για “βιομηχανική χρήση”
Ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς» αναφέρεται στην περισυλλογή οστών από αιχμαλώτους των Τούρκων. Ο ίδιος σε ηλικία 18 ετών αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες για δεκατέσσερις μήνες στα Τάγματα εργασίας. Ο Βενέζης έγραψε το βιβλίο, αφότου γύρισε από την Ανατολή και περιέγραφε τις κακουχίες που πέρασαν οι αιχμάλωτοι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στον πρόλογο του βιβλίου έγραφε: «Τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται. Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο.» Στο κεφάλαιο ΙΗ΄ του βιβλίου αναφέρεται σε έναν αιχμάλωτο, ο οποίος ήταν παρών στη περισυλλογή των οστών:…
«Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία. Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησία. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ». Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί. Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω… Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται. Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε. Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει. Οι σκλάβοι κάναν και αστεία… Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα. Ο χριστιανός θα ‘ταν δεμένος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει. Ένας από μας στάθηκε τυχερός. Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί. Έτσι μαζί μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα. Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο. Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς. – Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι. – Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς. Καθίσαμε να φάμε ψωμί. Κανείς δεν έχει όρεξη. Ένας λέει: – Πόσων χρονών να ‘ταν; – Για το παιδάκι λες; – Ναι. – Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών…. Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγει απ’ τον τόπο που αφήσαμε. Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα. Σε μια πηγή σταθήκαμε. Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας. Σαν’ αλαφρώσαμε. – Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας. Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα. – Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα; – Οχι. – Κοπριά, σύντροφε. – Τι έκανε, λέει; – Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης… Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε»….
Τον Δεκέμβριο του 1924 η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε την παρακάτω είδηση :
«Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά»
«Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται “Ζαν” και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».
Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi» έγραψε :
«Πένθιμο φορτίο»
«Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων “Ζαν”, που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα . Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως» .
Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα , αφού η είδηση δημοσιεύθηκε και σε αθηναϊκές εφημερίδες ως εξής :
«Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν” μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση. Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».
Πίσω απ’ αυτήν τη μικρή σε έκταση δημοσίευση κρύβεται μια τρομερή ιεροσυλία σε βάρος νεκρών, αλλά και μια φοβερή γενοκτονία που συντελέστηκε στην κεμαλική Τουρκία σε βάρος Ελλήνων, Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων. Διότι αυτοί οι 400 τόνοι ανθρώπινων οστών που κουβάλησε το γαλλικό πλοίο – φέρετρο «ΖΑΝ» δεν ήταν παρά τα κόκαλα 50.000 περίπου θυμάτων του Κεμάλ, τα οποία αγόρασαν από την Τουρκία, χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό, για «βιομηχανική χρήση», οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, οι οποίες στήριξαν με κάθε τρόπο τις γενοκτονίες του Κεμάλ για τη δημιουργία έθνους-κράτους καθαρού από τα «καρκινώματα» (όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι σύντροφοί του τους Έλληνες και τους Αρμένιους).
Τα περισσότερα από τα λείψανα αυτά ήταν οστά Ηρώων, Ελλήνων στρατιωτών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι κι εξοντώθηκαν κατά παράβαση όλων των διεθνών κανόνων και συνθηκών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Τούρκων με πρώτο ανάμεσά τους το στρατόπεδο ΟΥΣΑΚ, ήταν οστά Ελλήνων αμάχων που σφάχτηκαν από τις ορδές του Κεμάλ όταν κατέρρευσε το μέτωπο της Μ. Ασίας ύστερα από την προδοσία των μέχρι τότε συμμάχων, που έντρομοι μπροστά στην επερχόμενοι επικράτηση των Ελλήνων στο μικρασιατικό πόλεμο εγκατέλειψαν την Ελλάδα και πήγαν με την Τουρκία. Οι δολοφόνοι των αμάχων και των αιχμαλώτων (πάνω από 1.000.000 αθώα θύματα), οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ, Ταλαάτ – πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, φρόντισαν να εξαφανίσουν ένα μέρος από τα απομεινάρια της σφαγής , πουλώντας ακόμα και τα οστά των θυμάτων τους στους Γάλλους για “βιομηχανική χρήση”.
«Οι Τούρκοι τα πούλησαν, οι Γάλλοι τα αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν και οι Γερμανοί, αργότερα, μιμήθηκαν»
Αυτά τα 400.000 κιλά ανθρώπινα οστά αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, Έλληνες της Μ. Ασίας κυρίως, που οι Τούρκοι τα συσκεύασαν σε κιβώτια σαν να ήταν εμπόρευμα και τα έστειλαν, έναντι πληρωμής, στα γαλλικά εργοστάσια για επεξεργασία και μετατροπή τους σε ζωοτροφές ή λίπασμα, σε καλλυντικά, σε κουμπιά και άλλα κοκάλινα είδη, ακόμα και σε ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά κυρίως για σφράγισμα .
Αυτοί οι 400 τόνοι ανθρώπινων οστών ήταν Έλληνες που, πάππου προς πάππου, είχαν ζήσει στη ιερή ελληνική γη της Ιωνίας, ήταν τα λείψανα της ζωής ανθρώπων, ήταν τα θλιβερά απομεινάρια από τα όνειρα, τις χαρές, τις πίκρες, τις ελπίδες γενεών και γενεών Ελλήνων, που πότισαν τα χώματα της πατρίδας εκείνης με το αίμα και τον ιδρώτα τους. Ακόμα και μετά τη σφαγή, οι θύτες δεν τους χάρισαν ούτε την ησυχία του τάφου αλλά ούτε και τον πανάρχαιο σεβασμό που από πάντα οι άνθρωποι έδειχναν απέναντι στα λείψανα των ανθρώπων.
Φυσικά, η Τουρκία ΠΟΤΕ δεν τιμωρήθηκε από κάποιο διεθνές δικαστήριο ούτε είχε την παραμικρή καταδίκη και κύρωση από διεθνείς οργανισμούς και «πολιτισμένα» κράτη της δύσης για τη γενοκτονία και για την πρωτοφανή σύληση των λειψάνων .
ΠΗΓΕΣ:
http://www.mixanitouxronou.gr/poulisan-ta-kokkala-ellinon-kai-armenion-pou-skotothikan-stin-tourkia-i-metafora-400-tonon-oston-sti-gallia-gia-viomixaniki-xrisi-i-sygklonistiki-afigisi-tou-ilia-venezi-gia-ti-perisyllogi-tous/