Μαρία Γκιουρτζιάν
ΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ
ΚΑΙ ΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Πανανθρώπινα και διαχρονικά είναι αποδεκτό ότι θάνατος σωματικός ενός ανθρώπου ορίζεται η μη αναστρέψιμη παύση της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας του. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, με την τεχνολογική ανάπτυξη και τη δημιουργία ανάγκης λήψης οργάνων για μεταμοσχεύσεις δημιουργήθηκε και ο όρος «εγκεφαλικός θάνατος». Έτσι, σύμφωνα με ορισμένα ιατρικά κριτήρια (που κατά καιρούς έχουν αλλάξει) ειδική επιτροπή γιατρών αποφασίζει ότι έχει επέλθει «εγκεφαλικός θάνατος» σε άνθρωπο, που νοσηλεύεται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), όταν κατά τα κριτήρια αυτά έχουν παύσει, μη αναστρέψιμα, όλες οι εγκεφαλικές λειτουργίες ολοκλήρου του εγκεφάλου του όμως διατηρείται (με την τεχνική υποστήριξη της ΜΕΘ) η καρδιοαναπνευστική του λειτουργία… Δηλαδή διατηρείται στη ζωή με την τεχνολογία, που διαθέτει μία ΜΕΘ, όπως και οι άλλοι νοσηλευόμενοι συνασθενείς του στη ΜΕΘ, με τη διαφορά ότι εκείνοι δεν έχουν χαρακτηρισθεί εγκεφαλικά νεκροί. Αυτός ο χαρακτηρισμένος «εγκεφαλικά νεκρός» ασθενής είναι και υποψήφιος δότης οργάνων προς μεταμόσχευση (εφόσον δεν συντρέχουν άλλοι σοβαροί λόγοι από την γενικότερη υγεία των οργάνων των). Με λίγα λόγια, ο υποψήφιος δότης οργάνων πρέπει να είναι ζωντανός (αφού έχει την καρδιακή του και αναπνευστική λειτουργία), ώστε να είναι κατάλληλη η λήψη ζωτικών του οργάνων για μεταμόσχευση σέκάποιον δέκτη.
Μερικά ζωτικά ερωτήματα:
1. Με ποιο δικαίωμα διακόπτεται βίαια η ζωή ενός ανθρώπου, δηλ. του χαρακτηρισμένου «εγκεφαλικά νεκρού», χωρίς να έχει επέλθει ο σωματικός του θάνατος (αφού λειτουργεί η καρδιά και η αναπνοή του) χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε αν και πότε η κατά χάρι Θεού αθάνατη ανθρώπινη ψυχή του έχει αποχωρισθεί από το σώμα της; Επίσης, γνωρίζουμε ποια είναι η κατάλληλη ώρα εξόδου της ψυχής από το προς το παρόν φθαρτό σώμα της; Γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει εκείνες τις κρίσιμες στιγμές αυτής της εξόδου για το καλό αυτής της ψυχής από τον Ζωοδότη της Θεό;
2. Μπορούμε να αποκλείσουμε την επιβίωση του «εγκεφαλικά νεκρού» από κάποιο θαύμα του Δημιουργού Θεού και χορηγού της Ζωής;
3. Χαρακτηρίζεται η όχι θυσία ζωής η δωρεά ζωτικών του οργάνων, εκ μέρους του χαρακτηρισμένου «εγκεφαλικά νεκρού» δότη, εφόσον αυτός διατηρεί τις καρδιοαναπνευστικές του λειτουργίες, δηλαδή ζει;
4. Κάποιος άνθρωπος με καλή διάθεση μπορεί να δηλώσει δωρητής οργάνων, με ελεύθερη επιλογή του, γνωρίζοντας τι σημαίνει «εγκεφαλικός θάνατος» θέλοντας να «θυσιάσει» τη ζωή του -(αν κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί θυσία! και όχι αυτοκτονία!)- για να ζήσει κάποιος συνάνθρωπός του. Όμως, ποιος, είναι εκείνος που θα τελέσει αυτή την θυσία! Με άλλα λόγια να παίξει τον ρόλο «δημίου»!; Πράξη αγάπης, θεωρώ, ότι είναι η ενσυνείδητη προσφορά οργάνου η ιστών, όταν ο δότης είναι στην ζωή, χωρίς να αφαιρείται η ζωή του δότη κατά την προσφορά αυτή.
Ταπεινά
Μαρία Γκιουρτζιάν
Ιατρός ΕΣΥ, Ορθοπαιδικός,
Διευθύντρια
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών
Γεν. Νοσοκομείον Αθηνών «Γ. Γενηματάς»
Ορθόδοξος Τύπος, 12/8/2011
http://thriskeftika.blogspot.com/2011/08/blog-post_1994.html