π. Βασίλειος Caldaroni
ΕΠΙΣΤΟΦΕΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΟΥΗΤΟΝ
Ο κόσμος μου φάνηκε ότι γκρεμιζόταν! Είχα μεγαλώσει σε μια βασικά προτεσταντική ομολογία και όσο μπορώ να θυμηθώ αισθανόμουν την κλίση για την ιερωσύνη. Σαν έφηβος ολόκληρή μου η προσωπικότητα είχε οικοδομηθεί γύρω από αυτή την αίσθηση της κλίσης μου για την ιερωσύνη. Η οικογένεια μου, οι άνθρωποι της Εκκλησίας μου, και όλοι μου οι φίλοι το θεωρούσαν ως δεδομένο πως ο Μπίλ Caldaroni θα γινόταν ιερέας στην Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού.
Αλλά τώρα όλα έχουν ανατραπεί! Τώρα βρισκόμουν στο δεύτερο έτος των θεολογικών μου σπουδών και βρήκα τον εαυτό μου να αμφισβητεί όλες τις βασικές θεωρίες της προτεσταντικής μου ανατροφής. Είχα αντιμετωπίσει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη και κατά βάθος ήξερα ότι όλα τα καλομελετημένα μου επαγγελματικό σχέδια θα θριμματί- ζονταν. Αλλά επιτρέψτε μου να κάνω μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν.
Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
Η Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού είναι μία ομολογία που στην δεκαετία του εξήντα ασχολείτο κυρίως με θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και φιλελεύθερης θεολογίας. Παρ’ όλο που αισθανόμουν ότι ήθελα να γίνω ιερέας στην Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού (Η.Ε.Χ.), η εκκλησιαστική ζωή άφησε ένα κενό στην καρδιά μου. Η κοινωνική δράση ήταν σπουδαίο πράγμα αλλά κάτι θεμελιώδες φαινόταν να απουσιάζει.
Ανακάλυψα τι ήταν αυτό το «κάτι» στο πρώιμα γυμνασιακά μου χρόνια: μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Η ιερωσύνη του Μπίλλυ Graham -τα βιβλικά του κηρύγματα και το εγερτήριο σάλπισμα για καθολική αφοσίωση στο Χριστό ως Κύριο και Σωτήρα- με συνεπήραν. Ακολούθησα τις προτροπές του να μελετήσω τη Βίβλο και οι λέξεις της φαινόντουσαν να σφύζουν από ζωή. Άρχισα να προσεύχομαι με συνέπεια και αισθάνθηκα την παρουσία του Χριστού και τη συγχώρεση.
Συχνά βίωνα βαθιά χαρά απλώς με το να επαναλαμβάνω το όνομα του Χριστού ξανά και ξανά. Είχα ανακαλύψει την πνευματική δύναμη του ονόματος του Χριστού, κάτι που ανακάλυψα ξανά χρόνια αργότερα στην νοερά προσευχή της Αγίας Ορθοδοξίας: «Κύριε Ιησού Χρίστε ελέησόν με τον αμαρτωλόν».
Άρχισα να διαβάζω βιβλία σχετικά με τις Γραφές και τη θεολογία. Τώρα αισθάνθηκα πως είχα μια πιο ξεκάθαρη αίσθηση της κλήσεως της ιερωσύνης από ποτέ προηγουμένως για να γίνω ένας μεταρρυθμιστής. Θα ήμουνα μια φωνή που καλούσε για ευαγγελισμό και επιστροφή στις βιβλικές ρίζες.
Άρχισα να υλοποιώ το όνειρό μου. Ήθελα να μιλήσω στους άλλους για το Χριστό. Ο ιερέας μου, ένας ευγενής και σοφός άνθρωπος, με πήρε κάτω από την προστασία του ως έφηβο και μου επέτρεψε να διδάσκω τη μελέτη της Βίβλου και να κηρύττω τακτικά. Πόσο ευχαριστημένος είμαι γι’ αυτό και για εκείνους τους ανθρώπους του δικού μου εκκλησιάσματος στο Κλήβελαντ.
Πρέπει όμως να έχω ερεθίσει τα νεύρα πολλών ανθρώπων με τις νεανικές μου προσπάθειες να τους κάνω να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα να έχουν μια ανοικτή προσωπική αφοσίωση στο Χριστό. Αυτές ήταν οι μέρες «της κίνησης για το Χριστό». Καθ’ όλη τη διάρκεια της φοίτησής μου στο γυμνάσιο φορούσα ένα σήμα που αναφερόταν στο Χριστό σαν τη μοναδική οδό προς τον Πατέρα. Μερικοί από τους καθηγητές μου στο γυμνάσιο αποφάσισαν να προκαλέσουν αυτό τον ενθουσιώδη νεαρό, έτσι άρχισαν να επιτίθενται εναντίον της πνευματικής συνοχής του Χριστιανισμού. Δυστυχώς μερικά από τα όπλα πέτυχαν το στόχο τους. Άρχισα να έχω αμφιβολίες. Πέρασα μέσα από μια περίοδο δύο χρόνων στην οποία με κατέτρυχαν τέτοια βασικά ερωτήματα όπως: υπάρχει Θεός; Εάν ναι, είναι ο Χριστός Θεός; Πως μπορώ να ξέρω ότι η Βίβλος είναι ορθή; Γνώριζα πως συνάντησα τον Χριστό σ’ αυτές τις σταυροφορίες του Μπίλλυ Graham αλλά οι έμμονες αμφιβολίες δεν έλεγαν να με αφήσουν. Ευτυχώς, ευαγγελικοί συγγραφείς όπως ο F. Bruce, Clark Pinnock και άλλοι βοήθησαν να εισαχθώ στο σταθερό απολογητικό έδαφος της χριστιανικής πίστεως πέρα από τη διαβεβαίωση που είχα της προσωπικής μου εμπειρίας. Είχα αρκετή θύραθεν παιδεία. Αποφάσισα να συνεχίσω σε ένα Χριστιανικό Κολλέγιο το οποίο ξεχώριζε για την καθαρή του αφοσίωση στο Χριστό και την ορθότητα του δικού μου είδους Χριστιανοσύνης. Μια μέρα παρακολούθησα από την τηλεόραση ένα ειδικό πρόγραμμα με τον Oral Roberts στο οποίο περιέγραψε το πανεπιστήμιο που είχε δημιουργήσει στην Τούλσα της Οκλαχόμα. Μου διήγειρε την περιέργεια, ζήτησα να μου στείλουν πληροφορίες. Όταν έφθασαν τα έντυπα από το ORU με έπεισαν εντελώς για την σπουδαιότητα του πανεπιστημίου.
Αυτά τα προπτυχιακά χρόνια της φοιτητικής μου ζωής στο ORU ήταν τα καλύτερό μου χρόνια. Το σχολείο έδιδε έμφαση στη χριστιανική μαθητεία και στην αναγκαιότητα της πειθαρχίας στον Χριστό, οπουδήποτε αυτός ήθελε οδηγήσει. Εκεί πήρα την πρώτη μου γεύση από την χριστιανική κοινότητα από την οποία είχα διδαχθεί να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο ως εν Χριστώ αδελφούς και αδελφές και να χρησιμοποιούμε το πνευματικά μας χαρίσματα για να οικοδομούμε το σώμα του Χριστού.
To ORU μου δίδαξε την αναγκαιότητα να είμαι πλήρης χριστιανικού πνεύματος. Η χαρισματική έμφαση ήταν κάτι ξένο σε μένα, γιατί ήμουν βασικά ένας ευαγγελικός, ορθολογιστής προτεστάντης. Αλλά στο ORU ανακάλυψα το Χριστό να είναι μεγαλύτερος από τη μικρή αδύνατη διάνοιά μου, ένα μάθημα που με άφησε ανοικτό στην Αγία Ορθοδοξία με τη μεγάλη αναζήτηση του άπειρου Θεού. Πάνω από όλα με δίδαξε τη λαμπρότητα της «τετυρωμένης εν πνεύματι» λειτουργικής λατρείας. Ο πανεπιστημιακός ιερέας εκείνο τον καιρό ήταν ο πατήρ Bob Stamps, ένας χαρισματικός μεθοδιστής ιερέας. Ο «αδελφός Bot», όπως τον αποκαλούσαμε, με έμπασε περισσότερο στην Ορθοδοξία από ό,τι εγώ μπορούσα ποτέ να γνωρίζω εκείνο τον καιρό. Κάθε Κυριακή βράδυ με μια μεγάλη ομάδα από φοιτητές και κόσμο από τη χριστιανική κοινότητα της Τούλσα συναθροίζονταν για την λαμπρή λατρευτική ακολουθία, αποκαλούμενη «Εσπερινός». Υπήρχε ψαλμωδία, προσευχή, ανάγνωση Γραφής, και, το σπουδαιότερο από όλα, η θεία Ευχαριστία. Μόνο αργότερα ανακάλυψα ότι ό Bob Stamps είχε ασχοληθεί με τη μελέτη της αρχαίας Εκκλησίας και τη λατρεία της. To ORU μου έδωσε την ώθηση προς την Ορθοδοξία.
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΟΥ ΣΠΟΥΔΩΝ
Είχα για χρόνια προγραμματίσει να παρακολουθήσω θεολογικές σπουδές στην περιοχή του Σικάγου στο Trinity Evangelical Divinity School για τη μεγάλη του αφοσίωση στη βιβλική αυθεντία. Οι αξιωματούχοι της Ηνωμένης Εκκλησίας του Χριστού στην ιδιαίτερή μου πατρίδα αντίκρυσαν την επιλογή μου κάπως διατακτικά, αλλά όμως τελικά συγκατένευσαν. Έτσι μετά την αποφοίτησή μου από το ORU πήγα στο Trinity, αλλά όχι προτού συναντήσω την Janila Tilde και την αγαπήσω βαθιά. Η Tilde ήταν δύο χρόνια μικρότερη από μένα στο σχολείο. Έτσι, ενώ μετακόμισα στην περιοχή του Σικάγου, αυτή παρέμεινε στο ORU στην Τούλσα. Η μεταξύ μας αναπτυσσόμενη σχέση συνέχισε με αλληλογραφία, τηλεφωνικός και με επισκέψεις.
Προς το τέλος της πρώτης χρονιάς των θεολογικών σπουδών στο Trinity άρχισα να καταρτίζω σχέδια για επιστροφή μου στο ORU, αυτή τη φορά στη θεολογική σχολή για τη δεύτερή μου χρονιά. Ήθελα να είμαι πιο κοντά στην Tilde, επειδή σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο του γάμου. Αυτός ο δεύτερος χρόνος αποδείχθηκε να είναι αποφασιστικής σημασίας. Μετά την επιστροφή μου το πρώτο τρίμηνο η Tilde και εγώ παντρευτήκαμε. Εν πάση περιπτώσει αυτή η περίοδος του τριμήνου της άνοιξης μετά το γάμο αποδείχθηκε να είναι μία από τις πιο ενδιαφέρου- σες στιγμές της ζωής μας. Είχα εγγραφεί σε μια σειρά μαθημάτων αποκαλούμενη «Ανατολική Χριστιανοσύνη» που διδασκόταν από το δρ. Θεόδωρο Williams που ήταν επίσης διάκονος στην τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία και ένας δεινός συνήγορος της Ορθοδοξίας. Σύντομα βρέθηκα σε μια ταραχή την οποία περιέγραψα μόλις άρχισα την ιστορία. Ο δρ. Williams συνεχώς αναφερόταν στους Πατέρες της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας και στην Παράδοση των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Στα μαθήματα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Trinity είχαμε σε συντομία ασχοληθεί με αυτά τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, έτσι αποφάσισα να μάθω περισσότερα για αυτά. Ο δρ. Williams μας προκάλεσε να ασχοληθούμε σοβαρά με τα γεγονότα της Παράδοσης, τα μυστήρια, τη λειτουργική λατρεία, την απόδοση τιμής στους Αγίους, και πάνω από όλα, την αδιάσπαστη συνέχεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αποφάσισα να αποδείξω λανθασμένες τις θέσεις του δρ. Williams στο κάτω-κάτω τα όνειρά μου να εισέλθω στον προτεσταντικό κλήρο δοκιμαζόντουσαν. Άντ’ αυτού όμως η έρευνά μου απέδειξε το ακριβές των όσων μας δίδασκε. Ήταν όλα εκεί, ακριβώς όπως τα είχε θέσει. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σίγουρα φαινόταν να είναι η πληρότητα της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Αντί όμως να κάνω οποιαδήποτε απότομη κίνηση, πέρασα τον επόμενο χρόνο ιερατεύοντας σε ένα αγροτικό κύκλωμα Ευαγγελικών εκκλησιών στο Μαίρυλαντ. Τι ωραίος χρόνος! Επιβεβαίωσε και την κλήση μου στην ιερωσύνη όπως και δια της προσευχής και της αναγνώσεως, την πεποίθησή μου για την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς ανακάλυψα ένα άριστο βιβλίο γραμμένο από τον Peter Gillquist, «Η σωματική διάσταση του να είσαι πνευματικός» (έκδοση Zonderman). Αυτό το βιβλίο ανακεφαλαίωνε ακριβώς αυτά που είχα ανακαλύψει να είναι η αλήθεια της Ορθοδοξίας.
Μετά από αλληλογραφία με τον Peter Gillquist η Tilde και εγώ αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για την επιστροφή μας στην περιοχή του Σικάγου και στην ευαγγελική θεολογική σχολή του Trinity και ελπίζαμε να μάθουμε περισσότερα για την ομάδα την οποία ο Gillquist υπηρέτησε, την Ευαγγελική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Πίσω στην περιοχή του Σικάγου αρχίσαμε να παρακολουθούμε την πλησιέστερη Ευαγγελική Ορθόδοξη κοινότητα στο κοντινό Gary της Ιντιάνας που υπηρετούσε ιερατικά ο π. Gregory Rogers. Η κλήση του Θεού φαινόταν καθαρή. Αυτοί οι άνθρωποι της Ε.Ο.Ε. ήταν στο δρόμο τους προς την Ορθοδοξία και επιθυμούσαμε κι εμείς να πορευθούμε μαζί τους. Τα σχέδιά μου για μια καρριέρα ως ιερέας με πλήρη απασχόληση φαινόντουσαν να αναβάλλονται επ’ αόριστο και η οικογένειά μου πίσω στο Ohio, (όλοι τους έγιναν Ορθόδοξοι το 1990), αμφισβητούσαν τη σοφία της κίνησής μου αυτής, όμως η καθοδήγηση του Θεού ήταν εξόφθαλμη στην Tilde και σε μένα.
Η ΚΙΝΗΣΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Με τη συμπλήρωση των θεολογικών μου σπουδών για το Μάστερ στο Trinity μετακινηθήκαμε στο Gary και περάσαμε τα επόμενα έξι χρόνια μαζί με τους άλλους εν Χριστώ αδελφούς στο μακρινό και επίπονο ταξίδι προς την Ορθοδοξία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάστηκα ως πωλητής οικιακών ηλεκτρονικών συσκευών. Τελικά το Μάρτιο του 1987 όλη η ενορία της Ε.Ο.Ε. ήλθε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και υπήχθη στην Αρχιεπισκοπή της Αντιοχειανής Εκκλησίας. Τι λαμπρή μέρα! Την επόμενη μέρα εγώ μαζί με μερικούς άλλους αδελφούς λάβαμε την εις Ιερέα χειροτονία στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Βρισκόμουνα σπίτι! Όχι πολύ αργότερα από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε την Ιεραποστολή της Αγίας Μεταμορφώσεως κοντά στο Κολλέγιο Γουήτον υπό την καθοδήγηση και έμπνευση του πατρός Peter Gillquist. Αρχίζοντας από το μηδέν είμαι σήμερα ο ιερέας της Ιεραποστολής, έχουμε το δικό μας κτίριο, και συμβάλλουμε στην ανάπτυξη μιας ζωντανής Ορθόδοξης κοινότητας. Η ενορία μας έχει ανθρώπους όλων των επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων από ενήλικες νεοφώτιστους μέχρι φοιτητές του Κολλεγίου Γουήτον. Παρέχουμε μια εξαιρετικά αναγκαία Ορθόδοξη μαρτυρία σ’ αυτή την περιοχή που συχνά α- ναφέρεται σαν το «Βατικανό» του Προτεσταντισμού. Ο Ευαγγελικός Προτεσταντισμός με ωδήγησε στο Χριστό και με έθρεψε στην αποστολικότητα. Χωρίς αυτό το ευλογημένο θεμέλιο δεν θα γινόμουν ποτέ δεκτικός του πλούτου της Αγίας Ορθοδοξίας. Τώρα θέλουμε να καλέσουμε τους υπόλοιπους ευαγγελικούς αδελφούς και όλη την Αμερική στην κοιτίδα, την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί είναι εδώ που βρίσκουμε το Χριστό στην πληρότητά του. Είναι μεγάλη χαρά για μένα να οδηγήσω τους άλλους στην πλούσια ευαγγελική ζωή της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Μετάφραση από τα αγγλικά: ΣΑΒΒΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, Καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ