ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΣΥΝΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
Έχει επικρατήσει να τονίζεται ότι οι εκλογές είναι η μεγαλύτερη γιορτή της δημοκρατίας! Βέβαια το ερώτημα, που θα έπρεπε να αιωρείται είναι, αν αυτοί, που το υπερτονίζουν, έχουν την παραμικρή συναίσθηση του τι είναι δημοκρατία. Από την άλλη αναρχικοί ή ψευτοαναρχικοί (εξαιρετικά δύσκολη η διάκριση μεταξύ τους) με σύνθημα στους τοίχους τονίζουν: Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες! Και ο Αρκάς, που δεν διακατέχεται από λαϊκισμό, απευθύνεται στον λαό ως «προφήτης» ρωτώντας: Γιατί θέλετε να αλλάξουν αυτοί, που εκλέγετε, αφού εσείς παραμένετε οι ίδιοι. Τα ανωτέρω προκαλούν αρκετή σύγχυση στον πολίτη, που θέλει να παραμείνει σκεπτόμενος. Για τον άλλο, που αποδέχεται να σκέπτονται άλλοι γι’ αυτόν, πριν απ’ αυτόν, δεν τίθεται ζήτημα. Βλέπει όλα τα προβλήματά του λυμμένα!
Εκείνο, που κυρίως απασχολεί τους πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους είναι η τοποθέτηση των διεκδικούντων την εκλογή τους στην ευθεία δεξιά – αριστερά. Μάλιστα όπως στη φυσική έχουμε το υπέρυθρο και το υπεριώδες, στην πολιτική έχουμε την ακροδεξιά και την ακροαριστερά. Και ναι μεν η δεύτερη, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού μόλις και διακρίνεται, ή άλλη όμως είναι αρκούντως εμφανής και γίνεται ολοένα και εμφανέστερη στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αισθανόμενοι απέχθεια έναντι των άκρων, που διεκδικούν θέση στον ήλιο της Βουλής οι λοιποί αυτοαποκαλούνται μέτοχοι του «δημοκρατικού τόξου», με τη δύναμη, που τους προσφέρει η ψήφος του λαού, κατά τις εκλογές, και τη μεγαλύτερη, που λαμβάνουν ασκούντες την εξουσία, κυρίως ἐξωθεν! Δεν είναι ξεκάθαρο, αν δέχονται στην ομήγυρή τους και το ΚΚΕ, που ακόμη δεν έχει αποκηρύξει τον σταλινισμό, ούτε όμως και τους ενοχλεί αυτό, στο μέτρο που στοχεύει στη μικρή αύξηση του ποσοστού του σε περιόδους κομματικής αναστάτωσης.
Η χρήση των όρων δεξιά και αριστερά ανάγεται στο Κοινοβούλιο της Γαλλίας, μετά την επικράτηση εκεί της επανάστασης κατά του φεουδαρχικού καθεστώτος. Βέβαια το νόημά τους διέφερε σημαντικά από το σημερινό. Άλλωστε δεν κράτησε πολύ ο κοινοβουλευτισμός, αφού ο Ναπολέων επωφελήθηκε από τη σύγχυση, που επέφερε η εσωτερική αναστάτωση και η επιβουλή των βασιλικών οίκων της Ευρώπης και κατέλυσε την επανάσταση. Με τη διαμόρφωση νέου κοινωνικού καθεστώτος σε πολλές όσες χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεξιοί αυτοαποκαλούνται οι υπέρμαχοι του αστικού καθεστώτος και αριστεροί οι πολέμιοι αυτού με στόχο την επικράτηση καθεστώτος σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού. Το σημαντικό είναι ότι δεν αμφισβητούνται οι αυτοπροσδιορισμοί των κομματικών αντιπάλων, μάλιστα υπερτονίζονται οι ιδεολογικές τους διαφορές, οι ανύπαρκτες πλέον για τον πολίτη με γνώση. Ήδη προ του τέλους του 19ου αιώνα οι σοσιαλιστές διασπάστηκαν. Μέρος αυτών διαμόρφωσαν τη σοσιαλδημοκρατία, που αποτέλεσε έκτοτε κλάδο του αστικού καθεστώτος και εναλλασσόταν στην εξουσία με την «καθαρόαιμη» δεξιά, που αυτοαποκαλείται φιλελεύθερη. Οι λοιποί σχημάτισαν το κομμουνιστικό στρατόπεδο, το οποίο, με την κατάκτηση της εξουσίας στη Ρωσία, για πρώτη φορά, με τη βοήθεια και του μεγάλου κεφαλαίου, μας έδωσε δείγματα άσκησης της εξουσίας. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, όταν το σύστημα εξουσίας αποφάσισε να επικρατήσει ο άγριος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός αντικαθιστώντας τον λαϊκό καπιταλισμό, που έδειχνε κάποια συμπάθεια, εξ ανάγκης προ του κομμουνιστικού κινδύνου, στα λαϊκά στρώματα, ιδίως μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου.
Πριν συμβούν αυτά, η χώρα μας δοκιμάστηκε από τον φοβερό εμφύλιο πόλεμο, που στοίχισε τόσο σε αίμα, όσο και σε καταστροφές, που δεν πρόλαβαν να επιφέρουν οι κατακτητές. Σημάδεψε ακόμη την κοινωνία μας με έντονο τον «ταξικό» διαχωρισμό. Αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα από την Αριστερά, που αρνήθηκε να αποδεχθεί την ήττα της. Αλλά και στις δύο παρατάξεις στρατεύθηκαν παιδιά του λαού. Μάλιστα συγγενείς, ακόμη και αδέλφια, αντιπαρατάχθηκαν αγνοούντες τα άθλια συμφέροντα, τα οποία επιδίωξαν και επέτυχαν το αιματοκύλισμα. Άλλοι αγαπώντας την πατρίδα στρατεύθηκαν με τους «εθνικόφρονες», αγνοώντας ότι υπηρετούσαν εκείνοι προς όφελός τους και σε βάρος της πατρίδας μας ξένα συμφέροντα, όπως έδειξε η έκθεση του Αμερικανού Πόρτερ (1947). Άλλοι διψώντες για δικαιοσύνη στρατεύθηκαν στο άλλο στρατόπεδο αγνοώντας παντελώς τα του κομμουνισμού και τους στόχους του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Υπέστησαν έντονες τις συνέπειες ως «εχθροί» της πατρίδας με ευθύνη και των ηγετών τους. Άλλοι, τυχοδιωκτικές μορφές, που αναδεικνύονται σε κάθε περίοδο αναστατώσεων, ζύγισαν το προσωπικό τους συμφέρον, πριν ενταχθούν. Εντάχθηκαν και αντιπαρατάχθηκαν με τον προσωπικό και όχι τον ταξικό τους εχθρό!
Κύλισαν οι δεκαετίες και, αφού μεσολάβησε η επτάχρονη δικτατορία, περάσαμε στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Κατ’ αυτήν επήλθε είδος εθνικής συμφιλίωσης με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την εκτόνωση των παθών. Ποτέ όμως δεν εγκύψαμε στα αίτια της συμφοράς και τις συνέπειες τόσο του εμφυλίου πολέμου, όσο και της δικτατορίας. Το ερώτημα γιατί άρχισε ο εμφύλιος, αφού ο Στάλιν είχε παραχωρήσει την Ελλάδα στους Άγγλους, υπογράφοντας σ’ ένα κουτί από τσιγάρα, δεν έχει ακόμη επίσημα απαντηθεί. Λίγοι σήμερα είναι ενήμεροι και ελάχιστοι αποδέχονται ότι τη δικτατορία εγκατέστησαν οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί, για να «επιλύσουν» το Κυπριακό (η διχοτόμηση ήταν γι’ αυτούς επίλυση) ανώδυνα για τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, οι οποίοι επανήλθαν στο προσκήνιο δημοκρατικότεροι!
Η αστική παράταξη μεταλλασσόταν διαρκώς χωρίς όμως να απομακρύνεται από την εξουσία με πλήθος συνθέσεων και διαλύσεων κομμάτων και με μετακινήσεις πολιτικών από σχηματισμό σε άλλο. Με εξαίρεση τις εκλογές του 1958, δεν φάνηκε να ανησυχούν οι νέοι «προστάτες» μας (από το 1947) για τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Είχαν καταγγείλει τον Πλαστήρα (1951) ότι είχε διαβρωθεί η κυβέρνησή του από τους κομμουνιστές, επειδή εκείνος είχε τάξει ως κύριο σκοπό της την εθνική συμφιλίωση! Έκτοτε είχαν γνώση οι «φύλακες» της πατρίδας. Η εξουσία δεν εκπορεύεται από τον λαό, αλλά από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων! Εκείνο που όφειλαν να κάνουν ήταν να διατηρούν τον λαό διχασμένο, να μην επιτρέπουν τον κομμουνισμό να ξανασηκώσει κεφάλι και να είναι πειθήνιοι στις έξωθεν εντολές.
Όπου φτώχια και γκρίνια. Στο κομμουνιστικό στρατόπεδο δεν ήταν αρκετή η αλαζονεία, που εκπεμπόταν από ραδιοφωνικό σταθμό χώρας, στην οποία είχαν καταφύγει πολιτικοί πρόσφυγες, καθ’ υπαγόρευση του ΚΚ Σοβ. Ένωσης. Οι θέσεις τους έδιναν πρόσθετες δικαιολογίες για παράταση των κοινωνικών διακρίσεων στη βάση των κοινωνικών φρονημάτων. Η εισβολή του σοβιετικού στρατού στην Τσεχοσλοβακία έδωσε πρώτης τάξεως αφορμή διάσπασης του διεθνούς και εγχωρίου κομμουνιστικού κινήματος, που υπέβοσκε από καιρό. Με την πάροδο του χρόνου η κομμουνιστική Ευρωαριστερά μετεξελίχθηκε σε κίνημα σαφώς αστικού τύπου με εστίαση του ενδιαφέροντος πρωτίστως στη γενετήσια σφαίρα και δευτερευόντως στα κοινωνικά θέματα. Ο Φρόυντ είχε νικήσει κατά κράτος τον Μαρξ! Και ενώ αλλού η Ευρωαριστερά σχεδόν αφανίστηκε, όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία, εδώ «φυτοζωούσε», έναγχη αν θα υπερπηδούσε το άλμα του 3%. Ξαφνικά όμως αναρριχήθηκε στην εξουσία. Πώς συνέβη αυτό, θα αναλύσουμε στο επόμενο άρθρο.
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (2)
Η εμφάνιση, κατά τη μεταπολίτευση, σοσιαλιστικού κινήματος made in USA, κατάφερε σημαντικό κτύπημα κατά του κομμουνισμού στη χώρα μας, πριν από την κατάρρευση αυτού διεθνώς. Αποκαμωμένοι από τις διώξεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό πολλοί αριστεροί, όχι βέβαια οι πολλοί κομμουνιστές, συγκλονίστηκαν από την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία στρατού του μετασταλινικού Συμφώνου της Βαρσοβίας. Επήλθε τότε η διάσπαση. Πολλοί αισθάνθηκαν ανακούφιση, μετά το 1981, και δεν είχαν λόγους να παραμένουν οπαδοί της διασπασμένης και διωκόμενης Αριστεράς, αφού μια άλλη «Αριστερά» ανέτειλε διεκδικώντας μάλιστα την εξουσία! Το σοσιαλιστικό κίνημα υπερφαλάγγισε το «συντηρητικό» «Κέντρο» και σύντομα ανήλθε στην πρώτη θέση. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό συνέβη ευθύς μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ, την οποία πανηγύρισαν οι τότε ασκούντες την εξουσία ως θρίαμβο της εξωτερικής τους πολιτικής! Σύντομα το σοσιαλιστικό κίνημα έλαβε όλα τα χαρακτηριστικά αστικού κόμματος, όπως τα αντίστοιχα στις χώρες της δυτικής Ευρώπης ήδη προ του τέλους του 19ου αιώνα. Και άρχισαν τα γλεντοκόπια του ελληνικού λαού επάνω στην ταφόπλακα της ελληνικής βιομηχανίας και της πρωτογενούς παραγωγής με τη δαπάνη πληρωμένη από τους «Κουτόφραγκους» (με τα πακέτα), όπως διαφήμιζαν οι «ευρωπαϊστές». Όταν, μετά από 35 έτη ονειροφαντασίας, λόγω πλαστής ευμάρειας με κύριο γνώρισμα τον άκρατο καταναλωτισμό, «προσγειωθήκαμε» βίαια στην πραγματικότητα, με την κατάρρευση του ονείρου, ακούσαμε και το ανεπανάληπτο: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»! Και οι πλείστοι έσκυψαν το κεφάλι ως συνένοχοι! Συνένοχοι, επειδή συμμετέχοντες στους κομματικούς σχηματισμούς εξουσίας, υιοθέτησαν νέα πολιτικά και κοινωνικά ήθη χωρίς να αποβάλουν στο ελάχιστο τα παλιά. Η κομματική αντιπαράθεση διατήρησε έντονη την διαμάχη μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, οι οποίοι στρατεύτηκαν να στηρίξουν τα κόμματα εξουσίας. Πώς όμως; Ως ιδεολογικοί αντίπαλοι ή ως αντίπαλοι δίκην οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων ή, ακόμη χειρότερα, ως ομάδες επιδιωκόντων ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων, ως υιοθετημένα τέκνα των ισχυρών της εξουσίας (τα «δικά τους παιδιά»);
Τα νέα κοινωνικά ήθη, που εισήγαγαν οι κυβερνώντες, ιδιαίτερα οι «σοσιαλιστές», που δεν είχαν ιδιαίτερο πολιτικό κόστος, στόχευαν τις παραδοσιακές αξίες, στις οποίες επί αιώνες ήταν θεμελιωμένο το έθνος μας, την πίστη την ορθόδοξη, την πατρίδα και την οικογένεια. Είχε βέβαια δοθεί πρώτης τάξεως αφορμή από μέρους προσώπων της Εκκλησίας, πλείστων ιεραρχών και άλλων κληρικών, καθώς και λαϊκών, ακαδημαϊκών θεολόγων και άλλων, που τήρησαν επαίσχυντη στάση, κατά την περίοδο της δικτατορίας, οι επικεφαλής της οποίας κατεξευτέλισαν το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια»! Τη φιλοπατρία ήταν εύκολο να χλευάσουν, με την απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία. Οι αριστεροί δεν έκρυψαν ποτέ ότι ήσαν υπέρμαχοι του διεθνιστικού ιδεώδους. Τότε εκδηλώθηκαν ως διεθνιστές ακόμη και οι μέχρι τότε, για ψηφοθηρικούς λόγους, εθναμύντορες. Μόνο που οι αριστεροί, όσοι απέμειναν, δεν συνειδητοποίησαν ότι προπαγάνδιζαν πλέον τον διεθνισμό της «νέας τάξης», του μεγάλου κεφαλαίου, των ανοικτών συνόρων και του αφανισμού της ιδιοπροσωπείας των εθνών και όχι βέβαια τον προλεταριακό! Τέλος, σε κάθε αντίρρηση, χλιαρή οπωσδήποτε, για τις νομοθετούμενες μεταβολές στο οικογενειακό δίκαιο, μας έλεγαν ότι είναι εντολή των Βρυξελλών! Οι «Κουτόφραγκοι» είχαν σχέδιο νέας άλωσης. Εμείς δεν είχαμε νου! Διαλύθηκε η ελληνική οικογένεια εξ αιτίας του εισαχθέντος δυτικού τρόπου βίου, αυξήθηκαν τρομακτικά τα διαζύγια, μετατοπίστηκε δραματικά η μέση ηλικία σύναψης γάμου, οι εκτρώσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις γεννήσεις και η ολιγοτεκνία απειλεί τον ελληνισμό με αφανισμό από το προσκήνιο της ιστορίας. Βέβαια υπάρχει ο ισχυρισμός ότι αυτά οφείλονται στην οικονομική δυσπραγία που ενέσκυψε. Αλλά γι’ αυτήν ευθύνονται οι ασκήσαντες την εξουσία χωρίς να είναι άμοιρος ευθύνης ο λαός.
Οι δύο κομματικοί σχηματισμοί, οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία, μετέτρεψαν τη Βουλή σε πεδίο αντιπαράθεσης θλιβερού επιπέδου και όχι σε τσίρκο, καθώς οι αξιοθαύμαστοι αυτοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα πάντα με εξέχουσα σοβαρότητα, αφού διακινδυνεύουν την ίδια τους την ύπαρξη! Γέμισαν οι «εξέχοντες» πολιτικοί μας την κοινωνική ατμόσφαιρα με τις αναθυμιάσεις των σκανδάλων λόγω διαπλοκής με τον ιδιωτικό τομέα, εγχώριο και ξένο, στον οποίο εκποίησαν τη δημόσια περιουσία κατά τρόπους σκανδαλώδεις. Κατάντησαν τη χώρα μας αντικείμενο χλεύης «φίλων», «εταίρων» και «συμμάχων», που μας αποκαλούν, όπως και άλλους μεσογειακούς λαούς, «γουρούνια του Νότου»! Στο τέλος (με εντολή έξωθεν;) συγκυβέρνησαν με δοτό πρωθυπουργό, για το «καλό της πατρίδος»! Και όταν ο λαός αγανάκτησε, επί τέλους, το σύστημα εξουσίας βρήκε τη λύση. Έφερε στην εξουσία την πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση, που έφερνε την «ελπίδα». Γιατί συνέβη αυτό; Για να εκτονωθεί η αγανάκτηση του λαού μας και να «επιλυθεί» το χρονίζον ακανθώδες πρόβλημα, το λεγόμενο «Μακεδονικό», κατ’ εντολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, χωρίς πολιτικό κόστος για τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας.! Το «έλυσε» αυτή, ως διεθνιστική και άπατρις (η παράταξη δεν έκρυβε τις ιδεοληψίες της ακόμη και όταν βρισκόταν στο 3%). Διαδραμάτισε ρόλο αντίστοιχο μ’ εκείνον της δεύτερης χούντας, που έδωσε το έναυσμα εισβολής στην Κύπρο! Μετά το τραγικό για τον ελληνισμό συμβάν εισβολής και, μέχρι σήμερα, κατοχής, διαλύθηκε και επανέκαμψαν τότε οι πολιτικοί «δημοκρατικότεροι», δηλαδή πλέον πειθήνιοι στο σύστημα εξουσίας!
Η «καθαρόαιμη» δεξιά επανήλθε τάχιστα στην εξουσία (2019), λόγω βραχύβιας μνήμης του λαού, και παντελούς αδιαφορίας του για ό,τι δεν έχει σχέση με το ατομικό εισόδημα. Η πρώτη (άραγε και τελευταία;) «αριστερή» κυβέρνηση αποδείχθηκε αρκούντως συντηρητική, αφού μας πούλησε θεατρική εθνική υπερηφάνεια, επί εξάμηνο, για να καταλήξει στην «παρερμηνεία» του δημοψηφίσματος του 2015! Εκτιμώ ότι η «αριστερά» της δεξιάς θα συρρικνώνεται διαρκώς, για να επανέλθει στα αρχικά της ποσοστά. Θα ανέρχεται το «σοσιαλιστικό» made in USA κίνημα, για να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία. Ο λαός έχει βραχύβια μνήμη, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν ήταν μικρή η ταραχή, που προξένησε στα «παραδοσιακά» κόμματα του Κοινοβουλίου», η διεκδίκηση εισόδου στη Βουλή νέων σχηματισμών. Οι πολιτικοί, ιδιαίτερα της δεξιάς, και οι φίλα προσκείμενοι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, στην υπηρεσία των εγχωρίων πλουτοκρατών, ιδιοκτητών ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, σχολείων εκπόρνευσης της ελληνικής κοινωνίας, εξαπέλυσαν άγρια επίθεση με λασπολογίες. Χαρακτήρισαν κίνημα, που προβάλλεται ως πατριωτικό δημοκρατικό ως ακροδεξιό. Ζήτησαν και τη συνδρομή εκκλησιαστικών προσώπων, για να πολεμήσουν τον «ιταμό» διεκδικητή θέσεων! Όχι μόνο κάποιοι ιεράρχες, αλλά και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος έλυσε τη συνήθη σιωπή του, για να κάνει δηλώσεις, που από κάποιους πιθανόν να παρερμηνεύθηκαν.
Θα έπρεπε από καιρό να γίνει γνωστό στον λαό από τη διοικούσα Εκκλησία, μέσω των κατηχήσεων και των κηρυγμάτων, ότι χριστιανός ορθόδοξος δεν επιτρέπεται να είναι οπαδός ολοκληρωτικής ιδεολογίας, καθώς το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι η ελευθερία! Πρέπει να γνωρίζουν οι ενοχληθέντες ότι, όπως αυτοί, αν και βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι, έχουν ως στόχο να κυβερνάται η χώρα μας με καπιταλιστικά ή κομμουνιστικά συστήματα, έχουν και οι μη εντρεπόμενοι, να δηλώσουν μέλη της Εκκλησίας, το δικαίωμα να μετέχουν στην πολιτική, ως Έλληνες πολίτες. Και πολύ ορθά αρνούνται να τοποθετηθούν στην ευθεία δεξιά αριστερά, καθώς το Ευαγγέλιο του Χριστού καταγγέλλει όχι μόνο την ανελευθερία, αλλά και την κοινωνική αδικία. Στους νεοεισελθόντες, που δηλώνουν θαρρετά μέλη της Εκκλησίας, εναπόκειται, με τη στάση τους στη Βουλή, να επιβεβαιώσουν τους κατηγόρους τους ή να τους διαψεύσουν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
