π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου
Παραχαράξεις και Διαστρεβλώσεις
εις τον αιρετικόν λόγον
ΒΑΣΙΚΟ γνώρισμα πολλών αιρετικών προτεσταντικών ομολογιών, δεν είναι μόνο η διαστρέβλωση του νοήματος των αγιογραφικών χωρίων, αλλά και η διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων και θεολογικών τοποθετήσεων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησιάς μας.
Σκοπὸς αυτής της τακτικής τους είναι η αναζήτηση ερεισμάτων για τις διάφορες κακοδοξίες τους, στην προσπάθειά τους να πείσουν για την ορθότητα των αντιλήψεών τους.
Ενδεικτικώς, λοιπόν, θα αναφέρουμε δυο χαρακτηριστικὰ παραδείγματα διαστρέβλωσης της αλήθειας, που σχετιζονται με το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ παράδειγμα προέρχεται από κείμενο, που υπάρχει στην ιστοσελίδα τους, με τίτλο «Τι πιστεύει η Ευαγγελικὴ Εκκλησία για την Παρθένο Μαρία;» (http://beee.gec.gr/Parthenos Maria.htm).
Εκεί, λοιπόν, ο συντάκτης του άρθρου, εκτός από τις άλλες ιστορικοδογματικὲς ανακρίβειες, αναφερόμενος απορριπτικά και στην Ορθόδοξη Αγιολογικὴ Παράδοση για την Κοίμηση της Θεοτόκου, κλείνει την αναφορά του μ᾿ ένα απόσπασμα από τη Δογματικὴ της Ορθοδόξου Εκκλησίας του αειμνήστου Καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα.
Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Αλλά, όπως χαρακτηριστικὰ λέει για τη μετάσταση της Θεοτόκου και ο Παν. Τρεμπέλας, ότι τοιαύτα διδάγματα, στερούμενα απολύτως παντός ερείσματος εν τη Γραφή και τη Αποστολική παραδόσει, ωθούσιν εις ολισθήματα και εκτροπὰς νοθευούσας την ανέκαθεν εν τη Εκκλησίᾳ απηχουμένην ορθὴν περὶ Απολυτρώσεως και του μόνου Λυτρωτού διδασκαλίαν, μόλις είναι ανάγκην να είπωμεν».
Η πρώτη εντύπωση, που σχηματίζει ο αναγνώστης του όρθρου, είναι ότι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ορθόδοξους θεολόγους του 20ου αιώνα, παρουσιάζεται ως συνήγορος υπεράσπισης προτεσταντικών κακοδοξιών.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Και αυτό, γιατὶ το εν λόγῳ απόσπασμα του Π. Τρεμπέλα είναι η κατακλείδα της κριτικής του σε κακόδοξες Ρωμαιοκαθολικὲς αντιλήψεις για τη Θεοτόκο, όπως π.χ. ο χαρακτηρισμὸς της Θεοτόκου ως «Συλλυτρώτριας», και δεν έχει καμμία σχέση με την ορθόδοξη θεώρηση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική…, τόμ. 2, 1979, σ. 216).
Παρατηρούμε εν προκειμένῳ, ότι o προτεστάντης συντάκτης του άρθρου, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αποσπώντας την παράγραφο από την νοηματική της συνάφεια και την θεματική της αναφορά, με μοναδικὸ σκοπὸ να αποδείξει ως αληθινούς τους ισχυρισμούς του, έστω και κατὰ τρόπο επιλήψιμο και ανεπίτρεπτο.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ παράδειγμα προέρχεται από το Ελληνικὸ εγκυκλοπαιδικό λεξικὸ της Αγίας Γραφής, των προτεσταντικών εκδόσεων «Ο Λόγος», που ανήκουν στην κίνηση του Σπύρου Ζωδιάτη – Προωθώντας τις Διακονίες του Ευαγγελίου.
Αναφερόμενος ο προτεστάντης συντάκτης στο συγγραφέα της Καθολικής Επιστολής Ιακώβου, γράφει:
«Συγγραφεὺς της Επιστολής ανέκαθεν υποστηρίζεται υπὸ της Εκκλησίας ότι είναι ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, κατὰ τον συγγραφέα Ελβίδιον του 4ου αιώνος υιός του Ιωσὴφ και της Μαρίας, του γάμου τους συντελεσθέντος μετὰ την διὰ του Πνεύματος Αγίου γέννησιν του Κυρίου». (Βλ. Γ. Κωνσταντινίδη, Νέον Εγκυκλοπαιδικὸν Λεξικὸν της Αγίας Γραφής, 1985, σ. 361)
Τρεις επισημάνσεις πρέπει να κάνουμε εν προκειμένω.
Πρώτον, ο προτεστάντης συντάκτης αναφέρει ως δεδομένο δήθεν γάμο του μνήστορος Ιωσὴφ και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τέτοιος γάμος, όμως, δεν έγινε ποτέ.
Δεύτερον, επικαλείται και παραπέμπει στον Ελβίδιο ως συγγραφέα. Αποσιωπά, όμως, το γεγονός, ότι ο Ελβίδιος είναι γνωστός αιρετικός του 4ου αιώνα, ο οποίος πολέμησε την Αειπαρθενία της Θεοτόκου, και επιπλέον παραβλέπει ότι τις θέσεις του Ελβιδίου τις έχει αναιρέσει ο άγιος Ιερώνυμος παράγραφο πρὸς παράγραφο.
Και τρίτον, ξεχνά το πόσο περιφρονητικὴ ήταν η στάση του Λουθήρου, του πνευματικού του προπάτορα, όταν χαρακτήριζε ένα θεόπνευστο κείμενο όπως την Καθολικὴ Επιστολὴ Ιακώβου, ως «αχυρένια επιστολή» (Weim.Ausg,D.B 6,10. Pqbk. L. Coppelt, Theologie desNeuen Testaments 1991, σ. 530).
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ, ότι τα δυο παραδείγματα, τα οποία αναφέραμε, επιβεβαιώνουν κατὰ τρόπο ρεαλιστικὸ τον τίτλο του μικρού αυτού άρθρου. Εμείς ως τελικὸ σχόλιο για τις πρακτικὲς αυτὲς των Προτεσταντών, θα θέλαμε να επαναλάβουμε τοὺς λόγους του Κυρίου:
«Εἰ οὖν το φῶς το ἐν σοὶ σκότος ἐστι, το σκότος πόσον;».(Ματθ. 6, 23)
Εφημερ. «Ορθόδοξος Τύπος», αριθ. 1626/13.1.2006