Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Μύρου
Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Η πριν από λίγες ημέρες αθρόα κυκλοφορία σε ολόκληρη την πόλη της Κοζάνης ενός φυλλαδίου, με τίτλο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ, ΘΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ;» και με την υπογραφή «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Κοζάνης», δεν αποτελεί γεγονός συνηθισμένο για τον τόπο μας.
Είναι μέχρι τώρα γνωστές και διακηρυγμένες οι θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για το Καρναβάλι γενικά, αλλά και για τα καρναβαλικά δρώμενα στην περιοχή μας, τόσο από προφορικά και γραπτά κηρύγματα, όσο και από κατά καιρούς δηλώσεις παλαιοτέρων και νεωτέρων κληρικών της, αλλά και από την γενική αποχή από αυτά των κληρικών και πολλών συνειδητών χριστιανών.
Αυτή τη φορά όμως εμφανίζονται να αντιτίθενται δημόσια στις καρναβαλικές εκδηλώσεις και εκείνοι από τους συμπατριώτες μας που ανήκουν στην αίρεση των Πεντηκοστιανών (χρησιμοποιώ τον όρο «αίρεση» με την αρχαία και διαχρονική του σημασία στον εκκλησιαστικό λόγο, που προέρχεται από το ρήμα «αιρέομαι», «αιρούμαι» και σημαίνει προσωπική επιλογή, δηλαδή όχι αποδοχή της Χριστιανικής Πίστεως, όπως αυτή παραδόθηκε από την αρχή μέχρι σήμερα, αλλ’ όπως ο καθένας προσωπικά την κατανοεί και την ερμηνεύει).
Εκ πρώτης όψεως, το περιεχόμενο του φυλλαδίου παρουσιάζεται τόσο εκκλησιαστικό και Ορθόδοξο, ώστε εάν ο αναγνώστης του δεν προσέξη κάποιες λεπτομέρειες θα μπορούσε να το υπογράψη και ως Ορθόδοξος Χριστιανός. Στηριζόμενος, επίσης, κάποιος στο κεντρικό θέμα και στο βασικό περιεχόμενο του φυλλαδίου μπορεί να αναγνωρίση ότι οι συντάκτες του διαθέτουν αρκετά καλά στοιχεία μέσα τους. Αντιλαμβάνονται ότι η συμμετοχή στις ειδωλολατρικές καρναβαλικές εκδηλώσεις δεν συμβιβάζεται με την ιδιότητα του Χριστιανού, του μέλους της Εκκλησίας. Κατανοούν ότι οι εκδηλώσεις αυτές, όπως διοργανώνονται, «με το πέπλο της λαϊκής παράδοσης», αποτελούν παγίδες για όσους δεν είναι στερεωμένοι στην πίστη. Έχουν ακόμη το θάρρος αυτές τις αλήθειες να τις διακηρύξουν δημόσια. Και πιστεύω, το πιο σημαντικό, ότι οι ίδιοι δεν συμμετέχουν σ’ αυτού του είδους τις εκδηλώσεις.
Από το άλλο όμως μέρος, όσο επιμελημένα κι αν επιχειρούν οι συντάκτες του να το αποκρύψουν, για ένα έμπειρο μάτι είναι ολοφάνερο ότι η μαζική αυτή διακίνηση του φυλλαδίου έχει κι ένα άλλο ιδιαίτερα σημαντικό στόχο: Την αλίευση για την αίρεση των Πεντηκοστιανών καλοπροαίρετων και ανυποψίαστων ανθρώπων βαπτισμένων στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρόκειται δηλαδή για μία προσπάθεια πλαγίου προσηλυτισμού.
Τον στόχο τους αυτό επιχειρούν να τον επιτύχουν οι διακινηταί του φυλλαδίου εμφανιζόμενοι τεχνηέντως ότι αρχικά ταυτίζονται, ή τουλάχιστον ευρίσκονται πολύ κοντά στις θέσεις τους με την πατροπαράδοτη Πίστη των Ορθοδόξων, ενώ αποφεύγουν μεθοδικά να αναφερθούν στις τεράστιες διαφορές, που τους χωρίζουν από αυτούς. Αυτό θα το κάνουν ανενδίαστα όταν τα ανυποψίαστα θύματα τους πλησιάσουν και τους εμπιστευθούν.
Τώρα προβάλλουν την αξία των Αγίων Γραφών, καταδικάζουν την ειδωλολατρία, την ακολασία, την κραιπάλη, την αθυροστομία, αναφέρονται στη νηστεία με τέτοια αμφισημία, ώστε να δίνουν την εντύπωση ότι τη μη υποκριτική νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής την δέχονται και εκείνοι, όπως και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί πλέον, αξιοποιούν τις γνώμες Ορθοδόξων πατέρων και συγχρόνων Ορθοδόξων κληρικών, για τους οποίους δίνουν την εντύπωση ότι τους αναγνωρίζουν ως αυθεντίες.
Τίθεται εδώ το ερώτημα: Μπορούν στ’ αλήθεια οι Πεντηκοστιανοί να δεχθούν και να χρησιμοποιήσουν στα κείμενά τους τα όσα γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ή για τους αγίους της Εκκλησίας μας; Τολμούν, επίσης, να παραθέσουν τα όσα πιστεύει και διδάσκει η Αγιωτάτη μας Ορθόδοξη Εκκλησία για την αίρεση των Πεντηκοστιανών; Τα παραδέχονται και αυτά ως αυθεντίες; Η απάντηση είναι προφανής και το συμπέρασμα, για τον λόγο που τα χρησιμοποιούν, δηλαδή τον ύπουλο προσηλυτισμό, αναμφίβολο.
Τέλος, με σημείωσή τους, που τοποθετούν αμέσως μετά τον τίτλο του φυλλαδίου, διευκρινίζουν ότι «το παρόν φυλλάδιο απευθύνεται μόνον σε συνειδητούς χριστιανούς. Οι υπόλοιποι να το αγνοήσουν». Το εύλογο ερώτημα, το οποίο τίθεται μετά την προσεκτική ανάγνωση της παραπάνω διευκρίνησης είναι: Ποιούς πιστεύουν και ποιούς εδώ εννοούν ως «συνειδητούς χριστιανούς», τους Ορθόδοξους ή τους Πεντηκοστιανούς;
Συνειδητός χριστιανός είναι αυτός που πρώτα γνωρίζει και πιστεύει την αλήθεια και ύστερα αφοσιώνεται με όλες του τις δυνάμεις να την βιώση και να μαρτυρήση γι’ αυτήν. Δεν νοείται κάποιος να χαρακτηρίζεται «συνειδητός χριστιανός», όταν αγνοή την αλήθεια και βρίσκεται στην πλάνη.
Εάν οι συντάκτες του φυλλαδίου εννοούν ως «συνειδητούς χριστιανούς» μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προς τους οποίους απευθύνονται, τότε δέχονται πως η αλήθεια υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και επομένως οι ίδιοι άδικα εγκατέλειψαν την αρχική και αμετάθετη Πίστη των πατέρων τους, και προσκολλήθηκαν σε μία ξενόφερτη αίρεση, που εφευρέθηκε από ανθρώπους μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα. Εάν πάλι πιστεύουν ότι η αληθινή πίστη βρίσκεται στην λεγόμενη «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», τότε δεν μπορούν παρά να δεχθούν ότι «συνειδητοί χριστιανοί» είναι μόνον κάποια από τα μέλη της. Αυτούς όμως τους ανθρώπους (αφού μόνον σ’ αυτούς απευθύνονται) μπορούσαν να τους ενημερώσουν για την στάση τους απέναντι στις καρναβαλικές εκδηλώσεις στις συχνές τους συνάξεις και όχι να τους αναζητούν στα σταθμευμένα αυτοκίνητα και στις εισόδους των σπιτιών όσων δεν είναι Πεντηκοστιανοί.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμία αμφιβολία για την ενσυνείδητη, αλλά καλά καμουφλαρισμένη, προσπάθεια προσηλυτισμού στην αίρεση των Πεντηκοστιανών από τους εμπνευστές, συντάκτες και διακινητές του προαναφερθέντος φυλλαδίου. Κι αυτό το ήθος δεν είναι καθόλου χριστιανικό και εκκλησιαστικό.
Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Μύρου, Δρ Θ.,
Ιεροκήρυκας Ι. Μητροπόλεως Σερβίων & Κοζάνης