OI ΜΟΡΦΕΣ TOY ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ 

OI  ΜΟΡΦΕΣ  TOY  ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ

 

   Το σύγχρονο κύμα του σατανισμού μπορούμε να το δια­κρίνουμε σε ποικίλες μορφές. Σ’ αυτές ανήκουν το κίνημα των μαγισσών, ο αποκρυφιστικός σατανισμός, ο σατανισμός της διαμαρτυρίας, ο νεογνωστικός ή ορθολογιστικός σατανισμός κ.α.

«Παραδοσιακός» σατανισμός

Στον παραδοσιακό σατανισμό τελούνται «μαύρες λειτουρ­γίες», με σκοπό την εξουδετέρωση του εχθρού. Χρησιμο­ποιούνται σύμβολα ή φόρμουλες από το χώρο του παλαιοτέρου σατανισμού. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι εδώ  αποσκοπείτε οπωσδήποτε η απόδοση λατρείας στο Σατανά. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για εξαπάτηση των «πελα­τών», οι οποίοι προστρέχουν σ’ αυτούς τους σατανιστές  για να προξενήσουν κακό.

Εδώ βρίσκουμε πρακτικές εμπνευσμένες από αφρικανο – αμερικανικά μαγικά τελετουργικά. Τέτοια τελετουργικά έχουν την πηγή τους κυρίως στη  θρησκεία Βουντού (Voodoo) και Μακούμπα (Macumba).

Η θρησκεία Βουντού

   Η θρησκεία Βουντού προέρχεται από την Αφρική και φυτεύθηκε στην Αϊτή. Αποβλέπει στην απόκτηση δύναμης και έμπνευσης σεξουαλικής, φιλήδονης, απελευθερωτικής. Ο όρος έχει σχέση με τη λέξη Vaudoun, που στη διάλεκτο Fon σημαίνει πνεύμα. Έτσι Βουντού σημαίνει λατρεία των πνευ­μάτων. Είναι ανακάτεμα τελετουργιών αφρικανικής καταγω­γής και χριστιανικών θρησκευτικών πρακτικών.

Σχετικά με το ιστορικό της δημιουργίας της θρησκείας αυτής πρέπει να αναφερθούμε στον ΙΣΤ’ αιώνα, όταν έφθασαν στο νησί Saint Dominique πλοία με άγριους σκλάβους, αιχμαλώτους πολέμου, εγκληματίες, μάγους ή και κατηγο­ρούμενους για μαγεία.

Σύμφωνα με το «μαύρο κώδικα» του 1685, όλοι οι σκλά­βοι που ζούσαν στα νησιά έπρεπε «να βαπτιστούν και να μυηθούν στην καθολική, αποστολική και ρωμαϊκή θρησκεία». Οι κάτοικοι των νησιών που αγόραζαν σκλάβους, έπρεπε να ειδοποιήσουν το αργότερο σε μια εβδομάδα τους κυβερνήτες αυτών των πόλεων και εκείνοι , «στον κατάλληλο χρόνο, να διατάξουν την κατήχηση και τη βάπτιση».

Οι άρχοντες χρησιμοποίησαν μαστιγώσεις και βασανιστή­ρια, προκειμένου να «πείσουν» τους σκλάβους να βαπτιστούν. Παρ’ όλα τα βασανιστήρια οι σκλάβοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν και να διαδώσουν τα ήθη και έθιμά τους, τα τραγούδια και τις τελετουργίες τους, γιατί η θρησκεία τους ήταν δεμένη με τη ζωή τους. Όμως με το ανακάτεμα διαφό­ρων φυλών μέσω μεικτών γάμων, ήλθε και το ανακάτεμα των ιδεών και των θρησκευτικών πρακτικών. Στις νέες γε­νιές αναπτύχθηκε ένα κράμα από τα παλιά πιστεύω και από άλλες τάσεις. Η ανάμειξη των στοιχείων αυτών με χριστιανικά από εκείνους που κατάφεραν να προσχωρήσουν στον καθολικισμό, δημιούργησε αυτό που ονομάζουμε Βου­ντού.

Το κυρίαρχο στοιχείο στο τελετουργικό είναι ο χορός και το τραγούδι συνοδευόμενο από ρυθμικούς χτύπους τυμπά­νων, με ρυθμό που επαναλαμβάνεται συνέχεια, κάτω από τη διεύθυνση του δασκάλου (Hougan) ή της δασκάλας (Mam­bo). Μόνο σ’ αυτό το μεθυστικό περιβάλλον επαφής μπορούν να εμφανιστούν τα πνεύματα (Loas), τα οποία καταλαμβά­νουν πλήρως τους μυημένους. Μέσω της καταληψίας και του τρόμου επιτυγχάνεται κατά την αντίληψη  της θρησκείας Βου­ντού η επαφή με τους «Θεούς».

Οι δάσκαλοι Βουντού κρατούν ζηλότυπα το μυστικό τους. Για να προσεγγίσει κανείς αυτή την πίστη πρέπει να μάθει τη γλώσσα των Βουντού. Οι λειτουργοί της ονομάζονται Hounssi, άλογο των πνευμάτων, και εργάζονται με στενό σύνδεσμο με τον Hougan και την Mambo. Τα πνεύματα «βγαίνουν» τη νύχτα, όταν δονούν τα τύμπανα και έρχεται όλο το προσωπικό.

Η τελετουργία διαρκεί όλη τη νύχτα. Τα πνεύματα μι­λούν μέσω εκείνων που καταλαμβάνονται από αυτά και οι οποίοι ταυτίζονται κάθε φορά με το πνεύμα που τους κατέ­λαβε. Ως θυσία προσφέρονται κοτόπουλα, τράγοι, χοίροι, που σφάζονται με βάση αρχαίο τελετουργικό (Les Sectes. Enfer ou Paradis, Editions de Messine-Claude Petit Castelli, Paris 1979, σ. 156-167).

Η θρησκεία Μακούμπα

   Όπως η Βουντού, έτσι και η κίνηση Μακούμπα αναπτύχθηκε μεταξύ των σκλάβων της Λατινικής Αμερικής, με την ανάμειξη χριστιανικών στοιχείων και παραδοσιακών θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών. Περιέχει το ίδιο πάνθεο ειδωλολατρικών θεοτήτων, φετίχ, σύμβολα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, εκστατικούς χορούς και θυ­σίες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονται στο βιβλίο Les Sectes, Enfer ou Paradis (σ. 169) η τελετή Macumba περιλαμβάνει τρία μέρη: Αρχίζει με το σημείο του σταυρού των ζώων, που προσφέρονται στα πνεύματα. Κατόπιν γίνεται επίκληση των αγίων με τελετουργικό χορό και τραγούδια. Ο χώρος της τελετής είναι γεμάτος από μαγικά σύμβολα: μπου­κάλια, κεριά, πούρα, άνθη και εικόνες που παρουσιάζουν τα πνεύματα Jeronimo, την παρθένο Μαρία και το δαίμονα. Η μητέρα ή ο πατέρας προεδρεύει στην τελετή. Με τη μουσική και τα συνεχή τραγούδια, κυριευμένοι από τα πνεύματα, οι μυημένοι, έρχονται σε κατάσταση ύπνωσης.

Απ’ όσα αναφέρθηκαν αποδεικνύεται ότι οι θρησκείες αυτές περικλείουν το μυστικό μιας μορφής ελευθερίας των σκλάβων στη Λατινική Αμερική, που μαζί με τη φυσική τους ελευθερία εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη θρησκεία τους χωρίς εσωτερική συγκατάθεση. Οι απόγονοι των σκλά­βων κράτησαν την ανάμνηση του αγώνα των προγόνων τους, οι οποίοι μαστιγώνοντο μέχρις αίματος και τραγουδούσαν επικαλούμενοι τα πνεύματα.

Οι Αρχές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ανησυχούν βέβαια για την ανάμειξη της χριστιανικής πίστεως με τα μαγικά στοιχεία, αλλά δεν καταφέρνουν μέχρι σήμερα να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς σε μια ουσιαστική και συνειδητή χριστιανική μεταστροφή.

Η λατρεία Wicca

   Το σύγχρονο κίνημα των μαγισσών ξεκίνησε από την Αγ­γλία και εξαπλώθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες σε ολό­κληρη την Ευρώπη.

Ο όρος Wicca προέρχεται από το Witch, που σημαίνει μάγισσα. Οι οπαδοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για πανάρχαια θρησκεία. Όμως τα ίχνη της κίνησης φθάνουν μόλις μέχρι τον ΙΘ’ αιώνα. Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει, ακόμη και αν στο σύγχρονο κίνημα ανακαλύψουμε λείψανα αρχαϊκής διδασκαλίας και πρακτικών. Οι οπαδοί της θρησκείας Wicca τιμούν τη «μεγάλη θεά», από την οποία πιστεύεται ότι προέρχεται όλη η ζωή και στην οποία καταλήγει. Εδώ βλέπουμε το θεϊκό στοιχείο είναι «ένδον και ενοικεί στον κόσμο και στη φύση» (Starhawk, Der Hexenkult als Urreli­gion der grossen Goettin, Freiburg 1985, II σ. 291).

Έτσι κατά την αντίληψη αυτή ο καθένας είναι η «θεά»: «Είναι θεϊκό, ό,τι ζει, αναπνέει, αγαπά, τραγουδά στην ατελείωτη αρμονία της ύπαρξης» (Starhawk, σ. 12). Στο πλευρό της θεάς βρίσκεται ο κερασφόρος θεός των μαγισσών, όπως εμφανίζεται στους νεώτερους χρόνους ο Σατανάς.

Εδώ δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Θεό και στο Σατανά, τα πάντα είναι Θεϊκά-σατανικά και πηγή των πά­ντων είναι «η θεά», το θηλυκό «θεϊκό στοιχείο», η πηγή του «κερασφόρου θεού-Σατανά». Σ’ αυτή την «μεγάλη θεά» κα­ταλήγει όλη η ζωή και σ’ αυτή διαλύεται ή απορροφάται. Εδώ δεν υπάρχει κανένα βαθύτερο νόημα για τον συγκεκρι­μένο άνθρωπο δεν υπάρχει  δικαίωση του ανθρωπίνου προ­σώπου αφού επιστρέφει και διαλύεται στην απρόσωπη «θεό­τητα».

Σ’ αυτή την κίνηση το θηλυκό λογίζεται υπερκείμενο του αρσενικού, γιατί προήλθε από τη θεά ως αντίθεση στα πλαί­σια της πολικότητας ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό. Και το αρσενικό είναι βέβαια θεϊκό αλλά στο θηλυκό αποκα­λύπτεται η κρυμμένη θεϊκή υπόσταση της πρωταρχικής θεό­τητας. Όπως ορθά παρατηρεί ο Β. Wenisch, πρόκειται για φεμινιστικά χρωματισμένο πανθεϊσμό, που ζητάει να διαποτίσει το γυναικείο κίνημα.

Οι οπαδοί της θρησκείας Wicca συναθροίζονται σε ομά­δες, το ανώτερο 13 ατόμων και ασχολούνται με τη μαγεία. Όμως ισχυρίζονται ότι δεν καταπιάνονται με τη μαύρη μαγεία, αλλά τη χρησιμοποιούν μόνο για θετικούς σκο­πούς.

Κατά την κίνηση αυτή, μαγεία είναι η συμμετοχή στη θεϊκή ενέργεια, που όπως πιστεύουν, διαπερνά τον κόσμο. Η τέχνη αυτή ανήκει πρωταρχικά στο βασίλειο της γυναίκας, επειδή  το θεϊκό είναι πρωταρχικά θηλυκό. Βέβαια σύμφωνα με την αντιχριστιανική αυτή δοξασία, και οι άνδρες έχουν μαγικές ικανότητες, επειδή και εκείνοι  λαμβάνουν το θεϊκό στοιχείο, αλλά αυτό γίνεται μέσω του «κερασφόρου θεού», δηλαδή μέσω του Εωσφόρου (Β. Wenisch, σ. 32).

Οι οπαδοί της θρησκείας αυτής πιστεύουν ότι με τη λα­τρεία Wicca ο άνθρωπος οδηγείται στην εμπειρία της θεάς και ταυτίζεται μ’ αυτή. Έτσι αποκτά την αντίληψη ότι είναι «θεός», όπως και ολόκληρος ο κόσμος λογίζεται «θεϊκός»: «Η θεά δεν κυριαρχεί τον κόσμο είναι ο κόσμος. Επειδή είναι ζώσα στον καθένα από μας, μπορεί κάθε άνθρωπος να τη γνωρίσει στο εσωτερικό του σε όλη την μεγαλοπρεπή διαφοροποίησή της» (Starhawk, σ. 22-23). Όμως αυτή η διαφοροποίηση αίρεται μετά την «επιστροφή στην πηγή» και ο άνθρωπος αυτοαναιρείται.

Οι μάγισσες συναθροίζοντο στα λεγάμενα Black Sabbath, όπου «συναντούσαν» τον ίδιο το Σατανά. Ο όρος αυτός εμφανίστηκε στη βιβλιογραφία κατά τον ΙΕ’ αιώνα και χρη­σιμοποιήθηκε από τον Nicola Jacquerius στο έργο του «Flagelum haereticorum fascinariorum» (1458). Ο όρος δεν έχει ερμηνευθεί. Υποτίθεται ότι προέρχεται από τη λέξη Sabarsius, που προσδιορίζει φρυγιανή θεότητα, η οποία πολλές φορές ταυτίζεται με το Διόνυσο και συνδέεται με τις αρχαίες ειδωλολατρικές εορτές και τα σχετικά όργια. Τέτοια εορτή ήταν και τα Sabasia προς τιμή του Sebasius, δηλαδή του Διονύσου (βλ. Miro Glavurtic, Σατανάς, μετάφρ. Γιάννη Αναγνώστου, Αθήνα 1991, σ.266).

Οι μάγισσες πραγματοποιούσαν μια «πτήση» στα Sab­bath, προκειμένου να φθάσουν στη μακρινή συνάντηση με το Σατανά. Πιστεύετο ότι οι δαίμονες μετέφεραν τους πι­στούς τους, ότι αυτοί πετούσαν πάνω σε τράγους ή σε άλλα ζώα ή ακόμη  και πάνω σε σκούπες οι οποίες υψώνοντο με τη δύναμη και τη καθοδήγηση των δαιμόνων. (Miro Gravurtic, σ. 268).

Ιδιαίτερο μέλημα της κίνησης είναι η ανεξαρτησία της γυναίκας. Η θεότητα εδώ προσδιορίζεται με το θηλυκό και όχι με το ανδρικό στοιχείο. Στις τελετές της θεάς, ιδιαίτερα κατά τη μύηση καινούργιων μελών, ασκούνται σεξουαλικές πρακτικές όπως γίνεται στο χώρο του νεοσατανισμού.

Ο όρος «μάγισσα» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο φεμινιστικό κίνημα κατά το 1977 στην Ιταλία, όταν ένα κορίτσι πέθανε από βιασμό και ακολούθησε διαδήλωση 100.000 γυναικών, στην οποία κυριάρχησε το σύνθημα: «τρέ­μετε, τρέμετε, οι μάγισσες ξανάρθαν» (G. Graichen, Die neu­en Hexen. Gespräche mit Hexen, Hamburg 1986, σ. 64).

Αποκρυφιστικός σατανισμός

   Η μορφή αυτή του σατανισμού προήλθε από σχισματικές τάσεις μέσα στις ομάδες του ορθολογιστικού σατανισμού για τον οποίο θα κάνουμε λόγο. Σημείο διαμάχης ήταν το κατά πόσο ο Σατανάς αποτελεί απλό σύμβολο ή υπαρκτή οντότη­τα. Σε αντίθεση με τον ορθολογιστικό σατανισμό, ο αποκρυφιστικός σατανισμός αποδέχεται κατ’ αρχήν τη βιβλική αντίληψη για τον κόσμο και την ιστορία, περνάει όμως στην άλλη όχθη και τάσσεται στην υπηρεσία του Διαβόλου, τον οποίο αποδέχεται ως πραγματικό ον.

Η διάκριση ανάμεσα σε ορθολογιστικό και αποκρυφιστικό  σατανισμό δεν υφίσταται πάντοτε στην πράξη των δια­φόρων ομάδων. Τούτο γιατί μερικοί οπαδοί, ενώ ανήκουν σε ομάδα που κινείται στο χώρο του ορθολογιστικού σατανισμού, δεν εκλαμβάνουν το Σατανά ως σύμβολο, αλλά ως πραγματική και ξεχωριστή ύπαρξη. Αυτό ισχύει και για τη μεγαλύτερη σατανιστική κίνηση, για τη λεγάμενη «Εκκλησία του Σατανά» του Anton Szandor LaVey.

Ο LaVey ήταν ορθολογιστής. Όμως με την κίνησή του συνδέθηκαν και οπαδοί που πίστευαν στον αποκρυφιστικό  σατανισμό. Μ’ αυτό τον τρόπο, μέσα στις ίδιες ομάδες υπάρχουν και οι δύο τάσεις.

Μερικοί θεωρούν το Σατανά απλό σύμβολο, ενώ άλλοι πιστεύουν στην πραγματική ύπαρξή του. Ακόμη και στο «μεσσία» του νεοσατανισμού, στον Άγγλο μάγο Aleister Crow­ley (1875-1947) δεν παρατηρούμε ένα καθαρό ορθολογιστι­κό σατανισμό. Φαίνεται ότι αρνείται την ύπαρξη του Σα­τανά. Ταυτόχρονα όμως πιστεύει στην ύπαρξη απόκρυφων ιεραρχιών και ανωτέρων δυνάμεων.

Οι ποικίλες ομάδες αποκρυφιστικού σατανισμού προήλ­θαν από σχισματικές τάσεις κυρίως της «εκκλησίας» του LaVey. Αυτό όμως αφορά μόνο τις ΗΠΑ. Στη Γαλλία και στην Ιταλία οι κινήσεις του αποκρυφιστικού σατανισμού προήλθαν από ανανεωτικές σατανιστικές τάσεις κατά το τέ­λος του περασμένου αιώνα.

Ορθολογιστικός σατανισμός

   Πρόκειται για είδος σατανιστικού πανθεϊσμού, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος είναι μία στιγμή του θεϊκού- σατανικού απόλυτου θελήματος ζωής. Η αντίληψη  αυτή οδηγεί σε απόλυτο, αυτοματισμένο ατομικισμό, που εμπνέει τον επί μέρους οπαδό να κάνει ο,τιδήποτε θελήσει, αν βέβαια αυτή η θέλησή του προέρχεται «από τα βάθη του θεϊκού-σατανικού πυρήνα». Σ’ αυτή την περίπτωση αποκτά τη βεβαιότητα ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον εμποδίσει (Β. Wenisch, σ. 65). Έτσι δεν υπάρχει  άλλο θέλημα εκτός από το θέλημα του συγκεκριμένου σατανιστή και δεν υπάρχει κανένας Θεός και κανένας Σατανάς εκτός από τον ίδιο το σατανιστή!

Με βάση αυτή την αντίληψη κατανοούμε τον αντικοινωνικό χαρακτήρα αυτής της νεοσατανιστικής μορφής. Καμμία πολιτική ή θρησκευτική αυθεντία δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει και να εμποδίσει το επί μέρους άτομο να πραγμα­τώσει το οποιοδήποτε θέλημά του:

«Σε σας, γυναίκα όπως και άνδρα, σας λέγω: Είσαι ιδιό­μορφος και βασιλικός, είσαι το κέντρο του σύμπαντος. Όσο μπορεί για μένα να είναι ορθή η δική μου σκέψη, έτσι και συ μπορείς με ένα άλλο τρόπο σκέψης να έχεις ακριβώς δίκιο. Μπορείς να επιτύχεις το δικό σου σκοπό της ζωής με το να αγνοήσεις εντελώς την άποψη των άλλων. Αποστολή μου είναι… να βοηθήσω τον καθένα να φθάσει στη γνώση και στην απόλαυση της δικής του βασιλικότητας και η επίδρασή μου δεν ξεπερνάει την επιρροή» (A. Crowley, – J. Symond, Aleister Η. Crowley. Das Tier 666, Basel 1983, σ. 493).

Η θέση αυτή δεν αφήνει πλέον περιθώρια για αναγνώριση ή ανοχή οποιασδήποτε αυθεντίας έξω από το προσωπικό θέλημα, για συμμετοχή στην κοινωνική ευθύνη ή για δημο­κρατικούς θεσμούς.

Ο πανθεϊσμός του A. Crowley κατανοείται και ως σε­ξουαλική τάση ζωής. Γίνεται λόγος για «θεϊκή σεξουαλικότη­τα» ως έκφραση της ζωτικής δύναμης. Σύμφωνα με το νόμο της «θέλησης», κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει την «έκφραση» αυτής της «ζωτικής δύναμης», με οποιονδήποτε τρόπο θελήσει κανείς να ασκήσει αυτή τη σεξουαλικό­τητα και με οποιοδήποτε άτομο κρίνει ότι πρέπει να το κάνει!

Η μαγεία είναι εδώ  πράξη, μέσω της οποίας ο άνθρωπος πραγματώνει την αυτόνομη θέλησή του. Όπως αναφέρει ο Β. Wenisch, κάθε μάγος νιώθει δύναμη και πιστεύει ότι τα τελετουργικά, ακόμη και οι σκέψεις του, μπορούν να έχουν μεγάλη επίδραση στον κόσμο. Ο ορθολογιστικός σατανισμός θεωρεί ότι ο Εαυτός του ανθρώπου καθρεφτίζεται με το θεϊκό-σατανικό πυρήνα του σύμπαντος. Έτσι πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε θελήσει. Η προσωπική του θέλη­ση ταυτίζεται με τη θεϊκή – σατανική πρωταρχική ενέργεια.

Όμως ο Χριστιανός γνωρίζει ότι αυτό αποτελεί εωσφορική πλάνη, που οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες, όπως ακριβώς συνέβη και με τους πρωτοπλάστους, οι οποίοι έπε­σαν στην παγίδα του Εωσφόρου και αυτονόμησαν το δικό τους θέλημα.

Με τα μαγικά τελετουργικά ο οπαδός της σατανιστικής αυτής τάσεως πιστεύει ότι μπορεί να κατεβεί στο βάθος της πραγματικότητας και από αυτή την ενότητα με βάση την εμπειρία της πρωταρχικής ενέργειας να οδηγήσει τα γεγονό­τα προς την κατεύθυνση που επιθυμεί. Αυτό πιστεύεται ότι συμβαίνει με βάση το νόμο της αναλογίας:

Αυτό που ο μάγος κάνει συμβολικά κατά την τελετουρ­γία, πιστεύεται ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αν επί παραδείγματι χώσει μία βελόνα σε μία κούκλα-ομοίωμα του εχθρού, τότε υποφέρει ο ίδιος ο εχθρός! Όμως τέτοιος «νό­μος» δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να καλλιεργεί μέσα του το μίσος, να ανοίγεται στις επιδράσεις του Σατανά και να αυτοκαταστρέφεται.

Στον ορθολογιστικό – πανθεϊστικό σατανισμό το θέλημα του μάγου ταυτίζεται με τη θεϊκή-σατανική πρωταρχική ενέργεια. Ο μάγος πιστεύεται ότι αποκτά συνείδηση της ταυτό­τητας αυτής και την καθιστά δραστική. Την τάση της θέλη­σής του την εκφράζει μ’ αυτό που ο ίδιος ενεργεί πάνω στο σύμβολο. Είναι η τάση της πρωταρχικής ενέργειας, λένε οι θεωρητικοί της μαγείας.

Ο ορθολογιστικός σατανισμός αρνείται την ύπαρξη του Σατανά ως ιδιαίτερης οντότητας. Ο σατανισμός αυτός προ­βάλλεται στο σατανιστικό χώρο μεταξύ των διανοουμένων. Έτσι στις ΗΠΑ υπάρχουν συγγραφείς που θέτουν υπό την προστασία τους τους σατανιστικούς κύκλους. Οι κύκλοι αυτοί χαρακτηρίζουν το σατανισμό θρησκεία «καλής πίστεως» και ισχυρίζονται πως το να ονομάζει κανείς τους ανθρώπους αυτούς σατανιστές αποτελεί προσβολή της θρησκείας και προσκρούει στην αρχή της θρησκευτικής ανεκτικότητας του αμερικανικού Συντάγματος. Η πρόθεση αυτών των συγγρα­φέων είναι ίσως καλή. Αυτό όμως που τους αμφισβητείται είναι η γνώση του αντικειμένου (F.W. Haack, Anmerkungen zum Satanismus, München 1991, σ. 15).

Τούτο γίνεται κατανοητό όταν σκεφθούμε πως η αρχή της ανεκτικότητας προϋποθέτει τη δημοκρατία και τους δη­μοκρατικούς θεσμούς και πάντως αποτελεί στάση αμοιβαιό­τητας. Η αρχή της ανεκτικότητας δεσμεύει και τους σατανιστές, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να επιδιώκουν να επιβάλουν το δικό τους θέλημα στο όνομα της «θρησκείας» τους, όταν αυτό ακυρώνει αξίες, πάνω στις οποίες θεμελιώνεται το Σύνταγμα της χώρας και όταν παραβλάπτονται δικαιώματα άλλων ή έννομα αγαθά συνταγματικά κατοχυρωμένα. Ο σατανισμός, σε όλες του τις μορφές, το κάνει αυτό. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούμε να πούμε πως είναι «θρησκεία καλής πίστεως».

Με βάση τον ορθολογιστικό σατανισμό θα μπορούσαμε να ορίσουμε το νέο «θρήσκευμα»:

«Σατανισμός είναι η λατρεία ενός μεγέθους που εκλαμβάνεται ως Σατανάς ή περιγράφεται ή κατανοείται με ένα άλλο όρο που συγκρίνεται μ’ αυτόν (ουσία, οντολογικό κατασκεύα­σμα κ.ο.κ.) και κατανοείται ως προσωποποίηση ή ως σύμβο­λο του παράγοντος δύναμη προς καταστροφή, εξουδετέρωση και η υποταγή εκείνου που η εκάστοτε πλειοψηφία θεωρεί ως το αγαθό, όπως ο αγαθός Θεός, η αγαθή αρχή, ή αρχή του αγαθού» (F.W. Haack, Anmerkungen, σ. 17).

Ο Crowley ταυτίζεται με το Σατανά, το «σύμβολο» της πτώσεως. Σε αντίθεση με τις πανθεϊστικές θρησκείες, στις οποίες το άτομο και η διάνοια του εξουθενώνεται, αφού προορίζεται να διαλυθεί στο θεϊκό ωκεανό, ο πανθεϊστικός σατανισμός εμφορείται από μοναδική έπαρση. Το άτομο, με τη μαγική δύναμη επιδιώκει να συγκεντρώσει στον εαυτό του την συμπαντική θεϊκότητα.

Ο Crowley υποστηρίζει ότι ο καθένας έχει το στοιχείο του βασιλέα και ο καθένας είναι το κέντρο του σύμπαντος. Εδώ βέβαια επισημαίνουμε μία αντίθεση: Δεν μπορεί ο κα­θένας να είναι το κέντρο του ατομικισμού και ταυτόχρονα του πανθεϊσμού. Αλλά αυτό δεν ενοχλεί τον A. Crowley και τους νεοσατανιστές αυτής της μορφής!

Έτσι ο ορθολογιστικός σατανισμός δεν έχει συνέπεια και δεν γίνεται πειστικός. Αλλά και σ’ αυτή τη μορφή του νεο- σατανισμού, στην πράξη, βλέπει κανείς τις σατανικές δυνά­μεις σε μορφή σατανιστικών πνευμάτων. Με το μαγικό τελε­τουργικό καταβάλλεται προσπάθεια υποταγής των δυνάμεων αυτών με εξορκισμούς, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την εκπλήρωση της επιθυμίας του μάγου.

Όπως παρατηρεί ο Β. Wenisch, υπάρχει διπλή σχέση ανάμεσα στους μάγους και στους δαίμονες:

Πιστεύεται ότι με τα τελετουργικά τα πνεύματα υποτάσσονται. Όμως ταυτόχρονα οι μάγοι φοβούνται την κατα­στροφική τους δύναμη, η οποία, όπως πιστεύουν μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του τελετουργικού. Η δύναμη του μά­γου πιστεύεται ότι αυξάνει με τις σεξουαλικές πρακτικές. Με αυτές οι σατανιστές πιστεύουν, ότι αποκτούν τη «γνώση» και αποκτούν πρόσθετη «ενέργεια».

Εδώ δεν πρόκειται λοιπόν για δαιμονική επέμβαση μέσα από την δαιμονική προαίρεση, αλλά για «εξαναγκασμό» που επενεργείται με το όλο τελετουργικό, όπως, φυσικά, πιστεύουν οι μάγοι. Έτσι στις σχετικές οδηγίες, στο κεφάλαιο «συμβό­λαιο με το Δαίμονα», ο σατανιστής απειλεί:

«Ω μεγάλε Λουσιφούγκε!… υπάκουσε αμέσως, διαφορετι­κά θα βασανίζεσαι από τη δύναμη του μεγάλου Κλειδιού…. Έλα λοιπόν γρήγορα γιατί σε αναγκάζω…. Τότε το πνεύμα θα ταραχθεί και θα πει: Γιατί με βασανίζεις περισσότερο; Αν μ’ αφήσεις ήσυχο θα σου δώσω…» (από σχετικό βιβλίο που κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά χωρίς κανένα περιορι­σμό).

Όμως καθώς παρατηρεί πρώην σατανιστής, αντί οι μά­γοι και σατανιστές να υποτάξουν τα πονηρά πνεύματα, τους υποτάσσει ο ίδιος ο Σατανάς και τους οδηγεί στην κατα­στροφή. Όμως σε κάθε περίπτωση οι μάγοι ζουν κάτω από διαρκή πνευματική τρομοκρατία και διακατέχονται από πα­νικό δεν βρίσκουν ειρήνη στην ψυχή τους (βλ. Α, Αλεβιζοπούλου, Εξηγηματικό Δείγμα Εμπειρίας πρώην σατανιστών, Αθήνα 1995).

Η «αυτοσυγκέντρωση» του μάγου – σατανιστή γύρω από το «σύμβολο Σατανάς» ή με βάση τα σατανιστικά σύμβολα και οι «εμπειρίες» της παρουσίας του Διαβόλου δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα για τους διαρκείς εφιάλτες που συνεχώς έρχονται στο σατανιστή και του αφαιρούν όχι μόνο την ειρήνη και την ψυχική ισορροπία: Τον αναγκάζουν να ζει συνεχώς κάτω από πνευματική τρομοκρατία και κάτω από την απειλή πως θα τον υποτάξουν τα «πνεύματα» που προ­σπαθεί να υποτάξει και ότι θα τον οδηγήσουν στην κατα­στροφή. Ακόμη κι αν προσπαθήσει να «ξεφύγει», οι εφιάλτες θα τον ακολουθούν για πολύ διάστημα, εκτός εάν βρει το δρόμο της επιστροφής στο Χριστό, που είναι ο νικητής των δυνάμεων του σκότους και η πηγή της εσωτερικής ειρή­νης και της αγάπης.

Το γεγονός της «κυριαρχίας» του ορθολογιστικού νεοσατανισμού στο σημερινό σκηνικό του όλου «χώρου» αποδεικνύει την άγνοια και την ανευθυνότητα εκείνων των «ειδι­κών» που υποστηρίζουν ότι η αιτία της έξαρσης του σατανισμού στην εποχή μας πρέπει να αναζητηθεί στο κήρυγμα της Εκκλησίας, που αναφέρεται στην ύπαρξη του Σατανά ως ιδιαιτέρας οντότητας.

Οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν το πλέον σημαντικό του αντικειμένου, για το οποίο εμφανίζονται ως «ειδικοί»: ότι ο νεοσατανισμός, στις πιο πολλές μορφές του, δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Σατανά.

Οι σατανιστές αυτοί, όμως πιστεύουν στην απόλυτη αυτονομία του ανθρώπου και στην παντοδυναμία της «σκέψης», όταν αυτή προέρχεται από τα βάθη του ανθρώπου, από τον εσώτατο «θεϊκό-σατανικό πυρήνα», όπως οι ίδιοι διακηρύσ­σουν. Έτσι οι νεοσατανιστές «συναντώνται» κατά ένα τρό­πο με αυτούς τους «ειδικούς», που απολυτοποιούν τις δυνα­τότητες του ανθρώπου. Υποστηρίζουν πως τα πάντα, όσα αναφέρονται στις υπερβατικές πραγματικότητες, είναι δεισι­δαιμονία και η «λύση» βρίσκεται στη «γνώση» και στη δια­νοητική ανάπτυξη του ανθρώπου (βλ. Α. Αλεβιζοπούλου, Η Χαμένη Αθωότητα, Περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφό­ρου).

 Ο Εωσφορισμός

   Ο σατανισμός γενικά, ανεξάρτητα αν πρόκειται για ορθο­λογιστικό ή αποκρυφιστικό, τιμά το Σατανά ως αντίθεση, ως αρχή του κακού. Ο Εωσφορισμός όμως δε δέχεται ότι αυτός εκπροσωπεί το κακό. Σήμερα ο Εωσφορισμός  εκπροσωπείται από ποικίλες ομάδες, που σχηματίσθηκαν ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Η αντίληψη αυτή προβλήθηκε κυρίως από την θεοσοφία της Helena Petrowva Blavatsky (1831-1891).

Κατά την Blavatsky ο Σατανάς είναι η «κοσμική αντα­νάκλαση του θεού». «Γι’ αυτό αν η Εκκλησία καταράται το Σατανά, καταράται την κοσμική ακτινοβολία του θεού. Αποκηρύττει το θεό που φανερώθηκε στην ύλη ή στα αντικείμενα. Προσβάλλει τον θεό ή την αιώνια ασύλληπτη σοφία η οποία αυτοαποκαλύπτεται στη φύση ως φως και ως σκιά, ως καλό και ως κακό – μοναδικός τρόπος κατανοητός στον περιορισμένο νου του ανθρώπου» (Η.Ρ. Blavatsky Die Geheimlehre, Leipzig, Anthropogenesis). Η Blavatsky συμμερίζε­ται τις αντιλήψεις του Eliphas Levi, που υποστήριξε ότι ο Διάβολος δεν είναι πρόσωπο, αλλά δημιουργική δύναμη, τόσο για το καλό, όσο και για το κακό (Geheimlehre, σ. 537). Σύμφωνα με την αντίληψη  της Blavatsky, «ο Λόγος και ο Σατανάς είναι ένα!» (Geheimlehre, σ. 541).

Ο Rudolf Steiner (1861-1925), από το 1902 μέχρι το 1913 ήταν γενικός γραμματέας της «Θεοσοφικής Εταιρείας» στο Βερολίνο και από το 1902 – 1908 εξέδιδε το θεοσοφικό περιοδικό «Εωσφορική Γνώση» (Lazifer-Gnosis). Το όνομα του περιοδικού προβάλλει το πρόγραμμα της κίνησης.

Κατά τη διδαχή της ανθρωποσοφίας του Rudolf Steiner, η κατάσταση της γης στην οποία ο άνθρωπος αποκτά το «εγώ του» διαιρείται σε επτά εποχές: Την πολική, την υπερβοραϊκή, τη λεμουριακή, την ατλαντική, τη μετατλαντική, στην οποία ανταποκρίνεται ο σημερινός πολιτισμός και ακόμη  δύο άλλες εποχές.

Κατά τη λεμουριακή εποχή συντελέσθηκε το «Εωσφορικό γεγονός», που περιγράφεται στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης. Ο Steiner ερμηνεύει το γεγονός της πτώσεως του ανθρώπου  που περιγράφεται εκεί:

«Πνευματικές σεληνιακές οντότητες επέδρασαν στο ανθρώπινο αστρικό σώμα και το ανεξαρτητοποίησαν σε σχέση με την αναφορά του στην πνευματική συμπαντική συνείδη­ση». Το αποτέλεσμα ήταν ότι το αστρικό σώμα κυριάρχησε πάνω στο εγώ που δεν είχε ακόμη  ολοκληρωθεί. Το εγώ απώλεσε την αντίληψη  της πνευματικής του αρχής, άρχισε να βυθίζεται όλο περισσότερο στη φύση και με το μπλέξιμο με τα πάθη βίωσε το χωρισμό του φύλου, την αρρώστια και το θάνατο και μ’ αυτό τον τρόπο την αρχή της μετενσάρκωσης».

Το εωσφορικό γεγονός ήταν ταυτόχρονα κάτι θετικό και αρνητικό. Ο άνθρωπος είχε τώρα την ελευθερία της σκέψης, του συναισθήματος και της θέλησης – αλλά το φυσικό σώμα έφερε ασθένεια και θάνατο, το αιθερικό σώμα έκλινε προς το ψεύδος και το αστρικό σώμα έγινε εγωιστικό. Αργότερα ο Steiner πρόσθεσε τις εωσφορικές και αριμανικές οντότη­τες που θέλουν μέσω του κόσμου των αισθήσεων να αποτρέψουν τον άνθρωπο από τα πνευματικά και να τον υποδουλώσουν στην ύλη. Μόνο από τότε οι άνθρωποι μπόρεσαν να αναπτύξουν ανεξάρτητα τη συνείδηση του εγώ, επειδή άρχι­σαν όλο και περισσότερο να αποσυνδέονται από τα πνεύμα­τα που κατεύθυναν το σχηματισμό τους. Η επέμβαση του Εωσφόρου ανήκει στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, ήταν μία αναγκαιότητα» (Μ. Kiessig/H. Relier, Handbuch Religiöese Gemeinshaften, Gütersloh, Γ’ έκδ. 1985, σ. 396 398).

Βλέπουμε δηλαδή πως κατά τη ανθρωποσοφία του Steiner ο Εωσφόρος έχει μια θετική θέση στην ιστορία της θείας οικονομίας χωρίς τον Εωσφόρο, δεν υπάρχει εξέλιξη της ανθρωπότητας. Όπως παρατηρεί ο F.W. Haack, «η εωσφορική γνώση της θεοσοφίας της Blavatsky και της ανθρωποσοφίας του Steiner ταυτίζονται σ’ αυτό το σημείο: Δίδουν στον Εω­σφόρο μία αναγκαία θέση στη οικονομία της σωτηρίας αναφορικά με τον άνθρωπο» (F.W. Haack, Satan-Teufel – Luzifer. Alter Aberglaube – Neuer Satanskult, München, 1987, σ. 44).

Οι εωσφοριστές μπορούν να είναι ταυτόχρονα και ορθολογιστές ή αποκρυφιστές-σατανιστές. Οι σατανιστές αυτοί λατρεύουν το Σατανά ως αρχή αντίθετη από εκείνη, όπως περιγράφεται στην αγία Γραφή. Δεν εκλαμβάνεται ως αρχή που εκπροσωπεί το κακό. Η Βιβλική Ιστορία, λέγουν, δεν είναι αληθινή. Αποτελεί έκφραση της απόψεως των «νικη­τών». Ο Σατανάς, συνεχίζουν, είναι μια πολύ πιο θετική μορφή από εκείνη που περιγράφεται στη Βίβλο η οποία αδικεί τον Εωσφόρο γι’ αυτό ονομάζουν το Σατανά «αδικη­μένο θεό». Ο Σατανάς, σύμφωνα με τη μανιχαϊκή θεολογία της τάσης αυτής, παίρνει ένα θετικό ρόλο, όπως ακριβώς και το «κακό», που τίθεται στο ίδιο επίπεδο με το «καλό».

Σατανισμός της Διαμαρτυρίας

   Η μορφή αυτή του νεοσατανισμού είναι η πλέον διαδεδο­μένη μεταξύ των νέων και εκφράζεται με ποικίλους τρόπους και σε πολλές ομάδες.

Ο σατανισμός  αυτός δε στρέφεται απλώς εναντίον κάθε γήινης αυθεντίας αλλά και εναντίον του Θεού. Οι οπαδοί ξεκινούν από τη θέση ότι ο Θεός βρίσκεται πίσω από κάθε επί μέρους αυθεντία. Έτσι ο πόλεμος στρέφεται εναντίον του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο ταυ­τίζεται κανείς με το Σατανά, που λογίζεται ο κατ’ εξοχήν εναντιούμενος στο Θεό.

Η διαμαρτυρία δε στρέφεται μόνο εναντίον κάθε είδους αυθεντίας, αλλά και εναντίον κάθε είδους υπαγορευμένης συμπεριφοράς από οποιαδήποτε αυθεντία έξω από το «εγώ». Στο όνομα του Σατανά στρέφεται κανείς και εναντίον όλων των ηθικών αρχών, δηλαδή εναντίον εκείνων, που ο άνθρω­πος αντιλαμβάνεται ως καθήκον με βάση τη συνείδησή του και για το οποίο θα του ζητηθεί ευθύνη από το Θεό.

Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε τους κινδύνους που περι­κλείει μια απολυταρχική και τυραννική στάση των γονέων απέναντι στα παιδιά με θρησκευτικό κάλυμμα. Σ’ αυτή την περίπτωση μεταφέρεται στο παιδί η εικόνα του Θεού – τυ­ράννου που θεωρείται ότι νομιμοποιεί την απολυταρχική συμπεριφορά του γονιού και αποτελεί την πηγή όλων των καταπιέσεων.

Είναι ενδεικτικά τα όσα ανέφερε πρώην σατανιστής. Είπε ότι οι γονείς, αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουν «με ξύλο», αλλά πρέπει «να δώσουν στο παιδί απλά να καταλάβει το σωστό» (Α. Αλεβιζοπούλου, Εξηγηματικό δείγμα. Εμπειρίες πρώην σατανιστών).

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο «Θεός», εναντίον του οποίου στρέφεται ο σατανισμός της διαμαρτυρίας, δεν ταυτί­ζεται με τον αληθινό Θεό, ο οποίος είναι αγάπη και ελευθερία. Πρόκειται για ένα είδωλο. Ο αληθινός Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα και γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αγάπη και ελευθερία.

Αυτή είναι μία θετική εικόνα του Θεού, η οποία πρέπει να τονίζεται. Αν η εικόνα αυτή διαστρεβλωθεί, τότε θα κατασκευαστεί ο ψεύτικος εκείνος θεός, τον οποίο μάχεται ο σατανισμός της διαμαρτυρίας. Ο χριστιανός δε λατρεύει έναν τέτοιο θεό – τύραννο αλλά τον Τριαδικό Θεό, που είναι κοινωνία προσώπων, δηλαδή αγάπη και απαντά ελεύθερα με τη δική του αγάπη στην αγάπη του Θεού.

Η ανθρώπινη ελευθερία βρίσκει την πραγμάτωσή της στην ελεύθερη αποδοχή της αγάπης του Θεού από μέρους του ανθρώπου. Ο άνθρωπος καλείται ελεύθερα να δεχθεί με ευγνωμοσύνη τα δώρα του Θεού. Μπορεί ακόμη  και να τα απορρίψει. Ο Θεός δε βιάζει τη βούληση του ανθρώπου απλώς την προκαλεί.

Στην ελεύθερη αποδοχή της πρόκλησης του Θεού ή στην απόρριψή της, συνίσταται η ελευθερία του ανθρώπου. Η στάση αυτή δεν αφήνει περιθώρια για απολυταρχική αγωγή στο όνομα του Θεού (αναλυτικά βλ. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Η Ορθόδοξη Εκκλησία, Πίστη, Λατρεία, Ζωή, έκδοση Β’, Αθήνα 1994. Η Ορθοδοξία μας, Αθήνα 1995. Η Χαμέ­νη Αθωότητα. Περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου, Αθήνα 1994).

Η διαμαρτυρία εκφράζεται στη στάση των σατανιστών αυτού του είδους έναντι των ταμπού και ιδιαίτερα του σεξ. Γι’ αυτό και οι τελετουργίες λαμβάνουν χαρακτήρα οργιαστι­κό. Αυτό έχει την έννοια της συντριβής κάθε είδους ταμπού και των υποστηρικτών τους, που είναι η κοινωνία, η Εκκλη­σία, ο Θεός. Το όργιο αυτό συνίσταται στο «σπάσιμο» των κανόνων ταμπού, στη θεοποίηση της σεξουαλικότητας.

Η επιθετικότητα που παρατηρείται στο σατανισμό αυτής της μορφής εκφράζεται και με την επιθετικότητα, με σαδιστικές πράξεις, όπως θανάτωση ζώων ή ακόμη και ανθρωποθυσίες.

Αλλά οι πράξεις αυτές λαμβάνουν στο σατανιστικό χώρο και ένα άλλο νόημα: Μέσω αυτών των πράξεων, που «εμπλουτίζουν» το σατανιστικό τελετουργικό, πιστεύεται ότι ο Σα­τανάς μεταδίδει στους οπαδούς του δύναμη, για να μπορούν πιο δραστικά να την μεταβάλουν σε πράξη.

Ο σατανισμός της διαμαρτυρίας εκφράζεται με ποικίλους τρόπους και διαπερνά ποικίλες ομάδες.

Σατανισμός της υποκουλτούρας (Acid- Satanism)

   Πρόκειται για μικρές ομάδες που συνέρχονται, κάνουν τελετές, διαλύονται και δεν γίνονται αντιληπτές από κανένα, εκτός αν η αστυνομία ανακαλύψει παράνομες δραστηριότη­τες. Χαρακτηριστικό της κίνησης αυτής είναι ό περιθωρια­κός τους χαρακτήρας και η έλλειψη οργανωτικών δομών (J.G. Melton, Evidences of Satan in Contemporary America: A Survey. Μ. Introvigne. Auf den Spuren des Satanismus. Werkmappe Sekten, religiöse Sondergemeinschaften Weltan­schauungen. Referat für Weltanschaungs fragen, Wien 59/ 1991, o. 32).

Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τάσεις αυτής της κίνη­σης και να ξεχωρίσουμε τύπους με το να διακρίνουμε μεταξύ του σατανισμού της υποκουλτούρας της Καλιφόρνιας που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1960, της σατανιστικής φολκλόρ των ναρκομανών της δεκαετίας του 1970 και των μύθων των έμπορων ναρκωτικών της δεκαετίας του 1980. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αυτό το είδος του σατανισμού αναπτύσσεται στο χώρο της υποκουλτούρας και των ναρκωτικών. Οι οπαδοί ισχυρίζονται πως στα «ταξίδια» τους συναντούν δαίμονες, τους οποίους και επικαλούνται. Συνα­θροίζονται σε απόκρυφα μέρη, ασκούν τις τελετουργίες τους και διαλύονται. Αυτές οι τελετουργίες γίνονται αντιληπτές, όταν κάποιες εγκληματικές πράξεις τραβήξουν την προσοχή της αστυνομίας.

Πρόκειται για ομάδες οργιαστικές· ο σατανισμός τους συνίσταται σε πράξεις βίας, όργια, πάρτυ ναρκωτικών κ.ο.κ. Μέσω αυτών των πρακτικών μεταφέρονται σε εκστατική κατάσταση (trance), χάνουν εντελώς τον έλεγχο του εαυτού τους, ανοίγονται σε δαιμονικές επιρροές και σπρώχνονται από κτηνώδη ένστικτα και δαιμονικές δυνάμεις στα πιο απο­τρόπαια εγκλήματα. Αυτές οι καταστάσεις χαρακτηρίζονται σ’ αυτό το χώρο ως «διεύρυνση της συνειδήσεως» και «πνευ­ματική ανάπτυξη»!

Όπως αναφέρει ο Introvigne (σελ. 32), σε ό,τι αφορά την υποκουλτούρα της Καλιφόρνιας πρόκειται για μια παγκό­σμια κίνηση που στρέφεται εναντίον της κοινωνίας. Ευνόησε τη δημιουργία διαφόρων μορφών συγχρόνων νέων θρησκειών με περιθωριακή διασύνδεση με το σατανισμό.

Από τις εκατοντάδες ομάδες που σχηματίστηκαν κατά την προσπάθεια αναζητήσεως νέων πνευματικών δρόμων στο San Francisco κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, εκείνη που είχε πραγματικές διασυνδέσεις με το σατανισμό ήταν η λεγόμενη «Οικογένεια» του Charles Manson.

Οι δραστηριότητες του Manson θεωρούνται ως χαρακτη­ριστικές για το σύγχρονο σατανισμό και εντάσσονται στα πλαίσια της υποκουλτούρας των ναρκωτικών, της βίας από μέρους συμμοριών που σχηματίζουν νεαροί και ανήκουν μάλλον στο περιθώριο του πραγματικού σατανισμού.

Ο Manson είχε σχέσεις με τη σατανιστική ομάδα Solar Lodge, παρακλάδι του «Τάγματος του Ναού της Ανατο­λής». Κάτω από την επίδραση των τάσεων αυτών ίδρυσε την Final Church (Τελική Εκκλησία).

Η ομάδα αυτή αποτελείτο από τον ίδιο τον Manson και από 18 νεαρά κορίτσια, που είχε παρασύρει. Πίστευε πως ήταν ο Χριστός εκδικητής ενώ άλλοτε διακήρυττε πως ήταν «άγγελος εξολοθρευτής». Θεωρούσε δηλαδή τον εαυτό του ταυτόχρονα «Χριστό» και Σατανά, ενώ τα κορίτσια του λογίζοντο «μετενσαρκώσεις των πρώτων χριστιανών».

Η ομάδα αυτή πραγματοποιούσε τελετουργικά όργια στα πλαίσια των οποίων θυσιάζοντο ζώα και άνθρωποι κατά κτηνώδη τρόπο. Τα θύματα δεν προήρχοντο μόνο από τα μέλη της Final Church, αλλά και από τον εκτός της ομάδας χώρο. Αυτό συνέβη με τον τελετουργικό φόνο της ηθοποιού Sharon Tate και 6 άλλων ατόμων κατά το 1969. Ο σύζυγος της ηθοποιού, σκηνοθέτης της ταινίας Rosemary’s Baby (1968) αναβίωσε το μύθο των μαγισσών, σύμφωνα με τον οποίο ο δαίμονας Inkubus ήλθε σε σεξουαλική επαφή με μια γυναί­κα. Η ταινία έδειχνε φρικιαστικές σκηνές. Έτσι ο σκηνοθέ­της με την κατακρεούργηση της γυναίκας του στο Λος Άντζε­λες, πλήρωσε την ταινία αυτή πολύ ακριβά.

Το μήνυμα του Manson ήταν πρωταρχικά μεσσιανικό – αποκαλυπτικό και ομοίαζε με το «ευαγγέλιο» των χίππυς και των άλλων ναρκομανών στο District Haight Ashbury του San Francisco. Σκοπό της ομάδας έταξε να καθαρίσει την κοινωνία από τα «υλιστικά γουρούνια με θάνατο». Όταν τον συνέλαβαν είπε πως ήταν «ο Μέγας Ιερέας της μαύρης μαγείας». Κήρυττε ένα άμεσο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ μαύρων και λευκών. Οι μαύροι έλεγε, θα νικήσουν τελικά και θα εξοντώσουν τους λευκούς, αλλά δε θα είναι ικανοί να διοικήσουν τον κόσμο και θα αναζητήσουν το Manson και την ομάδα του για να τους αναθέσουν την εξουσία.

Για να συμβάλει η «Οικογένεια» στην επίσπευση αυτής της διαδικασίας θα αναπτύξει τρομοκρατική δράση εναντίον των λευκών με βία και φόνους και θα ενοχοποιήσει γι’ αυτά  τα εγκλήματα τους μαύρους. Ύστερα η «Οικογένεια» θα αναχωρήσει στην έρημο και θα αναμείνει την πρόσκληση των μαύρων-νικητών να αναλάβει την κυριαρχία. Η τελική κρίση θα συντελεστεί μέσω του Manson και των συνεργατών του και θα αναφέρεται σε όλα τα συστήματα της ανθρώπινης κοινωνίας (βλ. Ε. Sanders, The Family. Die Geschichte von Charles Manson und seiner Strand-Buegy-Streitmacht, Reinbela 1972).

Η αποκαλυπτική και αντικοινωνική ιδεολογία του Manson δεν είναι χαρακτηριστική για το χώρο του Acid-Satanism. Οι πιο πολλές ομάδες αποτελούνται κυρίως από 10 έως 15 νεαρούς 14-20 ετών, που μερικές φορές διευθύνονται από έναν ενήλικα. Οι ομάδες αυτές συναθροίζονται για να προμη­θευτούν ναρκωτικά και να τα καταναλώσουν. Μελετούν σατανιστικά κείμενα και ακούνε σατανιστική μουσική. Το τελε­τουργικό σχηματίζεται από πληροφορίες στα βιβλία του εί­δους και στον τύπο. Οι ίδιες ομάδες προβαίνουν σε διάφορες παρανομίες, βεβηλώνουν Ναούς και νεκροταφεία, προβαίνουν σε θυσίες ζώων και σε άλλες εγκληματικές πράξεις.

Μία από αυτές τις ομάδες είναι η περίπτωση της οργά­νωσης Knights of the Black Circle (Ιππότες του Μαύρου Κύκλου) από το Northport της Νέας Υόρκης, μια ομάδα ναρκομανών νεαρών που μεταπήδησαν από τις θυσίες ζώων σε βασανιστήρια, που οδήγησαν στο θάνατο τη 17χρονη Cary Lauwers. Οι δύο αρχηγοί της ομάδας, ο 17χρονος Richard Casso και ο 18χρονος James Triano συνελήφθησαν και κατηγορήθησαν για φόνο. Ο Kasso αυτο-απαγχονίστηκε στο κελλί του.

Dabbler

    Κατά τη δεκαετία του 1960 παρουσιάσθηκε στις ΗΠΑ ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζεται ως Dabble. Δηλώνει ένα κίνημα νεαρών σατανιστών του ελεύθερου χρόνου, που ζη­τούν σ’ αυτές τις ενασχολήσεις το παιχνίδι και την περιπέ­τεια. Είναι ένα είδος ερασιτεχνικού σατανισμού.

Οι νεαροί αυτοί θέλουν να είναι σατανιστές, αλλά τους λείπουν οι ανάλογες «γνώσεις». Γι’ αυτό και κατασκευάζουν οι ίδιοι διάφορα τελετουργικά, πλαισιωμένα με ανάλογες διακοσμήσεις. Οι δραστηριότητες αυτές αναμιγνύονται με σεξουαλικές πρακτικές και πράξεις βίας.

Ένας αμερικάνικος Σύλλογος Πρωτοβουλίας Γονέων που ασχολείται με το θέμα αυτό (The Cult Awareness Network of New York and New Jersey) παρατηρεί στο περιοδικό «Cult Alert» το 1985 ότι υπάρχουν πολλές αίτιες για τη διάδοση αυτού του είδους του σατανισμού μεταξύ των νέων:

– Η υπόσχεση δύναμης και γνώσης. Σύμφωνα με το σατανιστικό νόμο του «Τάγματος του Ναού της Ανατολής» ο σατανιστής καλείται να πραγματοποιήσει ο,τιδήποτε κι αν θελήσει!

– Η υπόσχεση ιδιαίτερης ταυτότητας. Αν ανήκει κανείς στους σατανιστές, λογίζεται πως «είναι κάποιος»!

– Η άρνηση της αυθεντίας στο σχολείο, στο σπίτι, στην κοινωνία, στην Εκκλησία.

– Η αντιστροφή της ηθικής, που υπόσχεται ο Σατανάς: στη θέση της ανοχής απέναντι στους αχάριστους, φιλία μ’ εκείνους που το αξίζουν στη θέση του «στρέψε και την άλλη μεριά» τοποθετείται η εκδίκηση!

Οι ομάδες αυτές γίνονται αντιληπτές από την αστυνομία στις περιπτώσεις θανατώσεως ζώων.

Ο θάνατος και η σεξουαλικότητα έχουν ιδιαίτερη σημα­σία σε πολλές ομάδες, γιατί θεωρείται ότι περικλείουν δύνα­μη. Για να μπορέσει κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή τη «δύ­ναμη» πρέπει, όπως πιστεύεται, να οδηγήσει τη ζωή σε θά­νατο και το σεξ πρέπει να ασκηθεί σε μορφή που να είναι ικανή να το μεταβάλει σε κοσμική δύναμη (Bryan James, Occult Crimes, Police Marksam, May-June 1987).

Ο F.W. Haack αναφέρει παραδείγματα από τον αμερικανικό χώρο:

«Ένας ιδιοκτήτης άλογων αναζητά ένα από τα ζώα του που εξαφανίστηκε. Το σώμα του βρίσκεται σε απομακρυσμένη γωνιά του λιβαδιού του. Ένα μάτι, ένα αυτί, οι θηλές του στήθους και τα γεννητικά όργανα έλειπαν. Η αστυνομία (ανακάλυψε μερικές φωτογραφίες ενός αποκρυφιστικού τελε­τουργικού. Εκεί φαινόταν ένα γυμνό ανδρικό σώμα που βρισκόταν δίπλα από το πτώμα ενός ζώου, προφανώς ενός τράγου ή μοσχαριού δεν μπορούσε κανείς να το αναγνωρίσει ακριβώς. Κάποιος που συμμετείχε στο τελετουργικό, έχυνε αίμα από ένα δοχείο πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Ο αρσενι­κός τελετουργός φαίνεται να είναι περιτυλιγμένος με εντόσθια. Στο βάθος ήταν ένα μεγαλύτερο αντικείμενο κρυμμένο σ’ ένα λευκό πανί και φαινόταν σαν γυναικείο σώμα.

Οι φωτογραφίες έδειχναν ένα μεγάλο σκοτεινό λεκέ από τη λεκάνη ως τα σκέλη. Το σώμα φαινόταν σαν να ήταν ξεκοιλιασμένο. Ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς, αλλά το σώμα φαινόταν σαν να ήταν αποκεφαλισμένο. Η τελευταία φωτογραφία έδειχνε τον αρσενικό τελετουργό στη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής με το θηλυκό πτώμα» (Denver Magazine 2/February 1987. F.W. Haack, Anmerkungen, σ. 23).

Οι Dabbler θεωρούνται περισσότερο επικίνδυνοι από τους «επαγγελματίες» των επίσημων σατανιστικών ομάδων. Οι νεαροί επιθυμούν να μιμηθούν τους μεγάλους «αδελφούς» και αφήνουν τη φαντασία τους να τρέχει, συχνά πιο τρομερή από τις εκθέσεις του σκανδαλοθηρικού τύπου και από τα βίντεο τρόμου. Βίαιες πράξεις, σύμβολα βίας, τελετουργικοί βιασμοί, θανάτωση ζώων, βρίσκονται στο κέντρο των δραστηριοτήτων πολλών τέτοιων ομάδων. Πρέπει ακόμη  να προ­σθέσουμε ότι εδώ  υπάρχει  προτίμηση για ανθρώπινα οστά. Αυτά  δεν έχουν σκοπό την απόκτηση μαγικών δυνάμεων. Είναι σύμβολα τρόμου και δύναμης.

Ο σατανισμός αυτός διασταυρώνεται συχνά με το σκηνι­κό της Black-Metal, που δημιουργεί τελετουργικές δυνατό­τητες. Η μουσική αυτή είναι ο μόνος σταθερός σκελετός που μπορεί να στηρίζει αυτού του είδους το σατανισμό. Τα λόγια των μουσικών κομματιών είναι το μόνο μήνυμα που είναι ικανός να δώσει.

Το περιοδικό Der Spiegel (31/11.8.1988) αναφέρεται σε «μαύρες λειτουργίες» στο γερμανικό χώρο και μας πληροφο­ρεί για τατουάζ με προτροπή που εκφράζεται με τα στοιχεία (θάνατος). Στη συνέχεια το περιοδικό περιγράφει το τελετουργικό:

«Σκληρή μουσική Black-Metal βγαίνει από ένα κασσετόφωνο και ο κύκλος αρχίζει τη λατρεία του Σατανά σε κατά­σταση αναβρασμού με τη χρήση ουίσκι, μπύρας και χασίσι:

“Εωσφόρε, Κύριε του σκότους,” φωνάζει τη νύχτα ο αρ­χιερέας Werner, “υπάκουσέ μας”.

Ο Θεός είναι νεκρός…. Μαρία, συ…. Ιησού”, βλάσφη­με! αυτός που προηγείται στην προσευχή, ενώ η ακολουθία, ζαλισμένη από το χασίσι, ποδοπατά κεριά.

Για να ευχαριστηθεί ο Διάβολος, ο βασιλέας του κό­σμου και του σύμπαντος, θυσιάζεται κοτόπουλο. Η μακά­βρια τελετή φθάνει στο κατακόρυφο, όταν ο Peter, ένας 19χρονος μαθητεύομενος, αφιερώνει στο Διάβολο το σπέρμα του, χύνοντάς το σ’ ένα φλυτζάνι».

Εδώ βέβαια ο δημοσιογράφος περιγράφει τα φαινόμενα χωρίς να τα σχολιάζει ή να τα ερμηνεύει με βάση τις σατανιστικές δοξασίες. Οι σατανιστές πιστεύουν ότι ο Διάβολος είναι ο κυρίαρχος όλου του κόσμου και όχι του κόσμου στην κατάσταση της πτώσεως (του εωσφορικού ανθρώπου, δηλα­δή του ανθρώπου  της αυτονομίας). Επίσης το σπέρμα, όπως και το αίμα, θεωρείται εδώ το στοιχείο της ζωής, από το οποίο οι σατανιστές, μέσω των τελετουργικών «αίματος και σπέρματος» πιστεύουν ότι θα αντλήσουν δύναμη και θα ενεργοποιήσουν αυτή τη δύναμη για τους σκοπούς των.

Ιδιωτικός σατανισμός

   Πρόκειται για το σατανισμό που ασκούν πρόσωπα ανεξάρτητα από ηλικία, τάξη και γένος, με δική τους παρόρμηση, χωρίς να έχουν κάποια επαφή με οργανωμένες ομάδες.
Αποφασίζουν να στραφούν προς το Σατανά, να τον υμνούν και να συνδέσουν αυτή την απόφασή τους με μία πράξη.

Ακόμη κι αν τα πρόσωπα αυτά ενώνονται με μια τέτοια απόφαση σε ένα ιδιωτικό κύκλο γνωστών, δεν έχουν ακόμη συνδεθεί με μια υφιστάμενη οργάνωση. Γι’ αυτό συγκαταλέ­γονται στο λεγόμενο «ιδιωτικό σατανισμό». Δεν αποκλείεται τα επί μέρους πρόσωπα ή αυτές οι ομάδες γνωστών, αργότερα, να αναζητήσουν μια οργανωμένη ομάδα σατανιστών και να ενταχθούν σ’ αυτή.

Ο F.W.Haack αναφέρει μία «Δήλωση και Υποχρέωση», που υπέγραψε με το αίμα του ένας τέτοιος σατανιστής στο Βερολίνο κατά το έτος 1972:

«Δια της παρούσης υπόσχομαι στο Θεό Σατανά, υπογρά­φοντας με το αίμα μου, ότι θα ακολουθήσω σταθερά το δρόμο που ήμουν έτοιμος να βαδίσω. Δια της παρούσης αποτάσσομαι επίσημα το Χριστό και αναγνωρίζω το Σατανά ως μόνο αληθινό Θεό. Αφιερώνω σ’ Αυτόν τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου και τη ζωή μου. Δια της παρούσης ορκίζομαι σ’ Αυτόν αιώνια πίστη. Παρακαλώ το Θεό Σατανά να με μετασχηματίσει μέσω του ιερέα του σ’ έναν άνθρωπο, που είναι άξιος να υπηρετεί πιστά το Θεό Σατανά.

Σε παρακαλώ, Θεέ Σατανά να μου δώσεις δύναμη και πλούτο, συ που δωρίζεις στους δούλους σου, που βαδίζουν πιστά και σταθερά το δρόμο, που Συ τους υπαγορεύεις.

Κάνε με να αξιωθώ μια μέρα να δράσω ως ιερέας για σένα και να οδηγήσω τους ανθρώπους που βαδίζουν σε λα­θεμένο δρόμο, στο δρόμο το σωστό σ εσένα Θεέ Σατανά. Γιατί συ είσαι ο άληθινός Θεός. Αυτός ας είναι ένας όρκος σ’ εσένα Θεέ μου, Σατανά» (F.W. Haack, Anmerkungen, σ.42).

Αυτό το «συμβόλαιο με το Σατανά», που υπογράφεται με το αίμα του «λάτρη», συνοδεύεται και από ανάλογες υποσχέσεις και «θυσίες», προκειμένου να αποδειχθεί η αμετάκλητη απόφαση για πλήρη ένταξη και υποταγή στον άρχο­ντα του σκότους. Με αυτές τις «γενναίες πράξεις», που πολλές φορές συνιστούν τρομακτικά εγκλήματα, καλείται το νέο μέλος να αποδείξει την πίστη του στον Σατανά και την απόφασή του να ταυτιστεί με την ομάδα, χωρίς καμμία δυνατότητα επιστροφής, αφού οι εγκληματικές πράξεις θα τον «δένουν» πλέον για πάντα με το χώρο του σατανισμού.

Ένα άλλο κείμενο, το οποίο παραθέτει ο F.W. Haack από το χώρο του ιδιωτικού σατανισμού, από τα έτη 1986- 1987 φέρει την επιγραφή «Συμβόλαιο με τον Διάβολο» και κυκλοφορούσε μεταξύ νέων στην περιοχή της νότιας Γερ­μανίας. Αυτού του κειμένου έγιναν γνωστές πολλές εκδόσεις.

Και στο κείμενο αυτό υπάρχει η υπόσχεση για πλούτη και περιλαμβάνει την απόταξη του Χριστού και τη σύνταξη του Σατανά. Και αυτό το «συμβόλαιο» υπογράφεται με αίμα και μάλιστα ενώπιον ενός ενήλικα ως εκπροσώπου του Σατανά και κατά το δυνατόν με την παρουσία μαρτύρων. Ως αντάλλαγμα αναμένονται ποικίλες παροχές από το Σατανά. Ιδιαί­τερα μακάβριο ηχεί στα σατανιστικά αυτιά η «υπόσχεση» για θυσία ενός μικρού παιδιού, «τουλάχιστον μία φορά το μήνα».

Πρόκειται μάλλον για μακάβριο αστείο, που όμως μπορεί να οδηγήσει σε εγκλήματα κάτω από ορισμένες περιπτώσεις και ψυχικές καταστάσεις. Ο κίνδυνος γίνεται μεγαλύτερος αν υπολογίσουμε και τον παράγοντα των ναρκωτικών και άλλων μέσων αλλοιώσεως της προσωπικότητας των νέων. Το μακάβριο αυτό αστείο έγινε φρικιαστική πραγματικότητα στα Μεσόγεια Αττικής στο έτος 1993!

Τα ονόματα του «σατανιστικού συμβουλίου» σ’ αυτό το «Συμβόλαιο» είναι παρμένα από την μεσαιωνική σχετική βιβλιογραφία. Το κείμενο αυτό, κατά μία έκδοση του 1987 έχει ως ακολούθως:

1. « Οι δόκιμοι πρέπει να κλείσουν σύμφωνα με τους κανονι­σμούς και να υπογράψουν με το ίδιο το αίμα τους ένα συμβόλαιο με το Διάβολο ή με κάποιον άλλον Δάσκαλο της μαγείας ή μάγο ως εκπρόσωπο του Διαβόλου και κατ’ αυτόν τον τρόπο, με αυτό το συμβόλαιο, κατά το δυνατόν ενώπιον μαρτύρων, να εισέλθουν στην υπηρεσία του Διαβόλου. Ως αντάλλαγμα ή Διάβολος τους υπόσχε­ται από μέρους του όλες τις τιμές που μπορεί κανείς να σκεφθεί και να επιθυμήσει, απεριόριστο πλούτο και όλες τις αισθησιακές ηδονές της γης.
2. Οι δόκιμοι πρέπει να αποτάξουν τη χριστιανική καθολι­κή πίστη και να αποβάλουν την εξάρτηση από το Θεό. Παραιτούνται από κάθε εξάρτηση από τον Χριστό, από την προστασία της παρθένου Μαρίας και από όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας.
3. Οι δόκιμοι πετούν από πάνω τους το ροζάριο της αγίας παρθένου Μαρίας, το κορδόνι του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, τη ζώνη του αγιου Αυγουστίνου, το ωμοφόριο των καρμελιτών, ανάλογα με το τάγμα και την Εκ­κλησία στην οποία κανείς ανήκει. Εκτός από αυτό απαρνιούνται το σταυρό, το άγιο μενταγιόν, το Agnus Dei και γενικά κάθε τι που είναι άγιο και ευλογημένο, κάθε τι που φέρουν μαζί τους ή που βρίσκεται στο περιβάλ­λον τους.
4. Οι δόκιμοι προσφέρουν στο Διάβολο τον όρκο της υποταγής και της υπακοής για όλη τη ζωή τους στη γη και υποχρεώνονται να μην επιστρέψουν ποτέ στη χριστιανι­κή πίστη, να μην τηρήσουν καμμία από τις εντολές του Θεού, να μην κάνουν ποτέ μια καλή πράξη και αντίθετα να υπακούουν πάντοτε στο Σατανά και να επισκέπτονται τα Sabbath τόσο συχνά όσο είναι δυνατόν, να μη λείπουν από κανένα (Sabbath) Μάγισσας και να παρευρίσκονται σε κάθε μαύρη λειτουργία.
5. Οι δόκιμοι υπόσχονται να διαθέσουν όλη τη δύναμή τους και όλο το ζήλο τους για να οδηγήσουν άλλα θηλυκά και αρσενικό δημιουργήματα στην υπηρεσία του Διαβόλου.
6. Οι δόκιμοι οφείλουν κατά την επόμενη σύσκεψη να λά­βουν το σατανικό βλάσφημο βάπτισμα. Σ’ αυτό παραι­τούνται ρητά από τους νονούς τους του χριστιανικού βαπτίσματος και τους καταρώνται, και λαμβάνουν από το Διάβολο νέους νονούς, οι οποίοι πρέπει να τους διδά­ξουν τη μαύρη τέχνη. Αποβάλλουν το μέχρι τώρα όνομά τους και λαμβάνουν νέο σατανικό όνομα για να αναγνωρίζονται.
7. Οι δόκιμοι πρέπει να παραδώσουν στο Διάβολο ένα μέρος από το ένδυμά τους όπως επίσης μαλλιά από το κεφάλι τους και από τα μέρη της ντροπής και μερικά νύχια από τα πόδια και τα χέρια τους.
8. Οι δόκιμοι με την ευκαιρία της μαύρης λειτουργίας λαμ­βάνουν ένα Διάβολο σε μορφή βατράχου ή μία σαύρα (Salamander) σε μορφή βατράχου για να τη διατηρούν ως πνεύμα προστασίας και πνεύμα του σπιτιού, το οποίο πρέπει προσεκτικά να κρεμάσουν και να περιποιούνται.
9. Ο Διάβολος διαγράφει τους δόκιμους από το βιβλίο του Χριστού και αντίθετα τους γράφει στο δικό του βιβλίο. Κατά την τελετή πρέπει να ασπαστούν το βιβλίο στο οποίο καταγράφεται η ψυχή τους.
10. Οι διάκονοι του Σατανά υπόσχονται κατά ορισμένο χρόνο, να προσφέρουν θυσίες και δώρα σε εορταστική τελετή και με θυμιάματα. Τουλάχιστον μια φορά το μήνα πρέ­πει να θυσιάσουν ένα μικρό παιδί και μέσα σε μια λεκά­νη να προσφέρουν γιορταστικά το αίμα του θυσία στον Διάβολο. Αυτό το αίμα έχει ως σκοπό να λυκοποιήσει αυτούς που θα το ρουφούν κατά το χρόνο της πανσελήνου και να χρησιμοποιηθεί ως τροφή για τους δαίμονες.
11. Οι δόκιμοι χαράσσονται από το Διάβολο με το σημείο του Σατανά, ιδιαίτερα εκείνοι που απολαμβάνουν ιδιαί­τερη θέση. Το σημείο χαράσσεται από το Σατανά και τους βοηθούς του στις προκαθορισμένες θέσεις του σώ­ματος. Στους άνδρες κάτω από τα βλέφαρα, στις μασχάλες, στα χείλη, στους ώμους, στα οπίσθια. Στις γυναίκες στο στήθος και στα γεννητικά όργανα.
12. Οι δόκιμοι υποχρεούνται να βεβηλώσουν σε κάθε ευκαι­ρία τις άγιες εικόνες της παρθένου Μαρίας, το σταυρό κ.ο.κ. που μπορούν να αποκτήσουν ή ακόμη να τα κατα­στρέψουν. Είναι αυστηρά απαγορευμένο να πάει κανείς στην εξομολόγηση.
13. Κάθε μήνα οι δόκιμοι πρέπει, σύμφωνα με τις εκάστοτε οδηγίες, κατά το δυνατόν να καλύψουν και να μαγέ­ψουν τα μέρη και τις περιοχές τους με χαλάζι, θύελλες, πυρκαγιές, επιδημίες ζώων, παιδικές αρρώστιες κ.ο.κ.
14. Κατά την επόμενη γιορταστική σύναξη, αυτό το συμβό­λαιο, αφού υπογραφεί με το ίδιο το αίμα (του δοκίμου), να επικυρωθεί από το Διάβολο και να παραπεμφθεί ο δόκιμος σ’ ένα δάσκαλο, που θα θεωρείται ως ιδιαίτερα φίλος ή φίλη και με τον οποίο στα εν λόγω βράδυα πρέπει να ακολουθήσει πολλές φορές σεξουαλική ένωση προς μύηση. Παλαιότεροι η μη νέοι δόκιμοι λαμβάνουν ως σύντροφο ένα τραγί, ένα σάτυρο από το στοιχειώδες βασίλειο.

    Ημείς, ο παντοδύναμος Εωσφόρος αποδεχθήκαμε σήμε­ρα με την συμπαράσταση του Βεεζεβούλ, Σατανά, Ελίμι, Λεβιάθαν, Ασταρόθ και άλλους τη συνθήκη (…), έναντι της οποίας υποσχόμαστε το ακαταμάχητο στις γυναίκες, το άν­θος των παρθένων, την τιμή των καλογραιών, κάθε νοητή τιμή, διακρίσεις, απολαύσεις και πλούτη.

Και τις τρεις ημέρες θα ασκεί πορνεία σε κατάσταση μέθης. Μία φορά το χρόνο θα προσφέρει τιμή που θα σφρα­γίζεται με το ίδιο του το αίμα, θα ποδοπατήσει τα μυστήρια της Εκκλησίας και θα απευθύνει σε μας τις προσευχές του.

Με τη δύναμη αυτού του συμβολαίου θα απολαύσει επί 20 χρόνια όλες τις γήινες χαρές και θα εισέλθει ύστερα στη δική μας βασιλεία για να χλευάζει μαζί με μας το Θεό.

Κόλαση, συμβούλιο των δαιμόνων:

Εωσφόρος, Βεελζεβούλ, Σατανάς, Ελίμι, Λεβιάθαν, Ασταρόθ.

Visa για την υπογραφή και τη σφραγίδα του διαβολικού Δάσκαλου και όλων των αρχηγών των δαιμόνων.

Συνυπογραφή: Βααλμπερίθ (γραμματέας)»

(F.W. Haack, Anmerkungen σ. 47-50, βλ. επίσης: Annete Haack/EW.Haack Jugendspiritismus und Satanismus.Begriefe – Informationen – Überlegungen, Dokumentationsedition 11, ARW, München 1988, o. 26-28).

   Μία άλλη «έκδοση» του συμβολαίου με το Σατανά είναι: «Υπόσχομαι στο Μεγάλο Λουσιφούγκε Ροφοκάλε να του παραδώσω για 100 χρόνια την ψυχή μου και να ανήκω σ’ αυτόν, κάθε Δευτέρα να παραχωρώ ένα δωμάτιο και να τον καλώ εκεί από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 2 το πρωί, να μου χαρίζει νιάτα, υγεία, δύναμη, δόξα και πλούτη…» ( Επίκαιρα 20.9.1978).

Συνοψίζοντας τα κύρια σημεία αυτών των σατανικών συμβολαίων υπογραμμίζουμε:

Ο νέος «λάτρης» αποτάσσεται τη χριστιανική του πίστη, το άγιο βάπτισμα, τον ανάδοχό του, ή ακόμη και το χριστια­νικό του όνομα. Αντί γι’ αυτά , ορκίζεται να μην επιστρέψει ποτέ πίσω στο Χριστό, να μην τηρήσει καμμία από τις εντο­λές του Χριστού, ούτε να προσεύχεται πλέον σ’ Αυτόν, προ παντός, να μην αναζητήσει ποτέ εξομολόγο και να υποταγεί απόλυτα στο Σατανά, ο οποίος αναλαμβάνει να τον διαγρά­ψει εντελώς από το «Βιβλίο της Ζωής», όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Προς επικύρωση όλων αυτών ο νέος «λάτρης» προβαίνει σε πράξεις βεβηλώσεως των χριστιανικών συμβόλων και δέχεται το χάραγμα του Σατανά, σε διάφορα σημεία του σώματός του.

Το όλο «τελετουργικό» κλείνει με το Σατανιστικό Βάπτισμα κατά την επόμενη σατανιστική σύναξη και επικυρώνεται από τον ίδιο το Διάβολο.

Ο νεοπροσύλητος, ανάλογα με το φύλο του, παραπέμπεται σ’ ένα «δάσκαλο» ή «δασκάλα» που υποχρεούται να τον καθοδηγεί. Αυτή η σχέση επικυρώνεται με αλλεπάλληλες σεξουαλικές επαφές κατά την μύηση. Το νέο μέλος υποχρεούται πλέον να ασκεί πορνεία, σε κατάσταση μέθης, να προβαίνει κάθε μήνα σε μία φρικιαστική πράξη και να δια­θέτει όλη του τη δύναμη και όλη τη δυνατότητα για να προσελκύσει νέα μέλη.

Αν εξετάσουμε το ελληνικό σκηνικό της μαύρης μαγείας και του σατανισμού, θα βρούμε λεπτομερείς «οδηγίες» και πλούσια βιβλιογραφία που κυκλοφορεί «άνετα» στα βιβλιο­πωλεία. Εκεί δίδονται λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με το τελετουργικό της μύησης και το «Συμβόλαιο με το Σατανά», πλαισιωμένο με ανάλογες «επικλήσεις», όπως αυτή:

«Ω μεγάλε Λουσιφούγκε, Σε παρακαλώ να αφήσεις την κατοικία σου… να παρουσιαστείς μπροστά μου και να μου μιλήσεις…. Σε ζήτησα επειδή  θέλω να κάμω μαζί σου συμβό­λαιο για να με κάμεις γρήγορα πλούσιο…. Υπόσχομαι στο μεγάλο Λουσιφούγκε να τον ανταμείψω ύστερα από (τόσα) χρόνια……

Πρέπει ακόμη  να εκτιμήσουμε ότι η περί σατανισμού εικόνα που διαμορφώνεται στο κοινό με βάση τις εκθέσεις στα μέσα μαζικής ενημερώσεως δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα.

Κατά τον U. Müller τα ρεπορτάζ στον καθημερινό και περιοδικό τύπο δραματοποιούν τον κόσμο του αποκρυφισμού, τονίζουν ιστορίες αποκομμένες από τη συνάφειά τους, με έντονο το στοιχείο του εντυπωσιασμού και της βιαιοπρα­γίας.

Στις εκθέσεις αυτές παρασιωπούνται εντελώς τα κοινωνι­κά προβλήματα και οι συνέπειές τους, τα οποία αποτελούν ενδεχομένως αίτια του αποκρυφισμού.

Η απειλητική μορφή που ο αποκρυφισμός  λαμβάνει σ’ αυτά  τα ρεπορτάζ δημιουργεί φόβο στο κοινό και «στερεό­τυπα» για τους κινδύνους του αποκρυφισμού. Οι εκθέσεις αυτές δεν προσανατολίζονται στους προβληματισμούς των νέων, ούτε φυσικά επικεντρώνεται το ενδιαφέρον τους στην κριτική των ειδικών.

Ο U. Müller συνοψίζοντας την κριτική του προβαίνει στην υπερβολικά αυστηρή διατύπωση: «Γενικά μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο τύπος, ως πρακτορείο δημο­σίων σχέσεων, κινείται από συνωμότες καταστροφείς» (U. Müller, Daw Leben und Wirken der Satanisten. Eine Doku­mentation, Regensburg 1989, σ. 93-94).

Κλείνοντας υπογραμμίζουμε μόνο δύο σημεία. Κατ’ αρχήν οι σατανιστές, στα πλαίσια της μύησης, παραδίδουν κάποιο μέρος από τα ενδύματά τους ή και από το σώμα τους (νύ­χια, μαλλιά κ.α.). Όπως καταδεικνύεται και από τη μαρτυ­ρία πρώην σατανιστού, με αυτό τον τρόπο ασκείται στα θύματα ψυχολογική βία και τρομοκρατία, στην περίπτωση που θελήσουν να εγκαταλείψουν αυτό το χώρο. Με ειδικές τελετουργίες, σύμφωνα με το «νόμο της αναλογίας», αυτοί που προσπαθούν να ξεφύγουν, πιστεύουν ότι οι πρώην «αδελφοί» τους έχουν στο χέρι και μπορούν μέσω αυτών των αντικειμένων να τους κάνουν οποιοδήποτε κακό θελήσουν.

Από το άλλο μέρος ζητείται από τους «δόκιμους» να κάνουν μία «θυσία» ή να προβούν σε μία πράξη που να αποδεικνύει την πίστη και την αφοσίωσή τους στο Σατανά ή στην ομάδα. Η πράξη αυτή μπορεί να είναι ακόμη  και ανθρωποθυσία ή συνεργία σε ανθρωποθυσία. Με αυτό τον τρόπο «δένεται» ο νέος στην ομάδα και κάθε σκέψη για «φυγή» σχεδόν αποκλείεται. Πρώην σατανιστής αρχιερέας ανέφερε πως ο «νέος προσήλυτος» πρέπει να «εξομολογηθεί» στην ομάδα κάτι από το παρελθόν του, το οποίο δεν γνωρίζει κανείς άλλος, ούτε η αστυνομία (βλ. Α. Αλεβιζοπούλου, Εγκληματικό Δόγμα. Εμπειρίες πρώην σατανιστών).

Το άλλο σημείο που υπογραμμίζουμε είναι ότι οι «δόκι­μοι» υποχρεούνται σύμφωνα με τις «εκάστοτε οδηγίες» να προκαλέσουν διάφορες φυσικές καταστροφές, μεταξύ αυτών πυρκαγιές, επιδημίες κ.α. Εάν αυτό ευχαριστεί το Διάβολο, προκειμένου εκείνος να ανταποκριθεί ανάλογα με τις επιθυμίες των σατανιστών, είναι λογικό να ακολουθηθεί και ο σίγουρος δρόμος, όχι ο αβέβαιος, μέσω τελετουργικών δια των οποίων ο σατανιστής προσπαθεί να «μαγέψει» το μέρος. Το να ανάψει, λόγου χάρη, ο ίδιος τη φωτιά και στη συνέ­χεια να απολαύσει το θέαμα μαζί με το Σατανά, είναι πιο σίγουρο και πιο αποτελεσματικό.

Ο Marcello Truzzi, ερευνητής του σατανιστικού χώρου, εντάσσει εδώ  και μια άλλη κατηγορία «στερεοτύπων» σατανιστών, που λατρεύουν μία οντότητα, της οποίας τα χαρα­κτηριστικά γνωρίσματα λαμβάνουν από την περί Σατανά εικόνα της Βίβλου.

Στην ίδια τάση εντάσσονται και σατανιστές που λατρεύουν μία οντότητα, την οποία ονομάζουν Σατανά, αλλά δεν έχει τα χαρακτηριστικά που παρατίθενται στην αγία Γραφή (βλ. Massimo Introvigne, Auf den Spuren des Satanismus, Mate­rialdienst der EZW 6/1992, o. 167-168).

Ψυχωτικός σατανισμός

   Μία άλλη τάση είναι ο λεγόμενος ψυχωτικός σατανισμός. Εδώ  ανήκουν περιπτώσεις από το χώρο της ψυχιατρικής. Ψυχωτικά άτομα, που αυτοαποκαλούνται λάτρεις του Σα­τανά, μπορούν εύκολα να ενταχθούν σε ομάδες σατανιστών.

Οι περιπτώσεις ψυχωτικού σατανισμού είναι αναμφιβόλως οι λιγώτερες. Το να γενικοποιήσει κανείς το πράγμα και να υποστηρίζει πως τα θύματα του νεοσατανισμού έχουν ανάλογες προσδιαθέσεις και πρέπει να χαρακτηριστούν ψυ­χωτικά άτομα, είναι μεγάλη πλάνη. Το πράγμα γίνεται επικίνδυνο αν πέσουν θύματα μιας τέτοιας πλάνης άνθρωποι που εμφανίζονται η αυτο-προβάλλονται ως ειδικοί για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε την τάση που κυριαρχεί μεταξύ ορισμένων ψυχιάτρων, οι οποίοι «στο όνομα της επιστήμης» αρνούνται την ύπαρξη του δαιμονικού στοι­χείου. Έτσι γίνεται λόγος μόνο για «παραληρηματική ιδέα κατοχής της σκέψης και ελέγχου των πράξεων από το Σα­τανά», που «αποτελεί σύμπτωμα που ανήκει στις σχιζοφρενικές διαταραχές» (Kaplan H.J. – Sadock B.J., Comprehen­sive Textbook of Psychiatry, E’ έκδ., Baltimore 1989).

Παρόμοιες θέσεις προβάλλονται και από Έλληνες ψυχιά­τρους. Κατά την αντίληψη  αυτή τα φαινόμενα του σατανισμού δεν έχουν αντανάκλαση στην πραγματικότητα, θεμε­λιώνονται στη δεισιδαιμονία και στις ψευδείς δοξασίες περί υπάρξεως υπερβατικών καταστάσεων. Έτσι, κατά την αντίληψη  αυτή, αιτία του κακού είναι οι απόψεις της Εκκλη­σίας περί υπάρξεως Σατανά και η πίστη σε υπερβατικές καταστάσεις. «Όσο η επιστημονική γνώση προχωράει, τόσο εκμηδενίζεται η δεισιδαιμονία, η οποία αποτελεί επίθεση εναντίον της λογικής καθαρότητας και της διάνοιας, η οποία αναπαράγει αυτά  τα φαινόμενα».

Το να απολυτοποιήσει όμως κανείς την ψυχωτική μορφή του σατανισμού και να την γενικοποιήσει αποτελεί τρομα­κτικό σφάλμα με αρνητικές επιπτώσεις για τα θύματα των απολύτων εξαρτήσεων, που είναι αποτέλεσμα συγχρόνων «επιστημονικών» μεθοδεύσεων από μέρους ποικίλων ομά­δων.

Αυτές οι μεθοδεύσεις αποτελούν  πολλές φορές βίαιη επέμβαση στην προσωπικότητα του ανθρώπου  και δημιουργούν ακραίες καταστάσεις και οριακές εμπειρίες με ανάλογους κινδύνους για την ψυχική υγεία. Τα ψυχολογικά-ψυχιατρικά εγχειρίδια δεν αναφέρονται σε τέτοια προβλήματα, τα οποία εκδηλώθηκαν κυρίως στη δεκαετία του 1970, με τη δραστη­ριότητα των λεγομένων ψυχολατρειών και νεοσατανιστικών- εωσφορικών ομάδων που δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του 1960.

Δεν υπάρχει  αμφιβολία πως αυτές οι θέσεις που προβάλλονται από μερικούς ψυχιάτρους και ψυχολόγους αναλογών σχολών, όπως τις περιγράψαμε πιο πάνω, αποτελούν τις προσωπικές τους θρησκευτικές αντιλήψεις ή τις θρησκευτικές δοξασίες των ομάδων στις οποίες ανήκουν. Δεν είναι θέσεις επιστημονικές αλλά «αλήθειες» θρησκευτικής τάξεως.

Εδώ  δεν έχουμε από το ένα μέρος την «επιστήμη» και από το άλλο την Εκκλησία, αλλά τη θρησκεία της εκκοσμικεύσεως, που είναι η βασική αιτία δημιουργίας των υπαρξια­κών κενών, και, επομένως, των αναζητήσεων των νέων και των ποικίλων «προσφορών» αμφιβόλου ποιότητας, και τις θέσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας, οι οποίες δε δημιουρ­γούν υπαρξιακά κενά. Πρόκειται λοιπόν για κατάλοιπα της «θρησκείας της έκκοσμικεύσεως», που διασώζονται ακόμη  στις δοξασίες μερικών ψυχολόγων και ψυχιάτρων, οι οποίοι προβάλλουν τη βασική αιτία του κακού ως τη «λύση».

Λαμβάνουν ως «μοντέλο» τον πτωτικό άνθρωπο με όλα τα υπαρξιακά του κενά και τον απολυτοποιούν. Έτσι ο Σατανάς, μπορεί να μην έρχεται πρώτος, έρχεται όμως σί­γουρα δεύτερος και εμφανίζεται πάντοτε όπου υπάρξουν κενά και, προ παντός, εκεί που ο άνθρωπος με «νύχια και με δόντια» υπερασπίζεται την αυτονομία του και με δογμα­τικό και αδιάλλακτο τρόπο χαρακτηρίζει την πίστη της Εκ­κλησίας σε κάθε τι το υπερβατικό ως μεσαίωνα και δεισιδαι­μονία.

Όταν η θέση αυτή προβάλλεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν το όλο σκηνικό των ολοκληρωτικών αιρέσεων και του παραθρησκευτικού χώρου, και χαρακτηρίζουν τα θύμα­τα των ομάδων αυτών ως αντικοινωνικές προσωπικότητες με εγκληματικές προδιαθέσεις που χρησιμοποιούν τις «δεισιδαι­μονίες» ως θεωρητικό υπόβαθρο, τότε η τυχόν «αγωγή» που θα τους συστήσουν θα είναι και αποπροσανατολιστική και επιζήμια για την ψυχική τους υγεία.

Με αυτό δε θέλουμε να απορρίψουμε την προσφορά της ψυχιατρικής, μάλιστα σε κλινικές περιπτώσεις. Αυτό που απορρίπτουμε είναι η απολυτοποίηση της θρησκευτικής δο­ξασίας αυτών των ψυχιάτρων, που διακηρύττεται ως δήθεν «επιστημονική», ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζουν το χριστια­νό που πιστεύει στην ύπαρξη υπερβατικής πραγματικότητας οπαδό του μεσαίωνα και σκοταδιστή.

Οι άνθρωποι της Εκκλησίας πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις δικές τους παραλείψεις και για τα δικά τους κενά. Όμως και οι άνθρωποι που θέλουν να υπερασπί­ζονται τα κατάλοιπα της θρησκείας της εκκοσμικεύσεως οφείλουν να αναλάβουν τις δικές τους, τεράστιες ευθύνες.

Με μια τέτοια λαθεμένη «γνωμάτευση» είναι φυσικό να οδηγηθεί κανείς σε λαθεμένη αντιμετώπιση. Έτσι προτάσσο­νται κατά καιρούς διάφορα πράγματα, όπως η δημιουργία πολιτιστικής κοινότητας νέων, αθλητικοί, ποδοσφαιρικοί, σκακικοί αγώνες, νεανικό θέατρο, δημοτικός κινηματογρά­φος και πολλά άλλα που θα «γεμίσουν» τον ελεύθερο χρόνο των νέων.

Όμως χωρίς να υποτιμούμε όλα αυτά τα σπουδαία πράγ­ματα, πρέπει να παρατηρήσουμε πως δεν λύνουν τα υπαρ­ξιακά προβλήματα των νέων, τα οποία είναι η αιτία της αναζητήσεως και της περιπλανήσεώς των.

Για να δημιουργήσει κανείς μια πολιτιστική κοινότητα πρέπει προηγουμένως να προσδιορίσει την υπαρξιακή ταυτό­τητα του ανθρώπου και τις αξίες που την συνιστούν. Πάνω σ’ αυτή την ταυτότητα οικοδομείται ένας πολιτισμός και μια πολιτιστική κοινότητα. Σ’ αυτή την κοινότητα θα υπάρχει  πλέον ένα σταθερό «μέτρο κρίσεως» και ένα σημείο αναφο­ράς που θα προστατεύει τους νέους από ξένες μεθοδεύσεις και επικίνδυνες  παγιδεύσεις, προερχόμενες από το χώρο του αποκρυφισμού  και της παραθρησκείας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ 

– σελ.55-91 ΑΘΗΝΑ 1996 – ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ