ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ
Α’«Ἡ Γιόγκα ἐπινοήθηκε προκειμένου νά βελτιωθεῖ ἡ ψυχοσωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων». ΜΥΘΟΣ
Ἡ Γιόγκα, κατά τόν Καθηγητῆ Θρησκειολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἄαρχους Δανίας, Γιοχάνες Ἄαγκαρντ, εἶναι «τέχνη θανάτου πού γεννήθηκε ἀρχικά γιά νά βοηθήσει γερασμένους Ἰνδούς νά ξεπεράσουν τό φόβο τοῦ θανάτου στά τελευταῖα δύσκολα χρόνια τῆς ζωῆς τους καί μετεξελίχθηκε σέ σύστημα πού στόχο ἔχει νά προσφέρει μιά ἄλλη ἐσωτερική ζωή στόν ἄνθρωπο ὡς ὑποκατάστατο τῆς ζωῆς ἀπ’ τήν ὁποία θέλει νά ξεφύγει. Μέ τή συνδρομή τῆς ἰνδουϊστικῆς προέλευσης θεωρίας τοῦ κάρμα (=πεπρωμένου) καί τῆς μετενσάρκωσης, δηλαδή τῆς προσπάθειας νά λυτρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τίς συνεχεῖς ἐπαναγεννήσεις!».
Β’ «Ἡ Γιόγκα ὅπως καί ὁ Διαλογισμός δέ συνιστοῦν θρησκεία, οὔτε ἔχουν θρησκευτικό ἤ φιλοσοφικό ὑπόβαθρο». ΜΥΘΟΣ
Ὁ Διαλογισμός παρουσιάζεται ὡς τό «βασικό πνευματικό μονοπάτι γιά τήν ἀπόλυτη ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου καί τή δημιουργική ἐπαφή μέ τόν ἑαυτό του», ἐνῶ συχνά καί λίαν παραπλανητικά ἀποκρύπτονται ἀπό τίς διάφορες ὁμᾶδες τά πραγματικά πνευματικά θεμέλιά του. Ἐξάλλου, «γιόγκα» σημαίνει «ἕνωση» μέ τήν Ὑπερβατική Πραγματικότητα- ἀπρόσωπη θεότητα. Γιόγκα καί Διαλογισμός προβάλλονται ἀπό ὅλες τίς γκουρουϊστικές ὁμᾶδες ὡς ἡ «ἀτραπός» (=μονοπάτι) πού ὁδηγεῖ στήν ἕνωση μέ τόν ἀπρόσωπο «Θεό» τῆς Νέας Ἐποχῆς πού ἔχει πολλά ὀνόματα ὅπως : Οἰκουμενικό Πνεῦμα, Ὑπερσυνειδητότητα, Συμπαντική Ἀρχή, Παγκόσμια Ἐνέργεια,
Γ’ «Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι εἶδος γυμναστικῆς πού συντελεῖ στήν ‘εὐεξία’, οὔτε συνιστᾶ ἐπιστημονική μέθοδο». ΑΛΗΘΕΙΑ
Πολλοί παρουσιάζουν πληθώρα εὐεργετικῶν ἐπιδράσεων τῆς Γιόγκα στήν ψυχοσωματική ὑγεία, χωρίς ποτέ νά ἀναφέρουν συγκεκριμένες ἐπιστημονικές μελέτες, οὔτε διεθνῶς πιστοποιημένα ἐκπαιδευτικά-ἐρευνητικά κέντρα. Ἀπό μόνο του τό γεγονός ὅτι σέ ἕνα ἀπό τά πιο ἱερά κείμενα τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, τήν Μπαγκαβάτ Γκιτά (δηλ. θεϊκό τραγούδι), δηλώνεται πώς ὁ Θεός Κρίσνα ἀποκάλυψε στούς ἀνθρώπους τήν Γιόγκα, σημαίνει πώς αὐτή δέν εἶναι καθόλου μιά ἐπιστημονική μέθοδος. Τέλος, σύμφωνα μέ τόν ἐρευνητῆ-ἀθλίατρο κ. Χρῆστο Ταγαράκη, ἡ Γιόγκα συνιστᾶ μιά ἐπικίνδυνη σωματική ἄσκηση ἡ ὁποία προτείνει στατικές ἀσκήσεις πού ὁδηγοῦν σέ ὑποκινητικότητα πού μέ τή σειρά της προκαλεῖ πλῆθος καρδιαγγειακῶν καί ἐγκεφαλικῶν παθήσεων. Ἀντίθετα, ὁ κ.Ταγαράκης προτείνει ἀσκήσεις πού τονώνουν ὁμᾶδες μυῶν ὅπως ἡ ἀεροβική γυμναστική, τό κολύμπι, ἡ ποδηλασία, τό μπάσκετ, τό γρήγορο βάδισμα, κ.λ.π.
Δ’ «Ἡ Γιόγκα δέν ἄμεση σχέση, οὔτε προϋποθέτει τήν πρακτική τοῦ Διαλογισμοῦ». ΜΥΘΟΣ
Σύμφωνα μέ τόν ἱστότοπο www.wikipedia.com «βασική τεχνική στήν πραγμάτωση τῆς Γιόγκα εἶναι ὁ Διαλογισμός…χωρίς τήν ταυτόχρονη ἄσκηση τοῦ Διαλογισμοῦ…ἡ Γιόγκα δέν θά μπορέσει νά δώσει τά ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα». Ἄλλωστε, ὡς γνωστόν, ἡ Γιόγκα δέν εἶναι σωματική ἄσκηση, ἀλλά σύστημα Ἰνδικῆς φιλοσοφίας πού ἐπιτυγχάνει τήν «ἕνωση» τῆς ψυχῆς μέ τόν «Θεό» μέσῳ – κυρίως – τοῦ Διαλογισμοῦ.
Ε’ «Ἡ Γιόγκα καί ὁ Διαλογισμός εἶναι πιθανόν νά προκαλέσουν σοβαρές ψυχοσωματικές βλάβες στόν ἄνθρωπο» ΑΛΗΘΕΙΑ
Στό ἔγκριτο περιοδικό Cultic Studies Review ἀναφέρεται πώς «τά ἐπιβλαβῆ ἀποτελέσματα τοῦ Διαλογισμοῦ…συμπεριλαμβάνουν σπασμούς στό πρόσωπο, ἀϋπνία, ψυχωτικούς νευρικούς κλονισμούς, ἐπιληπτικές ἐγκεφαλικές προσβολές, παραισθήσεις, ψύχωση φόβου-εὐτυχίας, σχιζοφρένεια, μανιακή παράνοια – σύμφωνα μέ ἔρευνες στά Πανεπιστήμια Berkley, Heidelberg, Laurentian (Καναδάς)». Ἀλλά καί σέ πολλά βιβλία πού ἔχουν ὡς ἀντικείμενο τή Γιόγκα, προειδοποιεῖται ὁ ἀναγνώστης ὅτι οἱ διάφορες τεχνικές μπορεῖ νά προκαλέσουν βλάβη στήν ὑγεία! Αὐτό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Σύλλογος Γιόγκα Ἑλλάδος ὑπογραμμίζοντας πώς «ἡ ὑπερβολική εὐλυγισία, ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀνάλογη δύναμη, τότε μπορεῖ νά εἶναι ἕως καί ἐπικίνδυνη γιά τήν ὑγεία» (www.en-gr).
ΣΤ’ «Γιόγκα καί Διαλογισμός συνιστοῦν μέθοδο προσηλυτισμοῦ τῆς Δύσης στόν Ἰνδουϊσμό καί τόν Βουδδισμό». ΑΛΗΘΕΙΑ
Συχνά ταυτίζεται ἀπό τούς δασκάλους τῆς Γιόγκα ἡ ἔννοια τῆς προσευχῆς μέ τό Διαλογισμό καί ἡ πνευματικές ἀσκήσεις μέ τή Γιόγκα. Μετά τό πρῶτο στάδιο ὅμως, ἐπιδιώκεται ἡ ἀπεμπλοκή τοῦ πιστοῦ ἀπό τή συνήθεια τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, φανερώνοντας πώς ἡ ἀρχική καλή διάθεση ἦταν μόνο ἕνα μέσο προσηλυτισμοῦ. Τότε ἀνανοηματοδοτεῖται ὁ ὅρος «προσευχή», παγιδεύοντας ἀνυποψίαστους Χριστιανούς. Ἀκόμη, στά σχετικά διαφημιστικά φυλλάδια, πολύ συχνά, παρουσιάζονται ἀναλυτικά ὅροι, ἔννοιες, φιλοσοφίες σχετικές μέ Γιόγκα/Διαλογισμό πού ὅμως σχετίζονται ἄμεσα μέ τόν Ἰνδουϊσμό (κάρμα, μετενσάρκωση, τσάκρας, μάντρας, κ.λ.π.).
Ζ’ «Οἱ ἐκπαιδευτές τῶν διαφόρων σχολῶν Γιόγκα/Διαλογισμοῦ δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τίς Ἀνατολικές Θρησκεῖες» ΜΥΘΟΣ
Συχνά οἱ δάσκαλοι αὐτοί εἶναι πολύ καλά ἐκπαιδευμένοι καί μυημένοι στά διάφορα ἀνατολικά φιλοσοφικά συστήματα καί διαδραματίζουν ρόλο δυτικοῦ «γκουρού»- πολλές φορές ἐκπαιδευμένοι στήν Κίνα κοντά σέ ἀνατολίτες γκουρού. Σύμφωνα μέ τό περιοδικό «Γιόγκι» τῆς ἰνδουϊστικῆς κίνησης Σατυανάντα άσραμ «ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τή Γιόγκα, πρέπει νά παραδίδονται στά χέρια τῶν γκουρού, οἱ ὁποίοι θά ἀλλάξουν κάθε ἵνα τῆς ὕπαρξής τους καί θά τούς ὁδηγήσουν σέ ἐμπειρίες καθαρά βουδδιστικῆς καί ἰνδουϊστικῆς θρησκευτικότητος». Ἀκόμη κι αὐτοί πού δέν ἐνδιαφέρονται νά ἁσπαστοῦν τόν Ἰνδουϊσμό, ἄς γνω ρίζουν πώς ἐν ἀγνοία τους ἐντάσσονται σέ ἀνατολίτικα θρησκευτικά συστήματα. Η’ «Τό Πιλάτες εἶναι μιά μοντέρνα ἄσκηση πού δέν ἔχει σχέση μέ τή Γιόγκα». ΜΥΘΟΣ Τό Πιλάτες εἶναι μιά «κινησιολογική προσέγγιση ἐνεργειακῆς ἐκγύμνασης μέσῳ χαλάρωσης». Σχετίζεται μέ τή Γιόγκα καί ἄλλες μεθόδους πού προέρχονται ἀπό τίς ἀνατολικές φιλοσοφίες, ὅπως ἔλεγχος τῆς ἀναπνοῆς, αὐτοσυγκέντρωση (δηλ. Διαλογισμός), ἡ θεωρία τῆς πράνα, τῶν τσάκρας, κ.ἄ.
Θ’ «Κανένας συσχετισμός δέν μπορεῖ νά γίνει μεταξύ προσευχῆς, ὀρθόδοξης ἄσκησης καί χριστιανικῆς ζωῆς μέ τόν Διαλογισμό καί τή Γιόγκα». ΑΛΗΘΕΙΑ
Πραγματικά, καμμιά σχέση ἤ ἔστω ἀντιστοιχία δέν ὑπάρχει. Ὁ Χριστιανός ὅταν προσεύχεται δέν προσπαθεῖ νά χαλαρώσει, οὔτε νά ἀδειάσει τό νοῦ του ἀπό κάθε σκέψη, ἀλλά μέ μετάνοια καί ταπείνωση στρέφει τό νοῦ καί τήν καρδιά του στον προσωπικό-Τριαδικό Θεό προκειμένου νά ἔρθει σέ κοινωνία ἀγάπης μαζί Του, ἑλπίζοντας στό ἄπειρο ἔλεός Του. Ἀκόμη, ὁ Χριστιανός ἀποδέχεται τήν ἀναξιότητά του καί καταφεύγει στή βοήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ προκειμένου νά λυτρωθεῖ καί νά ἐπιτύχει τήν ποθητή ἐπιστροφή του στήν προπτωτική του κατάσταση. Ἀντίθετα, ὁ τελικός σκοπός τῆς Γιόγκα καί τοῦ Διαλογισμοῦ εἶναι ἡ ἀνάδειξη τοῦ «Ἑαυτοῦ» σέ θεό. Ἡ αὐτοπραγμάτωση, ἡ αὐτοσωτηρία, ἡ αὐτοθέωση. Καί τελικά ὁ διαλογιζόμενος αὐτοπροβάλλεται ὡς «Θεός» καταπατώντας τή θεϊκή ἐντολή «…οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ»!
Ι’ «Ἡ Γιόγκα καί ὁ Διαλογισμός εἶναι πρακτικές καί θεωρίες ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη». ΑΛΗΘΕΙΑ
Εἶναι παντελῶς ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθοδοξία ἀλλά καί τόν Χριστιανισμό γενικώτερα. Πρός ἐπίρρωσιν τοῦτου, καθίσταται γνωστό στό πλήρωμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας πώς ἡ Ζ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκειῶν (1995) ἔχει κατατάξει πολλές ἐκ τῶν σχολῶν Γιόγκα/Διαλογισμοῦ καί Κινήσεων μεταξύ τῶν ἀσυμβίβαστων μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη πρακτικῶν καί θεωριῶν, προκειμένου νά προστατεύσει τό Ὀρθόδοξο ποίμνιό της. Θεωρίες καί πρακτικές ὅπως τό κάρμα, τό ντάρμα, ἡ μετενσάρκωση, τά μάντρας, τά τσάκρας, οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες καί πολλά ἄλλα, ἀνήκουν στό χῶρο – κυρίως – τοῦ πολυθεϊστικοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Βουδδισμοῦ.
Ἄς προσέξουν λοιπόν οἱ Χριστιανοί μήπως ἄθελά τους, παρασυρόμενοι ἀπό τήν «φρενίτιδα» τῆς οὐτοπικῆς «εὐεξίας», πέφτουν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως ἀκυρώνοντας ἀκόμη κι αὐτό τό ἅγιο Βάπτισμά τους!!!
Πηγές:
- Περιοδικό «Διάλογος» τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Γονέων, τεύχη 16 (1999), 49 (2007), 57 (2009).
- Περιοδικό «Παρακαταθήκη», τεῦχος 44 (2005). 3) Περιοδικό «Ἑνημέρωσις», τεῦχος 31-33 (2004)
- π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου «Διαλογισμός ἤ Προσευχή;» , Ἐκδ. «Διάλογος», Ἀθήνα 1997.
- Ἐπισκόπου Καρπασίας κ.κ. Χριστοφόρου «Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν, Αἱρέσεων, παραχριστιανικῶν καί παραθρησκευτικῶν ὁμάδων καί συγχρόνων ἰδεολογικῶν ρευμάτων», Ἐκδ. Ἱ. Μ. Τροοδιτίσσης 2002.
- π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου «Ἀποκρυφισμός-Γκουρουϊσμός-Νέα Ἐποχή», Πρέβεζα 1990. 7) Χρήστου Ταγαράκη – Ἐρευνητοῦ Ἀθλητιατρικῆς – «Εἶναι ἡ Γιόγκα σωματική ἄσκηση-γυμναστική;», Ἐκδ. «Διάλογος», Ἀθήνα 2010.