+ π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Οι αποκρυφιστές που υποστηρίζουν ότι η Καινή Διαθήκη κηρύττει τη μετενσάρκωση, επικαλούνται μερικά εδάφια της Γραφής.
Το περιοδικό “Παραψυχολογία” του Γ. Βουλούκου αναφέρεται στο Ματθ. ε’ 18: «Έως ότου παρέλθη ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα ή μικρή στιγμή δεν θα καταργηθή από τον νόμον, μέχρις ότου γίνουν όλα», μεταφράζει το περιοδικό και σχολιάζει: «Ποιο νόμο; όχι το νόμο των γραμματέων και Φαρισαίων, αλλά το νόμο τού Κάρμα!»! (Παραψυχολογία, Ιούνιος 1980, σ. 92).
Αλλά ο Χριστός μιλάει στο εδάφιο αυτό για το σκοπό της έλευσής Του. «Μη νομίσητε», λέγει, «ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας– ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι». Ο Χριστός εξεπλήρωσε και ολοκλήρωσε το νόμο και τους προφήτες. Αναφερόμενος στο λόγο της Παλαιάς Διαθήκης, «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», προσθέτει: «Εγώ δε λέγω υμήν μη αντιστήναι τω πονηρώ… » (Ματθ. ε’ 17. 38). Όχι μόνο να μην ανταποδίδει κανείς περισσότερα από εκείνα που αδικείται, αλλά και να μην ανταποδίδει καθόλου το κακό. Δεν γίνεται εδώ υπαινιγμός για κάρμα και μετενσάρκωση!
Ένα άλλο εδάφιο, στο οποίο αναφέρεται το περιοδικό “Παραψυχολογία” είναι το Ρωμ. στ’ 23. Σχολιάζει: «Τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά το ότι το Κάρμα για τις κακές πράξεις συνεπάγεται επιστροφή στη γη για να φέρει κανείς τη θνητότητα μέχρι που ο αμαρτωλός να έχει μάθει τα μαθήματα του;» (Παραψυχολογία, Ιούνιος 1980, σ. 92).
Το Ρωμ. στ’ 23 αναφέρει, «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα τού Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Η αμαρτία είναι χωρισμός τού ανθρώπου από τον Θεό και οδηγεί στον πνευματικό θάνατο. Όμως όταν ο αμαρτωλός προστρέξει στην αγάπη τού Θεού και αναγεννηθεί με τη δωρεά του Θεού «εν Χριστώ Ιησού», οδηγείται από το θάνατο στη ζωή.
Όπως έχει λεχθεί αυτή η αναγέννηση δεν συντελείται σε διάστημα πολλών ζωών, αλλά μπορεί να γίνει και σε μια στιγμή. Αυτό συνέβη με το ληστή, που ζήτησε το έλεος τού Χριστού.
Ο απόστολος Ιάκωβος αναφέρει πως όταν κανείς παρασυρθεί από τη δική του επιθυμία, πειράζεται και η επιθυμία του γεννά την αμαρτία και η αμαρτία το θάνατο, δηλαδή τον πνευματικό θάνατο. Όμως ο πνευματικός αυτός θάνατος ξεπερνιέται με την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, που είναι αποτέλεσμα όχι της δικής του προσπάθειας, αλλά της βούλησης τού Θεού (Ιακ. α’ 14—18).
Και πάλι διαπιστώνουμε πως σ’ αυτό το εδάφιο δεν γίνεται λόγος για κάρμα και μετενσάρκωση, αλλά για το αποτέλεσμα της ανθρώπινης αμαρτίας και για το αποτέλεσμα της χάρης του Θεού.
Ο Χριστός μίλησε για “άνωθεν γέννηση“, εννοώντας την πνευματική αναγέννηση, που συντελείται με το άγιο βάπτισμα και με τη ζωή στην Εκκλησία (Ιω.γ’ 3-5).Οι αποκρυφιστές του περιοδικού “Παραψυχολογία” χρησιμοποιούν και αυτό το εδάφιο για να τονίσουν: «Να μια λεκτική και σαφής δήλωση της αναγκαιότητας για τον άνθρωπο να περνά από ζωή σε ζωή μέχρι που να φθάσει σε πνευματικά επιτεύγματα» ( Παραψυχολογία, Ιούνιος 1980, σ. 92).
Εδώ υπονοείται ασφαλώς η ανθρώπινη προσπάθεια, από ζωή σε ζωή, με σκοπό να οδηγήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του σε πνευματικά επιτεύγματα, συμπεραίνει το ίδιο περιοδικό. Όμως το εδάφιο μιλάει για “άνωθεν γέννηση”, για δώρο του Θεού, που αποκλείει κάθε έννοια αυτοσωτηρίας, στην οποία βασίζεται η διδαχή του κάρμα και της μετενσάρκωσης.
Η σωτηρία δεν συντελείται με τις προσπάθειες του άνθρωπου, που επεκτείνονται “από ζωή σε ζωή”, αλλά με τη θυσία τού Χριστού, που είναι μία και μοναδική” «μια γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους» (Εβρ. Γ 14). Ο Χριστός σώζει τους πιστούς, δεν σώζονται μόνοι τους. Δεν έρχεται κάθε φορά με νέα ενσάρκωση να τους σώσει, αλλά ήλθε και πρόσφερε τη σωτηρία με την μία και μοναδική Του θυσία. Και εμείς όλοι που ενταχθήκαμε με το άγιο Βάπτισμα στο σώμα του Χριστού και ζούμε “εν Χριστώ”, προσβλέπουμε τώρα όχι σε άλλες μετενσαρκώσεις, αλλά στη δευτέρα παρουσία Του, που θα σημάνει για όλους μας την ανάσταση των σωμάτων, την αφθαρσία και αθανασία (Βλ. και όσα εκτίθενται στα βιβλία μας, “Αυτογνωσία, αυτοεξέλιξη, σωτηρία”, Πρέβεζα 1991 και “Η Ορθόδοξη Εκκλησία Πίστη-Λατρεία-Ζωή”, Πρέβεζα 1991).
Οι αποκρυφιστές με τους οποίους ασχολούμεθα δεν δέχονται αυτή τη διδαχή και απορρίπτουν τη δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Σύμφωνα με τη δοξασία του Κέϋση, την οποία αποδέχεται και ο Γ. Βουλούκος, «το Πνεύμα του Ιησού Χριστού εκδηλώθηκε πολλές φορές στη γη, πριν τον ερχομό του Ιησού. Μερικές φορές εκδηλώθηκε μέσω κάποιου σαν τον Μελχισεδέκ και άλλες φορές εκδηλώθηκε σαν πνευματική επιρροή μέσω κάποιου δασκάλου που διατηρούσε την λατρεία του ενός Θεού» (Βλ. Λάνγκλεϋ, σ. 124).
Κατά την αντίληψη αυτή, αυτό που ο Χριστός ήταν, μπορεί να γίνει ο κάθε άνθρωπος˙ «Ο Χριστός που εκδηλώθηκε ο Ίδιος, μέσω του σώματος τού Ιησού, συμπλήρωσε την δική του ανάπτυξη στην γη˙ αυτό δημιουργεί την πεποίθηση στην διαβεβαίωσή Του προς τους μαθητές Του, ότι αυτοί θα ήσαν ικανοί να κάνουν όλα όσα Αυτός είχε κάνει. Αυτό ήταν προφανώς αδύνατον, αν επρόκειτο να παραμείνουν τόσο ατελείς πνευματικά, όσο ήταν εκείνο το διάστημα. Προϋποτίθεται ότι θα επέστρεφαν πολλές φορές προτού μπορέσουν να φτάσουν στο στάδιο της δικής Του διαφώτισης» (Λάνγκλεϋ, σ. 129).
Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Χριστός δεν ήταν Σωτήρας του κόσμου, όπως αναφέρει η αγία Γραφή (Λουκ. β’ 11. Πράξ. δ’ 12), αλλά ήλθε με μοναδικό σκοπό τη δική του προσωπική “εξέλιξη” και “σωτηρία”. Ο σταυρός του Χριστού δεν έχει, σύμφωνα μ’ αυτή την αντίληψη, εξιλεω-τικό χαρακτήρα είναι μόνο ένα παράδειγμα για να δείξει στους οπαδούς Του «όχι μόνον την ευκολία, με την οποία μπορούν να εγκαταλειφθούν οι γήϊνοι δεσμοί της σάρκας, αλλά την ολική ασημαντότητα του σώματος αφ’ ότου σταματήσει να στεγάζει την ψυχή. «Ο Πρίγκιπας της Ειρήνης κατήλθε στην γη με ανθρώπινη μορφή για να συμπληρώσει την δική Του ανάπτυξη» (Λάνγκλεϋ, σ. 131).
Μ’ αυτή τη βάση η δευτέρα παρουσία τού Χριστού, η ελπίδα των χριστιανών, που θα σημάνει τη δική τους σωματική ανάσταση, την είσοδο στην αιώνια ζωή σε αφθαρσία και αθανασία (Α’ Κορ. ιε’ 13-58), ακυρώνεται. Ο Κέϋση, αναφερόμενος στις διάφορες “εκδηλώσεις”, όπως ισχυρίζεται, τού Χριστού, καταλήγει: «Τι σχέση έχει αυτό το συμπέρασμα με τη Δευτέρα Παρουσία; Λοιπόν, έχοντας υπόψη τα όσα ανεφέρθησαν, παύει να υπάρχει Δευτέρα Παρουσία » (Λάνγκλεϋ, σ. 124).
Ο Γ. Βουλούκος υποστηρίζει:
«…Ο Χριστός, με την ερώτηση ‘ποιος λένε ότι είμαι’ (Ματθ. ιστ’ 13-14), ήθελε να μάθει ποιος πίστευαν οι άνθρωποι ότι είχε υπάρξει σε μια προηγούμενη ζωή και η υπόθεση επιβεβαιώνεται από την απάντηση των μαθητών, ότι αυτός ήταν ο Ηλίας είτε ο Ιερεμίας, «μια απάντηση την οποία ούτε διέψευσε ούτε επιβεβαίωσε» (Παραψυχολογία, Ιούνιος 1980, σ. 91).
Ο ισχυρισμός αυτός είναι εσφαλμένος. Γιατί ο Χριστός υπογραμμίζει εδώ τη Θεανδρική Του υπόσταση, αναφερόμενος στην πίστη που διακήρυξε ο Πέτρος: «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος», «Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, άλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοίς ουρανοίς». Η αληθινή ταυτότητα του Χριστού αποκαλύφθηκε στον Πέτρο όχι από άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο το Θεό! (Ματθ. ιστ’ 16-18).
Το ότι ο Χριστός δεν έρχεται με αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις, υπογραμμίζει ιδιαιτέρως η προς Εβραίους επιστολή. «Και όπως οι άνθρωποι μια φορά πεθαίνουν και ύστερα έρχεται κρίσις, έτσι και ο Χριστός, αφού μια φορά εθυσιάσθηκε δια να πάρη επάνω του τας αμαρτίας των πολλών, θα εμφανισθή δια δευτέραν φοράν χωρίς αμαρτίας εις εκείνους που τον αναμένουν δια την σωτηρίαν τους» (Εβρ. θ’ 27-28). Ο Χριστός, λοιπόν δεν ήλθε πολλές φορές, με διαφορετικά σώματα και ονόματα, αλλά μόνο μία και αναμένεται να ξαναέλθει κατά τη δευτέρα Του Παρουσία.
Επομένως τα εδάφια αυτά, στα οποία καταφεύγουν οι αποκρυφιστές, που ισχυρίζονται πως δήθεν η Καινή Διαθήκη διδάσκει το κάρμα και τη μετενσάρκωση, είναι εντελώς άσχετα μ’ αυτό το θέμα.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Ή ΑΝΑΣΤΑΣΗ; ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Β’ ΕΚΔΟΣΗ-ΑΘΗΝΑ 1995