ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ
Τη σεξουαλική αλχημεία χρησιμοποιούν οι οπαδοί της «Γνωστικής Ανθρωπολογίας». Στη χώρα μας δραστηριοποιούνται οι ακόλουθες ομάδες: α) Πανελλήνιο Κέντρο Γνωστικών Σπουδών. β) Σύλλογος Γνωστικής Ανθρωπολογίας. γ) Κέντρο Σπουδών Γνωστικής Ανθρωπολογίας (C.E.G.). δ) Γνωστικός Σύλλογος Ανθρωπολογικών και Επιστημονικών Μελετών (A.G.E.A.C.A.C.)*σημ.: Στοιχεία του 1995 Οι ομάδες αυτές αποτελούν παρακλάδια της «μητρικής» οργάνωσης που ιδρύθηκε από τον «μεσσία» Samael Aun Weor και διασπάσθηκε αργότερα. Όλες ακολουθούν στις βασικές τους αρχές τη διδασκαλία του «μεσσία». Παρακαλέσαμε τον συνεργάτη μας Γιάννη Μηλιώνη, πρώην κορυφαίο στέλεχος των Γνωστικών, να ετοιμάσει ένα κείμενο για την «σεξουαλική αλχημεία» με βάση τα βιβλία του Βεόρ. Παραθέτουμε στη συνέχεια αυτούσιο το κείμενο αυτό.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ
Σεξουαλική πρακτική που απαντάται σε «γνωστικές» οργανώσεις
που ακολουθούν τη διδασκαλία του «μεσσία των γνωστικών»,
Σαμαέλ Άουν Βεόρ
Ο Βεόρ υιοθετεί πολλές από τις διδασκαλίες του βουδισμού και ειδικά το Ζεν, όπως και διδασκαλίες τάντρα σε ό,τι αφορά την σεξουαλική γιόγκα την οποία ονομάζει «αλχημεία» ή «σεξουαλική μαγεία» («Ο τέλειος γάμος» κ.α.).
Η πρακτική αυτή έχει σαν σκοπό την ανύψωση της κουνταλίνη μεταφυσικής ενέργειας στην βάση της σπονδυλικής στήλης, κατά τον ινδουισμό μετά από διάφορα μεταβατικά στάδια.
Για την πραγματοποίηση των ασκήσεων αυτών προβλέπονται παντρεμένα ζευγάρια, τουλάχιστον στα χαμηλά επίπεδα της «γνωστικής» ιεραρχίας, ενώ για τους «μυημένους» υπάρχει το ενδεχόμενο της «αλχημείας» στο «αστρικό επίπεδο» με μια «ντακίνη» (θηλυκή θεότητα του ινδουισμού). Ακόμη, σε κάποιες περιπτώσεις, ο άνδρας μπορεί να εγκαταλείψει τη σύζυγο αν αυτή «δεν είναι κατάλληλη», δηλαδή, δεν είναι συνεργάσιμη (δεν αποδέχεται την αλχημεία) ή έχει περιέλθει στο στάδιο της εμμηνόπαυσης, οπότε είναι άχρηστη για σεξουαλική αλχημεία. Αντιθέτως, ο άνδρας θεωρείται ικανός για αλχημεία μέχρι βαθύ γήρας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του δόγματος του Βεόρ υπήρξε ο ίδιος, που όταν η σύζυγός του Λιτελάντε έφθασε στην εμμηνόπαυση, αυτός συνέχισε να «ασκείται» στην «αλχημεία» με νεαρή μαθήτριά του.
Αντιδρώντας στην απόφαση αυτή του «δασκάλου» ο Χούλιο Μεδίνα, από τους βασικούς μαθητές του, τον κατηγόρησε για μοιχεία και διέσπασε την οργάνωση.
Γενικά, οι συζυγικές σχέσεις ενθαρρύνονται μόνο για την πραγματοποίηση της πρακτικής της «αλχημείας», όπου ακόμη και το τελετουργικό προϋποθέτει μεν την επαφή άλλα για την προσωπική ανάπτυξη του καθ’ ενός των συζύγων.
Στη διάρκεια της πρακτικής, το ζευγάρι (άνδρας και γυναίκα) ακολουθεί τις προκαταρκτικές διαδικασίες της συνηθισμένης σεξουαλικής επαφής (θωπείες κλπ.) χωρίς όμως «ταύτιση με το Εγώ της λαγνείας». Κατά τη διδασκαλία, θα πρέπει και οι δύο, με τη «συνειδητή φαντασία» να «οραματίζονται υπερβατικές καταστάσεις».
Μετά την είσοδο του πέους στον γυναικείο κόλπο, το ζεύγος πρέπει να αποφεύγει κάθε συναίσθημα σκέψη και να περιστέλλει την επιθυμία. Με τη «συνειδητή φαντασία» πρέπει να οραματίζεται «δυνάμεις» (με τη μορφή φωτιάς, φιδιού κ.α.) που ξεκινούν από τα γεννητικά όργανα και ανεβαίνοντας, μέσω του νωτιαίου μυελού, αφυπνίζουν και ενεργοποιούν «μυστικά κέντρα δύναμης του ανθρώπου», τα «τσάκρας». Τελικός προορισμός της «ενέργειας» αυτής είναι ο εγκέφαλος όπου και ολοκληρώνεται η πρακτική. Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας εκφωνούνται ειδικοί φθόγγοι (μάντραμ).
Βασική προϋπόθεση της «σεξουαλικής μαγείας» είναι η παντελής αποφυγή του οργασμού – εκσπερμάτωσης. «Όσοι ξεχειλίζουν το ποτήρι του Ερμή στη διάρκεια της χημικής συνουσίας, εκ των πραγμάτων γίνονται απάνθρωπα και απόκοσμα πλάσματα» γράφει ο «Βεόρ» επάνω στο θέμα αυτό (η Μεγάλη Ανταρσία, σελ. 162).
Η πρακτική της «αλχημείας» πιστεύεται ότι αφυπνίζει μια ιδιαίτερη «θεϊκή» δύναμη, που ενυπάρχει στην ψυχοσωματική υπόσταση του «γνωστικού». Είναι η «Θεϊκή Μητέρα», ή «Ραμ Ίο», ή «Κουνταλίνη». Παρουσιάζεται και σαν «κοσμική»: η «θεϊκή μήτρα που γεννά τους κόσμους σε κάθε νέο μαχαμπαντάρα (κοσμική περίοδο)», όμως και σαν προσωπική: η «Κουνταλίνη, τυλιγμένη τρεις και μισή φορές στο μαγνητικό κέντρο του κόκκυγος» (Μεγ. άντ., σ. 108-112). Κατά την οργάνωση, όλες οι γυναικείες θεότητες των διαφόρων θρησκειών δεν είναι παρά προσωποποιήσεις αυτής της «Θηλυκής Αρχής».
Ο «γνωστικός» προσεύχεται στη «Θεϊκή Μητέρα» του για να αντλεί από αυτή δύναμη, την «οραματίζεται», με την μορφή της θεάς Αθήνας να «καταστρέφει το Εγώ, του», στην «πρακτική της εκμηδένισης του Εγώ» (Η μεγ. άντ. σ. 122) και πιστεύει ότι μπορεί να την αφυπνίσει «θετικά», ανεβάζοντάς την από το νωτιαίο κανάλι μέχρι τον εγκέφαλο, χρησιμοποιώντας την πρακτική της «σεξουαλικής μαγείας» (Ο τέλειος γάμος σ. 28 κ.α.).
Κατά τα άλλα, η «Θεϊκή Μητέρα» σχετίζεται και με το «Άγιο Πνεύμα». Κατά τους «γνωστικούς»: «η Κουνταλίνη είναι ο ίδιος τύπος ενέργειας με την οποία ο Τρίτος Λόγος επεξεργάζεται όλα τα στοιχεία της γης. Η δύναμη του Αγιου Πνεύματος πρέπει να επιστρέφει προς το κέντρο και προς τα πάνω. Επείγει να εξαγνίσουμε τις σεξουαλικές δυνάμεις μέχρι την καρδιά. Σε αυτό το μαγνη- τικό κέντρο, αυτές οι δυνάμεις αναμιγνύονται με τις δυνάμεις του Υιού» (Ο τελειος γάμος σ. 243).
Η «Κουνταλίνη» θεωρείται ακόμη «σύζυγος του Αγίου Πνεύματος» (Διαλ. σ. 350).
Γενικά, η σεξουαλική γιόγκα, που διδάσκει η οργάνωση, χαρακτηρίζεται από άλλες αποκρυφιστικές ομάδες σαν του «αριστερού χεριού» ή σαν «μαύρη πρακτική», ενώ ο Βεόρ θεωρεί τον εαυτό του μέλος της «Μεγάλης Λευκής Αδελφότητος» και τους θιβετανούς βουδιστές που ασκούν παρόμοιες, πιο «περίτεχνες» πρακτικές, «μαύρους μάγους» (Τέλ. Γάμ. 26 κ.α.).
Ο «Εσωτερικός Χριστός», μια ακόμη «θεϊκή αρχή», είναι για τους «γνωστικούς» «η κοσμική ουσία που περιέχεται σε όλο το άπειρο διάστημα», την οποία ο «μυημένος χρειάζεται να διαμορφώνει μέσα του με φωτιά — με το φίδι» (Ό τέλ. γάμ. σ. 246). Για να «αποκρυσταλλώνει», δηλαδή, «μέσα του ο άνθρωπος τον Χριστό», πρέπει να επιδίδεται στην «πρακτική της σεξουαλικής μαγείας». Ο «μυημένος ενσαρκώνει τον Χριστό όταν έχει προχωρήσει αρκετά στην Ψυχολογική Δουλειά». Όταν ο «μύστης» περιέλθει στην «Χριστική κατάσταση», όταν «γεννηθεί μέσα του ο Χριστός, ο Κόκκινος Χριστός, ο Κύριος της Μεγάλης Ανταρσίας, τότε αυτός αναλαμβάνει την ευθύνη να εξαφανίσει τις αιτίες του Εγώ και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ένωση με το Θεό Πατέρα, τον Ατμάν» (Η μεγ. άντ. σ. 157-166).
Ο «Χριστός» δεν ταυτίζεται κατά τους «γνωστικούς» με τον Ιησού Χριστό, τον από Ναζαρέτ, για τον όποιον δέχονται ότι ήταν ένας από τους πολλούς «μύστες» που «ενσάρκωσαν τον Χριστό».
«Ο Ιησούς ήταν γιός ενός Ρωμαίου στρατιώτη και μιας εβραίας γυναίκας», γράφει ο Βεόρ. «Η λέξη Ναζαρινός έρχεται από το Ναζάρ, άνθρωπος με ίσια μύτη. Ο Ιησούς δεν είχε καμπυλοειδή μύτη εβραϊκού τύπου. Η σύζυγος – ιέρεια του δασκάλου Ιησού ήταν επίσης από λευκή φυλή και είχε μεγάλες νεωτεριστικές δυνάμεις. Ο Ιησούς ήταν ένας πραγματικός άνδρας. Ο Ιησούς δεν ήταν ο ευνουχισμένος που παριστάνουν πολλές θρησκείες. Ο Ιησούς διαμόρφωσε τον Χριστό μέσα στον εαυτό του εξασκώντας Σεξουαλική Μαγεία με την γυναίκα του. Σε αυτές τις μέρες, ο Μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περπατάει στους δρόμους ανώνυμος και άγνωστος. Διατηρεί ακόμα το ίδιο σώμα που είχε στην άγια γη. Ο Ιησούς κατάφερε την ανάσταση κι έλαβε το ελιξίριο της μακροζωίας διότι χριστικοποιήθηκε διατρέχοντας το μονοπάτι του Τέλειου Γάμου» (Ο τέλ. γάμ. σ. 237-248).
«Έχουμε εξηγήσει ότι ο Χριστός δεν είναι ένα άτομο, αλλά μια κοσμική αρχή, απρόσωπη που πρέπει να αφομοιώσει κάθε άνθρωπος δια μέσου της σεξουαλικής μαγείας» (Ο τέλ. γάμ. σ. 3).
Ο μεσσίας των «γνωστικών» συνοψίζει τη διδασκαλία του (70 τουλάχιστον βιβλία και αμέτρητες διαλέξεις) σε τρεις βασικές προϋποθέσεις που αφορούν την «Επανάσταση της Συνείδησης», την «αφύπνιση της Συνείδησης» δηλαδή και την «Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι».
Τις προϋποθέσεις αυτές τις ονομάζει: «Παράγοντες επανάστασης της Συνείδησης» και επιχειρεί να τις τεκμηριώσει Γραφικά, παρερμηνεύοντας το σχετικό χωρίο της Αγίας Γραφής (Ματθ. ιστ. 24-25): «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Η παρερμηνεία της Γραφής αποτελεί φαινόμενο συνηθισμένο στα κείμενα του Βεόρ σε μια προσπάθεια να τεκμηριώσει από επίσημες πηγές την διδασκαλία του.
Γράφει ο μεσσίας των «γνωστικών»: α) Το «απαρνησάσθω εαυτόν» αναφέρεται στην «εκμηδένιση του Εγώ», εφ’ όσον κατ’ αυτόν «Εαυτός» είναι το προς διάλυσιν «Εγώ» του ανθρώπου. β) Το «αράτω τον σταυρόν αυτού» υποδηλώνει «την δουλειά στην αλχημεία», εφ’ όσον ο σταυρός εδώ συμβολίζει κατά την άποψή του το ζεύγος εν συνουσία. Στο σταυρό, λέγει, η κάθετη δοκός είναι ο άνδρας και η οριζόντια δοκός η γυναίκα, γ) Το «ακολουθείτω μοι» δηλώνει κατ’ αυτόν την «αγάπη για την ανθρωπότητα», εφ’ όσον ο Χριστός είναι αγάπη, το να ακολουθήσεις τον Χριστό σημαίνει να αγαπάς τους άλλους.
Ο Βεόρ υποβιβάζει έντεχνα τις άλλες θρησκείες: «Όλες οι θρησκευτικές αρχές του Χριστιανισμού είναι ειδωλολατρικές και όταν θα εξαφανιστούν οι θρησκευτικές μορφές του σήμερα, οι αρχές τους θα αφομοιωθούν από τις καινούργιες θρησκευτικές μορφές του μέλλοντος», «Η σύνθεση όλων των θρησκειών είναι σεξουαλική μαγεία… ο φαλός και η μήτρα είναι η σύνθεση όλων των μυστηρίων», «Η μάχη πολλών καλόγερων, ερημιτών να μποτιλιάρουν το σεξ στον θρησκευτικό φανατισμό τους… κάνει τον φανατικό, σκλάβο των δικών του παθών…», «Κάθε θρησκεία που εκφυλίζεται διδάσκει την αγαμία» (Ο τελ. γάμ. σ. 4-7, 37, 65). «Δε θα χρησίμευε σε τίποτα ν’ αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή σπηλιά. Τα Εγώ μέσα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν (Επ. ψυχ. σ. 182). «Μέσα στα ανεξιχνίαστα βάθη των πιο σεβαστών αγίων, ζουν τα Εγώ της πορνείας, της κλοπής, της ανθρωποκτονίας» (Η μεγ. αντ. σ. 127).
«Μπορούμε να ξαναδημιουργηθούμε σαν αυθεντικοί υπεράνθρωποι. Στην ένωση του φαλλού και της μήτρας βρίσκεται το κλειδί όλης της εξουσίας» (Ο τέλ. γάμ. σ. 39).
Ίσως για να δικαιώσει τον χαρακτηρισμό «Δάσκαλος της δύναμης», ο «Βεόρ» δεν χάνει την ευκαιρία να υπογραμμίσει και τη νοσταλγία του για τις μεθόδους του προχριστιανικού κόσμου:
«Στη βαθειά νύχτα των αιώνων υπήρξαν δυνατοί πολιτισμοί και θαυμάσια μυστήρια. Ποτέ δεν έλειψαν οι ιέρειες της αγάπης στους ναούς. Με αυτές άσκησαν την σεξουαλική μαγεία εκείνοι που έγιναν δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας. Στην αρχαία Αίγυπτο, εκείνοι που κοινοποιούσαν το μεγάλο μυστήριο — την σεξουαλική μαγεία — τους έκοβαν το κεφάλι, τους αφαιρούσαν την καρδιά και την στάχτη της την πετούσαν στους τέσσερεις ανέμους».
«Στη χώρα των Αζτέκων, άνδρες και γυναίκες, παρέμεναν ολόκληρες ώρες ασκώντας την σεξουαλική μαγεία στις αυλές των ναών. Εκείνος που ξεχείλιζε το ποτήρι του Ερμή τον αποκεφάλιζαν εξ αιτίας της βεβήλωσης του ναού» (Ο τέλ. γάμ. σ. 2-3).
Τέλος, ο μεσσίας των «γνωστικών» εξισώνει τον Σωτήρα της χριστιανικής πίστης Ιησού Χριστό με πολλούς άλλους: «Οι Αναστημένοι Δάσκαλοι πετυχαίνουν την αθανασία, όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά. Ο Ιησούς, ο μεγάλος Kabir, ζει ακόμα με το ίδιο φυσικό σώμα που είχε στην Ιερά γη. Ο Κόντε Σαν Ζερμαίν, που μετέτρεπε το μολύβι σε χρυσό… στους 15ο-18ο αιώνες, ζει ακόμα. Ο αινιγματικός Καλλιόστρο… είναι ένας αναστημένος Δάσκαλος και ακόμα έχει το φυσικό του σώμα» (Η μεγ. άντ. σ. 182).
Με βάση τα ανωτέρω, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, κατά τον Βεόρ, η παραδοσιακή αλχημεία, η μετατροπή, δηλαδή, κάποιων ουσιών σε άλλες, ευρύτατα διαδεδομένη κατά τον μεσαίωνα, δεν αποτελεί παρά το προκάλυμμα της «πραγματικής» αλχημείας, της δικής του δηλαδή σεξουαλικής πρακτικής. Ακόμη, η μετατροπή ευτελών μετάλλων σε άλλα «ευγενή» και η ανακάλυψη της «φιλοσοφικής λίθου», έχουν, κατ’ αυτόν, καθαρά συμβολική σημασία και χαρακτηρίζουν την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του ανθρώπου σε μεταφυσικό επίπεδο μέσω συγκεκριμένων αποκρυφιστικών πρακτικών. Έτσι, το επίπεδο του συμβολισμού, π.χ. «η σπάθη» (το σπαθί των ταρό) συμβολίζει το φαλλό ενώ «το ποτήριον» η «Άγιο Γκράαλ» (η κούπα των ταρό) συμβολίζει το «θηλυκό γιόνι», το γυναικείο γεννητικό όργανο (Η μεγ. άντ. σ. 160) κ.α.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ; «Σαμαέλ Αούν Βεόρ»: α) Επαναστατική Ψυχολογία, εκδ. Κέντρο Γνωστικής Ανθρωπολογίας, Αθήνα 1982. β) Η Μεγάλη Ανταρσία, εκδ. Άρης, Ν. Φάληρο — Πειραιάς 1984. γ) Διαλέξεις, εκδ. Κ.Γ.Α., Αθ. 1982. δ) Ο Τέλειος Γάμος, εκδ. Κ.Γ.Α., Αθ. 1983. ε) Ναι, υπάρχει Κόλαση. Ναι, υπάρχει Διάβολος. Ναι, υπάρχει Κάρμα, εκδ. Κ.Γ.Α. Αθ. 1983. στ) Τα Τρία Βουνά, εκδ. Κ.Γ.Α. Αθ. 1983.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ Δρ. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, Δρ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ – Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΤΕΥΧΟΣ Γ’ ΑΛΧΗΜΕΙΑ – Φυσική — Πνευματική — Σεξουαλική- Ομοιοπαθητική, ΑΘΗΝΑ 1995
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ