Νά ξυπνήσουν τ᾽ ἀντακλαστικά τοῦ Ἓλληνα, πού ἔχουν ναρκωθεῖ καί µουδιάσει ἀπό τήν προπαγάνδα ἐχθρῶν καί φίλων, ἀπ᾽ τήν καλοπέραση καί τήν ὑπερκατανάλωση, καί τό νά ἐπανέλθει στό ἑλληνικό ἦθος τῆς μετριότητας, ὑπό τίς παροῦσες συνθῆκες φαίνεται ἐλάχιστα πιθανόν. Ὅπως ἐγράψαμε κι ἄλλοτε, ὁ Ἕλληνας τοῦ σήμερα προτιμᾶ νά πέρδεται παρά νά σκέπτεται*. Εἶναι ὀπαδός τῆς θεωρίας τοῦ Δαρβίνου ὄχι ἀπό ἐπιστημονικό προοδευτισμό ἀλλ᾽ ἀπό ὑστεροβουλία. Τον βολεύει ἡ ἀναγωγή τῆς καταγωγῆς του στόν πίθηκο, γιατί τόν ἀπαλλάσσει ἀπό ὑποχρεώσεις κοσμίας κι εὐπρεποῦς συμπεριφορᾶς. Ἄλλωστε ἡ προκλητική ἐπίδειξη τῶν τριχοφυϊτικῶν του ἰδιοτήτων γίνεται μέ σκοπό τήν προβολή τῶν κληρονομικῶν του καταβολῶν. Ὅμως ἐδῶ ἔχουμε μιά ἀντιστροφή τῆς γνωστῆς θεωρίας: ὁ σημερινός Ἕλληνας δέν προέρχεται, ἁπλώς πορεύεται πρός τόν πίθηκο.

Σε πόλεις καί σέ χωριά, πού ἀπό ἄποψη πολιτιστικοῦ ἤθους δέν ἔχουν τώρα καμιά διαφορά, ἐμφανίζεται κατά τήν τελευταία εἰκοσαετία μία ὑποκατηγορία τῆς γενικῆς κατηγορίας τῶν ἑλληνοειδῶν, πού εἶναι γνωστή στήν ἐπιστημονική διάλεκτο τῆς φυλετικῆς ζωολογίας ὡς «ἀρκουδόμαγκες». Εὔσωμοι -ὄχι καί κατ’ ἀνάγκην ὑψηλοί-, δασύτριχοι, ρυπαροί, ἀκόμη κι ἄν φοροῦν ροῦχα «σινιέ», µέ ἀπέραντη ὄρεξη γιά φαγητό, ἀλλά µέ ἐλάχιστη γιά τό νερό, ὑπό τήν ἔννοια τῆς καθαριότητας σέ συνδυασμό µέ σαπούνι, τολμηροί στό ἔπακρο ἐναντίον γυναικῶν, γερόντων, ἀναπήρων καί γενικῶς κατά παντός ἀδυνάτου, ὑποχωρητικοί ἐμπρός στό δυνατότερο καί στόν ἀποφασισμένο νά τούς ἀντιμετωπίσει µέ τίς γροθιές του (τά λόγια δέν τά φοβοῦνται· δέν πονάνε), καί ὑποτακτικοί ὅταν διαισθανθοῦν ὕπαρξη ἐξουσίας ὄχι μόνο κρατικῆς ἀλλἀ καί κομματικῆς. Διαθέτουν δυνατή φωνή καί πλούσια γκάµα ὑβριστικοῦ λεξιλογίου, τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦν παρατακτικά, μιά καί ἡ πνευματική τους καλλιέργεια δέν ἀνέχεται τήν ὑποτεταγμένη σύνταξη. [Ἄλλωστε καί τό «ἑλληνικό» ὑπουργεῖο παιδείας, κινούμενο στίς ἴδιες πνευµατικές παραµέτρους, ἔχει καταργήσει πρό πολλοῦ τήν ὑποτακτική. «Ἀνυπόταχτη» ἑλληνική πολιτική!].

Ἑλληνική Ζωονομία: ἤτοι ζωοφυσική μελέτη τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων, Gutenberg, 1987

__________________________________

* Βλ. «Τό πλοῖο τῶν τρελῶν καί ἡ ἄγονος πολιτική μας γραμμή», Gutenberg, 1985.

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Ὁ κοινὸς ἄξονας ποὺ διακρατεῖ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ διατηρεῖ τὴν συνοχή της, ὁ ἕνας καὶ μοναδικός της ἄξονας ἐπάνω σ΄ ὅλα τὰ θέματα ποὺ τὴν ἀπασχολοῦν καὶ ὁ ὁποῖος τοποθετεῖ τὰ πάντα σὲ ὀρθὴ βάση, εἶναι μόνο αὐτός: «Κάθαρση – Φωτισμὸς – Θέωση» τίποτε ἄλλο. Χωρὶς αὐτὸ τὸ σχῆμα, ὅλα τ΄ ἄλλα εἶναι μία γελοιοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Οἱ Πατέρες δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ τί θὰ συμβεῖ στὸν ἄνθρωπο μετὰ θάνατον ἀποκλειστικά, ἀλλὰ ἐκεῖνο κυρίως ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ τί θὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος σ΄ αὐτὴν τὴν ζωή. Μετὰ θάνατον δὲν ὑπάρχει θεραπεία τοῦ νοός, ὁπότε πρέπει νὰ ἀρχίσει σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἡ θεραπεία. …Λοιπὸν βλέπετε αὐτὸ τὸ συγκλονιστικό, τοὺς Πατέρες δὲν τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει μετά, τὸ μετὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει «τώρα» καὶ ἂν σ΄ αὐτὸ τὸ «τώρα», τὸ σκληρὸ τὸ «τώρα», μπορεῖ νὰ γίνει θεραπεία.

Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς πράξη θεραπείας, θέλει νὰ θεραπεύσει τὸ «τώρα». Αν δεν κάνει αυτό το «τώρα» τι θα κάνει; Ποῦ θὰ πάει τοὺς ἀνθρώπους; Πῶς θὰ ἀσχοληθεῖ μαζί τους; Ἔχει ἄλλο ἔργο νὰ κάνει; Μήπως πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ ποὺ κάνουμε καὶ ὡς ποιμαντικὲς δραστηριότητες, εἶναι ἀκριβῶς μία ἀποφυγὴ ἢ λησμοσύνη τοῦ κέντρου τῆς θεραπείας; Ἂν ὑπάρχει τὸ κέντρο τῆς θεραπείας, τὰ ἄλλα ἁπλῶς μποροῦν νὰ προστεθοῦν ἔτσι ἁπαλά. Ἂν ὅμως, μετατεθεῖ στὸ ἁπαλὸ – στὸ…
δευτερεῦον ἡ τάση τῆς ποιμαντικῆς καὶ τῆς ἐνασχολήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ χαθεῖ ἡ θεραπευτική, γελοιοποιηθήκαμε. Πολλὲς φορὲς γελοιοποιούμεθα, αὐτὴ εἶναι ποὺ λέμε ἡ ἐκκοσμίκευση. Ἄλλο ἐνδοκοσμικότητα καὶ ἄλλο ἐκκοσμίκευση. Ναὶ στὸ ἐνδοκοσμικό, θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν ἄνθρωπο τοῦ «τώρα». 

Ἐκκοσμίκευση τί εἶναι; Νὰ ἐγκαταλείψω τὴν θεραπεία καὶ νὰ πάω σὲ αὐτὰ ποὺ ἱκανοποιοῦν ἐσᾶς. Νὰ τρῶτε, νὰ πίνετε, νὰ βρίσκετε δουλειές, νὰ βρίσκετε γαμπρούς, νὰ περνᾶτε καλά, νὰ μὴν ἔχετε πόνους, νὰ μὴν ἔχετε ἀρρώστιες… Καὶ μόνο ποὺ θὰ τὰ κάλυπτα αὐτά, ἔχασα τὸ κέντρο. Τὸ καταλαβαίνετε αὐτό; «Καὶ ἂν αὐτὸ τὸ ζητάει ὁ λαός»;

Ἡ Ἐκκλησία δὲν τὸ κάνει, ἡ Ἐκκλησία θὰ γιατρέψει. Δὲν ὑπόσχεται τίποτε ἀπ΄ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία. Πῶς διαστρέψαμε ἔτσι τὰ πράγματα; Καὶ πῶς καταλήξαμε σ΄ ἄλλες μορφὲς θεραπευτικῆς; Καὶ πῶς ἡ Ἐκκλησία στὴν ποιμαντική της μέριμνα, πολλὲς φορὲς τὸ ἔχει ξεχάσει αὐτὸ τὸ πράγμα, εἰδικὰ σὲ μία ἐνοριακὴ δουλειά;

Βλέπετε, τὸ ΄λεγα τὴν ἄλλη φορᾶ, ἀκόμα καὶ τὸ καίριο γεγονὸς τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει μία καθαρὰ ἐκκοσμίκευση. Ἐκκοσμικεύσαμε τὰ Μυστήρια, πῶς τὰ προσεγγίζουμε…! Τὸ ΄λεγα τὴν προηγούμενη φορᾶ γιὰ τὴν διοικητικὴ τάση. Τὸ Μυστήριο εἶναι ἀκριβῶς ἕνας τρόπος ἐκφράσεως τῆς θεραπευτικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν δεῖ μὲ κοσμικὰ πράγματα ἐκκοσμίκευσης. Καὶ δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ παίξουμε αὐτὸ τὸ παιχνίδι, δὲν εἶναι δυνατόν. Πρέπει ἐδῶ νὰ γίνει κάτι συγκλονιστικό, πρέπει νὰ βάλουμε τὸ δάκτυλο στὸν «τύπο τῶν ἥλων». Καὶ δὲν μπαίνει τὸ δάκτυλο στὸν τύπο τῶν ἥλων, γιατί θέλουμε νὰ φανοῦμε καλοί, ὅτι ἀνταποκρινόμαστε στὶς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου… Μὰ δὲν γίνεται αὐτὸ τὸ πράγμα.

Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο, σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ ὄχι μετὰ θάνατον. Μπορεῖ νὰ φαίνεται ἀνέλπιστο γιὰ ΄σᾶς αὐτό, καί εἶναι τόσο ἀληθινό, γιατί «ἐν τῷ Ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια». Μετὰ θάνατον ἁπλῶς προσευχόμαστε γιὰ τοὺς νεκροὺς ποὺ εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, μ΄ ὅ,τι θεραπευτικὴ ἐπέτρεψαν ἐκεῖ νὰ λειτουργήσει, καὶ μ΄ ὅ,τι θεραπευτικὴ ἔκανε ἡ Ἐκκλησία πάνω τους. Ἄλλο νὰ μὴ θέλεις τὴν θεραπευτική, καὶ ἄλλο ἐμεῖς νὰ μὴ δίνουμε εὐκαιρία θεραπευτικῆς στὸν κόσμο. Καὶ νὰ πλανώμεθα, δίνοντας καραμέλες στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τὰ πάνε καλὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ λένε: «ἡ Ἐκκλησία μᾶς καταλαβαίνει, ἀνταποκρίνεται στὰ αἰτήματά μας, ψάχνει καὶ νεφρὸ γιὰ τὸ παιδί μου ποὺ εἶναι ἄρρωστο…» (ἦταν παρένθεση αὐτό). Ὅσο τὰ σκέπτομαι, μιλᾶμε γιὰ μία τραγωδία, ἀλλὰ πίσω ἀπ΄ ὅλα εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν χάνεται τίποτε, ἀλλὰ πρέπει κάτι νὰ μᾶς ξυπνήσει..

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/12/blog-post_95.html