ΝΙΚΟΛΑΟΥ I. ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ
ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ Δ.Δ. – DEA ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, DEA ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΟΣΟΦΙΑ
«ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ» ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
Μετά την Μπλαβάτσκυ, την σκυτάλη της Θεοσοφίας παίρνουν κατ’ ουσίαν η Αννί Μπεσάντ και ο Ληντμπήτερ (C.W.Leadbeater) στην Ινδία, και η Αλίκη Μπέϋλη στην Αγγλία. Κληρονομούν από την Μπλαβάτσκυ, την υπέρτατη αυθεντία της Θεοσοφίας, το αντιχριστιανικό πρόγραμμά της.
Η διατύπωση μόνο διαφέρει. Π.χ. η Αννί Μπεσάντ στο βιβλίο της «ο Εσωτερικός Χριστιανισμός», δέχεται το σύμβολο του σταυρού αλλά του δίδει καθαρά αποκρυφιστικό περιεχόμενο ακολουθώντας τον Leadbeater: «Όταν εισέρχεται κανείς στην Ατραπό, βάζει την καρδιά του πάνω στο σταυρό. Όταν ο σταυρός και η καρδιά έχουν πια γίνει ένα, ο σκοπός έχει επιτευχθή» (σ. 163). Έτσι, αντιστρέφεται πολύ έντεχνα η χριστιανική ορολογία και μπορούν οι Θεοσοφιστές να αλώνουν εκ των ένδον την Εκκλησία, αλλά και τις χριστιανικές χώρες, αλλοιώνοντας το χριστιανικό φρόνημα.
Από που μπορούμε να διακρίνουμε ότι πρόκειται για αντίχριστο μήνυμα δοσμένο με χριστιανική ορολογία: Η Θεοσοφία και μαζί της η νέα εποχή δίνουν αλληγορικό νόημα στην ανάσταση, αφού δεν δέχονται την ανάσταση του σώματος, και αλληγορικό νόημα στην ενσάρκωση του Ιησού Χριστού, ο οποίος ταυτίζεται με υλοποίηση μιας πνευματικής οντότητας, «Μονάδος», στην εποχή των ιχθύων. Η σταυρική του θυσία κατά την θεοσοφία δεν φθάνει στην ανάσταση, αλλά είναι υπέρτατη θυσία για τους άλλους με αποκρυφιστική δύναμη που φώτισε τους νόες πολλών με πνευματικά περιεχόμενα άγνωστα μέχρι τότε, όπως την αγάπη και την αξία της αυτοθυσίας.
Αλλά στην Θεοσοφία η νέα εποχή χρειάζεται και κάτι άλλο, δραστικό και αποτελεσματικό, η τελειωτική λύση: Πρέπει να σπιλωθούν οι άγιοι της Εκκλησίας που μιλούν περί των αιρέσεων και ανθίστανται στην Θεοσοφική και ήδη νεοεποχήτικη πανθρησκεία. Την θεωρητική θεμελίωση για διωγμούς των χριστιανών και δη των πλέον αγίων εκ των ορθοδόξων χριστιανών, δίνει ο Leadbeater.
Στο βιβλίο του «Οι διδάσκαλοι και η ατραπός» («The masters and the Path», μετάφρασις από την Β’ αγγλική έκδοση, εκδοθείσα από τον Θεοσοφικό Εκδοτικό οίκο Συν-Π-Ε, Αθήνα 1928), στο κεφάλαιο «Σκοτειναί δυνάμεις» (σελ. 189 έπ.) αναφέρει: «Έχομεν ακούσει πολλά περί των Σκοτεινότερων Δυνάμεων, των γοήτων, η Αδελφών της Σκιάς. Οι άνθρωποι ούτοι ακολουθούσι μίαν εντελώς διάφορον γραμμήν της ημετέρας, γραμμήν, ήτις άγει αυτούς εις σύγκρουσιν προς τους Διδασκάλους της Σοφίας, προς την Ιεραρχίαν, ήτις ιθύνει τον κόσμον και το ηλιακόν σύστημα… Πολλοί εκ των μάλλον διανοητικώς εξ αυτών ανεπτυγμένων τόσον ολίγον είναι βυθισμένοι εις τον υλισμόν, όσον οιοσδήποτε μέγας ασκητής. Ούτοι συμφωνούσιν απολύτως, ότι ο άνθρωπος πρέπει να θέση κατά μέρος τα κατώτερα πράγματα και να αποβλέπη προς τα υψηλότερα· αλλ’ αποβλέπουσιν εις μίαν έντονον ατομικότητα, ήτις εν τέλει δύναται να καταλήξη εις λύπην. Δια τούτο καταβάλλουσι, πιθανώτατα, προσπάθειας, όπως επηρεάσωσιν ημάς, δια να επιτείνωμεν την εν ημίν προσωπικότητα, δια να αφυπνίσωμεν κάποιαν οίησιν εν ημίν. Ας ενθυμούμεθα, ότι αποτελεί μέρος του «πιστεύω» των να είναι παντελώς ασυνείδητοι· δι’ αυτούς ευσυνειδησία θα εσήμαινεν ανόητος και περιφρονητέα αδυναμία, δια τούτο δε διαπράττουν τας απεχθεστέρας πράξεις….». (σ. 189-191)
«Ισχύς μας κατά των Σκοτεινοτέρων τούτων Δυνάμεων είναι η ένωσίς μας με τους Διδασκάλους μας…έτοιμοι να δεχώμεθα πάντοτε επηροάς εκ των άνω, άλλ’ αποφασιστικώς μαχόμενοι καθ’ όλων των χωριστικών δυνάμεων,… Παν, όπερ τείνει εις το να οξύνη τον χωρισμόν, είναι απλώς παίγνιον εις χείρας εχθρού,….» (σ. 192).
Και γιατί συμβαίνει να υπάρχουν οι «δυνάμεις» που μάχονται την Θεοσοφία η νέα εποχή; Για μας τους χριστιανούς η απάντησις είναι σαφής: Διότι, κατά τον Μέγα Βασίλειον, «όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Για τον Leadbeater και την Θεοσοφία, κατά πλήρη και καθαρά δαιμονική αντιστροφή της χριστιανικής προοπτικής «Υπάρχει εις σκοτεινός νόμος εν τη Φύσει, όστις παράγει το κάπως περίεργον τούτο αποτέλεσμα, ότι, όπου υπάρχει εκπομπή υψηλοτέρων και ανωτέρων δυνάμεων, υπάρχει ωσαύτως μία αντίστοιχος εκροή ανεπιθυμήτου ενεργείας. Δυνατόν να φανή περίεργον, αλλ’ αναμφιβόλως ούτως έχει …. όταν τα Μεγάλα Όντα, εργαζόμενα υπέρ της εξελίξεως, επιτρέπουσιν εις Εαυτά να παράσχωσι μίαν ασυνήθη ευλογίαν, κατά παράδοξον τινά ισορροπίαν η δικαιοσύνην, πρέπει να επιτρέψωσι μίαν παρεμφερή αντίθετον εκπομπήν δυνάμεως».
Αλλά υπάρχουν και κατά τι «εξελιγμένοι» κληρικοί ή τουλάχιστον μηνύματά τους που ταιριάζουν με την αντίστροφη ερμηνεία που δίνει στο χριστιανικό μήνυμα η Θεοσοφία. Π.χ., το περιοδικό της Θεοσοφικής Εταιρίας Ιλισσός (τ. 24 του 1979) περιέχει και εορταστικά μηνύματα ιεραρχών, προφανώς εν αγνοία τους, μη δυνάμενα να προβληματίσουν το θεοσοφικό αναγνωστικό κοινό.
Πως αντιλαμβάνονται την προσέγγιση των χριστιανών οι οπαδοί της θεοσοφίας πολύ χαρακτηριστικά φαίνεται από το παράδειγμα που αναφέρει ο Leadbeater. Σε τελετή μυήσεως που περιγράφει, ο «Κύριος» ερωτά τους μυουμένους τι θα κάνανε αν έπρεπε να «βοηθήσουνε» να εξελιχθή προς το θεοσοφικό φρόνημα ένας μοναχός του μεσαίωνος «τα μάλιστα ευσεβής αλλά με λίαν περιορισμένας ιδέας περί του Θεού, των Αγίων και της εκκλησίας» (σ. 310).
Μετά από την μύηση αυτή, προειδοποιεί ο Leadbeater, ο μυηθείς κινδυνεύει να παραφρονήση από εγωισμό επειδή κατάλαβε «τι θα γίνη η διάνοιά του», και γι’ αυτό πρέπει πολύ να προσέξη «επαγρυπνώντας» ώστε να φονεύη παν ίχνος υπερηφάνειας, εγωισμού και προκαταλήψεως» (σ. 315).
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην ορολογία της Θεοσοφίας η νέας εποχής. Ο εγωισμός ταυτίζεται με το ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτό που λέει πράγματι ο Leadbeater είναι ότι : Για να μην παραφρονήση ο μεμυημένος της Θεοσοφίας, πρέπει να φονεύη πάλι και πάλι ως «υπερηφάνια», «εγωισμό» και «προκατάληψη», το ίδιο το πρόσωπό του.
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΘΕΟΣΟΦΙΑΣ/ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
Η κίνησις της Αλίκη Μπέιλι δημοσίευσε το 1948 στην Αγγλία ένα βιβλίο της Μπέϋλη που επιγράφεται «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Πρόκειται για ένα βιβλίο ιδεολογικής καθοδηγήσεως όλης της νέας εποχής. Προοπτική της, και ιδέα κινητήρια του βιβλίου της Μπέϋλη, ο επικείμενος ερχομός του «Οδηγού» περί του οποίου είχε κάνει λόγο η Μπλαβάτσκυ ήδη από το τέλος του 19ου αιώνος.
Πρόκειται για τον μεσσία της νέας εποχής, τον ερχομό του οποίου κατά την Μπέϋλη ήδη προετοιμάζουν τα μέλη του «Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών». Στον όμιλο αυτό περιλαμβάνονται τόσο συνειδητά μέλη, όσο και άλλα μέλη που χωρίς να έχουν συναίσθηση του γενικωτέρου σχεδίου, εργάζονται υπό την καθοδήγηση και ακολουθώντας τις εντολές της λεγομένης πνευματικής ιεραρχίας.
Η «πνευματική ιεραρχία», κατά την Θεοσοφία του Λονδίνου, περιλαμβάνει τον «Χριστό» και τους επιτελείς του που ετοιμάζονται για την ανάληψη της παγκόσμιας εξουσίας.
Πρώτα, πρέπει οι λαοί, κατά την Μπέϋλη, να ετοιμασθούν καταλλήλως: Να μάθουν να συνεργάζονται για κοινωνικούς και κοινωφελείς στόχους ανεξαρτήτως της Εκκλησίας, να εθισθούν στην με συνέπεια και ακρίβεια εκτέλεση εντολών, να έχουν συναίσθηση ευθύνης για την πραγμάτωση σχεδίων που τους υπαγορεύονται υποτάσσοντας χωρίς αντιρρήσεις στα σχέδια αυτά όλη την ικανότητά τους για εργασία, ακόμη και όλη την καθημερινή τους ζωή, να συγκεντρωθούν περιουσίες για την χρηματοδότηση της παγκόσμιας πολιτικοθρησκευτικής αλλαγής με κληρονομιές και δωρεές περιουσιών όχι με απλούς εράνους, να αισθάνονται όλοι ως «αγάπη» την παγκόσμια συνεργασία για την επίτευξη των στόχων των άνωθεν υπαγορευομένων σχεδίων. Τα σχέδια αυτά ήδη κατά την Μπέϋλη καταστρώνονται από την «πνευματική ιεραρχία».
Όλες οι παραθρησκευτικές οργανώσεις, όπως π.χ. η «Διανοητική Επιστήμη» (στην οποία αναφέρεται παραδόξως η Μπέϋλη 3-4 χρόνια προτού να εμφανισθή η «Διανοητική» του -πρώην;- θεοσοφιστή Ρον Χάμπαρντ – μετέπειτα σαηεντόλοτζυ) «που ήδη έλκουν τους ανθρώπους», πρέπει κατά την Μπέϋλη να ενωθούν σε ένα δίκτυο που θα ετοιμάση τον ερχομό του υποτιθέμενου Μεσσία. Η Εκκλησία πρέπει κατά την Μπέϋλη να διαβρωθή, να ειπωθή στους κληρικούς τι πρέπει να πιστεύη η Εκκλησία και οι άνθρωποι να εθισθούν στην αντίχριστη και αντίθεη πίστη ότι «μέσα τους είναι ο Χριστός» και ότι οι εορτές του χριστιανικού εορτολογίου έχουν δήθεν αστρολογική προέλευση, ακόμη, να γίνη αξιοποίηση (από την νέα εποχή) όσων κληρικών έχουν φρόνημα ανοικτό στο μήνυμά της.
ΔΙΑΒΡΩΣΙΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Η κίνηση της Μπέϋλη με το δελτίο της «Παγκόσμια καλή θέληση» προωθεί τον «διάλογο» και την «αρμονία» στις διεθνείς σχέσεις αντί του δικαίου (τ. 4/1988, ομιλία του Άνταμ Κιούρλ), «πανεπιστημιακά» προγράμματα-καταλύτες των αντιλήψεων περί των κοινωνικών αξιών (τ. 4/1988), την ένωση όλων των θρησκειών (τ. 3/1988), την οικολογική-νεοπαγανιστική αντίληψη ότι η γη είναι ένας ζωντανός οργανισμός όπως π.χ. ένα δένδρο (τ. 3/1988), την άποψη ότι η Γαλλική επανάσταση κατάφερε ένα μεγάλο πλήγμα (στην Εκκλησία) για χάρη της «ελευθερίας» του ανθρωπίνου «πνεύματος» (τ. 2/1989), την νεοεποχήτικη παραθρησκευτική «πνευματικότητα». Αυτά, τα προβάλλει η κίνησις της Μπέϋλη εντέχνως, εν μέσω δελτίων της με πληροφορίες που ενδιαφέρουν πράγματι όσους εργάζονται στον ΟΗΕ και σε διεθνείς οργανισμούς. Προβάλλει δε μία περί ΟΗΕ, περί ειρήνης κλπ αντίληψη, που αντιστρέφει τους όρους, το χριστιανικό υπόβαθρο των ιδρυτών του ΟΗΕ, οι οποίοι μόνο μια τέτοια παραθρησκευτική και απάνθρωπη κατεύθυνση δεν φαντάζονταν στο νόημα των όρων που χρησιμοποιούσαν για τους σκοπούς, τους θεσμούς και τα μέσα του ΟΗΕ.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προώθηση από την κίνηση της Μπέϋλη, της ολιστικής η «διαπροσωπικής» Ψυχολογίας. «Μια εντελώς νέα παγκόσμια ψυχολογία πρέπει να καθορίζει τις ορθές συναισθηματικές μας προτιμήσεις», σε έναν κόσμο που οι πολυεθνικές θα «αναλάβουν τις ευθύνες τους για την διακυβέρνηση του πλανήτη» παραληρεί σε ένα είδος μανιφέστου υπέρ του ναζισμού της νέας εποχής ο Ρόμπερτ Μύλλερ (Παγκ. Καλή Θέληση, τ. 4/1989). Η ολιστική η «διαπροσωπική» ψυχολογία είναι όχι επιστήμη, αλλά κλάδος της παραθρησκείας της νέας εποχής, ένα «υποκατάστατο της θρησκείας» όπως ρητά αναφέρει το τ. 1/1982 του Zeitschrift fur Transpersonale Psychologic (Χάνς-Γιούργκεν Ρούππερτ: Η Νέα εποχή, 6η έκδ., Βιζμπάντεν 1988, σ. 55 έπ.). Πρόκειται για απολυτοποίηση των παραθρησκευτικών βιωμάτων, των δαιμονικών ενεργειών και των απόκρυφων εμπειριών, για δήθεν «επιστημονική μελέτη» τους με στόχο την διάδοσή τους ως «επιστημονικής μεθόδου θεραπευτικής αγωγής». Χαρακτηριστικά, αναφέρει ο Ίαν Γκόρντον Μπράουν, ιδρυτής και διευθυντής της «διαπροσωπικής» ψυχολογίας Λονδίνου, ότι τον 21ο αιώνα πιστεύει ότι θα δημιουργηθούν στα πλαίσια της «ψυχολογίας» αυτής «σχολές Μύησης» (Παγκ. Καλή θέληση, τ. 4/1986).
Το αντιχριστιανικό σχέδιο η «όραμα» της μαντάμ Μπλαβάτσκυ, σε πλήρη εξέλιξη….
Από το βιβλίο: ΘΕΟΣΟΦΙΑ – «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΘΕΟΣΟΦΙΑ – «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ