Πρωτ. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος (+)
Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ:
Τα 6000 χρόνια της «έβδομης ημέρας»
Η εταιρεία ισχυρίζεται πως κάθε «δημιουργική ημέρα» του Θεού είναι διάρκειας 7000 χρόνων. Άρα και η «έβδομη ημέρα, ή ημέρα αναπαύσεως του Θεού», έχει διάρκεια 7000 χρόνια. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα τα πάντα θα γίνουν «καλά λίαν». Και αφού αυτό πρόκειται κατά την άποψη της «Σκοπιάς» να πραγματοποιηθεί στη «χιλιετή βασιλεία», βγαίνει το συμπέρασμα πως η «βασιλεία» αυτή ταυτίζεται χρονικά με τα τελευταία χίλια χρόνια της «έβδομης ημέρας» (Σκ. 1954, σ. 209, 337. Σκ. 1961, σ. 554. Σκ. 1970, σ. 465. Ξ. 8.8.1961, σ. 7. Ξ. 8.4.1957, σ. 19).
Πάνω σ’ αυτή τη βάση η εταιρεία οικοδόμησε το χρονολογικό της πίνακα και διακήρυξε διάφορες χρονολογίες, μεταθέτοντας κάθε φορά το χρόνο της δημιουργίας του Αδάμ και της Εύας ή και τη χρονολογία της πτώσεως του ανθρώπου. Όλες αυτές οι χρονολογίες διαψεύσθηκαν από τα πράγματα.
Το Μέγα Ιωβηλαίο
Η εταιρεία ξεκινούσε από τα ιωβηλαία της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ακριβώς και οι αντβεντιστές (ΓΜ, Β’, σ. 200). Το πεντηκοστό σαββατιαίο έτος το πολλαπλασίαζε με το 50 (Λευίτ. κε’ 1-15) και κατέληγε σε 2500 έτη, που άρχιζαν με το «τυπικό ιωβηλαίο» και θα έληγαν με την έναρξη του αντιτυπικού ιωβηλαίου, δηλαδή της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού (ΓΜ, Β’, σ. 206-207).
Εάν λοιπόν προσδιορίσουμε τη λήξη του τελευταίου τυπικού ιωβηλαίου, προσθέτουμε 2500 έτη και έχουμε την έναρξη της «βασιλείας του Χριστού»!
Η εταιρεία χρησιμοποίησε κι αυτή τη βάση με αποτέλεσμα να αποδειχθεί εκ νέου πολλές φορές ψευδοπροφήτης.
«Επτά καιροί»
Κατά τους ισχυρισμούς των αντβεντιστών, τους οποίους εγκολπώθηκε η «Σκοπιά», ο προφήτης Δανιήλ μιλάει για επτά καιρούς (Δαν. δ’ 25), στους οποίους η βασιλεία του Θεού δεν θα λειτουργούσε. Ακόμη λέγει πως αυτοί οι «καιροί» είναι εκείνοι, που το ευαγγέλιο του Λουκά χαρακτηρίζει σαν «καιρούς των εθνών» (Λουκ. κα’ 24) (Γεννηθήτω το θέλημά σου, σ. 107).
Ποια είναι η διάρκεια ενός «καιρού»; Η εταιρεία, ακολουθώντας τους αντβεντιστές, καταφεύγει στην Αποκάλυψη (ιβ’ 6-14) και συμπεραίνει πως κάθε «καιρός» αντιστοιχεί με ένα έτος και κάθε έτος έχει 360 ημέρες. Κατόπιν μεταβαίνει και πάλι στην Παλαιά Διαθήκη και υποστηρίζει πως καθεμιά από αυτές τις ημέρες αντιστοιχεί σε ένα έτος (Αριθ. ιδ’ 34. Ιεζ. δ’ 6). Έτσι οι «επτά καιροί» ταυτίζονται με 2.520 έτη!
Πότε άρχισαν οι «επτά καιροί»; Κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ επί του βασιλέως Σεδεκία, λέγει η εταιρεία. Ανάλογα με τον προσδιορισμό της χρονολογίας αυτής, προσδιορίζεται και η λήξη των 2.520 ετών και, επομένως, η έναρξη της «βασιλείας».
Είναι φανερό πως το «πήδημα» από την Παλαιά στην Καινή και από την Καινή πάλι στην Παλαιά Διαθήκη, το οποίο η εταιρεία διδάχθηκε, είναι τελείως αυθαίρετο. Τα εδάφια που επικαλείται από τους αντβεντιστές είναι μεταξύ τους άσχετα.
Το Δαν. δ’ 25 αναφέρεται στον Ναβουχοδονόσορα. «επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε», υπογραμμίζεται εκεί. «συ είσαι το δένδρον τούτο»(δ’ 22). Και για να μη μείνει καμμία αμφιβολία, προστίθεται: «Πάντα ταύτα ήλθον επί τον Ναβουχοδονόσορα τον βασιλέα» (δ’ 28). Το Λουκ. κα’ 24 δεν αναφέρει επτά καιρούς, αλλά «καιρούς των εθνών»· ποια σχέση μπορεί να έχει με τους «επτά καιρούς» του Ναβουχοδονόσορα;
Πόσο αυθαίρετη είναι η «εφαρμογή» του Αποκ. ιβ’ 4-14 αποδεικνύεται από το ότι η εταιρεία άλλοτε δίδασκε πως οι 1260 «ημέρες» είναι η περίοδος της εξουσίας της παπωσύνης (359-1799), που έληξε με την άλωση της Ρώμης από τον Μ. Ναπολέοντα– τότε άρχισαν οι «έσχατοι καιροί», έλεγε η εταιρεία (Κιθάρα, σ. 258-261). Όμως στη δεκαετία του 1930 η «Σκοπιά» ισχυρίσθηκε πως πρόκειται για κατά γράμμα ημέρες, όπως και οι 42 μήνες στο Αποκ. ια’ 2-3. Αυτοί οι μήνες είναι η περίοδος που φυλακίσθησαν οι αξιωματούχοι της εταιρείας, κατέληγε η «Σκοπιά» και προσδιόριζε: Νοέμβριος 1914 — Μάιος 1918. Η περίοδος των 1260 ημερων στην έρημο υπολογιζόταν: 27 Μαρτίου 1919-8 Σεπτεμβρίου 1922 (συνέλευση στο Σήδαρ Πόιντ) (Φως, Α’, σ. 268-269).
Όμως η μεγαλύτερη αυθαιρεσία αναφέρεται στον συσχετισμό των Αριθ. ιδ’ 34 και Ιεζ. δ’ 6 με τα εδάφια του Δανιήλ και του ευαγγελίου του Λουκά, και ο χαρακτηρισμός των ως «κανόνα της Γραφής» (Μπορείτε να ζείτε…, σ. 141).
Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί να μη θεωρήσουμε «κανόνα της Γραφής» αυτό που αναφέρεται στο Ψαλμ. 90, 4, δηλαδή χίλια έτη είναι ενώπιον του Κυρίου σαν μία ημέρα; Γιατί να μην πάρουμε για «κανόνα της Γραφής» το Β’ Πέτρ. γ’ 8, όπου αναφέρεται πως «παρά Κυρίου μία ημέρα είναι ως χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία»; Ασφαλώς τότε τα αποτελέσματα των «λογαριασμών» θα είναι τελείως διαφορετικά!
Μάρτυρες του Ιεχωβά και Ορθοδοξία (Τόμος Γ’)
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ