Ως γνωστόν η θεωρία αυτή (όντως θεωρία, υπόθεσις και όχι αποδεδειγμένο συμπέρασμα) έχει υποστεί από της εμφανίσεώς της μέχρι σήμερα άπειρες αναθεωρήσεις. Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί να γίνη ανεκτόν είναι το γεγονός ότι αρκετές φορές υπερβαίνοντας τα όριά της -και με όχι τίμια μέσα- προσπάθησε να περιβληθή τον τίτλο αποδεδειγμένης αρχής, και ως τοιαύτη -τό και χειρότερον- να γίνη υλικόν εκμεταλλεύσεως και όπλον στα χέρια αθέων και υλιστών, για να πολεμήσουν την σχετική αγιογραφική διδασκαλία.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, εξ αφορμής κάποιων ευρημάτων, αλλά και λόγω συμπληρώσεως εκατονταετίας από τον θάνατον του Καρόλου Δαρβίνου (1882), του πρώτου συστηματικού υποστηρικτού της, επανήλθε στο προσκήνιο και στην δημοσιότητα.
Στον Ελλαδικό χώρο την προπαγάνδιζε δυστυχώς κάποιος κληρικός, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, έφθανε να υποστηρίζη την εκ του πιθήκου δι’ εξελίξεως καταγωγήν του ανθρώπου! Προσπάθησε μάλιστα, δια να αποφύγη τις αποδοκιμασίες των πιστών και την ενδεχομένην επίπληξιν ή και καταδίκην του από την Εκκλησίαν, με (παρ)ερμηνευτικά τεχνάσματα να συμβιβάση τις πεποιθήσεις του με την διήγησιν της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος πόνεσε πολύ με το ολίσθημά του, αλλά και διότι, λόγω της ιδιότητός του και της σοφιστικής ικανότητός του, κινδύνευαν να οδηγηθούν εις την πλάνην αστήρικτες ψυχές. Αντέδρασε απαντώντας και ανασκευάζοντας τις παρερμηνείες, αλλά και προτρέποντας και άλλους αρμοδίους -κληρικούς, θεολόγους- να λάβουν θέσιν, ώστε να προφυλαχθούν οι πιστοί. Είχε μάλιστα και σε φωτοτυπίες συγκεντρωμένα κατάλληλα αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη ή από σχετικές Πατερικές ερμηνείες και τα έδιδε στους προσερχομένους δια να υποβοηθούνται και να μην παρασύρωνται. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο εν λόγω κληρικός παρέμενε αμετανόητος, χρησιμοποίησε πολύ αυστηρή γλώσσα και προειδοποίησε ότι, αν συνεχίση, θα δεχθεί την παιδαγωγική επέμβασιν του Θεού.
Ακολούθως θα παρατεθούν ενδεικτικώς λίγες περιπτώσεις που διασώσαμε στην μνήμη μας, για να φανή πιο συγκεκριμένα η στάσις του Γέροντος.
α. Πήγε να συνεορτάση την νύκτα της Αναστάσεως (μάλλον το έτος 1983 ή 1984) με γνωστούς του πατέρες σε κελλί που πανηγύριζε. Πριν αρχίση η ανάγνωσις των Πράξεων των Αποστόλων, ανεφέρθη εκτενώς και με έντονο τρόπο στο εν λόγω θέμα, που ήτο τότε πρόσφατον.
Υπογράμμισε ιδιαιτέρως το εξής ευστοχώτατον δια την περίστασιν απόσπασμα από την προ διημέρου αναγνωσθείσα, κατά την Θείαν Λειτουργίαν της μεγάλης Πέμπτης, περικοπήν εκ του βιβλίου του Ιώβ, το οποίον, παρά την επικαιρότητά του, είχε διαφύγει της προσοχής όλων των παρευρισκομένων: «η συ λαβών γην πηλόν έπλασας ζώον και λαλητόν αυτόν έθου επί γης;» (Ιώβ, λη’, 14). Τόνισε κυρίως τα εξής δύο σημεία, «γην πηλόν» και «ζώον… αυτόν» (αρσενικού γένους), δια των οποίων σαφέστατα εμφαίνεται η απ’ ευθείας εκ «γης πηλού» δημιουργία του ανθρώπου.
β. Του μετεφέρθη από κάποιον το ακόλουθο προβαλλόμενο σοφιστικό επιχείρημα:
– Η εκ του πιθήκου προέλευσις του ανθρώπου δεν αντιτίθεται στην διήγησιν της Γενέσεως, αφού μπορούμε στο σχετικό χωρίον «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από της γης» (Γεν. β’, 7) να εννοήσωμεν ότι ο «χους από της γης», που εχρησιμοποίησεν ο Θεός δια την πλάσιν του ανθρώπου, ήτο ο πίθηκος (!)
Και ο Γέροντας απάντησε αμέσως, αποστομωτικά και με ιερή αγανάκτησιν με τα εξής τρία επιχειρήματα:
(1) – Δεν είχε ανάγκη ο Θεός από ανταλλακτικά!
(2) – Άλλωστε ο τρόπος δημιουργίας του ανθρώπου -«ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν…» (Γεν. α’, 26) και «έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον» (Γεν. β’, 7)- διαφέρει κατά πολύ από τον τρόπον δημιουργίας των ζώων -«Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά… εξαγαγέτω η γη… τετράποδα…» (Γεν. α’, 20-25)- και η διαφορά αυτή δείχνει την ιδιαίτερη μέριμνα του Θεού για το πλάσμα Του (τον άνθρωπον).
(3) – Ο Λόγος του Θεού, όταν σαρκώθηκε, έλαβε σάρκα ανθρώπου και όχι σάρκα πιθήκου!!!
Πέραν τούτων, ο Γέροντας, προορώντας και τις επιπτώσεις από την αποδοχήν του ανωτέρω πονηρού σοφίσματος, λίγες ημέρες μετά από αυτήν την συζήτησιν, εν ιερά αγανακτήσει επεξήγησε σε δύο Πατέρες:
«Τώρα στην αρχή, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, λένε: “Δεν αρνούμαστε τον Θεό, ούτε την Αγία Γραφή. Απλά, για να μην φαίνεται ότι πάμε αντίθετα σε όσα λένε μεγάλοι επιστήμονες, παίρνουμε συμβολικά τον ‘χουν’ και λέμε ότι ο Θεός πήρε πίθηκο για σώμα και του ‘ενεφύσησε’ την ψυχή.
Να δήτε όμως, στη συνέχεια, όταν το δεχθούνε αυτό πολλοί χριστιανοί, που τα ερμηνεύουνε με το μυαλό, μετά θα μας πούνε: “Ε, καλά τώρα… Ενεφύσησε ψυχή… Για ένα ‘φου’, για αέρα, θα συζητάμε; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Αφού ο πίθηκος ήταν ζωντανός! Είχε ‘πνοή ζωής’. Αυτή είναι η ψυχή. Η ζωή”. (!!!)
Και μετά μερικά χρόνια, αφού το δεχθούνε κι αυτό [= οι ‘χριστιανοί’], θα μας πούνε: “Ποιός Θεός του Αδάμ και της Εύας;… Εντάξει· δεν λέμε ότι γίνανε όλα από μόνα τους. Υπάρχει μία ανωτέρα Δύναμις. Η Φύσις” (!!!) Δηλαδή τελικά εκεί πέρα θα το πάνε: “Ούτε ψυχή, ούτε Θεός”!!!»
γ. Γνωστός του θεολόγος είχε τιτλοφορήσει ένα βιβλίο του αναφερόμενο στον άνθρωπον με τον τίτλο «Ζώον θεούμενον». Ο Γέροντας είχε στενοχωρηθή πολύ και είχε εκφράσει την αντίθεσίν του. Οι δύο λέξεις, φυσικά, προέρχονται από σχετικό χωρίο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αλλά είναι αποσπασματικά παρμένες από αυτό. Ο πατήρ Παϊσιος εξήγησε σχετικά ότι, όπως είναι ξεκομμένες οι λέξεις από το χωρίο και ενωμένες μεταξύ τους, “μπορεί να τις εκμεταλλευθούν για να υποστηρίξουν αυτές τις χαμένες θεωρίες, που διαδίδουν στις ημέρες μας”. Και πρόσθεσε: “Ο Άγιος Γρηγόριος, αν ζούσε σήμερα, αλλοιώς θα εκφραζόταν” (ενν: για να μην δώση αφορμή για παρερμηνείες).
δ. Κάποιος νεαρός μοναχός είχε διαβάσει μερικές ορθολογιστικές απόψεις, όσον αφορά την αγιογραφική διήγησιν περί δημιουργίας, οι οποίες εμμέσως έθεταν εν αμφιβόλω την θεοπνευστία της. Συγκεκριμένα, υπεστηρίζετο ότι ο προφήτης Μωϋσής χρησιμοποίησε διάφορες παλαιότερες προφορικές παραδόσεις και τις γνώσεις της εποχής του, για να καταγράψη την εν λόγω διήγησιν. Επειδή ο συγγραφεύς ήταν κληρικός, ο οποίος εφημίζετο δια τις κατά τα άλλα, ως επί το πλείστον, ορθόδοξες και παραδοσιακές θέσεις του, ο μοναχός επηρεάστηκε. Σε σχετική συζήτησιν ανέφερε στον πατέρα Παΐσιο αυτές τις απόψεις. Ο Γέροντας εμφανώς στενοχωρημένος απάντησε:
– Βρέ παιδάκι μου!… «Θείω καλυφθείς ο βραδύγλωσσος γνόφω…!!!» Καλά, απορώ! Τα ψέλνετε και δεν προσέχετε τι ψέλνετε!
ε. Άλλοτε, περιπαίζοντας με εύθυμο, αλλά και ευφυέστατο, τρόπο τις σχετικές θεωρίες περί δημιουργίας του ανθρώπου δια της αυτομάτου αυτοεξελίξεως των οργανισμών από τους ατελέστερους σε τελειότερους, ανέφερε: “Αν η δεκαοχτούρα πη δεκαεννιά, θα της βάλω είκοσι (άριστα)”· προφανώς υπογραμμίζοντας την διαφοράν μεταξύ αλόγων ζώων και λογικού ανθρώπου.
(Από το βιβλίο “Μαρτυρίες Προσκυνητών. Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης. 1924-1994”, Εκδόσεις “ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ”, Επιμέλεια: Νικόλαος Δ. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγός Ε.Α., Κεφ. Γ’: Μαρτυρίες Αγιορείτου Μοναχού Η., σελ. 113-118)
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ
Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ.! Ενώ οι ίδιοι αυτές τις ανοησίες δεν τις πιστεύουν, τις λένε όμως, για να μολύνουν τα παιδιά, να τα απομακρύνουν από την Εκκλησία.
Μου είπε κάποιος: «Αν πούμε ότι το χώμα είχε διάφορα συστατικά, διάφορους οργανισμούς, και ο Θεός πήρε από αυτά και έκανε τον άνθρωπο…»* «Δηλαδή, λέω, αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη τον άνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!»
«Αν πούμε, μου λέει, ότι πήρε πρώτα από τον πίθηκο και τον τελειοποίησε;» «Καλά, του λέω, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη το τέλειο δημιούργημα, τον άνθρωπο, που διέθεσε γιʼ αυτόν ολόκληρη ημέρα; Έπρεπε να βρη ανταλλακτικά; Διάβασε να δης τι λέει η Προφητεία του Ιώβ1, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αυτά για τον πίθηκο ούτε η επιστήμη τα παραδέχεται. Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν αν όχι ένα ποδήλατο τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Άλλο, αν πάρης έναν πίθηκο και του μάθης να κάνη πατίνι!…» «Αν πούμε, λέει, εκείνο, αν πούμε εκείνο…;» «Μη λες τίποτε, του λέω, για νάσαι πιο σίγουρος».
Αυτή την θεωρία δίδασκε και ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου. Του είπα μια φορά: «Σιγά-σιγά, με την περιποίηση, η φασολιά θα γίνη καλύτερη φασολιά, η μελιτζανιά καλύτερη μελιτζανιά. Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσης, άμα τον περιποιηθής, θα γίνη καλύτερος πίθηκος· δεν μπορεί να γίνη άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνη στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθή το δέρμα του· δεν θα πάψη όμως να είναι μαύρος». Και ύστερα, αν σκεφθής ότι από άνθρωπο, την Παναγία μας, γεννήθηκε ο Χριστός! Δηλαδή απόγονος του Χριστού ήταν ο πίθηκος; Τι βλασφημία! Και δεν το καταλαβαίνουν ότι βλασφημούν. Ρίχνουν μια πέτρα και δεν κοιτούν πόσα κεφάλια θα σπάση. Σου λέει: «Εγώ την έρριξα πιο μακριά από τον άλλον». Αυτό κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιος θα πετάξη πιο μακριά την πέτρα. Πόσα κεφάλια θα σπάση από αυτούς που περνάνε εκεί κάτω, δεν τον σκέφτονται.
– Γέροντα, μερικοί νομίζουν ότι με αυτές τις θεωρίες θα κάνουν τους Μαρξιστές να πλησιάσουν στην Εκκλησία.*
– Στην αρχή, μπορεί να πλησιάσουν οι Μαρξιστές, αλλά μετά θα έρθουν σαν κόμμα. Θα λένε: «Τώρα να εκκλησιάζεσθε, τώρα όχι. Τώρα να κάνετε αυτό, τώρα εκείνο». Θα κανοναρχούν δηλαδή· και στο τέλος θα πουν: «»Ποιος σας είπε ότι υπάρχει Θεός; Δεν υπάρχει Θεός. Σας γελούν οι παπάδες». Και έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, τους χρησιμοποιούν οι Μαρξιστές, για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όσοι Μαρξιστές έχουν καλή διάθεση, έρχονται, μετανοούν, εξομολογούνται. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Ιώβ 38, 14: «Η συ λαβών γην πηλόν έπλασας ζώον και λαλητόν αυτόν έθου επί γης;».
* Ας προσέξουμε πως ο γέροντας δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ άθεων και χριστιανών εξελικτικών. Είναι φανερό πως τα λόγια του γέροντα απευθύνονται σε …χριστιανούς οπαδούς της εξελικτικής θεωρίας.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α’
ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΝΕΠΤΥΞΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ
ΔΑΡΒΙΝΟΥ…ΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ ΤΟΤΕ…
Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Από ένδεκα χρονών διάβαζα βίους Αγίων και έκανα νηστείες και αγρυπνίες. Ο αδελφός μου ο μεγαλύτερος έπαιρνε και έκρυβε τους βίους. Δεν κατάφερε τίποτε. Πήγαινα στο δάσος και συνέχιζα. Κάποιος φίλος του τότε, ο Κώστας, του είπε: «Θα σου τον κάνω να τα παρατήση όλα».
»Ήρθε και μου ανέπτυξε την θεωρία του Δαρβίνου. Κλονίστηκα τότε και είπα: «Θα πάω να προσευχηθώ, και, αν ο Χριστός είναι Θεός, θα μου παρουσιαστή να πιστέψω. Μια σκιά, μια φωνή, κάτι θα μου δείξει». Τόσο μούκοβε. Πήγα και άρχισα μετάνοιες και προσευχή για ώρες, αλλά τίποτε. Στο τέλος τσακισμένος σταμάτησα. Μού ήρθε τότε στην σκέψη κάτι που μούχε πει ο Κώστας: «Παραδέχομαι ότι ο Χριστός είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο εμίσησαν από φθόνο για την αρετή του και τον καταδίκασαν οι συμπατριώτες του». Τότε είπα: «Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιασθώ γι Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο, ούτε τίποτε. Για την αγιότητά του και την καλωσύνη του αξίζει κάθε θυσία». (Καλός λογισμός και φιλότιμο).
»Ο Θεός περίμενε την αντιμετώπισή μου. Ύστερα από αυτό παρουσιάσθηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του».
Το γεγονός αυτό διέλυσε στον δεκαπενταετή Αρσένιο τους λογισμούς αμφιβολίας, που τάραζαν την παιδική του ψυχή, και γνώρισε με την χάρι του Θεού τον Χριστό ως Θεό αληθινό και Σωτήρα του κόσμου. Βεβαιώθηκε για τον Θεάνθρωπο, όχι από άνθρωπο ή από βιβλία, αλλά από τον ίδιο τον Κύριο, που του αποκαλύφθηκε και μάλιστα σε τέτοια ηλικία. Στερεωμένος πλέον στην πίστη μονολογούσε: «Κώστα, άμα θέλης τώρα, έλα να συζητήσουμε».
Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Ισαάκ
ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Κεντρική αποκλειστική διάθεση του βιβλίου.
Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, 63088, Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής
Τηλέφωνον: 2375061592
Τηλεομοιότυπον (FAX) 2375061103