Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου
– Δηλαδή, Γέροντα, ὅποιος ἔχει ταπείνωση ἔχει ὅλες τὶς ἀρετές;
– Ἒμ βέβαια. Ὁ ταπεινὸς ἔχει ὅλα τὰ πνευματικὰ ἀρώματα: ἁπλότητα, πραότητα, ἀγάπη χωρὶς ὅρια, καλωσύνη, ἀνεξικακία, θυσία, ὑπακοὴ κ.λπ. Ἐπειδὴ ἔχει τὴν πνευματικὴ φτώχεια, ἔχει καὶ ὅλον τὸν πνευματικὸ πλοῦτο. Εἶναι ἐπίσης καὶ εὐλαβὴς καὶ σιωπηλός, γιʹ αὐτὸ συγγενεύει καὶ μὲ τὴν Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, ἡ ὁποία εἶχε μεγάλη ταπείνωση. Ἐνῶ εἶχε μέσα της ὁλόκληρο τὸν Θεὸ σαρκωμένο, δὲν μίλησε καθόλου, μέχρι ποὺ μίλησε ὁ Χριστὸς στὰ τριάντα Του χρόνια. Στὸν ἀσπασμὸ τοῦ Ἀγγέλου εἶπε: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου». Δὲν εἶπε: «Ἐγὼ θὰ γίνω μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ».
Ἡ Παναγία, γιὰ τὴν ταπείνωσή της, κατέχει τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Χαίροις μετὰ Θεὸν ἡ Θεός, τὰ δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα», λέει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης. Νὰ εἶναι δούλη, νὰ εἶναι καὶ Νύμφη τοῦ Θεοῦ! Νὰ εἶναι παρθένος, νὰ εἶναι καὶ μητέρα! Νὰ εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, νὰ εἶναι καὶ Μητέρα τοῦ Πλάστου! Αὐτὰ εἶναι τὰ μεγάλα μυστήρια, τὰ παράξενα, ποὺ δὲν ἐξηγοῦνται, ἀλλὰ μόνο βιώνονται!
|
– Ὅ,τι καλὸ κι ἂν βρῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῆ γιὰ τὴν Παναγία, δὲν θὰ μπορέση νὰ ἐκφράση τὸ μεγαλεῖο Της. Ἡ Παναγία μὲ τὴν ὑπακοή Της ἄνοιξε πάλι γιὰ μᾶς τὸν Παράδεισο, ποὺ τὸν εἶχε κλείσει ἡ παρακοὴ τῆς Εὔας. Ἡ Εὔα ἔσπασε τὸν κρίκο ποὺ μᾶς ἕνωνε μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔφερε στὸν κόσμο λύπη καὶ πόνο· ἡ Παναγία ἕνωσε πάλι τὸν κρίκο καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν παραδεισένια χαρά. Μᾶς συνέδεσε μὲ τὸν Θεό, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος. Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν χαρμόσυνη ἀγγελία ὅτι οἱ ἄνθρωποι χάρη στὴν Παναγία βρῆκαν «χάριν παρὰ Θεοῦ». Χαίρεται ἡ Παναγία, γιατὶ σαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Χαιρόμαστε καὶ ἐμεῖς, γιατὶ ἡ Παναγία μᾶς ἔβγαλε ἀσπροπρόσωπους. Γι᾿ αὐτὸ ψάλλουμε τὰ Χριστούγεννα: «Ἡ ἔρημος προσφέρει στὸν Χριστὸ τὴν φάτνη καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέρουμε τὴν Μητέρα Του, τὴν Παναγία». Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» σελ.153 |
– Γέροντα, ποιά εἰκόνα τῆς Παναγίας σᾶς ἀρέσει περισσότερο;
– Ἐμένα ὅλες οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας μοῦ ἀρέσουν. Καὶ μόνον τὸ ὄνομά Της νὰ βρῶ κάπου γραμμένο, τὸ ἀσπάζομαι πολλὲς φορὲς μὲ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά μου.
Εἶναι φοβερό, ἂν τὸ σκεφθῆς! Μικρὸ κοριτσάκι ἦταν καὶ εἶπε τὸ «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Μέσα σὲ λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολὺ θὰ βοηθηθῆς, ἐὰν ἐμβαθύνης στὰ λόγια αὐτά. Εἶναι λίγα καὶ δυνατά. Ἂν τὰ μελετᾶς, θὰ ἀγαπήσης τὴν ταπείνωση· κι ἂν ταπεινωθῆς, θὰ δῆς τὸν Θεὸ νὰ ἔρχεται μέσα σου καὶ νὰ κάνη τὴν καρδιά σου Φάτνη τῆς Βηθλεέμ.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» σελ. 88
