Γέροντα, αυτά που είπατε προηγουμένως για την κυρία που σας επισκέφθηκε, αναφέρονται σε πιστή γυναίκα;
—Όχι, όχι…
—Ναι, αφού είπατε για μαρτύριο… που σημαίνει….
—Εγώ της τα είπα αυτά για να καταλάβη. Ήταν μια γυναίκα που είχε κάποιο φόβο Θεού.
— Ακριβώς. Δεν ήταν αδιάφορη.
— Ακριβώς. Δεν ήταν συνειδητή. Είχε κάποιο φόβο Θεού. Και είχε αποφασίσει. Αλλά κάποια της είπε: Δεν ρωτάς και κανένα πνευματικό; Εγώ από εκεί και πέρα προσπάθησα να την κάνω να συνειδητοποιήση τι έχει να λάβη από τον Θεό, αν σηκώση αυτόν τον σταυρό.
— Ναι. Ποιά επιχειρήματα όμως θα μπορούσαμε να πούμε σε μια αδιάφορη γυναίκα; Διότι δεν θέλη καν να ακούση για ανάπηρο παιδί, αλλ’ ούτε για σταυρό που σημαίνει στεφάνι μαρτυρίου….
— Θα αναφέρουμε τις καταστροφικές συνέπειες της εκτρώσεως. Ότι από το έγκλημα αυτό δεν θα ησυχάση ολόκληρη την ζωή της από τις τύψεις. Τα συμπτώματα μιας βαρυτάτης νευρώσεως θα την ακολουθούν πάντοτε. Αν είναι διατεθειμένη να κάνη φόνο, ας κάνη. Η συνείδησις θα της το υπενθυμίζη πάντοτε. Διανοείται αυτή η μάννα να πιάση ένα παιδάκι ενάμισυ έτους και να το σκοτώση; Ασφαλώς όχι. Το να σκοτώση το παιδί που δεν είδε το φως ακόμα, αι αυτό δεν είναι τίποτε. Είναι εκατό τοις εκατό φόνος. Αυτό να το συνειδητοποιήσουμε και να το λέμε και στις αδιάφορες. Να τους τονίζουμε ότι αυτό που πρόκειται να κάνουν είναι φόνος.
Έχουν τύψεις και οι άνδρες;
— Γέροντα, θέλω κάτι από την εμπειρία σας. Θέλω να μας πήτε και για το μέγεθος των τύψεων των ανδρών που συμφωνούν ή και πιέζουν να γίνη έκτρωσι.
— Δεν υπολείπεται. Όταν το έγκλημα γίνεται με την συγκατάθεσι του ανδρός, δεν υπολείπεται. Βεβαίως υπάρχουν και πωρωμένες συνειδήσεις. Άνθρωποι που έθαψαν βαθειά την συνείδησί τους κάτω από πολλές και σκληρές παραβάσεις των εντολών του Θεού. Αυτοί ίσως να παρουσιάζωνται ως ψυχροί και αδιάφοροι. Στο βάθος της ψυχής τους όμως κρύβεται μεγάλη δυστυχία. Πρόκειται για δαιμονική κατάστασι. Ο Θεός να μας φυλάξη από τέτοια πώρωσι.
Ο πνευματικός νόμος
Όσοι επιλέγουν την έκτρωσι για να αποφύγουν τον κόπο και να διασφαλίσουν την καλοπέρασι τους, γίνονται διπλά δυστυχείς. Διότι στις περιπτώσεις αυτές λειτουργεί ο πνευματικός νόμος. Και σας λέω ένα από πολλά παρόμοια γεγονότα.
Κάποιο πρόσωπο από την επαρχία μου τηλεφώνησε ότι η γυναίκα του ήταν έγκυος στο τέταρτο παιδί και, παρασυρμένη από τη μητέρα της, ήθελε να κάνη άμβλωσι. Ο άνδρας αντιστάθηκε μέχρι απειλής χωρισμού. Τέλος πάντων με παρεκάλεσε να μιλήσω στην σύζυγό του.
Πράγματι μίλησα με την γυναίκα στο τηλέφωνο. Προσπάθησα να την πείσω να μη σκοτώση το παιδί. Δεν άκουγε. Μου έλεγε· «Είμαι κουρασμένη» και κάτι τέτοια. Λέω- «Πρόσεχε, μη σου δώση ο Θεός καμμιά άλλη κούρασι, και πηδάς μέχρι το ταβάνι. Άφησε το παιδί σου να γεννηθή». Προς στιγμήν φάνηκε ότι κάμφθηκε, αλλά στη συνέχεια παίρνει τη μάννα της και πάει και σκοτώνει το παιδί.
Μετά από ένα χρόνο, παθαίνει ο άντρας της μία σπάνια και βαρυτάτη νόσο. Θα πήτε, τι έφταιγε ο άντρας της; Σ’ αυτόν ήταν άθλησις υπομονής, στην γυναίκα ήταν τιμωρία και δοκιμασία γι αυτά που έκανε. Συνέπεια όλων αυτών, επί τρία ολόκληρα χρόνια γύριζε τα νοσοκομεία της Ελλάδος και του εξωτερικού. Αυτής δε είχαν λιώσει τα πόδια μεταξύ νοσοκομείου και σπιτιού. Με τρία παιδιά, νοσοκομείο – σπίτι, εξωτερικό – Ελλάδα, μαζί με τον άνδρα της. Τα παιδιά να τα στέλνη από εδώ κι από εκεί σε νύφες, κουνιάδες κ.λπ.. Είχε διαλυθή κυριολεκτικά. Και είπε· «Αχ, δεν ήταν να κάνω πεντάδυμα; και τρία που έχω, οκτώ; Παρά αυτό που έπαθα». «Θυμάσαι», της λέω, «που σου είπα, όταν πάμε ν’ αποφύγουμε κάτι που στέλνει ο Θεός, έρχεται άλλος σταυρός για τον οποίο δεν παίρνουμε και αμοιβή;»
Κύριος της ζωής και του θανάτου ο Θεός
— Στην περίπτωσι της αιμομιξίας ή του βιασμού τι γίνεται;
— Δεν υπάρχει καμμία περίπτωσις, που να δικαιολογείται η άμβλωσις. Οτιδήποτε κι αν γίνη, το παιδί θα έλθη στον κόσμο. Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός, δεν είναι κανένας άνθρωπος. Και σε περίπτωσι αιμομιξίας το παιδί θα γεννηθή. Και σε περίπτωσι βιασμού το παιδί θα γεννηθή. Και η μητέρα αυτή που θα το φέρη στον κόσμο θα καταταγή στους μάρτυρες. Διότι φέρει ένα καρπό βιασμού, κάτι που δεν θέλησε ποτέ. Η τραγική εμπειρία του βιασμού θα είναι εν ημέρα Κρίσεως ισχυρότατο επιχείρημα παρρησίας μπροστά στον Θεό. «Εγώ, Κύριε, και βιασμό υπέστην και τον καρπό του βιασμού τον κράτησα». Και τον ονειδισμό του κόσμου υπέστη και την κατακραυγή, ενώ θα μπορούσε να εξαφανίση τον καρπό του βιασμού, και να μη μάθη ποτέ κανείς τίποτε. «Ένεκά Σου θανατούμεθα όλην την ημέραν ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής» (Ψαλμ. 43,23). Και «ένεκά Σου υπέστην ονειδισμόν». Ας είναι Τουρκόπουλο, ας είναι τσιγγανόπουλο, ας είναι ό,τι θέλει. Να το γεννήση. Εν ημέρα κρίσεως αυτό θα παρουσιάση, και θα είναι η καλύτερη απολογία της. «Θεέ μου, αυτή είναι η απολογία μου. Ότι εγώ για την αγάπη Σου, δια τους λόγους των χειλέων Σου, όπως λέει ο Δαυίδ, εφύλαξα οδούς σκληράς, τον σταυρό του βιασμού».
— Όταν έχουμε να κάνουμε με μη χριστιανούς;
— Παιδί μου, για τον μη χριστιανό είναι δικό του θέμα. Εμείς λέμε τι θα κάνη ο χριστιανός. Αυτός που δεν είναι χριστιανός, εάν μας ρωτήση, θα προσπαθήσουμε να τον πείσουμε τι πρέπει να κάνη.
Επιστροφή στον Καιάδα
— Γέροντα, κάποια γνωστή μου, ενώ κυοφορούσε, αρρώστησε από έρπητα ζωστήρα. Ως θεραπεία έλαβε ισχυρή φαρμακευτική αγωγή. Κατόπιν οι γιατροί της συνέστησαν διακοπή κυήσεως. Ισχυρίζονταν ότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Τι μπορούμε να πούμε στις περιπτώσεις αυτές;
— Μα με την ίδια λογική πρέπει να σκοτώσουμε και όλα τα ανάπηρα παιδάκια των 2,3,4 ετών! Να επαναφέρουμε τον Καιάδα της Σπάρτης! Όταν λ.χ. έχη σύνδρομο Down, γιατί να μην το σκοτώσουμε; Κι ακόμη περισσότερο τους γέρους. Γιατί να τους αφήνουμε; Όταν φθάση ογδόντα, ογδόντα πέντε ετών και πάθη άνοια και δεν καταλαβαίνη, και αυτόν να τον σκοτώσουμε. Με την λογική αυτή, η κοινωνία μας θα έχη πλέον ως νομοθεσία τη νομοθεσία της ζούγκλας, τη νομοθεσία των θηρίων. Εάν, λοιπόν, σκοτώνουμε τα παιδάκια τα οποία ενδεχομένως να βγουν ανάπηρα, τότε με την ίδια λογική να σκοτώσουμε και όσους μας είναι «βάρος». Και πάλι τονίζω το «ενδεχομένως». Διότι η Ιατρική πορεύεται με ενδεχόμενα. Δεν ισχύει γι αυτήν το δύο συν δύο ίσον τέσσερα, και πολλές φορές πέφτει έξω στις προβλέψεις της.
Τριάντα λίρες, τριάντα αργύρια
— Πάτερ, να διηγηθώ ένα περιστατικό: Βρέθηκα σ’ ένα κύκλο επιστημόνων. Εκεί ένας γιατρός-μαιευτήρας ανέφερε το έξης για τον εαυτό του: «Όταν γύρισα από το εξωτερικό όπου σπούδασα, τις γυναίκες τις έβλεπα μόνο σαν οικονομικά μεγέθη. Πως θα εισπράξω περισσότερα. Φυσικά δεν είχα αναστολές για εκτρώσεις κ.λπ.. Κάποτε γνώρισα ένα γιατρό αγγειολόγο και εξ αιτίας του άλλαξα ζωή. Μετανόησα. Εξομολογήθηκα. Η ζωή μου χωρίστηκε στην προ Χριστόν και μετά Χριστόν. Σταμάτησα και τις εκτρώσεις. Σε λίγες μέρες έρχεται μια γυναίκα και μου λέει, θέλω να κάνω έκτρωσι και είμαι διατεθειμένη να σου δώσω 30 λίρες. Άνοιξε την τσάντα της και φάνηκαν οι 30 λίρες. Ένοιωσα σαν να μου πρόσφεραν τα τριάκοντα αργύρια τον Ιούδα. Της εξήγησα τις ζημιές που γίνονται στο σώμα και την ψυχολογία της γυναίκας από τις αμβλώσεις. Με άκουσε και έφυγε, χωρίς να καταλάβω τι θα αποφάσιζε.
Μετά από 4-5χρόνια ήρθε η ίδια μητέρα με τρία αγόρια · χαμογελούσε. Εγώ την είχα ξεχάσει. Και όταν της είπα: Κυρία μου, είμαι κατάκοπος τώρα, μου λέει: Μήπως θυμάστε κάποια τσάντα με 30 λίρες; Καθίσαμε και μου είπε: Γιατρέ μου, ήρθα να σάς ευχαριστήσω γιατί δεν μου φερθήκατε σαν έμπορος, αλλά σαν πνευματικός αδελφός και σαν Χριστιανός. Να και τα παιδιά μου. Και μάλιστα ποτέ δεν έχει πατήσει γιατρός στο σπίτι».
Εκεί που σταματά η λογική, αρχίζει ο Θεός
— Γέροντα, μήπως σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται η άμβλωσις για χάρη της ζωής της μητέρας; Διότι βρίσκεται η οικογένεια μπροστά στο συγκλονιστικό δίλημμα ή το βρέφος ή η μητέρα;
— Εφ’ όσον η μάννα πιστεύει ότι το κυοφορούμενο είναι παιδί της, όπως και πράγματι είναι, δεν χρειάζεται να την συμβουλεύσουμε τι θα κάνη. Πάντως πολλές φορές πέφτουν έξω οι γιατροί. Φοβούνται και την ευθύνη και καταφεύγουν στην «εύκολη λύσι», τον φόνο του ανυπεράσπιστου εμβρύου.
Ένας φίλος δικηγόρος έχει δημοσιεύσει την προσωπική του περίπτωσι. Όταν ήταν έγκυος η μητέρα του στον ίδιο, συνέβη το εξής: Στο Αρεταίειο, ο καθηγητής γυναικολογίας, μαζί μ’ έναν άλλο επίσης καθηγητή, είχαν αποφανθή οριστικά και αμετάκλητα ότι έπρεπε να σκοτώσουν το παιδί για να ζήση η μητέρα.
Όταν το έμαθε αυτό η γιαγιά, παρεμβαίνει αποφασιστικά· «Επ’ ουδενί λόγω θα κάνετε αυτό, αν δεν ρωτήσετε την ίδια την μητέρα».
Εν τω μεταξύ πάει στο θάλαμο, και λέει στην κόρη της.
— Παιδί μου, μη δεχθής να σκοτώσης το σπλάγχνο σου. Δέξου καλύτερα να πεθάνης εσύ. Εγώ είμαι βέβαιη ότι κανείς δεν θα πάθη κακό. Σ’ αυτό εδώ το νοσοκομείο, πριν από μερικά χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή ο άγιος Νεκτάριος. Θα τον παρακαλέσουμε. Θα κάνουμε παράκλησι να παρέμβη. Αλλά πιστεύω ότι ο πατέρας σου, που είναι σεσωσμένος στη Βασιλεία του Θεού, και αυτός, παιδί μου, θα παρακαλή τον Θεό για σένα. Αλλά και αν πρόκηται να πεθάνης, δέξου να πεθάνης. Εγώ θα βρω μία ευσεβή κοπέλλα, θα την παντρέψω με τον άνδρα σου, και μαζί της θ’ αναστήσω τα παιδιά σου.
Της απαντά:
—Μητέρα, δεν θα δεχθώ τη θυσία τού παιδιού, και όσο για μένα, ας γίνη ό,τι θέλει ο Θεός.
Σε λίγο έρχονται οι γιατροί να την πάρουν. Η γυναίκα αρνείται. Αρχίζουν να φωνάζουν οι γιατροί και να βρίζουν τη μάννα της ότι είναι παλαβή, καθυστερημένη, ανισόρροπη και χίλια δυο άλλα, και ότι θυσιάζει τη ζωή της κόρης της. Η κόρη απαντά: Δεν είναι θέμα της μητέρας μου, αλλά είναι κυρίως δικό μου. Εγώ δεν δέχομαι να θυσιάσω το παιδί. Ας πεθάνω. Οι γιατροί αγανακτισμένοι σήκωσαν τα χέρια. Ανέχωρησαν. Μετά από λίγο τα πράγματα αντιστρέφονται άρδην. Με φυσιολογικό τρόπο γεννήθηκε το παιδί! Έζησε η μητέρα. Γλύτωσε και το παιδί. Είναι γεγονός ότι εκεί που σταματά η ανθρώπινη λογική, αρχίζει η «λογική» του Θεού. Εντυπωσιακά ο Θεός παρεμβαίνει!
Απόσπασμα από το βιβλίο: ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Συγγραφέας: ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ (ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ)
Εκδόσεις: ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΑΣ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ