π. Στέφανος Στεφόπουλος
Κάθε χρόνο, στις 2 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στο Ναό των Ιεροσολύμων. “Υπαπαντή” σημαίνει την προϋπάντηση και υποδοχή που έγινε στο μικρό Ιησού από το δίκαιο πρεσβύτη (σεβαστό γέροντα) Συμεών που για το γεγονός αυτό ονόμασε η Εκκλησία μας “Θεοδόχο”- δηλαδή αυτόν που υποδέχτηκε τον Υιό του Θεού. Σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση των πρωτότοκων παιδιών τα οδηγούσαν οι γονείς στο Ναό των Ιεροσολύμων για να τα αφιερώσουν στο Θεό και μαζί προσέφεραν ένα αρνάκι ενός έτους οι πιο εύποροι ή ένα ζευγάρι περιστέρια ή τρυγόνια οι πιο πτωχοί. Έτσι και η Παναγία μαζί με τον Ιωσήφ ξεκίνησαν από τη Βηθλεέμ σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού για να αφιερώσουν το θείο Βρέφος μαζί με ένα ζευγάρι περιστέρια. Αυτή η ευλογημένη πράξη έχει διατηρηθεί ως τις μέρες μας με το λεγόμενο “σαράντισμα” – με επέκταση βέβαια όχι μόνο στα πρωτότοκα παιδιά αλλά σε όλα τα νεογέννητα.
Όπως κάθε εορτή, έτσι και η Υπαπαντή, μας μεταφέρει κάποια μηνύματα που καλό είναι να τα εφαρμόζουμε στη ζωή μας για να αγιαζόμαστε εμείς αλλά και άλλους να βοηθάμε να αγιαστούν! Ένα πρώτο μήνυμα είναι αυτό της ταπεινώσεως που πρέπει να διακρίνει τις πράξεις μας και τη ζωή μας ολόκληρη. Την ταπείνωση μας διδάσκει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μέσα ακριβώς αυτό το γεγονός της υποδοχής Του από ένα δίκαιο, ευλαβή, σεβαστό πρόσωπο της κοινωνίας εκείνης, πλην όμως άνθρωπο και όχι Θεό. Καταδέχτηκε δηλαδή ο Κύριος, ο Θεός, να αγιαστεί στην κυριολεξία από άνθρωπο θνητό μόνο και μόνο για να τηρήσει το νόμο, σεβόμενος το νόμο στον οποίο υπάκουαν όλοι οι άλλοι “κοινοί θνητοί”! Ακριβώς όπως είχε ταπεινωθεί ο Κύριος και είχε καταδεχθεί να βαπτιστεί από τα φθαρτά χέρια του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Αν ο Θεός ο ίδιος δείχνει τέτοια ταπείνωση μπροστά σε πολύ κατωτέρους του μήπως θα έπρεπε κι εμείς, μιμούμενοι το άγιο παράδειγμά Του, να ταπεινωνόμαστε μπροστά σε κατωτέρους αλλά και ανωτέρους μας ; Μήπως θα έπρεπε οι μαθητές να σέβονται περισσότερο τους δασκάλους και καθηγητές τους, οι ειδικευόμενοι παντός κλάδου τους εκπαιδευτές τους, τα παιδιά τους γονείς τους, οι υπάλληλοι και παντός είδους υφιστάμενοι τους προϊσταμένους τους, οι στρατιωτικοί τους αξιωματικούς τους, οι αναδεκτοί τους αναδόχους τους, οι πολίτες τους νόμους και τις νομοθετικές, δικαστικές, διοικητικές αρχές, και όλοι μαζί το Θεό και το θέλημά του που βρίσκεται πολύ πάνω από εμάς; Αλλά και οι ανώτεροι δεν θα ήταν φρόνιμο να σέβονται τους κατωτέρους τους και να αναγνωρίζουν τα λάθη τους όταν οι υφιστάμενοί τους τα υποδεικνύουν; Ή μήπως κάτι τέτοιο αποτελεί αδυναμία; Τότε όμως δεν βάζουμε το νόμο του Θεού κάτω από το δικό μας συμφέρον τη στιγμή κατά την οποία είμαστε όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί ΠΡΩΤΑ μελλοντικοί ουρανοπολίτες και μετά πολίτες του κράτους; Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά για να δούμε πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας την θεοδίδακτη εντολή της ταπείνωσης. Το σίγουρο είναι ότι μπορούμε , αφού μπόρεσαν και τόσοι Άγιοι πριν από εμάς μέσα από το επάγγελμά του ο καθένας. Και μην πει κανείς ότι εκείνοι ήταν άγιοι, γιατί κανείς ποτέ δεν γεννήθηκε, ούτε πρόκειται να γεννηθεί άγιος ή αγία. Η εφαρμογή των εντολών του Θεού στην καθημερινή τους ζωή όμως τους κατέστησε όχι αιθεροβάμονες, αλλά πολίτες της Βασιλείας του Θεού!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο μήνυμα που στέλνει η Εκκλησία μας κατά τη δεσποτική αυτή εορτή και αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις μητέρες! Είναι γνωστό ότι εμπορικοί και άλλοι ανούσιοι λόγοι προώθησαν και επέβαλλαν την μαγιάτικη εορτή της μητέρας. Είναι όμως εντελώς άγνωστο το ότι η Εκκλησία μας από αρχαιοτάτων χρόνων προβάλλει την εορτή της Υπαπαντής ως χριστιανική εορτή της Μητέρας! Ποιας μητέρας; Της χριστιανής μητέρας που αφιερώνει, όπως η Παναγία μας, τη ζωή της στο να προσφέρει τα παιδιά της στο Θεό. Που τους δίνει χριστιανική αγωγή, που τα μορφώνει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού αλλά και την πατροπαράδοτη ελληνοχριστιανική παράδοση. Που ευχαρίστως δέχεται την απόφαση των παιδιών της να αφοσιωθούν στο μοναχικό ή τον ιερατικό βίο όταν βεβαίως τηρούνται οι απαραίτητες συνθήκες. Αυτή τη μάνα τιμά η Εκκλησία μας και την προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση στα πέρατα της οικουμένης. Τέτοιες μητέρες που έχουν δώσει αγίους στην Εκκλησία μας και τιμώνται ιδιαιτέρως είναι η Αγία Ανθούσα-μητέρα του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου, η Αγ.Εμμέλεια-μητέρα του Μ.Βασιλείου, η Αγ. Νόννα-μητέρα του Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου, η Αγ.Ανθία-μητέρα του Αγ.Ελευθερίου και πολλές άλλες. Αυτές ας μιμηθούν οι σημερινές μητέρες για να αξιωθούν να γίνουν από “μαγιάτικες”, Μητέρες χριστιανές. Μητέρες της Υπαπαντής!!!
* Κείμενο δημοσιευμένο στην εφημερίδα των Βορείων Προαστίων «Αμαρυσία»