Πρωτ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
FACEBOOK:
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Κάποτε πρέπει να φτάνει για όλους μας η ώρα της ειλικρίνειας και της αυτοκριτικής. Ζούμε όλοι μας χρόνια στον χώρο της Εκκλησίας, ακολουθούμε το τυπικό της, αγωνιζόμαστε, ή νομίζουμε ότι το κάνουμε, εξομολογούμαστε, έχουμε τακτική συμμετοχή στα μυστήρια, τακτική επικοινωνία με τον πνευματικό αλλά … Αποτέλεσμα μηδέν! Αισθανόμαστε ότι προκοπή δεν υπάρχει, ότι ίσως και να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, ότι τα πάθη όχι μόνο δεν θεραπεύονται αλλά θεριεύουν.
Μα γιατί; Πλάνη; Αφού ακολουθούμε όλες τις συμβουλές της Εκκλησίας και όλους τους τύπους. Είναι αυτή η αλήθεια ή αυτό μας βολεύει να πιστεύουμε; Εξομολογηθήκαμε ποτέ καθαρά; Με πραγματική απόφαση να αλλάξουμε τα πάντα στη ζωή μας; Χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις; Ψάξαμε ποτέ τον πνευματικό εκείνο που θα μας κατηχήσει στο δρόμο της διαγνώσεως και της θεραπείας των παθών μας; Ετοιμαστήκαμε ποτέ για το μυστήριο της εξομολόγησης με προσευχή – υπάρχουν υπέροχες κατανυκτικές ευχές αγίων, παράκληση εξομολογουμένων, ο Μ. Κανών κ.α κατάλληλα κείμενα – με νηστεία, με συστηματικό έλεγχο της ζωής μας; Προσπαθήσαμε ποτέ να διορθώσουμε τα λάθη και τα πάθη πριν φτάσουμε στο εξομολογητήριο; Φοβούμαστε πώς για τους περισσοτέρους από εμάς οι απαντήσεις, οι ειλικρινείς απαντήσεις, είναι αρνητικές.
Η εξομολόγηση έχει εν πολλοίς εκπέσει σε μια εκκλησιαστικοποιημένη ψυχανάλυση, μια συμβουλευτική επί παντός επιστητού, μια απενοχοποίηση ψυχολογικού τύπου ενώ ο πνευματικός έχει καταντήσει από ψυχαναλυτής, στην καλύτερη των περιπτώσεων, έως και “εξάρτημα” τύπου κομποσχοινίου ή ακόμα και ταυτότητα για το πού ανήκουμε (είμαι του τάδε, όχι της Εκκλησίας!) και όχι πραγματικός ιατρός – θεραπευτής.
Οι θέσεις αυτές μπορεί να μοιάζουν κάπως ακραίες και απόλυτες αλλά φρονούμε ότι η αναμέτρηση του καθενός με τον εαυτό του και την συνείδηση του αν όχι σε απόλυτο βαθμό πάντως σε μεγάλο θα μειώσουν αυτήν την πρώτη αίσθηση της ακρότητας. Το ίδιο δύναται να πραγματοποιήσει και ο προβληματισμός γύρω κυρίως από το Facebook αλλά και απ’ όλα τα λεγόμενα social media που λειτουργούν κατά τον αυτό τρόπο.
Ας αναλογιστούμε τόσο ως πνευματικοί πατέρες όσο και ως εξομολογούμενοι οι ίδιοι αν και πότε και με πόση συναίσθηση καταθέσαμε στο πετραχήλι του πνευματικού ή ο πνευματικός μας κατήχησε για το πόσες αμαρτίες επιτελούμε μέσω τέτοιων “βιβλίων”. Θεωρούμε δεδομένο δικαίωμα, αν όχι και επιταγή θεία και αγία, το γεγονός ότι διατηρούμε σελίδες στο Facebook. Ποτέ και κανένας ίσως πνευματικός δεν μας απαγόρευσε την Θεία Κοινωνία λόγω της συμμετοχής μας σε αυτό το δίκτυο ή έστω μας κατήχησε και μας επέπληξε για την αμαρτία αυτή. Άλλωστε πού να τολμήσει κάποιος κάτι τέτοιο το 2022 τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει ενορία ή κληρικός που να μη διατηρούν και οι ίδιοι σελίδες; Όχι μόνο δεν αντιλαμβανόμαστε το πόσες αμαρτίες επιτελούμε μέσα σε αυτόν τον ιστοχώρο αλλά πολλοί εξ ημών έχουν πέσει και στη δαιμονική πλάνη να πιστεύουν ότι μέσα απ’ τον χώρο αυτό επιτελούν και έργο ιεραποστολικό.
Πόσες ώρες πολύτιμες για προσευχή και για διακονία χάνονται καθημερινά στην θυσία του facebook ;
Πόση αργολογία!
Πόση υπερηφάνεια, πόσος ναρκισσισμός τη στιγμή που δημοσιεύουμε τις υπέροχες φωτογραφίες μας ή τα άρθρα μας ή τα σχόλια μας σε δημοσιεύσεις και ακόμα πιο πολύ την στιγμή των likes που μαζί με “φίλους” και “ακολούθους” συμπληρώνουν το αυτολιβάνισμά μας!
Πόση εμπάθεια και μίσος μέσω των απαντήσεων μας σε δημοσιεύσεις άλλων ή αρνητικές ψήφους, πόση κατάκριση, πόσο ατελείωτο και άπειρο κουτσομπολιό!
Πόση ηδονοβλεψία κοιτώντας απ’ την τεράστια αυτή κλειδαρότρυπα τις ζωές όλων και πόσες συγκρίσεις μέσα απ’ αυτό!
Πόση μοιχεία και πορνεία τόσο φανερή, με την εύκολη πια σύναψη σχέσεων, όσο και κρυφή με την αντικατάσταση της συναισθηματικής ασφάλειας που οφείλουμε να λαμβάνουμε από τη συζυγία μας πλέον από τρίτους ανθρώπους!
Πόση βλασφημία διαβάζοντας το οτιδήποτε για τον Χριστό και την Εκκλησία ή ακόμα και τη στιγμή που νομίζουμε, τρομάρα μας, ότι υπερασπιζόμαστε την πίστη και την Εκκλησία μέσα στο χώρο με τα “σοφά” που απαντούμε.
Πόση βλασφημία όταν “θεολογούμε¨ ή αυτόκλητα ομολογούμε την πίστη μας δίπλα σε αναρτήσεις με ημίγυμνες, ή και γυμνές, γυναίκες άλλα΄ και άντρες ή αναρτήσεις για ακριβά και κουλ αυτοκίνητα ή και αναρτήσεις για το πόσο ωραία περάσαμε στο χθεσινό ξενύχτι.
Πόση βλασφημία μιλώντας για το Θεό και τα Θεία σε συνθήκες και με ανθρώπους και με ικανότητες ή αρμοδιότητες που δεν το δικαιολογούν.
Πόσες φορές έλαβα, στο email μου όχι στο facebook, δημοσιεύσεις από αδελφούς οι οποίες περιείχαν σοβαρά δογματικά λάθη και προέρχονταν από αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες! Ποιός έδωσε στον καθένα το δικαίωμα να κηρύττει αδιακρίτως χωρίς καν να είναι το διακόνημά του και χωρίς καν να έχει την παραμικρή προϋπόθεση; Πλήρης ισοπέδωση των χαρισμάτων!
Πόση έπαρση όταν δημοσιεύουμε τη γνώμη μας επί παντός επιστητού και μάλιστα, ιδιαιτέρως εμείς οι κληρικοί, με ύφος και στόμφο αναγνωρισμένων γερόντων και πόση μεγαλύτερη όταν από κάτω ακολουθούν επαινετικά σχόλια που δεν έλαβαν ούτε οι μεγαλύτεροι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Σχόλια πολλάκις ηδονικά μέσω των οποίων δημιουργούνται και πάλι ύποπτες και επικίνδυνες “πνευματικές” τάχα σχέσεις. Μήπως ξεκαθαρίσαμε τα του οίκου μας, τα της ενορίας μας, τα της επισκοπής μας και μας κάλεσε η Εκκλησία να διδάξουμε και όλους τους άλλους; Προφανώς ο γράφων τούτη τη στιγμή πέφτει στο ίδιο σφάλμα που κατακρίνει και αισθάνεται άσχημα γι αυτό αλλά θεωρεί ταπεινά ότι υπάρχει θέμα σοβαρό για το οποίο δεν τολμήσαμε ως σήμερα να μιλήσουμε.
Κλείνοντας θα επαναλάβουμε την παράκληση-πρόκληση να μη βιαστούμε να απορρίψουμε ως αναχρονιστικά και σκοταδιστικά τα παραπάνω αλλά με ταπείνωση και διάκριση ο καθένας να ζυγίσει τον εαυτό του και τη συμπεριφορά του και να αποφασίσει αν και κατά πόσο ισχύουν και αντιστοίχως να πορευτεί πνευματικά.